Tales of

Sinnoh

Het lukte steeds beter om een band op te bouwen met haar nieuwe Whimsicott. Aquila had niet meer de neiging om er keihard vandoor te zweven bij welke windvlaag en daar was ze heel, heel dankbaar voor. Desondanks had ze nog steeds een harnasje om het lijfje van de Whimsicott gedaan. Als hij besloot om alsnog een field day te nemen, dan kon ze hem als een soort vlieger nog enigszins bij zich houden. Ze was begonnen met trainen van haar Pokémon voor een gym battle en ze wilde het binnenkort eindelijk gaan proberen. Ze had Am al een paar keer gezegd dat ze bijna het wilde proberen, maar ze was er oprecht bijna klaar voor nu.

Maar voor nu had ze een pauze. Ze liet zichzelf neerzakken op een rots en pakte een boekje uit haar zak, notitie makend van de Pokémon die ze op het moment was tegengekomen. Sinds ze haar onderzoeksonderwerp gekozen had, keek ze veel meer om zich heen naar afwijkende Pokémon. In ieder geval was researcher worden de juiste keuze geweest. Ze sloeg haar boekje open en begon wat te krabbelen, de lijn van haar Whimsicott onder haar voet geklemd zodat hij rond kon zweven wat hij wilde.

Een lelijke streep kraste zich over de pagina toen een kreet van iemand haar liet schrikken. Intern vloekend keek ze naar de dikke potloodstreep die nu door haar aantekeningen heen stond, maar uiteindelijk liet ze alles er maar uit met enkel een zucht. Ze klapte haar boekje dicht, herpakte zichzelf en stopte haar irritatie weg, waarna ze de blik vond van een meisje en een.. oh Arceus, grote Garchomp. Als je een Garchomp had, dan was je al een behoorlijk ervaren training. Desondanks kon ze niet helemaal plaatsen wat er nu aan de hand was. Mompelde het meisje nou wat over Ponyta's?

Lucie liet het boekje in haar tas glijden en haalde Aquila weer binnen terwijl ze de aandacht richtte op het meisje. Na haar vorige avontuur was ze zowel huiverig als bang dat er iets mis kon gaan als ze zich niet bemoeide. De vorige keer eindigde het immers op een slachtpartij. "Is er iets aan de hand?" besloot ze te vragen. Misschien was het bemoeiierig, maar tegelijkertijd, als je zo dichtbij gaat lopen roepen, kon je het ergens wel verwachten he.

In ieder geval werd ze vriendelijk begroet. In ieder geval was dit niet een verloren kind opgevoed door een Ursaring. In ieder geval was hier tot op heden geen Ursaring, of stropers, of whatever. Je zou jezelf bijna opsluiten in huis in plaats van op avontuur te gaan. Lucie had, daarentegen, besloten om elk moment te nemen dat ze had. Het deed iets met je als je dacht dat je zou sterven.

Het meisje reageerde gelukkig positief en enthousiast. De Garchomp, zo bleek, was niet van haar en had ze geleefd. Wie noemde zijn Garchomp nou Vito? Bijna alsof je je hond Ari noemde. Ze trok haar wenkbrauwen iets omhoog bij de benaming van bijzonder gekleurde Ponyta. Dat klonk in ieder geval nog interessant. Lucie twijfelde daarentegen. Ze wilde er eigenlijk ook wel zelf eentje dan.. maar dit meisje haar eerste Pokémon.. Ach, observeren was ook goed. Dat wilde ze juist ook leren. "Ik doe studies naar bijzonder gekleurde Pokémon, we zouden anders wel samen kunnen gaan kijken?" stelde Lucie voor met een voorzichtige glimlach. Dit was in ieder geval geen creepy klein kind.

De positieve houding van het meisje was aanstekelijk en Lucie kon het niet helpen om mee te lachen met haar vrolijke toon. Ze aaide Aquila kort over zijn wol en hield hem vervolgens in haar armen. Whimsicott werd vaak meegeblazen door de wind, dan kon je hem gelukkig ook zelf tillen. "Aangenaam Virginia, Vito," humde ze begroetend, waarna ze zichzelf ook begon voor te stellen. "Mijn naam is Lucie Evien, en deze ontsnapper is Aquila." Ook maar meteen verklaren waarom die etter ingesnoerd zat.

Het meisje begon vervolgens te vertellen over geluiden die ze gehoord had en over waar de kudde het laatst gezien was. Lucie twijfelde even voor een moment voordat ze antwoordde. "Laten we eerst gaan kijken of we sporen kunnen vinden van de kudde," merkte ze op na een lichte aarzeling. "Er zijn zoveel Pokémon die hier kunnen leven, geluiden hoeven niet per se de Ponyta's te zijn." Tenminste, dat klonk logisch in Lucie's oren. Ze was geen expert Pokémon tracker. "Let's go." En met die woorden sloeg ze het rechterpad in. Nu hopen dat die Garchomp de Ponyta's niet geheel opnieuw weg zou jagen, Arceus forbid.

[Lucie gaat rechts] 

Oh Arceus, wat praatte dit meisje veel. Het was in ieder geval een vrolijke noot in dit gesprek, maar haar hoofd liep een beetje over. De Garchomp werd weggestuurd en vloog letterlijk ervandoor. Lucie had weinig met de Gible Line, maar ze kon zich voorstellen, terwijl ze de Garchomp zag gaan als een jumbo jet, dat ze goed waren voor gevechten. De landhaaien waren zeker imposant, meer iets waarmee Am bijvoorbeeld een gym zou nuken.

Lucie liet Aquila weer opstijgen de lucht in. De Whimsicott gilde uitgelaten en spreidde zijn armpjes, waarna hij weer vrolijk door de lucht heen stuiterde. "Ik ben een researcher en ik doe onderzoek naar anders gekleurde Pokémon en hoe deze kunnen overleven in het wild," vertelde Lucie, "En ik heb een vrij vol team, ik kan ze straks wel even laten zien anders?" Niet nu, want straks kwam de horde Ponyta eraan en werd het een Pokémon pandemonium. Ze zette haar hand haaks tegen haar voorhoofd aan om de zon uit haar ogen te houden terwijl ze in het rond tuurde. "Vito jaagt ze niet verder weg?"

Vito wist wat hij deed, giechelde het meisje. Lucie, daarentegen, had hier zo haar twijfels over, aangezien het meisje zojuist nog gezegd had dat ze de gehele kudde had weggejaagd met haar geleende Garchomp. De kudde zou nu alerter zijn, misschien zelfs wel in paniek. Dan was het toch moeilijker om een Pokémon te zien, danwel te vangen.

Een luid geklop van hoeven op de aarde deed Lucie opkijken. Ze zag de vlammende manen eerder dan het paard zelf. Een Ponyta joeg briesend het pad af, eventjes kort tot stilstand komend en steigerend voor hen. De glanzende hoeven schopten in de lucht, maar gelukkig was het niet afdoende om schade aan te richten aan haar of Virginia. Lucie sprong wat achteruit en liet bijna het touwtje van Aquila los. De Ponyta maakte een machtige sprong met haar achterbenen, sprong opzij en donderde verder over het pad heen. "Vito weet wat hij doet," merkte ze op, nog iets op adem komend, waarna ze het pad begon te vervolgen. "Hij heeft in ieder geval Ponyta gevonden."

[Skip!]

Haar hart sloeg nog in haar keel terwijl ze de geschrokken Ponyta nakeek. Lucie lachte kort terwijl er een gedachte door haar hoofd schoot. Eerlijk was eerlijk, als een Garchomp uit het niks verscheen en haar zou opjagen. Dan zou ze ook heel heel hard rennen. Ze zette haar voorhoofd eventjes tegen haar hand en schudde haar hoofd. Arceus, je kon haar meteen onder de grond stoppen en haar laten opgraven door Waz over een X aantal jaar dan.

Pas daarna richtte ze haar aandacht weer op het meisje, wie haar een vraag stelde die veel door haar eigen hoofd was gegaan. Leven in angst, Pokémon die gestolen werden. Ja... Dat kon je doen. "Er zijn.. veel mensen die kwaad in de zin hebben." begon Lucie, na een korte stilte. "Als ik mijn Pokémon bij me heb, dan heb ik iemand bij me die me kan beschermen. Als jij eenmaal een band hebt met jouw eerste Pokémon en hem goed trained, dan kom je een heel eind. Net zoals dat Vito nu bij je is. " Ze sprong weer opzij voor een Ponyta, een mental note makend dat deze ook painfully average was. Helaas.

[Skip]

Helaas ging het altijd al vrij snel dan over vechten. Iets waar Lucie nog steeds niet van hield. Ze ging een gym battle doen om iets aan zichzelf te bewijzen, niet omdat ze plotseling strijdlustig was. Haar glimlach werd wat zachter. "Wellicht ooit, ga eerst maar een band opbouwen met je Ponyta," merkte het blauwharige meisje op.

Als ze een Ponyta vonden die het meisje wilde daarentegen. Op dit moment leek dit namelijk nog niet te gaan gebeuren. Een nieuwe Ponyta donderde voorbij, Vito was duidelijk erg enthousiast. Het panische paard was zo geschrokken, dat ze bijna Virginia omver gooide. Het meisje wankelde op haar voeten, waarop Lucie gauw haar pols beetgreep en haar weer overeind trok. "Voorzichtig!" merkte Lucie op, gelukkig op tijd genoeg zijnde om ervoor te voorkomen dat het meisje op haar achterste zou vallen. Bijna viel ze zelf hierdoor voorover, maar ze wist te voorkomen dat ze allebei bleven staan.

[Groetjes Ponyta]

Lucie sprong zelf met een geschrokken achteruit toen de Garchomp weer plotseling verscheen. Plotseling kon ze nog wat meer empathie uitbrengen naar de Ponyta die op de vlucht was geslagen. Een laatste Ponyta schoot nog een keer voorbij en daarna bleef het stil. Lucie keek nog even naar hoe de vlammende staart verdween tussen de struiken, waarna ze zich weer tot het meisje wendde.

Ze kon toch wel enige teleurstelling zien op het gezicht van Virginia en beet kort op haar lip. Dit leek immers de laatste Ponyta te zijn. "Wacht," merkte Lucie op, waarna ze in haar tas begon te graaien. Ze had nog lokaas en een doos met lokmaterialen. Misschien kon ze nog wat Ponyta's optrommelen voor het meisje... Vastbesloten drukte ze de knop van de Eject Button in voor nog een Ponyta.

[Gebruikt Eject Button]

De nieuwsgierige ogen op haar rug maakte dat ze nog wat extra druk voelde. Dit meisje was hier gekomen op zoek naar haar eerste Pokemon te vinden en die hadden ze nu niet gevonden. Ze beet kort op haar lip en schudde met haar hoofd. "Shit," mopperde ze, waarna ze nog een keer in haar tas groef. Ze wist dat ze nog één kans had. "Ik heb nog 1 Lure, misschien komt daar nog een Ponyta op af.." mompelde Lucie, waarna ze het potje op de grond plaatste en opendraaide.

De allerlaatste kans.

[Gebruikt Common Lure]