Tales of

Sinnoh

Al sinds jongs af aan was Vixen iemand die laat op bleef, maar de dag nadien ook weer vroeg op stond. Het verbaasde mensen soms hoe makkelijk het was voor haar om met weinig slaap door het leven te gaan. In haar ogen was de nacht het beste moment van de dag. Er was zoveel te zien en horen, wat allemaal vaak overzien werd door andere. De pokémon die zich klaar maakten om te gaan slapen gecombineerd met het geluid van de nacht wezens die wakker werden zorgde voor adembenemende situaties.
Ze had haar kleedje omgewisseld voor een jogging en onder haar jas droeg ze een loszittende t-shirt. Het zag er niet uit, maar het was perfect voor een korte avondwandeling. Irminia was weer van de partij op haar schouder en zat zuur om zich heen te kijken, zuur genoeg om te denken dat dit haar standaard emotie was.

Vanuit haar ooghoeken zag ze iemand op de grond zitten en ze gooide hem een vriendelijk glimlach, tot haar ogen vielen op het wezentje dat hij bij zich had. De glimlach maakte plaats voor een frons. Zonder er verder over na te denken benaderde hij de andere. Aangezien hij op de grond zat, hurkte Vixen neer zodat ze een beter zicht had op de eigenaardige pokémon. “Is dat? Nee, dat kan niet. Zou het,” mompelde ze verwarrend tegen zichzelf, haar ogen gefixeerd op het wezentje. Prehistorische pokémon bestonden toch al lang niet meer? Ze had gehoord over sommige die weer tot leven konden worden gewekt, maar het was uiterst zeldzaam. Voorzichtig stak ze een vinger uit om de vermoedelijke kabuto een por te geven. Ondertussen was ze al helemaal vergeten dat er nog iemand anders bij was.