Kalm keek hij naar de steen in zijn handen. Zijn eerste evolutie, spannend. Zijn ogen gleden even naar de Cottonee, die de hele weg naar het bos strak naar het rode voorwerp had zitten staren. Ze wist wat er aan zat te komen en wilde het duidelijk wel hebben. Ze was er zeker happig op en dat vond Myrddin erg goed. Het was beter dat ze het wel wilde dan niet. Blathnaid was dicht bij hem gebleven en Morrígan was er weer eens op uit om bloemen te plukken. De man had gebaard naar Aisling om een oogje te houden op de jonge shiny, waarop ze meteen in actie was gesprongen en deed zoals gevraagd. De Archen en Espurr zaten nu bij wat wilde bloemen. Blij was de roze kat ze aan het verzamelen, brabelend over de dingen. De gevederde fossil Pokémon kon er vast geen snaar van verstaan, maar deed haar best om een blij gezicht op te houden. Rustig zette de blonde man een stap naar voren en maakte hij zijn blik los van het tafereel. Kalm legde hij de sun stone op een normale steen neer, waarbij Raeghann meteen enthousiast op de steen sprong. Wel meteen begon het schattig fluffwezen te gloeien en te groeien. Echter niet zo heel veel. Het was de hoeveelheid fluff dat echter wel toenam. Na enkele tellen was het proces dan ook voorbij en rustig keek de man terug direct naar de Pokémon. Hij had immers niet rechstreeks naar het gloeiende wezen kunnen kijken.
De herfst was hier. Eterna Forest was een algehele transformatie ondergaan. De bladeren die eens zo fris groen waren geweest, zwaaide nu in verschillenden tinten oranje en geel en zo nu en dan ook donkerrood. Hoewel het tafereel natuurlijk prachtig was, hield Lucia haar blik op de hemel gericht. Op haar gezicht was een milde vorm van ongerustheid af te lezen. Zo nu en dan klonk het gewiek van reusachtige vleugels als haar Aerodactyl overvloog. Ze had haar omgedoopt tot Mercy. Het dier kende een ongekende genadeloosheid en agressie die Lucia nog nooit in een pokémon had meegemaakt. Ieder wie in de schaduwen van haar vleugels belandde kon maar beter gaan bidden voor genade. Hoewel Mercy’s genadeloosheid een kwaliteit was die Lucia begunstigend vond, was haar ongehoorzaamheid een groot nadeel. Het zou heel wat tijd en energie gaan kosten om de Aerodactyl onder de duim te kunnen krijgen en ook te houden. In steden kon ze haar niet meer loslaten. Dan werd ze waanzinnig door de toeterende auto’s, felle neonlichten en hoge gebouwen. Maar hier, buiten de stad en omringd door natuurschoon, leek de Aerodactyl een stuk meer op haar gemak. Toch hield Mistress een oogje in het zeil. Haar Rookidee vloog dicht over de boomtoppen en zou Lucia de weg wijzen als Mercy er weer besloot vandoor te gaan. Helaas had de Aerodactyl al tot drie keer toe geprobeerd om Mistress dood te bijten en kon de Rookidee niet meer dicht in haar buurt komen. Als Mercy nu weer iets zou proberen, zou Mistress tussen de takken in kunnen schieten en beschutting vinden daar waar Mercy haar niet bereiken kon.
Lucia naderde een kleine open plek vol mooie bloemen en kwam tot de vreselijke ontdekking dat ze niet alleen was. Haar ogen schoten naar de hemel maar Mercy was nergens te bekennen. Een opgeluchte ademteug ontsnapte zacht. Haar gele ogen vernauwden zich toen het haar voorkwam dat ze de kleine gestalte met de grijs en blauwe muis herkende. Myrddin, Rani’s collega. Met rustige passen naderde ze hem. Hij had een indrukwekkende collectie pokémon weten te bemachtigen. Naast de traited muis had hij nu ook een shiny Espurr, een cottonee die ook traited moest zijn en een Archen. Vooral de fossiel pokémon intrigeerde haar immens. Het kleine vogeltje leek in ieder geval een stuk minder gevaarlijk als Mercy. “Ohai.” Groette ze met een zwaai en een flauw glimlachje. Plotseling verscheen er een oogverblindend licht, scherp genoeg om te verblinden als je er naar bleef kijken. Met een hand beschermend voor haar ogen keek Lucia weg. Enkele ogenblikken later was het verdwenen en stond er in de plaats van de cottonee een whimsicott. Lucia haalde haar pokédex uit haar zak en floot goedkeurend. “Fraai, heel fraai.” Merkte ze op. Ergens boven hen klonk een dreigend gebrul en Lucia kon nog net Mistress haar zwarte lijfje onderscheiden die aan de andere kant van de open plek tussen de takken van een grote berk was gekropen. Niet veel later scheerde Mercy over, laag genoeg om de top van de berm te scheren met haar klauwen en nieuwsgierig naar de felle gloed die hier enkele momenten eerder nog had geschenen. Ze maakte een zwenking in de lucht en klom weer de hoogte in, oogjes dreigend op het kleine grut van Myrddin gericht terwijl ze hoog over hen heen cirkelde.
Een bekende stem liet hem opkijken, waardoor hij al snel zag dat het Lucia was. Een glimlach verscheen op zijn lippen terwijl hij een hand opstak ter begroeting. Hij had de dame eerder al ontmoet en had vernomen dat ze de zus van Rani was, maar ze leek dus helemaal niet op de man die zo op zijn zenuwen kon werken. In tegendeel tot haar zwartharige broeder was ze rustig en aangenaam in de omgang. Myrddin had respect voor haar, haar voorkomen en gedrag dwongen dat ook gewoon af. Meestal gaf de kleine man zich niet over aan volk zoals dit, maar Lucia was anders. Ze deelde dat respect en kwam niet meteen hooghartig over waardoor hij haar als anders classificeerde in zijn hoofd. Ze begon te praten en knikte even naar haar met een lichte grijns. Vond hij ook wel. Ookal was zijn team best klein en schattig wist hij dat ze veel kracht konden hebben. Daarbij was een Whimsicott op dit level nog niet verkeerd. Met een rijke movepool en een ability waar hij wel potentie in zag. Daarbij was de fairy typing best een goede type.
Het gebrul liet hem opkijken. Wel meteen begon Blathnaid te huilen bij het horen van het dreigende geluid waardoor ze meteen even ging schuilen in de bomen. Rae daarintegen keek nieuwsgierig op en vloog omhoog, blije geluidjes makende. Aisling spande haar spieren en keek even uitdagend op naar het geluid, nog net lang genoeg om de Pokémon te zien. Zo ook zag de man wat het was; was dat ook geen fossiel Pokémon? Hij slikte en voelde wel meteen bezorgdheid voor de Whimsicott, die er het gevaar niet van inzag. Het paarse beest ging boven de boomtoppen hoveren en keek rond, afwachtende of de Pokémon er nog was. Wel meteen haalde hij zijn boekje boven en pende hij vluchtig iets neer. 'Van jou?' stond er op waarna hij het naar de vrouw draaide en bezorgd terug opkeek. De enigste van zijn Pokémon die niks had opgemerkt was de kleine, dove Morrígan die blij door bleef gaan met het verzamelen van bloemen.
