Tales of

Sinnoh

Een Pokéball brandde in haar zak. Ze had nog niet gedurfd de Pokémon welke haar ouders opgestuurd hadden los te laten in de wijde wereld. Het voelde alleen maar definitiever, groter, enger als haar team groter werd. In plaats daarvan zat Celeste op haar schouder, kalm en vrolijk. Ze leunde over de reling heen van de grote glazen uitkijk toren, starend over Jubilife City heen. De hal was niet heel groot en momenteel leeg, waardoor ze rust in haar hoofd kon vinden.

Ze voelde zich vernederd en wanhopig over het feit dat ze haar contest zo verschrikkelijk verloren had. Ze had daar op het podium gestaan, alle ogen op haar gericht terwijl ze bevroren stond alsof ze door een Ice Beam geraakt was. Ze begroef haar hoofd eventjes in haar armen terwijl ze probeerde de herinnering weg probeerde te duwen. Eventjes bleef ze staan, tot het bliepen van de arriverende lift haar deed opschrikken. Haar hoed zakte iets voor haar ogen terwijl ze zich omdraaide. Als hier iemand anders kwam en de rust verdween, vond ze het ook wel prima om naar beneden te gaan immers. Ze nam haar Minun in de armen en wachtte tot de lift weer leeg was en de deuren weer dicht gegleden, om vervolgens er zelf weer heen te lopen. De kust was weer enigszins veilig.

Toen ze echter op de knop drukte, gebeurde er helemaal niks. De deuren bleven dicht, de lift ging ook niet naar beneden waardoor ze moest wachten. Wat gealarmeerd drukte ze nog een paar keer op de knop, terwijl ze tot haar horror tot de conclusie kwam dat de lift niet reageerde. Koud zweet brak haar uit.

Was het niet de definitie van doorgedraaid zijn om dingen te blijven proberen in de hoop dat er een andere uitkomst kwam? In dat geval was Reyne klinisch doorgedraaid. Ze drukte nog een paar keer op de knop in de hoop dat ze iets zou horen, gezoem van een kabel, een pling van een lift ergens beneden. Maar zelfs de lichtring rond de knop ging niet meer branden. Claustrofobie begon haar iets om de keel te grijpen. Waar ze zojuist nog volledige rust had gevoeld, was deze weggevloeid als water door een zeef toen het besef inzakte dat ze hier daadwerkelijk opgesloten zat.

Ze klemde haar Minun wat dichter tegen zich aan en probeerde diep adem te halen. Diepe buikademhaling deden er echter niks aan om haar gierende stress te kalmeren. Ze wankelde wat opzij toen de jongen die uit de lift was gekomen terugkeerde, nog altijd diep ademhalend. Ze wierp nog een blik over haar schouder terwijl de jongen de liftknop begon te bedienen. Intern hoopte ze heel erg hard dat ze gewoon dom had gedaan. Dat de jongen de lift wel tevoorschijn kon toveren.

Niks bleek echter minder waar. Terwijl de strakblauwe lucht boven haar haar niet opgeslotener kon doen voelen dan nu, bleef de lift een impressie doen van een lijk. Geen geluid, geen beweging, niks. ”I-is.. is hij stuk?” Haar stem was zachtjes terwijl ze met grote ogen naar de lift keek. Arceus stond haar bij. Ze leunde wat naar achteren tegen de reling terwijl ze zoekend om zich heen keek, tot ze een noodknop zocht. Ze had hem al snel gespot en drukte hem, na vertwijfeld naar de andere jongen gekeken te hebben, in.

Ze had er eigenlijk ook eventjes rekening mee moeten houden dat er dan ook van je verwacht werd je duidelijk zou spreken. ”Uhm.. ik.. de lift.. de lift doet het niet..” stamelde ze tegen de vriendelijke mannenstem, om vervolgens totaal stil te vallen toen de man verdere vragen stelde over hoe lang. Ja.. Uhm.. Hoe moest zij dat nou weten.

De kortaffe toon van de man naast haar was genoeg om haar weg te doen lopen, alleen maar meer intern over haar toeren. Ondanks dat ze lijkbleek was, hield ze haar gezicht nog enigszins strak. Niet dat je lang hoefde te zoeken om de paniek alsnog in haar ogen te vinden.

Terwijl ze afstand had genomen van de man, had ze de knop gevonden om contact te krijgen met beneden. Maar toen er meer vragen gesteld werden, liep ze al snel vast en viel ze stil. Een beetje stomverbaasd keek ze naar de krakende microfoon terwijl er verwacht werd dat ze een antwoord moest geven. Was het net? De lift was zojuist naar boven gekomen toch? Maar.. Was hij toen goed? Ze wist het niet, straks gaf ze het foute antwoord. Straks werd de persoon aan de andere kant van de lijn bo-.

Een plotselinge stem liet haar opschrikken en bijna haar Minun doen vallen. Terwijl ze zo gefocust was op de luidspreker, had ze niet doorgehad dat de man naast haar was komen te staan. Toen hij het gesprek overnam, stapte ze wat weg en liep ze met haar Minun weer naar de reling. Ze ving nog op dat er iets kraakte in de lift en dat het gestonken had. Ze slikte. Nou, zelfs met 10 reperateurs zou ze niet van harte meer met die lift naar beneden gaan nu.

Ze liet zich langzaam op de grond zakken, haar rug tegen het glas en liet Celeste los om zelf rond te hupsen. Ze zuchtte diep en pakte haar Holocaster beet, deze openend. Ze hoorde de man nog binnensmonds schelden, maar reageerde er voor nu niet op. Celeste, daarentegen, was veel socialer, en rende naar de man toe, enthousiast zwaaiend met haar armen naar hem, waarna ze naar boven sprong in een poging om op zijn schouder te komen. "Celeste!" kwam er geschrokken uit Reyne, die haar Holocaster bijna liet vallen terwijl ze overeind krabbelde. "Sorry!"

Haar holocaster kletterde op de grond terwijl ze overeind schoot om haar Minun te grissen. Ondertussen had Celeste zich al stevig vastgeklampt aan het been van de jongeman. Het feit dat hij met zijn been begon te schudden werkte totaal averechts. Natuurlijk wilde de Minun niet vliegen, natuurlijk wilde ze geen doodssmak maken. Natuurlijk klampte ze zich alleen maar steviger vast aan de broek van de man die wild met zijn been aan het schudden was.

Rey sloeg haar handen voor haar mond in schok en haar hoofd liep eventjes helemaal vast terwijl ze naar het schouwspel keek. Een 'Sorry' prevelde nog wel haastig over haar lippen waarna ze haar handen iets uit probeerde te steken naar Celeste, maar de man had haar ondertussen al beet gepakt. Rey deinsde hierop weer wat besluiteloos achteruit en pakte de Pokéball beet van de Minun. Maar voordat ze de kans had om maar iets te doen, voelde Celeste zich al bedreigd genoeg om een spark aanval uit te voeren. De wangen vonkten op en plotseling was de hele elektrische muis omhuld door blauwe elektriciteit.

Dit joeg Reyne nog net wat meer aan om wat aan de situatie te doen en met een rode straal verdween de elektrische muis toch in de Pokéball. Totaal mortified, bleef het meisje staan met de Pokéball in haar hand, in shock starend naar de man die waarschijnlijk letterlijk in shock was.

De jongen werd vol geschokt door Celeste en Reyne werd alleen maar bleker. Oh nee, oh nee nee nee. Hoe kon dit nou weer gebeuren? Waarom moesten ze nou weer zo’n pech hebben? Ze voelde zich wat misselijk worden terwijl de straal vanaf de Pokéball schoot om de Minun terug te halen.

De Minun werd midden in haar Spark afgebroken en opgezogen in de rode straal van de Pokéball. Met trillende vingers, omklemde ze de Pokéball en liet ze deze klein worden, zodat ze deze in haar vuist kon opsluiten. Haar hart sloeg in haar keel als een paniekerige Pidove en ze durfde de jongen niet aan te kijken. Ze hoorde hoe hij tegen de glazen plaat aan leunde en zich wat naar beneden liet glijden. Oh Arceus, wat had ze gedaan? Ze dacht dat Celeste een lieve Pokémon was, maar tegelijkertijd… Ze was natuurlijk ook in het rond geschudt door de jongen.

Pas toen ze haar ogen weer opsloeg, zag ze hoe de jongen op de grond was gezakt. Was hij in shock? Erg gewond? Hoe moest dat nou als hij…? Een rilling gleed over haar rug heen. Ze waren hier natuurlijk opgesloten. Als hij gewond was, was er niks wat ze kon doen. Haar ademhaling haperde iets, maar plotseling klonk zijn stem alsnog, grommend, een nieuwe steek door haar borstkas heen.

Ze klemde de Pokéball nog iets harder in haar hand totdat de lijn die over het midden liep een afdruk maakte in haar hand. ”H-het spijt me.. ze.. ze zit in de Pokéball.. Nu.. althans..” klonk haar stem, net zo bevend als ze zich voelde. Ze voelde tranen achter haar ogen prikken, maar was zelf te erg geschrokken om ze te laten ontsnappen. Verschillende woorden dienden zich aan om uitgesproken te worden, maar geen één vond de lucht. Hoe voel je je? Ben je gewond? Kan ik iets doen? Ze wist wat ze zou kunnen vragen, maar ze kon het desondanks niet aan om ze daadwerkelijk uit te spreken.

Haar handen trilden om haar Pokéball heen, toen ze gezien had wat Celeste had aangericht bij de jongen. Ergens, heel diep van binnen zeurde een stemmetje die haar vertelde dat het ook wel een beetje de eigen schuld was van de man tegenover haar, maar desondanks overwon die stem niet. In plaats daarvan legde ze de schuld, zoals bijna altijd, weer bij zichzelf. Haar blik ging naar haar Pokéball en tranen prikten achter haar ogen. Oh Celeste.. Hopelijk was de Minun verder oké.

Haar blik gleed kort naar de man, die ondertussen uitgeteld op de grond was gaan zitten. Niet gek ook na een Spark aanval van een Minun. Het was een kleine Pokémon, maar de schokken waren wel zeker potent. De verwijtende woorden van de man die vervolgens volgden hielpen ook totaal niet. Reyne kon wel door de grond gaan toen ze binnen kwamen. Ze had het weer helemaal fout gedaan. Waarom was ze ook een trainer? Waarom probeerde ze dit nog? Ze wilde gewoon naar huis.

Ze voelde zich al ellendig, maar dit was de druppel. De spanning dat ze hier opgebouwd had over het zijn van een coördinator, de mislukte contest, het opgesloten zitten met een man die ze niet kende en dan ook nog de verwijtende woorden waren teveel. Ze leek wel te krimpen op haar plek en dikke tranen begonnen over haar wangen heen te lopen. "S-s-sorry."

Ze voelde zich kleiner en kleiner krimpen terwijl ze hier stond in deze claustrofobische ruimte. Ze had het al erg gevonden om hier in haar eentje te staan, maar het werd alleen maar erger. Tranen bleven komen op het moment dat ze eenmaal begonnen waren met vloeien en de persoon tegenover haar hielp totaal niet. Met het feit dat zijn tong geïrriteerd klakte en hij begon te spreken, kon Reyne in ieder geval opmaken dat hij zich beter voelde. Dit hielp alleen momenteel totaal niet.

De scherpe woorden werkten ook alleen maar averechts. Ze sneden recht door haar heen. Ze had weinig eelt op haar hart. Weinig om de klappen op te vangen. In plaats daarvan raakte ze alleen maar verder van streek. Een scherp weerword had ze ook niet meer voor de jongen. In plaats daarvan viel ze nu helemaal stil. Er kwam geen eens een snik meer bij de tranen kijken, geluiden waren door de schrik ook afgesneden.

In plaats daarvan zette ze een paar stappen achteruit, nog zachtjes sorry prevelend, waarna ze zich aan de andere kant van de ruimte tegen een glazend want liet aanzakken en op de grond ging zitten, starend naar beneden. Hopelijk zouden ze snel gehaald worden.