Tales of

Sinnoh

Zijn collega had hem zover gekregen om dit te doen. Een Pokémon op te halen en een trainer te worden, poging 2. Hij had zoveel keren gezegd dat er geen nut in zou zitten om het te proberen. En hij wilde er ook geen tijd aan verspillen. Daarom dat hij ook regelrecht van het lab naar de gym was gewandeld. Kon maar zo handig zijn he, was recht naast de deur. Hij liet zijn ogen even langs de deur van de gym gaan en zuchtte luidkeels. Mijn Arceus. Hij wilde naar huis en in bed kruipen dit was zoveel moeite voor iets waarvan hij toch wist dat het geen nut had. Hij rechtte zichzelf wat meer en legde zijn hand even op de Pokéball. Nou ja, als hij het nu probeerde kon hij zeggen tegen die collega dat het was mislukt. Hij had een poging gewaagd en het was mislukt. Dus einde verhaal, einde journey, terug naar het saaie, gemakkelijke leven dat hij had. Waar hij op zijn vrije dagen gewoon kon slapen tot de middag. Ja, dit was de juiste beslissing.

Hij wandelde rustig de gym binnen, een glimlach op zijn  lippen en kort maakte hij oogcontact met de receptionist, maar hij liep zo door zonder iets tegen haar te zeggen. Hij wist ergens dat ze hem zou stoppen want oh jee had hij nog maar net zijn license. Who cares anyway? Of je je license nu een dag of drie jaar had, het kwam op hetzelfde neer. Hij paradeerde dan ook gewoon door en liet zijn ogen rondgaan. De stem van de vrouw achter de de receptie kon hij nog horen, maar hij negeerde het. Hij wilde dit zo snel mogelijk settlen zodat hij naar huis kon en zijn gelijk kon krijgen.

Eenmaal de zaal binnen gewandeld te hebben leek de gymleader bezig te zijn met een andere trainer. Zonder waarschuwing wandelde Oliver op het duo af, waarbij hij even glimlachend naar de vrouw keek, geen aandacht biedende aan de andere trainer. "Wij gaan nu vechten, kom op," Hij pakte de ball erbij van Rat en duwde de andere trainer wat aan de kanten. "Kom op dame, je bent toch nie bang van een mannetje zoals ik?" Hopelijk raakte hij wat gevoelige snaren, want hij wilde dit gewoon snel geregeld hebben. Hij zette dan ook een stap naar achter en liet de Patrat uit zijn bal komen, afwachtende op wat de ander zou insturen.

Prachtig, goed, dit was wat hij wilde. Even trokken zijn mondhoeken zich op in een glimlach waarbij hij rustig naar de andere kant van het veld wandelde. Truffle kwam haastig aangelopen en ging naast zijn trainer wandelen, een lichte frons op zijn gelaat. Mo keek even naar het wezen voordat hij met zijn ogen rolde. "We zijn zo klaar, als je een neerhaalt dan yay, good for you bud," De Patrat vernauwde zijn ogen en kort keek hij toe hoe de normal type statisch bleef staan. De trainer haalde enkel zijn schouders op en wandelde verder om plaats te nemen aan de ene kant van het veld. Hij wist ongeveer hoe dit tewerk ging van zijn kinderjaren. Hij zag er niet naar uit, wilde eigenlijk liever naar huis gaan maar zodra hij dit bewijs had kon hij in alle vrede verder met zijn leven zonder dat iemand klaagde aan z'n oren. Man, wat hij wel niet deed om met rust gelaten te worden door de mensen rondom hem. Dit zou een vernedering worden, zoveel wist hij, maar wat kon hij anders doen? "Ok Truffle, laat maar es zien wat je kan," Het wezen keek even naar hem en liet een luide zucht horen, die zag het duidelijk niet zitten.

Huh?

De Icy Wind was meteen raak en even knipperde Mo vluichtig, voordat een kleine glimlach op zijn lippen krulde. Hij zette een pas terug en legde een hand in zijn nek. Ah tja. Dit was te verwachten, of niet? Er was geen enkele manier dat ze konden winnen. Nooit zouden ze kunnen winnen. En dat wilde hij duidelijk maken aan zijn Pokémon, aan zichzelf, aan alle personen die zeiden dat hij vekeerd was. Want hijzelf wist dat hij juist was. Een nietsnut die nooit niks zou behalen, zoveel was duidelijk. En dat zou vandaag weer aangetoond worden. Niet dat hij er echt hoge verwachtingen in had. In tegendeel. Hij wist dat ze zouden verliezen. Hij wist dat ze niks hiervan zouden maken. Maar de Patrat had schijnbaar andere plannen. Het knaagdier schoot op en ging om de Frosmoth af met een Tackle. Op vier pootjes schoot de normal type op de tegenstander af, zonder veel twijfeling, met zelfzekerheid in de ogen en-

Struggle Bug. Kleine groene bolletjes schoten even rond, waarna ze allen op de kleine, bruine Pokémon schoten. Wel meteen stopte Truffle in zijn beweging en rende hij de ander kant op in een poging de aanval te ontwijken. Maar zijn pootjes waren al pijnlijk aangevroren door de aanval van eerder, zijn pas trager dan anders en voor hij het wist was de bug type move raak, zo tegen de rug van de Pokémon aan. Mo knipperde even terwijl hij toekeek hoe zijn starter door zijn poten zakte en niet meer overeind kwam. Zijn hand ging naar zijn broekzak, waar hij een pakje peuken uit viste en eentje ervan nam. Hij stak deze in zijn mond, bracht de aansteker omhoog en nam een goede trek van de rookstok. Kort keek hij even naar de gymleader, om terug te kijken naar Truffle en de Frosmoth.

"Je hebt je best gedaan bud, maar dit is een les die jij ook even moest hebben," Klonk er akelig kalm van de trainer af, die zijn vrij hand naar de Pokéball liet gaan. Hij lichte deze op en nam nog een trek van zijn sigaret. "Ik had niks meer van je verwacht, je bent toch maar een Patrat." klonk er rustig van de man af, voordat hij nog zag hoe de normal type zijn kopje wat omhoog drukte. Diep verdriet te vinden in zijn tweekleurige ogen kon Mpho geen sympathie opwekken voor de rat Pokémon. Hij blies enkel de rook kalm uit, voordat hij de mon liet terugkeren in zijn ball en het voorwerp terug wegstak.

Voor een paar seconden was het stil, voordat de man langzaam opkeek naar de dame en een lichte glimlach op zijn lippen te vinden was. Ze leek op haar ongemak door de plots verandering van expressie, van houding. Maar Mpho had geen interesse om dit lang aan te houden, in tegendeel. "Dankjewel om me een kans te geven. Mijn excuses om uw tijd te verspillen. I'll be on my way now... Have a good one," Rustig stak de kleinere man zijn hand even op naar de dame, wuifde hij en stak hij de sigaret tussen zijn lippen. Hij draaide zich om en begon rustig de gym uit te wandelen. Zijn expressie verduisterende eenmaal hij buiten het gebouw stond. Kort richtte hij zijn ogen op naar de hemel. Het leek erop dat het zou regenen vandaag, dus hij kon maar snel terug gaan naar het hol dat hij thuis noemde.

Waraom had hij gedacht dat het deze keer anders zou zijn? JUist ja, dat werd het nooit. Dus waarom probeerde hij zelf nog?