Tales of

Sinnoh

Ze was na het Halloween festival toch weer even bij haar ouders blijven slapen. Het was heel leuk geweest hoor, daar niet van. Maar ergens was het ook wel spannend en intens geweest, waar ze van bij moest komen. Dat had altijd wat meer impact op haar dan ze eigenlijk zou willen. Toch moest ze straks wel weer een keer terug naar school. Al hadden haar docenten gezegd dat ze het begrepen en ze rustig aan moest doen. Waarschijnlijk had ze dat aan haar moeder te danken. Die had vast wat ongerust naar ze opgebeld toen Yasmin weer thuis was gekomen, een beetje uit haar doen. Haar moeder schoot nu wel wat sneller in de stress als ze dacht dat Yasmin zich wat minder voelde. Nadat ze echt wel tegen een depressie aan had gezeten. Nu had ze haar rugzak weer op haar rug gehesen en ging ze weer op weg. Alaska lag tegen de coolpack aan in haar reismand. Poppy lag er opgerold naast, te slapen. Klingel had zich op haar schouder geïnstalleerd. Hij hield soms voor de grap ineens zijn lijfje voor Yasmin. Waardoor ze zachtjes moest grinniken.

Alaska maakte ineens een blij geluidje. Verrast stopte ze met lopen en keek naar haar Snom. Toen pas voelde ze haar handen eigenlijk ook tintelen. Het werd best wel koud eigenlijk. Yasmin keek even naar de lucht, maar er was geen wolkje aan de lucht. Toch voelde het ijzig koud en daar leek Alaska enorm blij van te worden, waardoor er even een glimlachje over Yasmin haar lippen gleed. Het was ook wel eens fijn voor haar om het niet zo warm te hebben waarschijnlijk. Dus koos ze ervoor om door te lopen. Poppy werd nog niet wakker van de kou, waarschijnlijk hield zijn dikke pels de meeste kou ook wel buiten. Klingel deerde het ook niet zo veel. Zijn belletje klonk vrolijk in rustige omgeving.

Meerdere pokémon zochten dekking in de bomen. Ze moest toegeven dat het ook wel steeds kouder werd. Haar blik gleed naar de blije Alaska en ze glimlachte. Ze gokte het er gewoon op. De Snom was zo blij, dat wilde ze niet teniet doen door een schuilplek te gaan zoeken. Dat kon altijd nog als het te gek werd, toch? Klingel sloeg zijn lijfje om haar nek. Als een soort sjaal. Dankbaar aaide ze hem even over zijn bel. “Dankjewel!” Hij klingelde vrolijk naar haar. Toen ging een oog van Poppy toch open. Of hij nu wakker werd van het belletje van Klingen of van de kou wist ze niet. Hij tilde zijn kopje op en keek wat verdwaasd om zich heen. Hij moest zich weer even oriënteren waar ze waren.

Ineens wandelde er een Snover over het pad. De pokémon leek vrolijk. Heel wat anders dan de Liligant die ze een poos geleden tegen was gekomen, dat was ook in hele andere weersomstandigheden dat wel. Toch was dit wel een verademing, ondanks de kou. Er verscheen een glimlachje om Yasmin haar lippen. Haar lippen werden een beetje blauw van de kou. Alaska leek het daarentegen heerlijk te vinden. Die groette de Snover vrolijk terug. Klingel hield haar nek gelukkig wat warm, anders had ze niet geweten of ze het zo lang had volgehouden. Ook Poppy keek nu, zei het wat verveeld, om zich heen. Terwijl ze verder liepen. De Snover liep door de andere kant op. Nog een klein stukje dan, dan zou zij ook terug moeten. Anders bevroor ze nog.

Ineens maakte Klingel een geluidje. Dringend genoeg om Yasmin haar aandacht te trekken. Haar Chingling wees met het uiteinde van zijn lijfje naar de takken waar een paar pokémon op zaten. Ook Alaska volgde Klingel zijn blik. De vogel pokémon zaten wel heel nieuwsgierig naar een bosje te kijken. Even voelde Yasmin aan Poppy of die nog warm genoeg was, maar voor nu nog wel. Ze konden dus best eventjes gaan kijken, voordat ze toch ergens een schuilplek zou gaan zoeken. Ze begon het zelf namelijk aardig koud te krijgen. Ze liep naar de bosjes. Zette even de reismand met Poppy en Alaska op de grond en keek onder het bosje.

Yasmin keek recht in het gezicht van een Meditite. Direct moest ze aan de Meditite van Alex denken. Die had haar toen gered van de man die Alaska had willen stelen. Die had de man flink pijn kunnen doen in ieder geval. Snel wende ze haar blik af om te laten zien dat ze geen gevaar was. Ze bleef wel stil zitten, maakte geen plotselinge beweging. Voorzichtig liet ze de takken terug op hun plaats glijden. Ook haar pokémon hielden zich rustig. Die hadden blijkbaar ook door dat ze beter niet te veel geluid of bewegingen konden maken.

De Meditite leek het gelukkig niet zoveel uit te maken dat ze er was. Ze slikte even het droge gevoel in haar mond weg. Ze had het ergens toch wel wat spannend gevonden. Toen ineens kwamen er wat bladeren op haar en haar pokémon gedwarreld. Ze keek naar de takken van de bomen waaraan werd geschud. De blik in haar rode ogen keek wat geschrokken om haar heen. Wat zat daar? Voorzichtig bewoog ze wat dichter naar de bomen toe. Al bleef ze wel op gepaste afstand. Ze wilde niet nogmaals verrast worden. Klingel liet nog een keer zijn belletje horen en keek nieuwsgierig omhoog. “Stttt…” Zei ze zachtjes tegen hem.

Ineens zag Yasmin dat er een Snom zat. “Hé kijk nu Alaska dat is grappig.” Glimlachte ze naar haar eigen Snom. Zij maakte een zacht geluidje terug naar de wilde Snom. Ook Klingel liet ondanks haar waarschuwing nog een keer zijn belletje horen. “We gaan het hier niet te gezellig maken hoor. We moeten zo ook weer eens terug.” Grinnikte ze naar haar pokémon. Al zat Poppy nog steeds chagrijnig voor zich uit te kijken, maar dat negeerde Yasmin gewoon. Ze had even geen zin in zijn humeurtje.

De wilde Snom reageerde vrolijk naar Alaska. Alaska vond het ook heel erg gezellig, maar van zo stil zitten kreeg Yasmin het niet minder koud. Dus ze moesten toch echt maar weer even in beweging komen. Dus kwam ze overeind. Alaska leek dit heel erg jammer te vinden, maar zoals met alles bij haar Snom, accepteerde ze het gedwee. Dus draaide ze zich bij de wilde Snom vandaan en begonnen weer in de richting van de bewoonde wereld te lopen. Ze moesten vannacht maar even een warme slaapplek hebben, want het was maar koud zo.