Tales of

Sinnoh

Het was al vrij laat en toch was hij nog op de baan. Waarom wist hij eigenlijk niet. Hij had zichzelf wijs gemaakt dat Rat een frisse neus nodig had. En zo waren ze afgedwaald naar Eterna City, weeral. Hij vond het geen fantastisch stadje, maar Rat leek het er wel ok te vinden. Dat maakte tenminste een van hun. Hij liet zijn ogen van de Pokémon dwalen naar de hemel en sloot zijn ogen. Hij was al meer buiten gekomen vandaag dan dat hij gemiddeld in een maand deed. Dan ging hij eigenlijk alleen naar buiten om naar zijn werk te gaan, boodschappen te doen en ging ie terug naar z'n krot van een studio. Hij vond het geen fantastisch iets, had er een hekel aan zelf. Dus dit soort wandelingen waren wel een fijne verandering. Toch bleef er ergens een gedachte hangen in z'n hoofd. Hij wist niet echt hoe deze Patrat over hem dacht. Zou het uiteindelijk hetzelfde eindigen als met zijn Torchic? 

Plots, uit het niks, begonnen heel wat mensen met elkaar te vechten. Pokémon, wilde en degene die onder een trainer vielen, leken gevuld te zijn met energie. Ook Truffle leek het plots wat fijner te vinden en was helemaal vol met energie. Iedereen, behalve Oliver, leek het enorm naar zijn zin te hebben. Ze wilden vechten, wild gaan en dat... Vond hij zo irritant. Hoe dan ook toverde hij een lach op zijn lippen en knikte hij enkel naar de mensen terwijl hij voorbij liep en ze zo vlot mogelijk probeerde jan en alleman te ontwijken. Wat een herrieschopers waren ze, jezus. Hoe kon iemand hier genot uit halen? Hij rolde dan ook even zacht lachend met zijn ogen. Dit hele gedoe maakte hem nog luier dan hij al was; hij wilde naar huis en in zijn bed kruipen. En dat was een wonder, want hij had enorm wat energie gehad, voor zijn doen, voordat hij hier was toegekomen. De patrat daarintegen had energie over en sprintte er vandoor. Een diepe, zware zucht kwam van de lippen van de man af, waarna hij achter zijn rat aan jogde, die een steegje in was verdwenen. Fijn was dit, echt fantastisch. 

Truffle ging gewoon verder en verder en hijgend kwam hij tot stilstand. Gelukkig leek de Patrat hetzelfde idee te hebben, maar juist omdat er eten lag. Naast de vuilbakken begon het te krabbelen en vond het al snel een half opgegeten hamburger. Hijgend streek de man even langs zijn voorhoofd waarna hij opkeek. Zijn gezicht vertrok bij het aanzicht van de twee Pokémon die afval aan het eten waren. Yakkes zeg... De trubbish was niet zijn probleem maar... Zijn blik ging terug naar de bruine Pokémon, die zich gretig tegoed deed aan het voedsel dat over de grond verspreid lag. Na enkele beten keek hij echter op en rende hij naar een hoop vuilbakken. Snel begon het wezen te krabbelen aan de zakken, die open barste dankzij de scherpe nageltjes van de normal type. Geschrokken keek Mo naar wat zijn beest nu weer had gedaan. Zijn gezicht vertrok en hij even legde hij een hand over zijn mond en neus. Yakkes, wat een stank. Het was maar hopen dat er niks of niemand kwam op deze geur en herrie. Misschien was het ergens beter om zijn Pokémon terug te laten keren en naar huis te gaan.... ugh. 

Met een licht joggende tred liep hij achter Truffle aan. Hij vervloekte zichzelf, vervloekte het knaagdier die hij als starter had genomen. Hij had het beest genomen omdat het goedkoop onderhoud was, geen last, en dan kon hij makkelijk houden zonder veel center eraan kwijt te zijn. Dan... Waarom rende hij achter Truffle aan alsof het echt o zo belangrijk was? Zijn grijze ogen gleden even door de steeg, waarna ze vergrootte en hij snel opzij sprong. De Patrat werd gelanceerd door iets en wel meteen volgde de trainer zijn Pokémon met grootte ogen, voordat hij snel terug keek naar de dader in kwestie. Een soort rooskleurig beertje keek hem even aan, voordat hij weg sprintte. Snel keek hij het nare beest na, voordat hij snel naar de rat toedraaide en zijn pas versnelde.

Truffle, die in een hoop vuilniszakken was gevallen, duwde zich wat meer overeind. Mo hapte even naar adem en knielde bij de kleine Pokémon neer, waarna hij een hand uitstak naar het monstertje. "Hey Truffle, ben je ok?" klonk er van zijn gebruikelijke zachte stem af. Maar de rat keek boos op, sloeg de hand van zijn trainer weg en sprong uit de zakken om verder het steegje in te rennen. Rustig kwam de man overeind, waarna hij omkeek naar waar de Patrat heen ging. Is dat niet waar die beer vandaan was gekomen? Ah jee... Hij wilde echt niet weten waar de beest vandaan kwam... maar Truffle duidelijk wel. Met een diepe zucht begon hij dan ook weer achter zijn Pokémon aan te rennen, een ietwat lome pas. Had hij zelf een keus hier? Niet echt.

Een wenkbrauw rees omhoog bij het aanzien van de Stufful, die duidelijk wat op z'n teentjes was getrapt. De man zette dan ook een stap naar achter en keek even schuin naar zijn Pokémon, die gewoon doodleuk voorbij de fighting type huppelde, langs de Trubbish heen, verder, en... Hij schoot de hoek om, weg. Met grote ogen keek Mo het beest na. Zijn enige Pokémon, gewoon weg. En hij stond hier, oog in oog met een knuffelbeer die hem de grond in wilde boren. Wat moest hij nu gaan doen? Kon hij nog een Pokémon gaan aanvragen bij de professor? Nee, ze zouden hem afslaan. Hij moest die rat terug weten te krijgen, anders was hij voor niks achter al dat spul geweest. Zuchtend zette hij dan ook een pas opzij, waardoor de Stufful in kwestie meteen boze geluiden maakte en een grote sprong maakte. Een goed gemikte Tackle, recht in zijn buik en wel meteen werd al de lucht uit zijn longen geslaan. Het beestje lande op de grond en begon boos te doen tegen Mo, die in elkaar was geklapt door de plotse aanval. Shit man. Kreunend probeerde hij zichzelf wat overeind te krijgen, maar de Stufful tacklde hem weer, tegen zijn hoofd aan deze keer. Hij klapte naar achter en viel hierdoor zo tegen een paar vuilbakken aan. Luid kletterend vielen een paar van de zilverkleurige dingen om, waarbij Mo een niet al te zachte val kon maken.

Zacht vloekend probeerde hij zichzelf wat op zijn voeten te krijgen. Hij voelde zich misselijk van de klap. Enorm misselijk. Wat een kutbeest was dat wel niet. Langzaam keek hij op, maar de Stufful was er nog steeds. Maar hij moest langs het beest om bij zijn Pokémon te komen. Kort klemde de man zijn kiezen op elkaar waarna hij even zijn benen spreidde en naar voren liep. Met een piepje sprong hij opzij om een Tackle te ontwijken van de Stufful. Het beest gaf echter niet op en probeerde weer een Tackle uit te voren. DEze keer was het raak, op zijn enkel, en viel hij met een harde klap zo neer op zijn smoel. Vloekende woorden ontglipte de man, waarbij hij zich een kwartslag draaide op de grond om zich te krijgen op de situatie. Het roze beertje schoot weer op hem af. Kut, verdorie, fuck. Snel rolde de man zich op zijn zij, waardoor de Stufful aan hem voorbij schoot. Snel duwde hij zichzelf overeind. Een pijnlijke sis ging over zijn lippen toen hij de pijn in zijn enkel voelde. Shit, daar kon hij niet op steunen. Hinkelend ging hij wat naar de muur toe, enkel om weer een Tackle in zijn zij te krijgen en weer op de grond te vallen. Er leek geen einde te komen.

Mo had zijn armen om zijn hoofd geklemd terwijl hij voelde hoe de Stufful nogmaals zijn buik tacklede. Hij krulde zich dan ook op in een bolletje en bad tot alle goden en alles dat heilig was dat het beest gewoon alsjeblieft zou weg gaan. 

Het duurde even, waarbij de Stufful hem nog meerdere keren leek aan te vallen... Tot het dat niet meer deed. Langzaam haalde Mo zijn armen van rond zijn hoofd waarna hij voorzichtig opkeek. Naast hem stond een Trubbish, die hem met kleine oogjes aankeek. Eh... HIj slikte even, duwde zichzelf wat beter overeind... maar verkrampte van de pijn. Auw. Even legde hij een hand op zijn buik. Jeetje, het voelde alsof iemand al zijn organen door elkaar had geklopt en hem binnenste buiten had gekeerd. Kort legde hij zijn hand langs zijn gezicht, waarna hij even er langs wreef. "Thanks bud..." mompelde hij even tegen de poison type die er nog steeds stond. "Ik neem aan dat j- auw..." fuck... "Dat jij die stomme Stufful hebt weg gejaagd?" Is al dubbel zoveel dan zijn eigen POkémon deed, die was er gewoon vandoor gegaan. 

Voor een paar seconden bleef hij er zitten, voordat hij langzaam zich weer overeind werkte. Een hand over zijn buik heen begon hij naar de muur te wobbelen, waar hij een hand tegen plaatste voor stabiliteit. Een pijnlijke his ontglipte zijn lippen, waarbij hij zijn hoofd even tegen de stenen muur aanlegde. Hij wilde naar huis gaan, maar dat kon niet zolang hij Truffle niet terug had. Met een zucht kwam hij dan ook in beweging, in de richting waar hij de Patrat had zien gaan. De hoek om, een nieuw steegje in. Waar was hij naartoe?

En nog voor hij goed en wel doorhad wat er aan de hand kwam, werd hij zo omver gekegeld. Met een harde klap kwam de man op de grond terecht. ZIjn handen had hij nog net neer kunnen zetten, maar dit had ook de goede schade aangebracht aan zijn palmen. Hij kreunde dan ook luidkeels en drukte zich van de grond af, zijn hoofd omdraaiende om een Trubbish weg te zien rollen. Zacht grommend kwam hij langzaam weer op zijn voeten. Zijn hele gezicht, zijn hele lichaam deed zoveel pijn. Wat super irritant was dit. Hij streek even met zijn hand langs zijn neus en merkte op dat hij door de klap een bloedneus had gekregen, al dan niet door de Stufful van eerder. Hij klemde even zijn kiezen op elkaar en legde zijn hand tegen zijn hoofd aan. Hij wilde zo hard naar huis gaan. Dit hele ding was gewoon... Zo stom geweest.

Toen hij dan ook plots iets hoorde aanlopen, keek hij op. Toen hij Truffle zag, greep hij snel zijn pokéball en liet hij de Pokémon terugkeren. "Jij gaat nergens meer heen, we gaan naar huis," gromde hij boos naar het object, waarna hij de ball in zijn zak liet rollen en zich omdraaide en mankend het steegje uit te wandelen. Wat kut.

- Journey end