Tales of

Sinnoh

Zijn keel voelde nog enorm pijnlijk aan. Eten en drinken deed ook pijn, maar hij beet door. Pijn was tijdelijk, hij kon zich er wel doorheen bijten. Hij maakte zichzelf gewoon wijs dat het niet zo erg was als dat hij gewoon was. Ja, hij had al veel ergere dingen meegemaakt in zijn leven. Dit was niks. HIj snoof, een piepend geluid uit zijn keel komende en verder niks. Hij had besloten om een wandeling te gaan maken, even van de hotelkamer te komen. Hij was vooral te vinden op het hotel of in de sportschool en dat was het ook. Dit was de eerste keer in dagen dat hij eens iets anders deed. Hij moest natuurlijk zijn Pokémon ook even wat frisse lucht geven. Aisling en Blathnaid bleven voor nu nog even in de ball, aangezien hij die twee wel af en toe uit de ball liet in de gym. De enigste die hij niet vertrouwde daar was Raeghann. De Whimiscott was iemand die vaak anderen graag in het zak zette en grapjes maakte. Hij had haar ook nog niet zo heel lang dus echt vertrouwen met haar was er nog niet. Zijn ogen gleden naar het paarse geval, dat rustig voor hem aan het zweven was, blij rondkijkende naar de winkels. AF en toe lande ze om haar gezicht tegen de ruit van een winkel te duwen. Morrígan, die hij altijd uit de ball had tegenwoordig, liep dicht bij haar trainer. Het duurde even, maar uiteindelijk trok ze aan de broekspijp, zacht klagend, waardoor de man even vragend opkeek. Oh. Ze wilde dat hij haar opnam. Hij glimlachte teder, ging door zijn benen en nam het wezentje in zijn armen. Wel meteen pakte de shiny Espurr een paar van zijn lange, blonde lokken vast en begon ze tevreden te vlechten.

De man wandelde rustig verder. Hij voelde zich helemaal niet goed in zijn vel en probeerde gewoon dit vol te houden vooral voor Rae, die anders vrij weinig tijd buiten de ball kreeg. Daarom had hij ook niet zo'n gekledde kleding aan. Onder zijn veel te grootte hoodie had hij zijn sportkleren aan. Hij wilde hierna namelijk rechstreeks naar de sportschool gaan en zich gewoon opsluiten tot een gat in de nacht. Het was het enigste dat hij nog wilde doen. Hij zag er het nut niet van in nog naar Crescent Moon te gaan en zag er enorm tegenop om eigenlijk nog iets van quests binnen te krijgen. Hij wilde gewoon de hele dag sporten tot hij in elkaar stortte. Zijn ogen gingen even naar boven waarbij hij even versteende. Shit. Waar was Raeghann naartoe? Vluchtig keek hij rond waarna hij even snel verder stapte. Echter hield hij al snel halt toen hij zag dat de Whimsicott een winkeltje binnen was gevlogen. SNel wandelde de jongeman de winkel binnen, een ietwat boze expressie op zijn gezicht. Verdorie.

-Kass

Nog net kon hij de fluff van zijn Whimsicott even vastgrijpen om haar naar beneden te trekken. In zijn ene arm had hij immers nog steeds Morrígan vast. Hij trok het wezen naar zich toe en keek streng naar haar met een boze blik, maar ze giechelde enkel blij lachend en wel meteen ontspande hij zich toen hij opmerkte dat ze nog niks had gestolen en gewoon aan het rondkijken was. Ok. Hij zuchtte even, wat een piepend geluid maakte door zijn trauma. Het beest werd los gelaten en vloog wat omhoog om op een van de kasten te landen en even te kijken naar de collectie die er was. Hij liet zijn ogen even naar de Pokémon gaan, maar keek op toen hij beweging zag. Ah. Hij tilde een hand en knikte een enkele keer naar de vrouw met een glimlachje als begroeting, waarna hij even zijn blik naar de Espurr liet gaan, die even haar handjes opstak en gebaarde naar de vloer. Hij glimlachte zachtjes en ging door zijn benen zodat hij haar neer kon zetten. Blij begon de kleine meteen erop uit te gaan in de winkel, vast zoekende naar iets van bloemen of iets in die aard. Nu hij er eigenlijk zo naar keek... Was dit een kledingswinkel of meer iets voor coördinatorgerei? Hm... Hij knipperde licht geïnteresseerd terwijl zijn ogen de winkel scande. Een bedenkelijke frons kwam op zijn gelaat. Zou Blath dit misschien ook leuk vinden? Of Aisling? Zijn dames waren immers allemaal een beetje anders, maar het waren nog steeds meiden.

Langzaam liet hij zijn handen naar zijn broekzak gaan, waar hij het boekje en pen boven haalde. Hij wandelde rustig richting de dame die hem eerder had begroet en begon te pennen. Hij had al opgegeven om gebarentaal te proberen bij mensen die hij niet kende. Het was meteen boekje of holo caster, anders werd hij als gek aangezien. Rustig keek hij glimlachend op terwijl hij het schrift naar haar draaide. 'Hallo, zouden mijn Togedemaru en Archen ook even in de winkel mogen kijken?' Stond er in het boekje waarbij hij rustig naar de vrouw keek. Na enkele tellen keek hij echter op, hij moest immers een oogje in het zeil houden voor Raeghann.

Hij wachtte geduldig tot er een woord zou vallen, maar die volgde niet. Vragend liet hij dan ook zijn blik teruggaan naar het meisje met het fel gekleurde haar en bijzonder ogen. Zijn ogen werden even een tikkeltje groter toen hij het gebaar zag en wel meteen balde hij zijn hand tot een vuist waarbij hij deze tegen de borst zette en het gebaar voor sorry maakte. Rustig stak hij het boekje terug zodat hij beide handen vrij had om te gebaren. De verbazing die in eerste instantie op zijn gezicht stond schakelde over in puur geluk, waarbij een brede glimlach op zijn lippen verscheen. Als een automatisme bewogen zijn handen om met de ander te communiceren; 'Ik wist niet dat je gebarentaal kon, nogmaals sorry'. Hij straalde gewoon, helemaal in zijn nopjes. HIj had hier nog niemand ontmoet die gebarentaal kon. Hij wist uiteraard niet of de andere dame wel alles volledig kon. Dit was Myrddins voornamelijke manier van communiceren, normaal. Iets dat hij al van kinds af aan had geleerd om zijn gebrek aan praten te kunnen compenseren. Het was vooral weg gelegd voor doven, maar in zijn geval was het ook een goed alternatief geweest.

Hij schoot wat rood aan en gebaarde nogmaals sorry naar de ander. Hij neeg hierbij zijn hoofd wat, nog steeds een onhandige maar o zo domme glimlach op zijn lippen. Hij was zo blij, maar aan de andere kant schaamde hij zich ergens ook. Waarom, wist hij niet zo goed. Het was vreemd om dit te hebben maar zeker niet onaangenaam. Nee, dit was geweldig. Hij haalde diep adem en deed een stap terug, nogmaals sorry gebarende naar haar voordat hij kalm de ball van Blathnaid erbij nam en de Togedemaru uit haar ball liet. De kleine ball keek even op en begon toen jammerlijke geluidjes te maken, waardoor Myr haar rustig van de grond nam en rustig toonde waar ze waren. De kleine Pokémon ontspande zich wat bij het aanzien dat de winkel, buiten hun, zo goed als leeg was. Toen Myrddin haar dan ook neerzette, begon ze voorzichtig rond te wandelen in het winkeltje. De jongeman haalde diep adem en legde even zijn handen op zijn wangen, die gloeiden van schaamte en geluk. Hij wist niet waarom hij zich zo voelde, maar ergens vond hij dat het onbeleefd was. Hij was meteen so enthousiast geworden en... Straks had hij haar bang gemaakt.

Er waren maar een handvol mensen die hij kende die gebarentaal konden buiten zijn familie. Hier in Sinnoh was dat aantal tot nu toe 0 geweest, maar nu het echt voor zijn neus stond... Normaal reageerde hij zo niet, maar na de dingen die de afgelopen dagen waren gebeurd... Het bracht hem meer geluk dan dat het zou moeten. Het bracht hem aan het lachen, ondanks de pijn die hij voelde. Dit was wat hij mistte aan de mensen rondom hem, dit was hetgeen wat hem zo dierbaar was. En ookal wist hij dat dit niks speciaals was voor de ander, waarschijnlijk, was dat wel voor hem zo. De meesten die gebarentaal gebruikten waren doof, geboren of uiteindelijk geworden. De laatste hadden vaak een stem gehad, gebruikten die soms zelf nog... En de eerder genoemde waren vaak eerder stiller en gebruikten hun stem niet. Het waren vreemde geluiden die eruit kwamen, beetje zoals hij klonk, maar dan nog anders. Hij snapte dat het verlies van het gehoor zwaar kon zijn, misschien nog zwaarder dan ermee geboren zijn... Want er was geen gemis als je niet wist wat je mistte. In zijn geval lag dat nog anders. Hij had nooit kunnen praten, geluiden kwamen wel maar geen woorden. De frustratie om dom genoemd te worden, om elke dag opnieuw te proberen tot zijn stem zo rauw was dat het pijnlijk aanvoelde en nog steeds geen vooruitgang... Dat was de soort frustratie die hij als kind door had gemaakt. Hij wist wat hij mistte en het was zo dichtbij, maar net buiten handbereik.

Gebarentaal was iets dat dicht bij zijn hart lag en snel keek hij op toen ze tegen hem ging praten. Hij las haar gebaren vlot en zijn ogen straalden. Zijn kaken voelden nog steeds rood aan. Hij wist echt niet of het van schaamte of puur geluk kwam. Zijn mondhoeken waren immers zo hoog omhoog gekruld dat de spieren in zijn gezicht bijna in protest gingen. Schijnbaar was ze dus doof. Hij vroeg zich af of ze doof was geboren of ze het juist later was geworden. Hij zou het haar zeker niet vragen, het leek hem immers een gevoelig iets. Vervolgens gebaarde ze naar hem om te vragen of hij ok was. Wel meteen gebaarde hij ja naar haar en haalde hij diep adem. Even een momentje voor zich nodig voordat zijn handen aan het werk gingen. 'Eerste keer dat ik iemand in Sinnoh ontmoet die gebarentaal kan gebruiken' gebaarde hij naar haar waarna hij even pauzeerde in zijn handeling en nadacht. Een frons op zijn gezicht terwijl hij even naar boven keek, diep nadenkende. Nog steeds stond die domme grijns op zijn smoel, als een kind die een pakje had gekregen. Hij liet zijn ogen rustig terug naar haar gaan en gebaarde verder. 'Ik ben niet doof maar kan niet spreken. Ik ben niet van hier, maar van Hoenn.' expliceerde hij aan haar waarna hij even rustog adem haalde. Zijn adem stokte even door de pijn die door zijn keel ging, maar hij negeerde het. Het verband dat hij rond zijn nek had gewikkeld was genoeg voor hem, voor nu. Hij wilde immers niet dat mensen raar opkekekn van de lelijke zwelling en blauwigheid. 'Oh ja dat glaasje water, nee is niet nodig, dankjewel' gebaarde hij nog snel naar haar. Oh Arceus, hij was all over the place zo.

De dove Espurr was inmiddels terug gekomen naar het duo en maakte vreemde geluidjes waarbij het even haar handjes opstak naar de nieuwe dame. Ze was enthousiast en sprong op in een poging haar aandacht te krijgen. Myr merkte dit meteen op en hurkte even neer waarna hij haar opnam en terug overeind kwam. Enthousiast stak de kleine haar handjes uit naar de vrouw en kort kantelde de blonde kerel zijn hoofd. Oh... Wacht es even. 'Ik denk dat mijn Espurr je haar erg mooi vond' gebaarde hij naar haar. De kleine was gefascineerd met haar, vlocht altijd de zijne. ook nu was zijn haar ingevlochten met bloemetjes die de katachtige zelf had geplukt. Het was netter gedaan dan je zou verwachten van een Pokémon. Ze had talent om met haar handen te werken, zoveel wist hij.

Wat een vriendelijke dame. Hij had geluk gehad dat het een pissed off dude was of iets in die aard of een of andere zure tante. Daar had hij nu echt helemaal geen zin in. Het was zeker niet een van zijn beste dagen en hij zag er ook uit alsof hij al twee dagen geen oog had dichtgedaan. Hij voelde zich miserabel, maar wilde dat iemand zich slecht voor hem zou voelen. Hij haatte het als men hem ging behandelen alsof hij hulp nodig had. Dat had hij niet. HIj was perfect in orde. Elke ochtend kwam hij nog uit z'n bed en hij was nog steeds stabiel genoeg om normaal te functioneren. Alles was ok. Zolang hij het zelf geloofde, dan kon hij het de mensen rondom hem ook wel wijsmaken.

Ze was erg blij met het compliment die de Pokémon had gemaakt. De man glimlachte rustig en gaf een aai over het kopje van de kleine katachtige. Ze piepte zachtjes, lieve geluiden kwamen van haar af die aangaven dat ze het graag had. Toen Myr zijn ogen terug goed op de ander legde, legde ze uit dat dit de winkel van haar ouders was en gaf ze hem ook een naam; Kass. Hij knikte even en rustig zette hij Morrígan neer, hij had immers even zijn beide handen nodig voor dit. 'Aangenaam kennis te maken. Ik ben Myrddin. Myr in het kort.' Gebaarde hij rustig naar haar waarna hij even nadacht. Als het op zijn woorden aankwam dan dacht de jongen wel altijd goed na over wat hij zou zeggen of signen in dit geval. 'Ik ben zelf niet zo erg bekend met Pokémon accessoires, maar misschien dat mijn dames er wel iets mee kunnen?' Hij lachte even, geen geluid uit zijn keel komende bij het gebaar, enkel een helse pijn bij de spier die even werd gebruikt. Verdorie. Hij knikte even naar de kleine Espurr en gebaarde toen naar de rest van vrouwelijke gekleurd zooitje. Raeghann was eindelijk haar interesse kwijt en was wat dichter gekomen. De dame bekeek ze even rust voordat ze blij begon te glimlachen naar haar. Blathnaid was terug gekomen van haar korte avontuur en greep zijn broekspijp snikkend vast. Waarvoor ze jankte? Arceus kon het weten.

Myrddin vond het heerlijk even niet bezig te moeten zijn met een holo caster of boekje en gewoon zijn normale manier van communiceren te mogen gebruiken. Hij voelde zich heel wat meer op zijn gemak, alsof een grote pak van zijn schouders viel. Het bracht in ieder geval heel wat stress van hem af. Natuurlijk was dat tezien gezien aan hoe spontaan en blij hij was geweest, iets dat schaars voor hem was de laatste tijd. Alhoewel hij moest toegeven dat hij nooit de meest happy persoon was geweest, had hij wel zijn momenten van vreugde. Kass was daarbij ook enorm aardig. Hij kon van geluk spreken dat zij degene was die ze had ontmoet en niet een of andere eikel die toevallig gebarentaal kon.

Haar opmerking zorgde ervoor dat hij even glimlachte. Hij wilde een opmerking maken, maar wierhield zichzelf ervan toen hij de woorden even liet afspelen in zijn hoofd. Die zouden enkel overkomen in pure argwaan en vanuit de hoogte, dus dat deed hij maar beter niet. Het feit dat geld voor hem geen probleem was, was niet iets dat jan en alleman moest weten. Hij was er erg voorzichtig mee, altijd al geweest. Zelf zijn vrienden wisten er niet meteen van, een reden waarom hij nooit echt fotos van thuis had getoond. Hij vond niet dat geld een reden moest zijn om over te praten. Maar dat was zijn visie. Ze gaf aan haar ogen open te houden en hij knikte blij naar haar en gebaarde kort 'Dankjewel' Hij wist immers dat op z'n minst Morrígan wel enorm weg zou zijn van iets extra. Wat, wist hij niet precies. Maar goed, hij was er geen expert in.

Haar volgende woorden zorgden ervoor dat hij meteen knikte en begon te gebaren. 'Als dat geen probleem is voor jou. Heel graag!' Hij straalde. Hij had zich in geen tijden zo blij gevoeld. Hij wilde haar beter leren kennen, niet alleen omdat ze dit gemeen hadden, maar ook omdat ze echt zo'n lieve meid was. Aardigheid in combinatie met dit, het was zijn zwakte. Simpel als hij was, nam hij het snel aan.