Tales of

Sinnoh

Morri had hem meteen de holo caster aangegeven toen ze eenmaal op het spoed waren. Daar hadden ze meteen fotos genomen en was er veel gepraat. Hij had een dokter gezien, die hem had gezegd dat hij een larynxtrauma had opgelopen. Hij vond het maar niks, wilde eigenlijk niet blijven en was van plan om zo snel mogelijk uit het ziekenhuis te gaan. Hij wachtte dan ook rustig af en stapte na een tijdje de wachtbox uit waarna hij rustig zijn handen langs zijn keel zette en kalm naar buiten wandelde. Gelukkig leek het druk te zijn vandaag, dus merkte niemand hem op. Van wat hij had vernomen van die dokter konden ze toch er niks aan doen voor nu, ze wilden gewoon dubbel checken dat er niks gebroken was, maar daar zou Myr niet op wachten. De pijn was er wel nog steeds, maar het was een handelbare pijn geworden, hij zou er wel niet aan dood gaan.

Rustig stapte hij dan ook de straat op, zijn adem piepte soms als hij diep adem haalde maar verder kon hij niks meer van geluiden maken. Ergens voelde hij zich verschrikkelijk. Ondanks het feit dat hij zichzelf wijsmaakte dat hij vrede had gemaakt met dat hij mute was, had hij ergens altijd hoop gehad misschien nog te leren praten. Na vandaag wist hij niet of dat nog kon.
Woede borrelde meteen in hem op, wetende dat het ergens zijn eigen fout was, maar te koppig om dat ook toe te geven. Zijn keel pulseerde van de pijn toen zijn spieren het werk wilde verichten en hij greep dan ook even naar de blauwkleurige keel die dik zat. Hij haalde schokerig adem en schudde het hoofd kort. Hij kon onmogelijk zo naar Alain gaan, die zou zich zorgen maken.

Hij had dus even de tijd genomen om een winkel binnen te stappen en een sjaal te kopen. Deze had hij meteen rond zijn nek gewikkeld waardoor hij zich mentaal meteen stukken beter voelde. Het voelde veiliger aan ieder geval. Hij wandelde dan ook kalm richting het adres dat de ander aan hem had doorgegeven. Zijn helderblauwe ogen gingen het terras even af, zoekende naar de man met het licht gekleurde haar. Natuurlijk besefte de blondine helemaal niet dat hij nog zijn ziekenhuisbandje aanhad. Subtiliteit op z'n fijnste.

Hij was het type die al zijn emoties in woede omzette. Bezorgdheid, angst, verdriet. En nu ook voelde hij wederom die woede in hem opkomen, hij kon niet pinpointen waar het vandaan kwam. De bezorgdheid om Alain, het feit dat hij zelf enorm bang was of omdat hij nog steeds razend was op de malloot. Iedere keer wilde hij weer diep adem halen, maar zijn adem stokte in zwaar protest van de pijn die door zijn lichaam pulseerde, afkomstig van zijn keel. Toen er echter plots een scherp geluid te horen was, eentje die duidelijk van een omvallende stoel was, keek hij wat afwezig op. Zijn alertheid werd echter groter toen hij wel meteen de witte haren van de ander zag.

Ongemakkelijk. Dat was hoe hij zichzelf momenteel het beste beschreef. Hij voelde zich helemaal niet ok om hier te zijn, maar aan de andere kant voelde het ook noodzakelijk aan dat hij hier was voor Alain. Iets in hem zei dat de ander er best veel moeite mee had. Toen hij dan ook zag hoe zijn ogen waren, rood en dik, kon hij al makkelijk bij elkaar puzzelen hoe de ander zich voelde. Wat hij echter niet besefte was dat hij ook in de fout was gegaan om zijn vriend pijn te doen, denkende dat de enige boosdoener de zwartharige man van eerder was. Myrddin greep meteen instinctief naar zijn boekje en klapte deze open waarna hij zijn pen in de andere hand nam. Hij wilde net beginnen met zijn begroeting neer te pennen, maar Alain was hem voor.
De grotere man greep hem zowat vast en Myr opende zijn mond in een poging een protesterend geluid te maken, maar er kwam niks uit. Hij had wel meteen een gespannen houding aangenomen, aangezien hij dit soort gebaren niet gewoon was van de mensen rondom hem. Zelf zijn familie was nooit echt een knuffeltype geweest. Hij wist gewoon niet hoe hij hiermee moest omgaan. Ongemakkelijk gingen zijn armen dan ook wat in de lucht, in de ene hand het schriftje en de ander de man. De trainer had inmiddels zijn gezicht tegen zijn schouder gezet, zijn armen rond zijn hals. Hij moest enorm zijn best doen om de druk die tegen hem aankwam niet gewoon van zich af te drukken. Hij voelde hoe de druk hem nog benauwder liet voelen dan dat hij al was. Zijn ademteugen werden nog ongemakkelijker dan eerst, maar hij probeerde het te negeren.

Alain sprak woorden die Myrddins bloed bijna aan het koken brachten. Zijn hoofd connecteerden de puntjes, maar maakten het geen geheel waardoor hij standvast was dat die ander het een of ander had gezegd dat ertoe had geleid dat de witharige zoveel zijn excuses aan het aanbieden was. De steken in zijn keel namen toe bij de druk die op zijn lichaam te voelen was. Maar tegenz waar protest van alles dat hij wilde doen, sloot hij toch zijn armen langzaam om de ander. Hij legde ze rustig op de rug van de langere gast en wreef er even rustig over, welliswaar had hij wel nog de twee objecten van eerder in de hand, dus gemakkelijk was het niet. Het was in het algemeen geen gemakkelijk iets voor hem. Hij kon helemaal niks tegen de ander zeggen, had enorm veel pijn in deze houding en vond knuffelen ook gewoon niet zo heel aangenaam. Maar dit was voor zijn vriend en voor zijn vrienden deed hij alles, zijn eigen noden kon hij makkelijk verwerpen voor hun.

Hij voelde zich enorm ongemakkelijk, maar het enigste dat hij kon doen in deze situatie om de ander van zich af te krijgen was hem wegduwen en dat wilde hij ook niet doen. Hij kon geen geluid in protest opbrengen, zijn adem stokte, piepte en echte geluiden kwamen er niet meer uit. Hij kneep dan ook zijn ogen toe en liet het gewoon gebeuren. Frustratie kwam naar voren, die hem wel meteen weer boos maakte, maar hij probeerde het allemaal te onderdrukken. Het was de reden waarom hij ook gewoon zo aggresief uit de hoek kwam, hij had geen stem, kon niet praten en wie nam hem serieus? Heel weinig mensen. De enigste manier om zichzelf te beschermen en iets te bereiken was met vechten, zo had hij het geleerd. Het minste dat iemand hem kleineerde of iets tegen hem deed, ging er iets om in zijn hoofd. Als een schakelaar knipte het zo naar aggresiviteit. Het was de enige manier dat hij wist hoe hij omging met problemen en zijn emoties. Iemand die nooit zo'n leven had geleid en andere manieren heeft gehad om ermee om te springen kon het gewoon niet snappen. Dit was hoe hij dacht, hoe hij in elkaar stak. Niemand snapte hem nooit, niemand begreep waarom hij zo boos kon worden en waarom hij zijn woede uitte in aggresie. Maar wees nu eens eerlijk, wat moest hij anders doen?

Eindelijk lostte Alain hem en voor even voelde hij de wereld draaien van de pijn en gebrek aan zuurstof. Misschien was hij toch beter in het ziekenhuis gebleven. Hij legde wel meteen zijn handen even op de sjaal waarbij hij er even aantrok. Hij wilde gana zitten, wist niet zeker of hij wel op zijn benen kon blijven staan. Maar hij was koppig en maakte zichzelf wijs dat hij gewoon ruimte nodig had. Kalm in en uit ademen was het belangrijkste leek hem. Zijn adem piepte wat bij elke ademteug, waarbij een nieuwe golf van pijn over hem heentrok. Als hij die man nog eens zag- Oh Arceus. Hij wist niet wat hij zou doen, maar het zou zeker niet goed eindigen, voor de ander. Hij had zich nog serieus ingehouden de vorige keer, dat deed hij eigenlijk altijd wel tenzij er echt gevaar was. Hij speelde dan wel vuil op straat, maar hij zou nooit blijvende schade aanrichten tenzij het noodzakelijk was. Dat kon echter niet gezegd worden over de ander. Het was enkel eerlijk als hij hetzelfde bij de ander aanbracht. Hij zou hem wurgen, hem bij de nek grijpen. Eens zien hoe graag hij dat had.

Zijn gedachten kolkten waarbij hij niet door had dat hij zijn adem meer gehaast was. Hij voelde zich helemaal niet goed worden van het drukkende gevoel op zijn keel, de sjaal een object die hij nu liever niet op de nek had. Hij wilde het afnemen, maar wilde de ander ook niet ongerust maken over de lelijke zwelling en blauwigheid die er te vinden was. Hij vond dit verschrikkelijk en vervloekte zichzelf dat hij dit had besloten. Hij had gewoon direct naar zijn hotel moeten gaan. Dit was nutteloos. Ondanks dat zijn adem gejaagd was en piepende geluiden van zijn keel kwamen, was hij licht in het hoofd door zuurstof gebrek. De woorden van de ander registreerden zich niet helemaal en afwezig knikte hij gewoon naar hem. Ja... ja... Whatever. Hij veronderstelde dat hij wel vroeg of hij ok was en zijn hoofd bleef dan ook knikken, wat hem enkel meer pijn bezorgde. Het straalde uit van zijn keel naar zijn nek en borstkas en zorgde ervoor dat zijn handen zachtjes begonnen te trillen. Hij merkte dit niet meteen op en voor hij het wist zijn schriftje uit zijn handen gevallen, samen met de pen. Ietwat verward, alsof hij net wakker was geworden, keek hij op. Hij keek Alain even aan, slikte, en knikte nogmaals. Moeizaam ging hij door zijn benen waarbij hij met veel protest van zijn lijf het boekje van de grond nam. Het ging allemaal wel goed, tot hij weer overeind moest komen. Het gebrek aan zuurstof in combinatie met het veel te snelle rechtstaan zorgde ervoor dat hij zijn balans verloor en face first op de grond viel.

Voor even ging het licht uit en na enkele tellen opende hij wat verdwaasd zijn ogen weer. Hij knipperde even en greep meteen naar zijn keel, die nog steeds zo erg veel pijn deed. Hij trok de sjaal wat losser, wilde het ding helemaal afnemen, maar stopte zichzelf toen het besef langzaam terug begon te komen. Hij wilde hier wel even zo blijven liggen, maar dat was helemaal geen strak plan. Hij knipperde enkele keren en richtte zijn ogen wat op. Zijn blik verscherpte zich wat, waarna hij al snel zag dat- Oh... Een frons verscheen op zijn gezicht terwijl hij even een hand naar zijn hoofd bracht. Niet pijnlijk, maar gewoon enorm licht in het hoofd. Hij voelde zich niet echt ziek, maar gewoon suf. Hij wist niet goed wat hij ervan moest vinden. Dit was anders dan de hersenschuddingen die hij al eens was opgelopen in het verleden. Hij liet zijn ogen wat afdwalen en keek terug op. Het werd terug helderder, maar de piepende geluiden gingen niet weg. Wat irritant, dat dat maar niet bleef... Hij wilde niet voor eeuwig zo klinken. ugh. Hij liet zijn hoofd wat zakken en focustte zich op Alain, waarna hij zich langzaam wat meer overeind liet zitten zodat hij op z'n minst iets kon doen van communicatie.

Hij had even een paar tellen nodig om te bekomen van de actie, waarna hij kort zijn vingertoppen tegen zijn voorhoofd zette. Pijnlijk dit. Hm... Hij leek zich wel geen pijn gedaan te hebben, buiten zijn neus die toch wel de grootste klap van zijn val had opgevangen. Gelukkig geen schade, buiten een schram of twee. Hij pakte zijn boekje wat dichter bij hem en liet zijn focus op het ding gaan toen hij zich wat beter voelde. Morrígan kwam voorzichtig dichterbij en begon zachte geluiden te maken, bezorgde ondertoon. Hij tilde even een hand op en aaide haar om haar gerust te stellen, voordat hij zich terug focuste op het boek en begon te schrijven. Toen hij klaar was, draaide hij deze om naar de ander. Een pijnscheut liet hem niet goed komen, waardoor hij het boek neerlegde op zijn benen. Hij kon het wel zelf lezen, aannemen. 'Alles ok, gewoon duizelig' Myr was iemand om zijn gevoelens en pijn tot zich te houden. Hij deelde niet graag zijn zwaktes. Misschien dat hij dat beter wel had gedaan.