Tales of

Sinnoh

Vixen had er goed aan gedaan om naar doc martens te dragen naar het bos. Zelfs op het pad dat ze volgde lagen er plassen die niet altijd te ontwijken waren. Zoals altijd dat Irminia op haar schouder met haar neus verstopt onder haar vleugel. De pokémon was zo lui, maar ze liet haar gerust. Als ze haar probeerde te wekken, ging ze weer aangevallen worden en daar had ze niet veel zin in.
Ze had echt het slechte moment uitgekozen om deze wandeling te maken, de regen viel uit de lucht en het zag er niet naar uit dat het ooit zou stoppen. De vele donkere wolken zorgde ervoor dat het eens zo donker was, zelfs terwijl het midden in de dag was. Toch leek het Vixen allemaal niet te deren. Met een glimlach liep ze over het pad en recht in de plassen als die voor haar waren. Ze had al gehoord van sommige mensen dat er enkele vreemde pokémon te vinden waren. In haar ogen was elke ghost type vreemd. Alle boeken die ze erover had gelezen gaven haar de kriebels. Dat nam niet weg dat ze benieuwd was over welke pokémon deze mensen het steeds hadden.

Door de regen heen zag ze een grijsachtig spook opduiken. Als Vixen zich niet vergiste, was dat een shuppet. De ghost type had enkel geen interesse in haar, maar enkel in de blauwe vogel die op haar schouder zat. Irminia had ook al door dat alle aandacht op haar gericht had en maakte zich groter door haar veren op te blazen, een kwaad geluid volgde al snel. Vixen kon niet anders dan met haar ogen draaien en haar armen over elkaar slaan. “Altijd zo vrolijk,” zei ze. De shuppet draaide een rondje en ze nam maar aan dat het betekende dat de pokémon het met haar eens was. Natuurlijk, hoe kon het ook niet. Irminia zou zich nog in de problemen werken met dit soort gedrag, daar was ze zeker van.
Om verdere problemen te voorkomen, wandelde ze maar snel verder. De shuppet volgde hen nog voor enkele meters, voordat het volledig verdween. Zo snel dat ze hem niet eens had zien verdwijnen. Het was dat ze niks had aan een shuppet in haar team, anders zou ze het nog overwogen hebben. Er was vast zoveel dat ze nog kon ontdekken over ghost types.

Net zoals dat er een hele hoop leuke ghost types waren, bestonden er ook pokémon die haar aandacht totaal niet konden trekken. Haar volgende encounter was er eentje die onder die categorie viel. Vixen trok maar een vies gezicht wanneer dat het zwaard in zicht kwam. De pokémon kon er niet aan doen dat het er zo uit zag en maakte vast wel iemand blij, maar Vixen had er maar weinig mee. Ze gaf de pokémon dan ook niet veel aandacht en wandelde simpel weg verder door de plassen en modder heen. Irminia leek enorm blij te zijn dat haar trainer niet voor het rare wezen was gestopt en nestelde zich wat beter op haar schouder waarbij haar snavel weer verdween onder haar vleugel.