Tales of

Sinnoh

Hij was kalm wat buiten zitten wachten. Niet echt perse op iemand, maar eerder omdat hij eerder bezorgd was over de veiligheid van de mensen op het festival. De meeste waren al naar het bal gegaan en ook hij was klaar om naar binnen te gaan, maar had uiteindelijk besloten om zijn masker af te nemen en even naar de ingang te kijken. Hij was te onrustig, zou geen plezier hebben op het feest als hij wist dat er problemen konden zijn buiten het masked ball. Hij haalde daarom ook diep adem en gaf een zetje aan Morri, die meteen even opkeek van haar werk. Ze was bezig met bloempjes, zoals gewoonlijk, en leek een bloemenkroon te maken. Ze was geduldig bezig met het weven van een madelievenkroontje. Voor wie wist hij nog niet, ze maakte immers vaak random dingetjes voor Pokémon. Hoe dan ook was ze momenteel de enigste Pokémon die buiten de ball was... Dus vroeg hij zich af of het voor een van het team was of een Pokémon die ze had gezien. Oh... Whatever, tijd voor een wandeling.

Hij pakte de ball van Rae erbij toen hij wat verderop was en liet de traited Cottonee eruit, die meteen blij een rondje rond de ranger ging en toen wat hoogte won om wat rond te kijken. Hij keek haar kalm na en keek vervolgens om naar de dove Espurr, die heel erg dicht bij hem bleef. Een kleine glimlach sierde zijn lippen waarbij hij even boog en haar een aaitje gaf. Wel meteen begon de kleine shiny te glimlachen en stak ze haar handjes uit naar hem om even zijn hand blij vast te houden. Hoe dan ook leek haar aandacht al snel te gaan naar iets anders en wel meteen zag hij een twinkeling in de oogjes van de shiny. Ze liet dan ook al snel de hand los en liep naar de albino Eevee toe. Met rare geluiden die duidelijk niet van een Espurr kwamen normaal -want ja ze was doof enzo dus echt praten kon ze niet- stak ze de bloemenkroon uit naar de ander. Opgetogen geluiden kwamen van haar af, waardoor de purpelen traited Pokémon er ook al snel bijkwam. Nieuwsgierig keek ze naar het cadeau dat Morrígan aan de ander aanbood. Myrth kwam rustig overeind en liet zijn helderblauwe ogen even van de Eevee naar diens trainer gaan en terug. Op eerste instantie herkende hij haar niet meteen en dus benaderde hij de vrouw voorzichtig terwijl hij zijn boekje nam en begon te pennen. Met een lichte glimlach draaide hij het naar haar toe. 'Bent u hier voor het masked ball?' Misschien was ze verloren gelopen, dan was het zijn taak als ranger haar te helpen. Hij deed het immers met plezier.

Deze outfit, Dit masker

De dame en de witte Eevee leken hier niet op hun plaats te zijn. Morrígan leek er zich echter niks van aan te trekken en bleef enthousiast geluiden maken naar de trainer en de albino. Ze wist helemaal niet dat haar geluiden onverstaanbaar en vreemd klonken en kort wilde Myr haar vastnemen om haar te kalmeren, tot zijn nickname viel. Hij fronste even en nam wel meteen zijn masker af, waarbij zijn ogen even snel de vrouw van top tot teen bekeek. Wel meteen sloeg hij een tint roder aan waarbij hij zijn boekje tegen zijn borstkas drukte en diep adem haalde. Ah... Hij had haar helemaal niet herkend! Vluchtig begon hij weer op het papier te pennen, waarbij zijn geschift wat onduidelijker was dan normaal toen hij klaar was en het aan Angie presenteerde. 'Ik had je niet herkend!' stond erop terwijl hij wat nerveus begon te glimlachen. Raeghann zag wel meteen dat haar trainer wat van zijn stuk was gebracht en ging zacht lachend op zijn hoofd zitten. Wel meteen zakte wat van het paarse wol over zijn ogen heen, waardoor hij een stap naar achter zette en met zijn vrije hand een poging deed om de traited Cottonee van zich af te krijgen. Nu niet!

Even liet hij zijn handen zakken en stak hij het boekje in zijn achterzak waarna hij met beide handen het wol vastgreep en zijn handen strekten. Poof. Vrijheid! Wel metyeen begon hij hevig te knikken. Was allemaal in orde, geen probleem. Even haalde hij diep adem, trok hij Rae naar zich toe en keek hij streng naar het wezen, die enkel blije geluiden wist te maken. Duivel, dat was het. Hij zuchtte even en rolde met zijn ogen waarna hij het beest losliet en deze blij wat weg begon te zweven. Even hoverde het heen en weer en keek het met speelse oogjes naar Angie voordat het wat afstand van de twee nam. Waarschuwend keek Myrddin nog even naar haar voordat hij terug opkeek naar de vrouw. Hij knikte nogmaals en pakte zijn boekje er terug bij. 'Ik heb haar nog maar net' pende hij neer waarna hij het aan Angie toonde en even zuchtte, duidelijk ietwat vermoeid van dit soort gedrag. Maar goed, wat kon hij eraan doen? Het zou zich wel met de tijd oplossen. Kalm draaide  hij het boekje terug naar zichzelf toe waarna hij begon te schrijven. 'Anyway, heb je hulp nodig met iets?' Stond er toen hij het terug aan haar voorlegde. Ja, ze stond hier een beetje vreemd ver weg van het bal. Ze zag er duidelijk gekleed genoeg uit om erheen te gaan. Dus ja. Langzaam glimlachte hij even, ergens wel blij dat hij haar hier had ontmoet. De ander was iemand waar hij zich altijd veilig bij kon voelen en dus leek hij zich eindelijk wat te kunnen ontspannen. Hij wist dat ze geen kwade intenties had.

Morrígan keek meteen op toen de witte Eevee naar haar toekwam en blij begon ze tegen haar te praten met geluiden die niks betekende. Enthousiast draaide het wezen zich om en holde het naar een bloemenperkje toe, waarbij het al snel een paar bloemen plukte. Snel draaide ze zich terug naar de albino en keek ze de ander vragend aan. Ze wilde de Eevee decoreren in de bloemen, uiteraard had ze wel geen manier om dat eerst duidelijk te maken aan het wezentje. Dus was er een poging om een van de bloemen voorzichtig achter het oor van de Eevee te plaatsen.