Tales of

Sinnoh

Als ze had geweten dat dit ging gebeuren, had ze uiteraard niet de bal van zowel Lark als Dayla achtergelaten in het Pokémon Center. Iris was er alleen op uit gegaan om ergens iets te gaan eten omdat ze geen zin had in het eten van het Pokémon Center en had Lacoste uit zijn bal gelaten zodat hij haar kon beschermen tegen eventuele mensen met slechte bedoelingen en Cobra’s bal aan haar riem gevestigd gewoon voor het geval dat. Waar Lacoste haar niet op tijd tegen kon beschermen omdat ze het beiden simpelweg niet aan hadden zien komen, was dat één of andere tengere jongeman haar een harde duw tegen haar schouder gaf zodat ze haar evenwicht verloor én tegelijkertijd ook nog eens de Poké Ball van Cobra van haar riem rukte. ”Hé!” riep Iris geschrokken en fel, terwijl ze overeind probeerde te komen. Ze kwam er gelijk achter dat een jurk en hakjes, ook al waren ze laag, geen goed idee waren voor de avond; niet alleen was er één hakje afgebroken, maar ook leek het erop dat ze haar enkel om had gezwikt. ”Lacoste, gebruik Ice Beam op de grond!” riep ze wanhopig. ”Stop de dief! Hij heeft mijn Pokémon gestolen!” riep ze ondertussen schel naar de omstaanders, want ze had het idee dat Lacoste’s Ice Beam niet ver zou reiken. En dat deed het ook niet. Niet ver genoeg om dief onderuit te laten gaan, tenminste. Lacoste sprong op de grond waar hij zijn Ice Beam op had gebruikt om zichzelf sneller vooruit te krijgen en ging op die manier achter de dief aan terwijl Iris zich overeind probeerde te duwen. Ze mocht Cobra niet kwijtraken!

Iris kreunde van de pijn toen ze overeind probeerde te komen en weer net zo zielig terug naar de grond zakte. Ze sloeg gefrustreerd met haar platte handen op de grond en tranen van boosheid verschenen in haar ogen. Ze zag dat Lacoste tot een halt gekomen was en wilde net naar hem roepen dat hij verder moest gaan, maar toen begreep ze opeens waarom haar Croconaw met een noodvaart over het ijs naar haar teruggleed. Er kwam iemand aangewandeld, mét de Poké Ball van Cobra in zijn hand. Een gevoel van opluchting gleed zodanig over haar heen dat haar spieren leken te verslappen en ze moest haar handen achter zich planten om ervoor te zorgen dat ze niet gelijk op haar rug zou gaan liggen. Ze knikte hevig toen de jongeman aan haar vroeg of dit haar Pokémon was, waarna hij vroeg wat er in zat. ”Een Servine,” antwoordde ze meteen. ”Het is de mijne omdat hij een litteken aan de zijkant van zijn kopje heeft, vermoedelijk door zijn vorige trainer die hem slecht behandeld heeft.” Ze knikte naar de Poké Ball. ”Je mag hem eruit laten om het na te gaan. Ik wil alleen maar weten of hij oké is.” Haar toon had bijna iets smekend terwijl ze de man weer aankeek. De pijn in haar enkel begon inmiddels verzengend te worden nu dat het meeste van haar adrenaline van daarnet weg begon te gaan, maar daar was ze nu niet mee bezig. Ze was nu enkel bezig met Cobra. Hij had al genoeg ellende meegemaakt en ze hoopte dat hij er niet te veel van mee had gekregen dat ze hem bijna kwijt was geraakt, want dat zou hij haar nooit vergeven.

De jongen opende de Poké Ball van Cobra en Iris zag opgelucht dat Cobra zijn ogen net opendeed, alsof hij net had geslapen. Hij had dus niks van het rumoer meegekregen en keek een beetje verstomd om zich heen, waarna zijn blik op haar bleef rusten en vervolgens naar de jongen, wiens Poké Ball nog steeds in zijn handen lag. Met een verwijtende kreet haalde Cobra zonder waarschuwing met één van zijn lianen uit naar de pols van de man, met de bedoeling om ervoor te zorgen dat zijn Poké Ball terug naar Iris kon gaan. Hoewel Iris het ergens wel aandoenlijk vond dat haar Servine duidelijk niet wilde dat iemand anders zijn Poké Ball vasthield dan haar schrok ze ook wel van zijn gedrag. ”Cobra! Zo gaan we niet met elkaar om!” sprak ze op corrigerende toon, waarop haar Servine zijn kopje boos wegdraaide. Iris zuchtte en keek weer naar de jongen. ”Ik denk dat zijn vorige trainer hem mishandeld heeft, maar het zekere weet ik er ook niet van. Ik heb hem van haar gekregen in ruil voor geld,” zei Iris met een zachte zucht. De bal was inmiddels weer aan haar gegeven, zelfs nog voordat Cobra kon uithalen met zijn lianen, dus hopelijk had de jongen zijn handen op tijd weg kunnen trekken*. De jongen stelde zichzelf voor als Alaric en Iris nam zijn hand aan, nog altijd op de grond zittend, waarna ze deze schudde. ”De naam is Iris,” zei ze met een lichte grijns om haar lippen. ”Sorry dat ik hier zo zit, maar volgens mij heb ik mijn enkel verzwikt.” En het deed zeer om overeind te komen, dus dan moest ze maar even blijven zitten. Ze zou dadelijk wel aan Lacoste vragen om haar overeind te helpen. Het ergste was wat haar betrof nu voorbij. ”Snelle reflexen had je daar. Ben je ook een trainer?” vroeg ze vervolgens aan hem.

Hoewel Alaric aangaf dat het niet erg was, vond Iris het juist wel erg. Ze vond dat Cobra moest leren om mensen te vertrouwen en niet zomaar zonder reden aan kon vallen, zeker niet omdat de jongen had geprobeerd zijn leven te redden. Ze wilde niet weten wat er met haar Servine was gebeurd als Alaric er niet was geweest om hem van de dief terug af te pakken. ”Ik denk dat je ook beter gewoon geen Pokémon kunt hebben als je er toch niet mee om kunt gaan. Ik kan wel eens boos worden, maar er is geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om één van mijn Pokémon pijn te doen,” zei ze met een frons. Ze kon zich nog één specifiek voorval herinneren waarbij ze per ongeluk op de staart van haar Eevee was gaan staan. Het angstige en gepijnigde piepje van haar Eevee had ervoor gezorgd dat Iris haar het volgende keer in haar armen heen en weer had gewiegd en wel duizendmaal haar verontschuldigingen had aangeboden. Ze vermoedde dat de Eevee er daarna handig gebruik van had gemaakt om gewoon in Iris’ armen te kunnen blijven, maar dat was zeker geen leuke ervaring geweest. Ze kon zich niet voorstellen hoe het dan was dat mensen hun Pokémon op reguliere basis pijn deden. ”Dat kan ik prima zelf,” zei ze koppig, wat resulteerde in zij die zich overeind duwde en weer net zo onelegant terugviel op haar kont. Lacoste rolde met zijn ogen en zakte bij haar neer, waarna hij zijn rug naar haar toe draaide. Cobra keek met een vrij droog gezicht toe hoe Iris onhandig op de Croconaw probeerde te klimmen terwijl Lacoste met zijn korte armpjes haar op zijn rug probeerde te duwen, wat een vrij komisch zicht gaf. ”Oké, misschien is een beetje hulp toch wel gewenst,” zei Iris lachend tegen Alaric. Ze had echter wel nog opgevangen dat hij een trainer was en ze grijnsde naar hem. ”Echt? Wat toevallig, ik ook! Ik moet wel nog maar voor mijn eerste badge gaan.” Misschien had Alaric al wat badges en kon hij haar wat tips geven. Dat zou wel leuk zijn.

Ze werd overeind geholpen door de jongen en Iris gaf hem een dankbaar knikje. Ze hield haar voet omhoog en naar achteren terwijl Lacoste bij haar kwam staan om haar overeind te houden. Ze zou het waarschijnlijk niet nog eens proberen om op zijn rug te klimmen, maar het was goed om te weten dat de Water type er voor haar was als ze om dreigde te vallen. Het zag er bij Cobra in elk geval niet naar uit dat hij haar zou gaan helpen, maar dat had ze ook niet van hem verwacht. Haar blik gleed naar Alaric toen hij zijn eigen ervaring met zijn eerste gym vertelde en ze luisterde aandachtig naar wat hij zei. Er was een plaatsvervanger van de baby gym in Celestic Town, het zou het beste zijn om haar Pokémon TM’s aan te leren en ze moest ze emotioneel bijstaan als het hun te veel zou worden. Got it. ”Ik was zelf eigenlijk van plan om de Bug type gym uit te dagen, wat ook de reden is dat ik Lacoste Ice Beam heb aangeleerd en mijn Absol Air Slash,” zei ze tegen de jongen. ”Ik hoop op die manier dat als ik ooit onaangenaam verrast word door iemand die een Grass type tegen Lacoste inzet dat ik zijn type nadeel een beetje kan verdoezelen.” En tegen een Bug type zou het ook behoorlijk effectief zijn, maar daar moest ze nog van zien hoe het zou uitdraaien. Bug types konden immers ook behoorlijk link zijn met hun aanvallen die negatieve effecten konden hebben op de status van haar Pokémon. ”Je klinkt als iemand met veel ervaring,” zei ze bewonderend. ”Heb je veel badges?”