Tales of

Sinnoh

Ze ging de ghost tour doen met Poppy. Ze deed vaak dingen met hem. In de hoop dat het hun band zou versterken. Het leek wel steeds wat beter te gaan, maar hij moest nog steeds niet heel veel van haar hebben. Dat vond ze enorm lastig. Ze deed zo haar best, maar haar Popplio was geen makkelijke pokémon. Zijn verleden belemmerde hem enorm. Hij leek het moeilijk te vinden om haar toe te laten en dat vond Yasmin lastig, want ze wilde zo graag. Ze wist dat ze hem de tijd moest gunnen. Dat hadden haar docenten al vaak tegen haar gezegd, maar het bleef lastig. Poppy zat in haar armen terwijl ze het paadje van het bos inliep. Ze keek even naar de lantaarntjes die ze er opgehangen hadden. Vaak hing er een papieren spookje naast. Ergens vond ze het best wel spannend, zo’n ghost tour. Alleen ook wel weer heel erg leuk, al voelde ze dat er al wat adrenaline door haar aderen stroomde. Haar Popplio keek wat verveeld om zich heen, het leek hem allemaal niet zo te deren.

Ze schrok op toen ze iets vreemds achter haar hoorde. Ze draaide zich om, Poppy nog steeds in haar armen houdend. Haar Popplio staarde de Phantump kalmpjes aan. Ook Yasmin ontspande zich weer. Het was zo’n boompjes pokémon. Ze wist even de naam niet meer. Ze waren in ieder geval niet gevaarlijk. Al had hij haar wel laten schrikken. Maar goed, het was niet voor niks een ghost tour natuurlijk. Ze slikte eventjes. Draaide weer terug en liep verder over het donkere bospaadje. Hoe verder ze liep, hoe spannender ze het eigenlijk vond worden. Toch zette ze door, ze wilde dit. Het waren alleen maar ghost pokémon, het kwam wel goed. Hield ze zichzelf voor.

Er liep een koude rilling over haar rug. Toen ze opnieuw omkeek en er een Gastly achter haar zichtbaar werd. Gosh wat waren die Gastly’s toch griezelig. Ze versnelde haar pas nog wat meer over het bospaadje. Eigenlijk vond ze dit toch wel wat eng. Die Ghost tour. Ze in haar ééntje in het bos met spookpokémon. Aan de andere kant was ze natuurlijk niet helemaal alleen. Poppy was bij haar. Alleen haar Popplio wilde nog steeds niet echt op haar reageren. Dus telde dat dan eigenlijk wel. Ze probeerde hem over zijn kopje te aaien, maar hij ontweek haar hand snel en keek haar zelfs wat boos aan. Nee, waarschijnlijk telde dat niet echt. Steun aan hem had ze in ieder geval niet.