Tales of

Sinnoh

Hij vond het maar een zielige bedoeling van wat er met Floarama was gebeurd. Ooit was het er zo mooi geweest en nu was het gewoon een lelijk plek vol attracties en veel teveel kinderen die hij liever omver schopte dan iets anders. Kinderen... Zelf op zijn werk waren ze een handvol en het was niet eens zijn job om ze in toom te houden. Maar als ze dan iets kapot maakten of te luid schreeuwden was het wel hij die ermee moest dealen. Toen hij dan ook een kind voorbij zag lopen, vernauwde hij zijn ogen. Wat een ongelofelijk irritant iets was het, die kiddos. Hij liet zijn groene kijkers even naar Truffle gaan, die zijn pootjes kalm tegen elkaar had gelegd en alert rondkeek. "Iets gezien?" vroeg hij het wezen met ware interesse. Het beest keek even op en zette het toen weer op een lopen. De man keek verbaasd op en liet zijn schouders toen zakken met een zucht. Moest hij nou weer achter hem aanlopen. Nee, hij had wel een goed alternatief. Nog voor de Patrat uit zicht was verdwenen, verscheen er een rode straal die hem raakte. Het beest keek geschokt op en bewoog nog hevig, maar verdween al snel. Het licht trok terug naar de ball die nu in zijn handpalm lag. Netjes, nu was het niet meer zijn probleem. Hij stak de ball terug weg en keek even rond. Goed. Kalm wandelde hij naar een kraampje toe en besloot hij iets te kopen van zoetigheid. Een suikerspin leek hem wel voldoen.

Tevreden liep hij verder met het gewoven suiker af en toe nam hij er een pluk van om tevreden deze te eten. Hij kon het niet laten, zijn dieet was enorm engezond. Gevuld met suiker en vet was het een wonder dat hij er zo mager bijliep. Maar misschien was dat ook juist de reden. Veel at hij niet en als hij iets at was het dingen zoals deze. Dan kan je moeilijk verwachten dat hij meer dan een mager ventje werd.

- Evan