Tales of

Sinnoh

Zijn voeten deden ontzettend veel pijn. Hij had zijn taxi maar voor een klein deel kunnen betalen omdat hij simpelweg niet genoeg geld had voor een hele rit en had dus een heel deel ook moeten lopen. Hij had Virta expres in haar bal gelaten om haar niet moe te maken, maar nu hij op plaats van bestemming was aangekomen, had hij haar weer uit haar bal gelaten. De Squirtle keek om zich heen en Evan dacht na over een maaltijd dat hij kon betalen terwijl hij naar het weinige geld in zijn hand keek. Zijn blik gleed kort naar boven toen hij het geluid hoorde van iemand die in het water dook. Zijn blik gleed naar opzij en hij kneep zijn ogen kort samen toen hij een zwartharige man met een Murkrow bij een fontein zag staan. Hij zag dat de man geld in zijn hand aan het tellen was, maar dat was niet meteen wat zijn aandacht trok. ”Victor?” vroeg hij ongelovig aan de kerel die hij herkende van een online platform waar ze samen op hadden zitten gamen toen alles nog goed was. Hij had geen idee dat de man in hetzelfde schuitje zat als hem, al zou Evan niet zo laag zakken om geld uit een fontein te pikken. Dat zou hem net een brug te ver zijn. ”Virta, help die Murkrow,” zei hij echter toch tegen zijn Squirtle, waarna hij een paar stappen vooruit deed. ”Wat doe jij hier, man?” Hij weigerde om te laten zien dat hij blij was dat hij tenminste één iemand kende in deze verdomde regio, ook al was dat dan maar een gamebuddy.

Evan voelde een steek van medelijden door zich heengaan toen hij zag hoe de zwartharige in eerste instantie probeerde te verbergen waar hij mee bezig was, alsof hij zich ervoor schaamde. Evan wist als geen ander hoe het was om in één keer van alles naar niks te gaan, dus als hij voor één keer in zijn leven met iemand sympathie moest voelen, dan was het wel met deze jongen. Ze waren misschien maar internetvrienden, maar hij had aan Victor meer gehad dan aan zijn echte zogenaamde vrienden die hem in de steek hadden gelaten zodra hij van merkkleding naar tweedehandskleding was gegaan en zich de nieuwste Holo Caster niet meer kon veroorloven. Victor gaf aan dat het thuis niet meer uit was te houden en Evan gaf een knikje zonder daar op door te gaan. ”Een soortgelijke situatie,” zei hij. ”Als je voor de vijfde keer in één week een mep in je gezicht van je vader te incasseren krijgt, ga je toch serieus nadenken over je leven.” Zijn blik bleef onbewogen terwijl hij zijn vlamrode ogen op Victor gefixeerd hield. Als de jongen nu denigrerend zou reageren of begon te lachen, dan wist hij ook meteen weer waar hij stond en wie hij als laatste persoon af kon schrijven. Want Victor was echt wel de laatste vriend waar hij nu zijn hoop op had gevestigd.