Tales of

Sinnoh

Eindelijk was ze hier, de regio was niet veel veranderd in de vier jaar dat ze vast had gezeten. Maar toch, toch voelde er iets anders. Misschien was zij gewoon anders, veranderd door de tijd dat ze vast zat. Ze snoof en haalde haar hand onder d'r neus door, voordat ze haar knokkels kraakte. Ze bewoog d'r nek van links naar rechts, deze ook eventjes krakend voordat ze naar binnen liep en leunde op de balie. Met een glimlach, een knipoog en een korte woordenwissel, werd ze naar de kamer verder door geleid. Ze liep rustig verder, de dame achter de balie met een blos op de wangen. Op een kalme tred liep ze door naar de kamer verder op en rekte zich uit, terwijl ze eens goed alle spullen in de kamer doorzocht, wachtend totdat de professor langs zou komen.

De zucht die over haar lippen rolde was zo duidelijk te merken, dat zelfs de pokémon een stap achteruit zetten. De Professor keek haar met een schaapachtig lachje toe, maar hielt heel wijselijk haar mond dicht. Echt, alle drie de pokémon die voor haar stonden waren nutteloos. Een zwarte rat, een penguin en een of ander vliegend masker dat zo te zien vervloekt was. Violet voelde haar vuisten schudden, woede zich opbouwend in haar lichaam. Ze haalde een keer diep adem en probeerde zichzelf rustig te krijgen, wat enigszins lukte. Ze liet haar ogen nog een keer over de pokémon gaan en stak uiteindelijk een hand uit naar de zwarte rat. "Deze dan maar," zei Vi en ze liet de Rattata op haar schouder lopen.