Tales of

Sinnoh

Canalave had hij een plekje gevonden om te wonen. Met Celeste op haar schouder was ze het water overgestoken met de pont vanaf Jubilife. Het scheelde dat het nog wel enigszins dichtbij was, anders had ze de vliegende taxi moeten nemen en na vast te hebben gezeten in een grote glazen toren, hield ze liever haar voeten wat dichter bij de grond. Jubilife verlaten vond ze eigenlijk ook niet zo erg, veels te groot, veels te druk en veels teveel mensen die haar nederlaag hadden gezien in de contest hall. De coördinator license brandde in haar zak terwijl ze van de boot afstapte en richting zijn straat liep. Ze wilde er zo graag vanaf… En dat was Alain nu gelukt. Terwijl zij hem nu ook had door hem.

Ze hief haar hand in de lucht en hoverde over het nummer waar zijn naam achter stond. Twijfel sloeg weer in als donderslag bij heldere hemel, dus ondertussen had ze ook nog even snel haar holocaster gepakt om de tijd te controleren. Straks had ze de tijd verkeerd en was hij bijvoorbeeld helemaal niet thuis. Pas toen ze het nog een keer gecheckt had, Celeste een paar keer over haar hoofdje heen geaaid had, en zeker wist dat alles in orde was, drukte ze de bel in, kleine vlinders in haar buik hebbend dat ze Alain weer ging zien. Ondanks alles had ze hem gemist.

Even vroeg ze zich af of haar broer leek te twijfelen om haar een knuffel terug te geven, maar al snel werd er een wang op haar kruin gelegd. Een zachte glimlach tekende zich op haar lippen terwijl ze enigszins rust vond in zijn omarming. Waar de hele wereld af en toe naar was, was het bij Alain in ieder geval altijd veilig. Hij verzekerde haar dat hij haar ook gemist had, wat haar even opgelucht deed zuchten voor ze hem weer losliet. Het had heel erg goed gekund, in haar hoofd althans, dat haar oudere broer een hele nieuwe wereld gevonden had, een wereld waar zij niet meer in nodig was.

Maar pas toen ze haar hoofd hief, zag ze hoe hij eraan toe was. Zijn gezicht was blauw. Ze liet hem weer los en zette een stapje achteruit, een verbouwereerde uitdrukking op haar gezicht terwijl ze haar handen in haar zakken stak. Pas toen viel haar de pyjama ook op. Huh? Dat was niet zoals ze haar broer gewend was. "Ben je oké? Je ziet eruit alsof je gevochten hebt," haar stem was bezorgd terwijl ze haar hand iets hief naar zijn gezicht, maar uiteindelijk besloot ze deze weer te laten zakken. Meteen sloot haar gezicht zich ook iets af toen de opmerking werd gemaakt dat er een vreemde op de bank lag te slapen. Iemand die ze niet kende waarschijnlijk. Meteen dimde ze wat in terwijl ze langs hem heen stapte, een korte blik op de bank werpend. Reyne bevroor bijna meteen. "Hoe ken je hem dan?"

Haar blik ging onderzoekend naar haar broer terwijl stress een lichte knoop in haar maag legde. Wat was er met haar zachtaardige broer gebeurd? En zijn uitleg maakte het niet veel beter. "Ben je aangevallen?" prevelde ze, haar blauwe ogen rond. Oh Arceus, ze had gelijk gehad. Ze hadden allebei nooit aan deze reis moeten beginnen. Ze strekte haar hand nog evnetjes uit om die van Alain vast te pakken. In ieder geval zag het er nog enigszins oppervlakkig uit. "Nee.. ik heb geen video gezien." Haar hart bonste in haar keel terwijl ze langs Alain naar binnen stapte, om vervolgens een slag over te slaan toen ze de schaduw op de bank zag liggen.

Haar blik werd pas weer in de richting van Alain getrokken toen deze een holocaster haar richting in drukte en opmerkte dat hij ging aankleden. "Maar- wacht- Hij-" begon ze te stamelen, nog een vlugge blik op de bank werpend. Maar het mocht weinig baten, Alain verdween. Muisstil bewoog ze zich naar het bed waar de drie Pokémon nog zaten, zich voorzichtig innestelend tussen ze. Een beetje afwezig begon ze de Vulpix te aaien terwijl ze het filmpje nu daadwerkelijk opende. Was dat..? Haar hart leek stil te staan en haar bloed veranderde in ijs terwijl ze met grote ogen naar het filmpje keek. Langzaam ging haar hand naar haar mond terwijl ze een geschrokken geluid maakte, een combinatie van shock door het geweld en doordat ze de persoon herkende. Dat kon.. Dat kon hem niet zijn toch? Ze trok de Buneary wat dichter tegen zich aan terwijl ze zachtjes haar hoofd aan het schudden was. Ondertussen wreef haar Minun zachtjes tegen haar wang aan.