Tales of

Sinnoh

Was dit een grap? Met een geïrriteerde expressie op zijn gezicht was hij naar de locatie gegaan waar de man en zijn Chatot zouden wachten. Op zijn schouder zat Aisling en in zijn armen had hij Morrígan. Naast hem zweefde Rae blij heen en weer terwijl ze kordaat zijn pas bijhield. Blathnaid was ook dicht bij de voeten van haar trainer te vinden. Het was duidelijk dat de unieke Pokémon van de ranger erg gehecht waren aan de blonde man. En normaal zou hij daar erg blij om zijn, maar het was duidelijk aan zijn gezicht dat dat niet vandaag was. Hij moest terug een job doen voor de eigenaar van de vogels van zijn vorige quest. Gelukkig moest hij deze quest alleen doen... Alleen... Was het nogal iets vreemd, want de quest gaf aan dat hij de Chatot moest helpen om te zingen. Zingen. Hadden ze enig idee aan wie ze deze quest hadden gegeven? Een mute, iemand die zijn stem niet kon gebruiken en dus al helemaal niet kon zingen. Hoe moest hij een vogel terug aan de zang krijgen als hij zelf niet eens in de toon kon komen? HIj was niet echt toondoof, nee, hij had gewoon geen stem. Hij kon geen woorden uitbrengen en alles wat eruit kwam was zeker niet leuk om aan te horen, dus zang kwam er nooit uit hem. Hij haalde diep adem en slikte even waarna zijn ogen vielen op het huis waarvan hij het adres had gekregen. Natuurlijk was het adres in Veilstone, waar anders zou die vogelman wonen?

Rustig klopte de man aan en na enkele tellen deed iemand open. De ogen van de ander werden even vragend op hem gelegd waarna Myrddin een boekje boven haalde met het briefje van de quest in. Al snel nam de man het briefje aan en zuchtte even, waarna hij knikte en de kleine man binnen liet. Myr liet zijn ogen even over de ander gaan, voordat hij verder wandelde. De man sloot de deur achter zich en begeleidde de ranger naar de tuin van de man. Hij had deze omgetoverd tot een waar vogelparadijs maar schijnbaar had hij wel nog angsten dat zijn Mandibuzz en Chatot het op een lopen zouden durven zetten, want een net was over de tuin gespannen. In de hoogte, uiteraard, zodat de beesten nog voldoende ruimte hadden te vliegen, maar niet ver konden gaan als ze hoogte wonnen. De man sprak tegen hem dat de papegaai stil was geweest sinds hij en Rani hen hadden terug gebracht. Myrddin hield zijn lippen stevig op elkaar geperst en weigerde iets te zeggen of doen. Was dat echt zijn probleem? Het bleef nog steeds iets waar de ander niet mee kon helpen. Hij kon zelf niet zingen en zijn Pokémon? Hij wist het eigenlijk niet zo goed. Rae lande kalm op de grond en keek even rond, waarbij ze even blije geluidjes maakte en even naar een boom vloog. Schijnbaar had de man nog andere vogels dan de kleurrijke chatot en de veel te overleveled Mandibuzz, want hij meende een Pidgey en Staravia in de bomen te zien zitten. Ze waren enthousiast aan het praten tegen elkaar en staakten hun conversatie om vreemd op te kijken naar de Whimsicott.

De man begeleidde hem verder de tuin en kwam tot stilstand bij een schuurtje die hij opendeed. Binnenin waren er een paar kooien te zien, ruim voor vogels, maar hij verwachtte niks minder van deze vogelfanaat. De man wandelde naar een van de kooien heen en opende deze waarna hij naar binnen stapte. Myrddin volgde de ander met zijn ogen en spotte al snel de Chattot, die op de bodem van de kooi zat in een hoekje. Hij had zijn veren dik gezet en zag er heel wat minder gezond uit. De ranger slikte even en sloeg zijn ogen zuchtend af. Hoe moest hij dát helpen? Konden ze niet beter iemand anders sturen om dit op te lossen. Wel meteen sloeg de man zijn armen over elkaar en nam hij een stap terug. Hij voelde zich schuldig, iets dat hij niet veel voelde. Hij was vaak iemand die de schuld op anderen schoof. Zo had hij dat ook gedaan bij Rani en andere mensen. Hij wilde het niet horen dat hij in fout was, want als hij dat ook toegaf dan was hij in fout, was hij de slechterik. En dat was hij niet. Hij was niet slecht, hij was goed. Hij deed het allemaal om goed te doen, zo simpel was het. Hij voelde zich wel meteen ongemakkelijk worden. Het gevoel van schuld was iets dat hij wilde omzetten in woede, net zoals hij bij zoveel andere gevoelens hetzelfde wilde doen. De man had inmiddels zijn Chattot van de grond genomen en gebaarde even naar Myrddin om dichter te komen. De man schudde licht het huis en knikte langzaam naar de deur. Als hij de vogel zou verzorgen, dan zou het buiten zijn. De frisse lucht leek hem goed voor het wezentje.

Eenmaal terug buiten met de depressieve vogel, zette de man hem rustig neer op een tafeltje. Kalm vroeg hij of de ranger nog iets nodig had, waarop hij wel meteen knikte. 'Heb je een instrument, radio of dergelijke bij de hand? Die kan ik gebruiken.' pende hij neer in zijn boek waarna hij deze aan de ander presenteerde. Hij knikte en verdween al snel het huis terug in. De blonde man haalde wel meteen diep adem en legde even zijn handen in zijn gezicht. Wat een mess was dit. En hij wist het o zo goed dat hij fout zat, maar toegeven wilde hij echt niet doen. Het maakte hem benauwd alleen al bij de gedachte dat hij dat moest doen. Hij snoof dan ook even zachtjes, waardoor Aisling even vragend haar snavel tegen zijn kin duwde. De man knipperde, keek op en haalde een van zijn handen van zijn gezicht om haar te aaien. Wel meteen kwam een tevreden geluidje van haar af, waarbij ze even kalm haar kopje beter tegen zijn hand aan duwde. Een kleine lach kwam op zijn lippen, maar oprecht was hij niet. Hij voelde zich niet blij of tevreden. Hij voelde zich alles behalve dat. Hij voelde zich boos, verdrietig, neergeslagen. Dit was niet de persoon die hij wilde zijn en toch, steeds opnieuw, deed hij het. Het was alsof hij werkelijk vastzat in een cycle die hem echt gewoon in de ban had. Wat moest hij doen om hieruit te komen? Wat kon hij doen... Hij haalde diep adem, de scherpe beweging van de ademteug stak in zijn lichaam. Hij wilde huilen, maar tranen laten nu waren nutteloos. Tranen laten in het algemeen waren nutteloos. Hij beet dan ook even op zijn onderlip en schudde zijn hoofd. Hij moest zich op z'n minst sterk houden tot hij naar huis mocht gaan. Of hij werkelijk ook wel de papegaai terug aan het zingen zou krijgen was een ander verhaal. Hij wist wel het een en ander van vogels en sinds hij de Archen had wist hij ook hun verzorging... maar elke soort was ook anders en zo ook dus deze kleurrijke variant van de zijne. Een vogel was niet zomaar een vogel, dat gold immers voor elke Pokémon die onder de zon liep. Het was gewoon zo dat elke soort anders was en binnen die soort had je individuen. Hij legde zijn handen dan ook langzaam op de tafel en liet zijn vingertoppen harder tegen het houten oppervlak gaan, harder... Harder... Tot hij uiteindelijk de tafel hoorde kraken. Ok... Goed om te weten.

Hij nam meteen zijn handen van de tafel af toen hij voetstappen hoorde, zijn ogen schoten naar de man die aan kwam gelopen met een viool. Wel meteen lichtte Myr zijn wenkbrauwen op. Hij kon wel een beetje viool spelen, maar hij was beter met een gewone gitaar. Twijfelachtig nam hij het aan en knikte hij even naar de ander. Hij was er wel dankbaar voor, maar dit was niet wat hij had verwacht. Het feit dat de viool niet zijn eerste keuze was, was simpel. Hij vond dat het vrij ongemakkelijk voor hem zat aangezien het zo dicht bij de keel kwam. Oh well, hij kon het spelen, het was beter dan dat hij met een dwarsfluit kwam aanlopen. Instrumenten waar hij zijn adem voor nodig had, hadden hem ook nooit gelegen. Iets met de handen was beter voor hem.

Nadat de man nog een radio erbij kwam zetten, wenstte hij hem geluk en gaf hij aan dat hij boven zou zitten, aangezien hij nog werk had te doen. De ranger knikte een enkele keer naar hem en keek de persoon nog na, waarna zijn ogen meteen naar Aisling gingen. Ze had het wel gesnapt, hij had het voor hun missie uitgelegd via de holo caster functie die netjes text to speech had weerklonken. De Archen sprong dan ook meteen van de schouder van haar trainer, zo de tafel op, en waggelde naar de Chattot toe. Blij snatterende geluidjes kwamen uit de keel van de Pokémon in een poging het iets van geluid te laten maken. De papegaai keek even op en fronste, waarna het een pasje opzij zette. Was het eigenlijk niet zo dat papegaaien in het algemeen niet liever bij de eigenaar waren als ze zich niet lekker voelden? De Chattot zag er misschien goed uit, maar hij had ook vernomen dat als ze niet zongen of iets in die aarde er vaak ook medische problemen konden zijn. Zijn ogen gingen dan ook even naar de plek waar de trainer was verdwenen. Was hij wel naar een dokter geweest voordat hij crescent moon had gecontacteerd? Vogels waren enorme doorzetters, sommige vlogen nog zelf als ze iets gebroken hadden. Het waren enorme doorzetters, zeker Chattots. Althans, dat had hij gelezen. Kort ging zijn blik terug naar de kleurrijke veren op de tafel. Het leek er tenminste op dat het wezen al zachtjes begon te snateren tegen de andere flying type. Een goed begin dus.

Hij zette een stap terug en besloot om de viool even neer te plaatsen en de radio aan te zetten. Kort veranderde hij de post die vrolijke popmuziek op had staan en veranderde hij het volume zodat het niet een overhersend geluid was, maar iets dat meer ingetoomd was en dus aangenamer om in de achtergrond te hebben. Zijn ogen gingen even naar de Chattot, die zichzelf wat dikker opzette. Ja, er was zeker iets mis met deze vogel. En daarmee bedoelde hij niet mentaal, maar fysiek. Dit beest was ziek. Zijn ogen gingen dan ook wel meteen terug naar het raam. Wat was het beste dat hij nu kon doen? Aangeven dat hij niks kon doen? De ander was duidelijk meer gespecialiseerd in vogel Pokémon dan hem, dus hij zou wel weten wat hij deed... Toch? Dan nog, was het zijn taak als ranger om de gezondheid van dit wezen op nummer een te zetten. Hij haalde dan ook diep adem, pakte zijn boekje erbij en begon gretig te pennen. Dit moest opgelost worden en zo snel mogelijk ook.

Zonder pardon wandelde de crescent moon member de kamer dan ook binnen van de ander, compleet de privacy afnemende van deze indvidue. Wat verward keek het vogelmens, een diepe frons op zijn gezicht terwijl Myrddin zijn boekje ophield naar de ander. 'Je Chattot is duidelijk ziek. Ik wil niet onbeleefd zijn maar een vogel die niet zingt, amper beweegt, op de bodem van zijn kooi zit en zich dik aanzet is duidelijk niet ok. Ik snap dat hij misschien wat minder heeft gezongen na mijn laatste quest, maar ik denk dat ik niks kan beteken voor uw Pokémon. U moet naar een dokter met hem. Ik twijfel uiteraard niet aan uw expertise, maar ik ben er zeker van dat hij niet ok is. Het is mijn taak als ranger dat aan te wijzen en te helpen ermee. Dus alsjeblieft, hij heeft medische hulp nodig, geen hulp met zijn stem.' Zijn hand deed zoveel zeer van het schrijven, maar het stond er dus echt wel op. De man kwam langzaam overeind en nam het boekje over, waarna een diepe frons op het gelaat van de man verscheen terwijl hij las. Myr legde zijn handen even netjes over elkaar terwijl hij de reactie en oordeel van deze persoon afwachtte. Hij wilde heel graag ook gaan met de vogel naar het Pokémon center, maar dan wilde hij op z'n minst toestemming van deze persoon. Het was immers wel nog steeds zijn Pokémon.

Dit speelt zich nog af voor het incident met Diablo, aangezien ik al aan deze post aant werken was

Hij slikte even terwijl hij luisterde naar de man. Naar het Pokémon center gaan? Weeral? Ze zouden denken dat hij dat beest mishandelde als hij weer met dezelfde vogel binnen kwam in deze staat. Hij liet zijn blik even naar de grond gaan, zijn hand met het boek erin zakte af en even klapte hij deze toe waarna hij het in zijn achterzak stak. Hij plaatste even zijn beide handen in zijn gezicht en haalde diep adem. Even diep in en uit ademen, deze veranderingen waren immers deel van de job. Hij moest eraan wennen dat niet alles hetzelfde zou lopen als dat van hem werd verwacht. Na enkele tellen zijn gedachten op orde te brengen, bracht hij zijn handen van zijn gezicht en knikte hij een enkele keer naar de man waarna hij even een 'ok' gebaarde naar de kerel, die terug naar hem knikte. Fijn, straks kreeg hij nog rare blikken van mensen. Hij haatte het als men zo naar hem keek, hij haatte het als mensen gewoon in het algemeen naar hem keken. Hij was liever niet zo in het midden van de belangstelling.

Hij kwam in beweging en ging de trappen af van het huis waarna hij even zijn ogen naar de achterdeur liet gaan. Snel was hij terug buiten en wandelde hij naar de tafel toe, waar Aisling een poging deed om het wezentje op te vrolijken, tot weinig succes. Myr porde zijn Archen even aan, die verrast opkeek, maar de rest van het verhaal snapte toen een knikje volgde. De prehistorische kip sprong al snel terug op de schouder van haar trainer en maakte het zich gemakkelijk. Myrddin besloot op eerst even te zien waar de rest van zijn bende was. Blathnaid had al door dat ze weg gingen en was snel naar haar trainer gekomen met armpjes die eenzaam in de lucht staken. Een blik die schreeuwde; pak me op. Maar Myr wist dat hij daar momenteel niet de handen vrij voor zou hebben. Hij wilde op z'n minst dat Blath uit de bal bleef zodat ze een oogje op Morri kon houden op weg naar het Pokémon center. En over de duivel gesproken, daar kwam ze aangelopen. Blij liep ze meteen naar de muis en plaatste ze een paar bloemetjes op het hoofd van het bolle wezen. Het knaagdier keek even op en piepte enthousiast, waardoor ze meteen het idee van eerder leek te vergeten. Toen Myr zijn ogen op de paarse Whimsicott legde, kraaide de vogel op zijn schouder even naar haar. Het fluffy wezen keek op, glimlachte breed en kwam meteen naar haar trainer toe. Mooi, dat was iedereen.

Met de papegaai rustig in zijn armen wandelde hij kalm verder. Hij probeerde uiteraard wel een redelijke tred te hebben, maar met zijn korte benen was dat niet bepaald snel te noemen. Maar hij deed zijn best en dat was het belangrijkste. Het feit dat de man opbracht dat hij slecht te been was, liet hem denken aan iemand die hij kende. Hij kneep zijn ogen even geïrriteerd toe toen hij zichzelf betrapte dat hij aan hem aan het denken was. Hij had zich al meerdere keren verteld om gewoon niet aan die hobo te denken. Hij was een collega en niks meer, hooguit dat hij in de sociale rangorde in zijn hoofd veel lager stond maar dat was het ook. Hij kon die kerel niet af, vond hem een irritant iemand. Toch kon hij het niet laten te denken hoe grappig het zou zijn om hem te zien strugglen met zoiets als dit. Oh well, het waren maar gedachten. Hij liet zijn ogen even langs zijn Pokémon gaan en stopte bij de gevederde POkémon. Hij drukte het wezen wat meer tegen zich aan zodat het niet koud zou krijgen. Het begon immers al wat kouder te worden en zelf hij merktte op dat hij soms een extra iets moest aandoen om niet onderkoeld te geraken.

Het Pokémon center was in de stad zelf, terwijl het huisje van de man erbuiten was. Het was toch wel even wandelen, een goede 30 minuten zou Myr zeggen. Hij vond het vreemd dat een man die zo slecht te been was zich zo ver plaatste van alles. Misschien dat hij een auto had, maar dan snapte hij ook niet waarom hij niet gewoon die had genomen in een situatie als deze. Hij begon de intenties van de kerel in twijfel te trekken en zuchtte. Was dat ook al iets waar hij zich bezig zou moeten houden? Wat een pain. Zijn blik viel al snel op het Pokémon center verderop, ze waren er bijna. Raeghann versnelde haar sprongetjes en won hoogte waarna ze enthousiast al naar binnen vloog in het Pokémon center, gevolgd door de man en zijn dove kat en grijze gehaktbal. Hij keek niet op, probeerde de vogel zoveel mogelijk geborgen te houden terwijl hij naar de balie wandelde. Rustig plaatste hij de flying type neer waarna hij zijn boekje erbij nam en begon te pennen. 'Hallo ik ben van Crescent Moon, er werd me gevraagd deze zieke Chatot te brengen. De eigenaar is slecht te been.' stond er op het papier toen hij het naar de dame draaide. Ze glimlachte even naar haar en zei iets in de trand dat een kind bij CM enorm schattig was. Zijn gezicht vertrok wat bij die woorden, maar hij hield zich gedeisd. Bitch. Na nog wat lieve, zoetsappige woorden, alsof ze echt tegen een kind bezig was, nam ze de vogel over. De dame gaf aan dat hij even kon wachten en ze hem wel zouden laten weten wanneer de vogel in orde was of dat hij even hier moest blijven.

Zuchtend nam de kleine ranger plaats op een stoel in de wachtkamer. Naast hem nam Rae plaats op de stoel en keek ze glimlachend naar haar trainer. HIj legde even een hond op het zachte wol en aaide het. Ze was zo enorm zacht, niet normaal. Rustig trok hij zijn benen wat op het stoeltje en ging hij tegen zijn traited Pokémon aanleunen. Ais kroop van de schouders af en nam plaats op de andere stoel naast haar trainer om een oogje in het zeil te houden. Morri en Blath waren al aan het klagen en met een simpele beweging van zijn hand trok hij beide zo tegen zich aan. Zo, nu zwijgen kinderen. Rustig nam hij zijn holo caster en stuurde hij een berichtje naar de eigenaar van de chatot om hem te laten weten dat hij nu in het Pokémon center was met de vogel. En... verstuurd. Nu was het wachten op het oordeel van de dokter.

Het duurde even voordat er eindelijk iemand terugkwam. Myrddin was intussen wat aan het scrollen door zijn holo caster, social media aan het afgaan en af en toe een berichtje sturende naar iemand. Het was een rustige namiddag en dat vond zo ongelofelijk irritant. Myr was iemand die graag bezig was, kon niet stilzitten. En nu moest hij hier wachten. Toen er dan ook plots een verpleegster voor zijn neus stond, keek hij wat verdwaasd op, voordat hij zich netjes op zijn stoel zette. Hoe hij daar had gezeten, met de benen opgetrokken en alles... Men zou denken dat ie- De woorden van de dame gaven al bevestiging voordat hij het kon denken en hij zuchtte even zachtjes. Oh well, whatever. Hij keek de vrouw enkel even boos aan en stond toen op, alsof hij plots een heel stuk groter zou zijn. Nee... Helemaal niet. Hij staarde recht op der... Ugh. Hij keek strak omhoog en vernauwde zijn ogen. Geen kind. Verdomme. Hij kneep dan ook even zijn ogen toe, maar luisterde verder naar de informatie van de vrouw, die hem nogmaals vroeg of het wel zou gaan. En ook of hij wel alles zou onthouden. Hij keek weer eens op, vernauwde zijn ogen weer wat en legde vervolgens zijn handen in zijn gezicht. Waaraan had hij dit verdient? Zag hij er echt uit als een jochie? Was het zo erg geworden?

Na enkele tellen nam hij zijn boekje erbij en begon hij gretig te pennen. Raeghann was erbij gekomen en keek geamuseerd toe naar hoe haar trainer het lastig had. Bitch dat het was. Al snel draaide hij het naar haar. 'Ik ben geen kind, ik ben 22. En ja, ik vind de weg terug, dankjewel. En ja, druppels in het water. Heb ik begrepen.' Hij was duidelijk niet blij met het oordeel dat deze vrouw over hem had, maar probeerde kalm te blijven. De dame lachte even ongemakkelijk, alsof het allemaal heel schattig was en hij aan het liegen was. Maar ze hield wijselijk haar mond. Goed. Hij stak het boekje terug weg en kreeg het flesje met de druppels aangerijkt. Rustig stak hij het in zijn achterzak en nam hij de vogel ook van haar af. Hij klaarde dan even de keel en keek om naar de Pokémon die nog aan het wachten waren. De Archen en Togedemaru keken op, maar de dove Espurr bleef waar ze zat. Het was nadat ze een klein duwtje kreeg van Blathnaid dat ze pas in beweging kwam. Rustig gingen de Pokémon van de stoelen af. Goed. Tijd om de zieke vogel terug te brengen naar de eigenaar. De man knikte even dankbaar naar de verpleegster, voordat hij zich snel omdraaide en weg wandelde. Hij wilde hier geen seconde langer zijn. Jong my ass.

De terugweg leek sneller te gaan dan de weg erheen. Misschien was het omdat hij ook sneller liep. Een dieprode blos op zijn gezicht toonde aan dat hij zich diep schaamde voor wat de vrouw had gezegd. Het raakte hem altijd, maar hij liet het niet graag blijken. Het was iets dat hem echt heel ongemakkelijk lag, maar veel kon hij er niet aandoen. Buiten boos worden kon hij niks... En dat in een Pokémon center doen leek hem niet het strakste plan. Hij liet zijn blik even naar de Chatot gaan, die aan het indommelen was in zijn armen. Deze zou maar best direct terug in de kooi gaan zodat hij rust kon nemen. Er was geen reden om de oude man nog zijn Pokémon te tonen. Hij zou op z'n minst de deur opendoen en dan kon hij de toestand van de papegaai aan hem voorbrengen. Maar verder zou hij het wezentje de rust gunnen die het verdiende. Hij betwijfelde het dat druppels alleen het zouden oplossen, maar goed. Hij was geen medische professional. Hij had zijn werk gedaan, ingestapt waar nodig was... En nu zou hij het beest terug leveren aan zijn eigenaar. Hopelijk bracht dat het einde van deze quest, want hij schaamde zich diep en wilde gewoon terug naar huis. Dit was alles behalve fijn.

Het huis kwam in zicht en hij versnelde zijn pas, waardoor hij al snel aan de voordeur stond. Hij lostte even een arm van rond de vogel en klopte even aan. Zijn ogen gingen even naar boven toen de man wel bijna meteen opendeed. Hij was erg bezorgd, zo te zien, over zijn gevederde vriend en boog zich meteen over de Chatot heen. De ranger zette een stap naar achter en haalde diep adem, een zucht rollende van zijn lippen. Fijn, maar dat was echt veel te dicht voor zijn liking. Hij kneep zijn ogen toe en liet de man even zijn ding doen. Dat hij maar snel klaar was hoor. Dit was echt... nee. Na enkele tellen zette de oudere vent echter een stap naar achteren en maakte hij duidelijk dat de kleine man binnen mocht. Hij keek even op, rechtte zijn rug en knikte dankbaar. Rustig stapte hij binnen, op de voet gevolgd door Morri, Blath, Rae en Ais. De vier Pokémon gingen meteen naar de tuin door, maar hij hield even halt en draaide zich half naar de oudere man toe. Hij haalde diep adem en liet zijn blik even naar de zieke vogel in zijn armen gaan. De man knikte begrijpelijk en knikte naar de tuin. Het was tijd om het beestje terug in zijn kooi te zetten zodat hij echt kon rusten.

Rustig plaatste hij het wezentje op een plank die de man had opgesteld zodat het geen grote effort moest doen. Het nestelde zich wat beter en legde zijn kopje onder zijn vleugel, waarbij het nog even wat zachte geluiden maakte en toen stilviel. De ranger liet zijn ogen even rusten op het zieke wezen voordat hij zich terug draaide naar de man waarvoor hij net het werk had verricht. Hij stapte de ruime kooi uit en haalde zijn boekje boven. Rustig begon hij te pennen, waarbij de man afwachtend naar hem keek. Het kon soms heel lastig zijn dat men moest wachten op hem voordat je echt doorkreeg wat hij wilde zeggen. Het duurde ook echt wel lang, want hij had veel te zeggen en hij zou zijn tijd nemen om het netjes en duidelijk neer te zetten voor de oudere man. Uiteindelijk was hij wel klaar en kon hij het naar de man draaien. 'Je Chatot had vertekende waarden in het bloed. Onderzoeken toonden aan dat sommige dingen te laag stonden. Er werd mij een flesje meegegeven. De dosering staat op het doosje. Hij moet toch zeker wel ervan drinken dus ze vertelde me dat een schaaltje water laten staan voldoende moest zijn.' Hij had zo zijn twijfels met wat dat allemaal kon doen want je kon niet afmeten hoeveel een vogel uiteindelijk dronk. Maar goed, opnieuw, hij was geen proffesional. Rustig haalde hij het flesje boven en reikte hij het uit naar de man. Nu, meneer, was er nog iets dat hij kon betekenen voor hem? Een afwachtende blik in zijn ogen werd gericht op de ander.