Tales of

Sinnoh

Hij was weer terug bij haar lab. Hij zat onder een bosje bij haar erf. Op zijn knieën lag het fossiel. Hij had deze bij het Harvest Festival gewonnen. Het was het fossiel van een Kabuto. Een Dome Fossil. Even legde hij zijn hand op het fossiel. Hij wilde heel graag de pokémon ontmoeten, maar dan moest hij wel naar binnen uiteraard. Sowieso moest hij naar binnen. Het was de vraag of het lukte natuurlijk en hij had professor Sarah Hazel toch echt nodig hiervoor. Hij slikte even om het droge gevoel uit zijn mond te krijgen. Elvin zat naast hem. Vooral voor zijn support. De Tepig leek er wel zin in te hebben om naar binnen te gaan. Elvin keek vrolijk van hem naar de deuropening en weer terug. Jörfi raapte zijn moet bij elkaar, pakte voorzichtig het fossiel op en liep naar de ingang van het laboratorium. Nog gespannener dan een springveer haastte hij zich naar Sarah toe. “Ik heb een dome fossiel.” Stammelde hij. De Tepig sprong blij naar de professor toe. ‘Ah Elvin!’ Groette ze hem vrolijk terwijl ze hem over zijn koppie aaide, daarna keek ze Jörfi aan. ‘Wat leuk, kom dan gaan we eens kijken of de pokémon de wereld van nu wil ontdekken.’ Er lag een bemoedigend glimlachje rond haar lippen.

Bij het apparaat reikte hij haar het fossiel aan. Toen ze haar hand naar het Dome Fossil uitstak. Ze pakte het fossiel van hem aan. ‘Altijd enorm spannend dit, maar laten we het proberen Jörfi.’ Ze legde het fossiel in de capsule. Daarna drukte ze wat knopjes in en begon de capsule te gloeien. Geschrokken van het vele licht deed Jörfi even een stap achteruit. Ook zijn Tepig had zich achter zijn benen verstopt en spiekte naar de capsule. Waar langzaam het licht weer in doofde en er een silhouet zichtbaar werd.

Daar was hij dan. Het licht doofde en in de capsule zat een Kabuto. Zijn eigen Kabuto. Sarah drukte op een knopje en de capsule ging open. Ze haalde de Kabuto eruit en reikte Jörfi hem aan. ‘Gefeliciteerd Jörfi! Je hebt er een mooie pokémon bij.’ Er brak een klein glimlachje op Jur zijn gezicht door terwijl hij de Kabuto aannam. De gloeiende rode ogen keken hem nieuwsgierig aan. “Dalvin. Jij bent Dalvin.” Ja. Elvin en Dalvin vond hij leuk bij elkaar klinken. Hij zette de Kabuto op de grond. Die trippelde nieuwsgierig naar zijn Tepig toe. “Dat is Elvin.” Zei hij tegen zijn nieuwe pokémon. “Dankjewel.” Vervolgde hij tegen de professor. Ze schudde haar hoofd. ‘Geen probleem natuurlijk. Dat is mijn werk en ik vind het nog leuk ook.’ Lachte ze. Jörfi knikte en wenkte Elvin en Dalvin. Samen met zijn twee pokémon verliet hij het lab weer. Een hele mooie prehistorische pokémon rijker.

[Topic uit]