Tales of

Sinnoh

Stille tranen stroomden over de wangen van de jonge vrouw. Lang, paars-roze haar stak alle kanten op. Haar korte, witte jurkje lag op de grond terwijl ze muisstil op een kruk zat. Tegenover haar een man, magenta ogen gefocust terwijl hij de laatste hechting in haar arm zette. De stilte bleef tussen hen hangen terwijl verband om haar middel en rechter arm werd gewikkeld. Ze stond alles toe met stille tranen en een rilling die over haar rug liep wanneer zijn vingers onbedoeld langs haar blote huid gleden. Blauwe ogen stonden gericht op de deur, alsof hij dichterbij zou komen. Alsof ze op een moment zou kunnen wegrennen, die deur kon openen en nooit meer terug hoefde te komen.

De stoel viel met een klap naar de grond toen het meisje naar voren werd getrokken. De oudere man had één hand in haar haren, welke gebruikt was om haar naar voren te trekken. Hij stond voorover gebogen, magenta ogen gericht op het meisje terwijl hij diezelfde hand gebruikte om met een harde ruk aan haar lange haar ervoor te zorgen dat ze zijn blik niet langer kon ontwijken. Ze maakte geen geluid, negeerde de pijn die over haar hele lichaam trok. Stilte was veilig, immers.

‘Dit,’ sprak de man, waarna hij nog een ruk aan haar lange haar gaf, ‘gaat eraf. Ik ben klaar met dit spel van je. Dit persona?’ Hij histe en liet haar haren los, waardoor het meisje verder naar de grond zakte. Haar blauwe ogen richtte ze op de grond. Ze sprak geen woord. ‘Het is over. Heb je gezien wat je aan hebt gericht? Heb je enig idee wat er zou gebeuren als…’ De man schudde zijn hoofd. ‘Je bent mijn enige dochter, Amal-’

“Amélie.”

Een zucht klonk. ‘Dus je bent de enige die onze familienaam voort kan zetten. Ik heb je laten gaan, zoals ik je moeder had beloofd, maar nu is het klaar. Je bent een volwassen vrouw. Je gaat meedraaien in het bedrijf en zal stoppen met al die onzin waar je je mee bezig hebt gehouden.’

Even was het stil.

“En Lucie?”

Eén blik was genoeg. Amélie haalde een keer diep adem en knikte. Ze kneep haar ogen dicht en hoopte dat hij weg zou lopen, dat het klaar was, tot de man voor haar door zijn knieën ging en haar kin ruw beet pakte. ‘En dit,’ ging hij door, één vinger wijzend naar haar ogen, ‘is klaar. Je bent mijn dochter en ik wil niet dat je erbij loopt als een…’

Ook die zin hoefde hij niet af te maken.

Vanaf daar ging alles op de automatische piloot. Zodra ze de deur naar haar vader’s kamer hoorde, zette het meisje zich overeind en bewoog ze zich naar de badkamer. Ze haalde een schaar uit de la en zette deze aan haar lange haar. Stille tranen bleven stromen terwijl plukken paars en roze naar de grond vielen. Een pak donker haarverf werd gebruikt en de lenzen werden uitgedaan.

Toen ze twee uur later in de spiegel keek, herkende ze zichzelf niet eens. Ze slikte toen magenta ogen in de spiegel naar haar terugkeken, rillingen die over haar rug liepen. Zijn ogen. Maar, ze duwde die gedachte weg en haalde diep adem. Hij had gelijk. Het was klaar met de spelletjes. Ze had een bedrijf om over te nemen.

Nieuw verband was om haar arm en middel gedaan na het douchen en voor het eerst in maanden, deed het meisje niet meer dan een sweatshirt en een kort broekje aan. Haar korte haar hing nog halfnat langs haar nek terwijl ze langzaam via de trap naar beneden liep.

Deurbel.

“Hi.”