Tales of

Sinnoh

Een Halloween festival. Zijn vrouw zou het geweldig én verschrikkelijk hebben gevonden. Zijn dochter zou met haar glunderende zilveren ogen rond hebben gewandeld als een Mimikyu, haar moeder in hetzelfde kostuum - want dat bleek kleine Amelia’s favoriete pokémon te zijn. Hij had geprobeerd haar over te halen om over te stappen naar een Pikachu.. maar nee.. vanaf het moment waarop de kleuter de mimikyu knuffel in handen had genomen, was ze onafscheidelijk geweest met het pluche object. Een bitterzoete glimlach krulde rond zijn lippen in gedachte aan zijn vrouw en dochter vorig jaar tijdens Halloween. ”En als wat moet papa verkleed?” Had hij gevraagd. ’Een blad!’ Had ze geantwoord. Kleuter-logica.

De glimlach verdween van zijn gelaat en de haren op zijn nek kropen omhoog bij het horen van gegil. Hij zette een paar stappen door de modder, liet zijn blik op de donkere grond vallen. Misschien had hij gewoon moeten zeggen dat hij nog niet klaar was om een avonddienst te draaien tijdens het Halloween festival, in een bos. Het bracht hem terug naar.. hij kneep zijn ogen dicht. Nee. Hij moest er niet over nadenken. Over een paar maanden zou alles oké zijn. Hij kon dit nog fixen. De man haalde een hand door zijn haren en keek over zijn schouder, waar zijn Mudbray gedachteloos de modder stond op te schrokken - alsof haar leven ervan afhing. Hij stapte op haar af en gaf haar een aai over haar bles. Misschien was het toch niet zo’n slecht idee om haar mee te nemen op zijn ronde door het bos. Ze was zo kalm..  Hoe kon ze zo rustig blijven onder het constante gegil, en het gevoel alsof ogen in hun rug brandden? Ze stonden immers op het pad van Gastly’s Tour, gevaar lag om iedere hoek voor een onwetende ezel zoals haar.

”Kom, laten we doorgaan.” Opperde hij, waarna hij het pad begon te vervolgen. Misschien waren er nog mensen die daadwerkelijk hulp nodig hadden.

Hij nam het halster van zijn Mudbray beet om deze aan te sporen hem te volgen, maar na twee stappen vooruit slipten zijn schoenen al in de modder, en kwam hij abrupt tot stilstand. De Mudbray trok hard aan de teugels door haar hoofd heen en weer te schudden, haar gehinnik vulde het bos. Nee. ”Dat ga je niet menen-” bracht hij tussen opeengeklemde kaken uit. Had hij eindelijk weer een pokémon ter beschikken, een behulpzame pokémon want het beest droeg zijn bagage, was het zó geobsedeerd door modder dat ze niet eens meer het pad voor ogen zag.

Een koude windvlaag blies in zijn nek, en toen hij zich omdraaide, stokte zijn adem in zijn keel. Tussen hem en zijn pokémon in was een wildvreemde pokémon verschenen, een die zich zo dichtbij zijn gezicht bevond dat het toxische gas om zijn lichaam heen onvermijdelijk werd ingeademd. Hij zette vlugge stappen achteruit en kuchte. Arceus. Nee. Dat was geen goed teken. Hij bracht zijn hand naar zijn borstkas, en omhoog naar zijn keel. Waarom had hij ook ja gezegd tegen deze avond.

”Nikolai?” De stem kwam aan als een zachte fluistering. Een echo schoot door het bos, een die steeds meer aandrong. Hij kon het niet negeren. Zijn hoofd sloeg naar de kant waar het geluid vandaan kwam. ”Sofie?” Zijn stem brak. De Gastly schoot langs hem door, en hij volgde. Niet langer bewust van het feit dat het een Gastly was, en hij voor de gek gehouden werd. Door de bomen heen verloor hij de Gastly uit zijn zicht, en zijn pokémon? Well, die was blijven staan. Hoe onhandig.

Next!

Hij kon haar aanwezigheid voelen. Hij wist dat ze er was, en toch, was ze er niet. Zo dichtbij, maar toch zo ver weg. Iedere keer wanneer hij haar stem weer hoorde, brachten zijn voeten hem dieper en dieper het bos in. Hij kon het voelen, alsof hij weer drie maanden terug in de tijd was, alsof hij zich niet in Fluoroma Park bevond, maar in de prachtige vallei gelegen in Kanto. Zijn hand rustte op een boom, zijn grijze ogen op zoek naar een teken, zijn oren op scherp voor elk mogelijk geluid. Ze was hier. Hij zette het op een rennen, sprong -half struikelend- over een omgevallen boom, niets zou hem stoppen.

Een windvlaag bracht hem tot stilstand. Een gevoel van vertrouwen trok over hem heen, bracht hem ertoe om zich om te keren en - daar stond ze. Dat kon niet anders. Dialga had zijn wens gehoord en de tijd teruggedraaid. Speciaal voor hem. Want hij verdiende dit. Hij was goed en hij verdiende zijn oude leven meer dan een ander. Krak! Een tak brak onder zijn voeten, het geluid zo out of place dat het hem terug naar het hier en nu bracht. Ze verdween. Een Gastly nam haar plaats in.

Tranen welden op in zijn ogen, tranen die hij bitter weg veegde. Hoe had hij kunnen geloven dat Dialga zijn wens zou vervullen? Er was nog zoveel te doen, voordat zijn lot hem terug zou brengen naar haar. En zelfs dan.. hij haalde diep adem en draaide zich weg van de Gastly. Hoe had hij zichzelf zo kunnen laten verlijden door een ghost pokémon? Niet nog eens. Nee. Hij- shit, waar was hij? Waar was zijn Mudbray?

Next!