Tales of

Sinnoh

Caleb had eerlijk gezegd geen idee waar dat hij zich bevond. Hij had de eerste de beste taxi genomen nadat hij aangekomen was in Sinnoh en was nu blijkbaar in het oosten van de regio. In Sunyshore City. De stad zag er prachtig uit; er was een trap wat je kon beklimmen en een soort van hoog platform waar je overheen kon wandelen en dat je weer naar andere deeltjes van de stad bracht. Hij had ook een zee gezien verderop en kon vanaf de plek waar dat hij stond de golven al horen. Hij wist echter wel beter dan met twee Fire types nabij het water te gaan; Inferno werd al zenuwachtig van het geluid van water en hoewel Flare er niet echt een reactie op gaf, wist Caleb dat hij ook geen fan van het water was. Logisch natuurlijk, gezien dat ze Fire types waren. Caleb was net aan het bedenken wat hij wilde gaan doen toen een man met een Shiny Vulpix zijn aandacht trok. Meteen begonnen zijn ogen te glinsteren en versnelde hij zijn pas zodat hij de Vulpix kon inspecteren. Als een Fire type trainer was dit natuurlijk het mooiste wat hij kon zien en even overwoog hij om de man te vragen of hij ergens mee wilde ruilen, alleen om dan te beseffen dat hij niks hád wat hij de man kon bieden. ”Dat is echt een prachtige Pokémon dat je daar hebt,” zei hij bewonderend tegen de man om zijn aandacht te trekken. ”Ik moet als Fire type trainer eerlijk gezegd toegeven dat ik echt jaloers ben.” Hij grijnsde de man toe en wees toen met zijn duim over zijn schouder naar zijn Magby en zijn Cyndaquil. Als dat niet duidelijk maakte dat hij van Fire types hield, dan wist hij het ook niet meer.

De ongeïnteresseerde reactie van de jongen bracht Caleb op zijn zachtst gezegd nogal van zijn stuk. Het irriteerde hem een klein beetje dat de jongen meer belangstelling voor het alledaagse schermpje van zijn Holo Caster had dan het prachtschepsel dat naast hem liep en even kwam het in Caleb op dat de Shiny Vulpix zo’n trainer helemaal niet verdiende. Hij maande zijn opvliegerige kant van zijn karakter echter tot kalmte en besloot om de jongen een nieuwe kans te geven. ”En?” vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. ”Waarom doet het je zo weinig dat je zoiets moois naast je hebt lopen? Ik denk dat veel trainers een gat in de lucht zouden springen als ze in jouw schoenen zouden staan.” Hij al zeker, dat was één ding dat duidelijk was. ”Maar je mag haar ook gerust aan mij geven als ze je echt niks interesseert, hoor,” liet hij er vervolgens nonchalant op volgen, al toonde de blik in zijn ogen aan dat hij meende wat hij zei. Als deze trainer de pracht en praal van dit mooie schepsel niet kon waarderen, was ze zijn tijd en aandacht niet waard. En ze paste prima bij Flare en Inferno. Dat ook nog eens.