Tales of

Sinnoh

Lang, oranje haar zat in een hoge staart op het hoofd van het kleine meisje. Tweekleurige ogen keken naar haar Holo Caster terwijl ze een selfie maakte, tevreden met hoe deze eruit was gekomen. Het werd direct op haar pagina geknald. Just another Sunday~ schreef ze erbij, waarna ze het ding in haar zak stopte en zich even uitrekte. Ze was vandaag vrij en het was heerlijk— echter had ze geen plannen en dat was saai.

Dus, Kass liep door Jubilife City. Ze droeg een kort, lichtroze jurkje wat volledig bedekt was door de lange, witte jas die tot haar knieën reikte. Onder de jas kwamen de lichtroze kousen, welke onder de jas verdwenen. De lichtroze handschoenen matchten en zorgden ervoor dat haar vingers er niet af vroren. Om haar pols zat een blauwe strik die matchte met de andere kleur die terug kwam in haar ogen. De witte schoenen met lichtblauw detail paste daarbij. Al in al zag ze eruit als een vrolijke mix aan kleuren, waardoor ze altijd wat aandacht wist te trekken.

En misschien, als de ander haar had gezien en ze hem ook had kunnen zien, had ze zich gerealiseerd dat hij niet was wie ze dacht dat hij was. Want waar Kass dacht één van haar goede vrienden te zien, was… dit in werkelijkheid een vreemde. Een perfect moment om daarachter te komen was geweest voor ze deed wat ze deed, maar helaas.

Kass zette zich af en sprong op de rug van haar beste vriend (de vreemde) en sloeg haar armen om zijn hals heen. Ze zei niets— met haar beste vriend was dat immers niet nodig. Maar toen ze haar neus in zijn nek duwde realiseerde ze zich…

Waarom rook hij niet naar die parfum die hij al tien jaar lang weigerde in te wisselen voor iets nieuws?

Oh no.

Oh no.

Het meisje gooide zichzelf van de rug van de vreemde af, struikelde over haar eigen voeten en landde op de grond, blauw-roze ogen die in paniek opkeken.

Muk.

Kass landde met haar voeten op de grond, zette een stap naar achteren, verloor haar evenwicht en landde op haar kont. Ze hield haar beide handen naast zich op de grond, één knie omhoog terwijl het andere been plat over de grond lag. Blauw-roze ogen keken vol schok omhoog naar de ander en de Furfrou, welke iets achter had gelopen door haar plotselinge sprintje, keek nieuwsgierig naar het tafereel, nog niet zeker of zij moest grommen of dit uit ging laten spelen.

De eerste woorden van de ander drongen niet door. Pas daarna richtte ze haar ogen op zijn lippen om te ontcijferen wat hij zei. Het gebeurde niet vaak dat iemand op zijn rug sprong, kondigde hij aan. Hij leek niet boos. Hij stelde zich voor als… De naam ving ze niet goed. Namen waren lastig, vooral als het een naam was die ze nog niet eerder had ‘gehoord’.

Ongemakkelijk werkte ze zichzelf overeind en stofte ze zichzelf af, al was het maar om een reactie uit te stellen. Ze tilde haar hand op toen ze de ander weer aan kon kijken en liet hem een zwakke glimlach zien, waarbij ze even diep adem haalde. Daar was die keuze weer: hardop verontschuldigen en doen alsof ze iemand was die ze niet was, of…

Ze legde twee vingers bij haar oor. Het gebaar voor doof, al leken mensen die gebarentaal niet spraken het vaak ook snel te begrijpen. Ze kon praten, maar het voelde als een leugen. Waarom ze het bleef oefenen? Omdat het voelde alsof haar iets ontnomen zou worden als ze het niet meer perfect zou kunnen. Een eindeloze cirkel waar ze enkel zichzelf mee had, maar iets waar ze zich aan vast bleef klemmen.

Voor een moment opende ze haar mond, voor het meisje besloot haar Holo Caster erbij te pakken en hetgeen wat ze wilde zeggen uit te typen in een bericht naar zichzelf. Zodra ze het had getypt, hield ze de Holo Caster in de richting van de ander en voelde ze haar wangen rood kleuren bij de realisatie dat ze hem besprongen had. Ze wilde wegkijken, maar gezien ze dan niet op zou vangen wat hij terug zou zeggen, bleven haar ogen strak op zijn gezicht hangen.

De ander leek de situatie te begrijpen en begon ook op zijn Holo Caster te typen. Kass glimlachte toen hij het ding in haar richting hield, al beet ze al snel op haar onderlip, blauw-roze ogen die omhoog gleden naar de ander. Ze had haar wenkbrauwen in een lichte frons terwijl ze iets leek te zoeken in zijn ogen. Toen ze het antwoord op een niet gestelde vraag had gevonden, begon ze weer te typen en hield ze haar Holo Caster in zijn richting. Dit keer klonk een zachte giechel van haar kant, terwijl een glimlach over haar lippen gleed.



Zonder de professionele hulp die Kass had gehad, zou ze nooit in staat zijn geweest zo om te gaan met haar handicap. Maar, zodra mensen normaal met haar om gingen, grapte ze erom en maakte ze graag duidelijk hoe het zat. Liplezen was lastig en het gebeurde vaak dat ze een woord niet goed opving, maar het was ook iets wat ze erg graag oefende, vooral met iemand die geduld had. Het was dus een keuze die ze graag aan een ander overliet, gezien de voordelen en de nadelen.

Kass kon het niet helpen te lachen toen de wangen van de ander rood werden. Hij begon al vlug te typen, wat haar de kans gaf om nog even te genieten van de rode wangen die ze had weten te veroorzaken. Het was fijn om te weten dat ze het nog steeds kon, zelfs zonder te praten. Ze wist niet of dat meer zei over haar charme of over de mannen waar ze bij in de buurt kwam, maar dat maakte niet uit.

De berichten werden voor haar neus gehouden en Kass nam de tijd om ze even snel door te lezen. Hij was bang dat hij te onduidelijk zou praten en gaf aan niet vaak besprongen te worde. Ze snoof eventjes kort bij de rest van het bericht. Maar hij werd niet snel ongemakkelijk, hoor. Ze kon het niet laten haar hand naar haar mond te brengen om een giechel achter te verstoppen, voor ze haar hoofd schudde.



Ze hield haar Holo Caster weer in zijn richting en keek hem nieuwsgierig aan. Er was altijd de kans dat de ander nee zou zeggen, uiteraard, maar daar had Kass zich nooit door tegen laten houden. Een brutaal mens had de halve wereld, immers.

Kass zuchtte toen ze het bericht over drie kapsalons las. Het verbaasde haar altijd hoeveel een man kon eten als hij zijn zinnen erop zette. Een paar blikjes bier en dan gingen er acht kapsalons, zes frikandellen en een bamischijf naar binnen. Het was in strijd met alle wetten van de natuur en toch gebeurde het.

Lunch klonk nice en hij gaf aan dat hij nog wel een piggyback naar haar huis zou geven als ze iets goeds in de buurt wist. Ze grinnikte even, al verdween haar lach toen ze het laatste bericht las. Tweekleurige ogen gleden omhoog, tot ze hem weer aan kon kijken. Al snel kwam echter een geamuseerde grijns terug op haar gezicht. Ze zette een stap naar achteren, maar bleef hem aankijken terwijl ze zonder geluid de woorden Keep dreaming, pretty boy mondde. Ze knipoogde naar hem en wenkte om haar te volgen. Immers werkte ze een paar straten verderop, dus ze wist maar al te goed welke plekken ze zou aanraden. Ze wuifde de Furfrou om terug te gaan naar de winkel.

Kass nam de tijd niet om te stoppen voor het restaurant, waar ze de deur opende en met een grijns open hield voor Alaric om naar binnen te stappen. Zodra hij binnen was, liet ze haar blik even om zich heen kijken. Het was een simpel restaurant met een bruin kleurschema, een vrij typisch tapas restaurant. Zodra de eigenaar haar zag kwam deze vrolijk aanwandelen en glimlachte Kass naar de oudere man. ‘Tafel voor twee,’ gebaarde ze. Ze kwam hier vaker en de eigenaar was zo vriendelijk geweest om zijn best te doen om wat standaard gebaren te leren begrijpen, zodat Kass zich hier fijner zou voelen. Uiteraard had dat ervoor gezorgd dat ze vaker terugkwam, vooral gezien hij zo zijn best deed haar persoonlijk te bedienen.

Ze werden naar een tafel geleid en Kass pakte haar Holo Caster erbij. Ze typte haar nummer in het scherm en draaide het ding naar Alaric, waarna ze hem met een glimlachje aankeek.

Het was makkelijker om niet de hele tijd een Holo Caster heen en weer te moeten schuiven over de tafel, dus had Kass niet getwijfeld om de ander haar nummer te geven. Hij leek oké en als hij vervelend was, kon ze hem altijd aan de never-ending lijst van geblokkeerde nummers toevoegen. Wanneer je doof was en toch erg sociaal, was het de makkelijkste optie. Immers was gebarentaal niet bekend en liplezen minder dan optimaal.



Mensen waren meestal… niet erg verbaasd wanneer Kass aangaf in de mode te werken. Ze liep er immers zo extravagant bij, dat ze wel heel zeker moest zijn van haar keuzes. En lang niet iedereen deelde haar smaak— lang niet iedereen zou zich fijn voelen bij de adviezen die ze gaf. Maar, voor de mensen die haar ideeën deelde werkte het. En dat was het enige wat belangrijk was, toch? Kass liet haar telefoon op de tafel liggen en gebruikte één vinger om de woorden snel te swipen, terwijl ze af en toe met een scheef lachje opkeek naar de ander.



Tweekleurige ogen keken op toen de eigenaar aan kwam lopen en zijn hand op haar schouder legde. Er werd een tablet op de tafel gelegd en Kass liet hem een tevreden glimlach zien. Ze legde haar hand kort op haar kin en bewoog deze naar voren, bij een gebaar van bedankt. Ondertussen begon de eigenaar aan Alaric uit te leggen dat ze in gangen konden bestellen, twee tapas per ronde en dat ze zo lang mochten blijven zitten als ze wilden. Gewoon aanklikken en het zou worden gebracht. Simpel, toch?

Kass lachte weer even toen ze het bericht las. Het kon ook niet anders met hoe ze erbij liep. Dat was iets wat ze vaker hoorde, maar het was inderdaad geen wonder. Haar beide ouders werkten in de winkel, dus het was hoe ze was opgegroeid. Haar moeder had tijdens haar jonge jaren altijd kleren vanuit huis gemaakt en Kass was degene die het aan kon trekken en poseerde om het op internet te verkopen. Toen ze op haar negende een winkel openden in Hearthome, had zij altijd in de winkel gezeten, spelend met strikjes en andere accessoires.



Toen de ander zei dat het nog nooit eerder was gebeurd, hief Kass een wenkbrauw. Ze bekeek de ander even goed, ongegeneerd, met een vernauwde blik, voor ze zich weer naar haar Holo Caster richtte en opnieuw met één vinger de woorden swypete.



De ander had haar Furfrou al gezien, immers. Dat was ook alles wat Kass op dit moment had, vooral gezien de Furfrou meer een service Pokémon was dan wat anders. Ze was niet geïnteresseerd in het vechten met Pokémon. Zelf had ze altijd gedroomd om op het podium te staan met haar Pokémon, maar toen werd ze doof en de droom om het applaus van het publiek te horen leek niets meer waard.

Dames eerst. Kass weerhield zich ervan vals te grijnzen en begon wat dingen aan te tikken, waarna ze het verstuurde om gemaakt te worden. Ze hief een wenkbrauw en leunde naar achteren. Hij had enkel gezegd dat zij eerst mocht, maar Kass had net wat te veel zelfzekerheid en had niet getwijfeld om het pittigste ding van het menu te bestellen voor de ander. Het was haar favoriete gerecht en een lokale specialiteit. Niet dat ze hem van tevoren zou waarschuwen.