Tales of

Sinnoh

Zonnetje en drukte in de straten omdat iedereen aan het shoppen was voor de kerstdagen die aankomende waren. De jongen liet zijn ogen rustig over de mensen menige gaan. Naast hem stond zijn Aron. De Pokemon was nog maar net uit het ei en Alaric had nog niet echt tijd gehad om te gaan trainen met hem. Daarbij had hij ook nog steeds geen naam. Het zou wel komen. Sommige Pokemon hadden gewoon niet in een keer de perfecte naam. En zijn Aron had nog een hoop te leren, want hij liep soms nog weg van Alaric. Daarom zat hij nu ook aan een soort riempje. Niet dat Alaric hem heel goed kon houden als hij echt zijn zinnen zette op weglopen. Rustig stak hij nog een sigaret op terwijl hij zijn blik door de menigte liet gaan. Totdat hij een bekend gezicht gespot had. Alaric wendde zijn Aron met hem mee, die nam een sprintje op zijn korte pootjes. Toen hij dichterbij was tikte hij met een hand op de schouder van de persoon die hij herkent had. "Hey Lu, lang niet gezien." grijnsde hij. De laatste keer dat hij Lu gezien had was bij Amelie.. tenminste, dat dacht hij. Alaric was zo druk dat hij dingen vergat.

Alaric glimlachte toen Lucie hem ook opmerkte. Hij bekeek haar even. Op haar hoofd zat een Cutiefly die glitterde zoals hij dat nog nooit had gezien bij een Pokemon. Ze vroeg of hij hier was om te feesten. "Ik ben niet altijd alleen maar bezig met feesten," hij had een grijns op zijn gezicht staan. Hij keek naar beneden naar zijn naamloze Aron. "Ik ben nu met hem aan het trainen en ik heb mezelf net afgemat in de sportschool." legde hij uit. Toen viel zijn blik op de enorme tas boodschappen die ze in haar hand had. "Wat ga jij eten vandaag dan?" zijn interesse was gewekt. Hij keek ook even naar het zwarte konijntje wat naast haar liep. Er ging een rilling over Alaric zijn rug heen. Die was anders dan normaal. Hij vond Buneary een hartstikke lieve Pokemon, maar sinds zijn encounter met die rare man in dat steegje zou hij nooit meer normaal naar het konijn kunnen kijken.

De ironie was hoorbaar. Droop er ook vanaf terwijl ze sprak. "Ik weet het, iedereen in shock - bel de kranten van Sinnoh," hij maakte een dramatisch handgebaar. "Misschien binnenkort weer. Moet zeggen dat ik ook niet veel goeie feestjes voor bij hoor komen, het is al weer even geleden dat ik echt goed naar de klote ben gegaan." zo'n feest dat je de volgende dag nog voelde. Dat was de laatste keer in Sinnoh geweest. De Cutiefly vloog een rondje om zijn hoofd en hij liet het ding zijn gang gaan. Het was echt de meest meisjes-achtige Pokemon ter wereld. Maar hij was wel echt heel cute. Als hij Coordinator geweest zou zijn zou zo'n Pokemon een hele goeie geweest zijn.

Lucie hield de tas iets hoger en legde uit dat ze een taart ging bakken bij Am thuis. "Taart.. wat voor taart? In Am haar keuken gaat het je in elk geval wel lukken, die heeft ruimte zat." hij twijfelde of die keuken uberhaupt wel ooit gebruikt was. "Moet ik anders met je mee lopen? Dat ik die zware tas voor je til? een kleine moeite, hij had toch niet echt iets te doen nu. De Buneary kwam dichterbij. Oh man. "Lu, ik vind je konijn heel cute echt waar. Maar ik heb een trauma aan die beesten opgelopen." Alaric bukte voorover een aaide hem desondanks wel gewoon. Maar die man met de jas en de Lopunny. Nee, die wou hij niet meer tegen komen.

Lucie benadrukte met het nodige sarcasme hoe zwaar hij het precies had. "Dankjewel voor je medeleven Lu, ik weet hoe zwaar ik heb heb." hij wist zelf ook wel dat hij vrij weinig te klagen had. Maar toen kreeg ze zijn tassen-draag-plan door. Hij wou taart eten ja, dat was geen leugen. "Shit, je hebt me door." Maar ze ging akkoord, dus dat maakte verder niet meer uit. De tassen werden op de grond gezet en ze pakte het enge zwarte ding op en drukte het liefkozend tegen zich aan met de opmerking dat het eigenlijk helemaal niet zo'n eng ding was. "Ik heb dingen gezien Lucie, daar gaan je nekharen van overeind staan." hij pakte de tassen op. Hij zou het onderweg vertellen, als ze naar Am aan het lopen waren.

"Daar stond ik dan, donker steegje, was een stukje aan het lopen, je kent het wel," begon hij zijn verhaal al lopend rustig. "Ineens uit het donker kwam zo'n vent in een lange jas. Ik dacht 'nou daar gaan we, dit wordt vechten'. En dat werd het ook, maar die kerel wou een Pokemon gevecht." Zijn Aron liep rustig naast hem mee, die was zich toen nog van geen kwaad bewust. Het beest was niet uit zijn bal geweest. "Hij stuurt eerst zo'n Mr. Mime het veld op. Dat was al raar, maar goed. Die lag ook zo plat. Maar toen.. toen trok die gek ineens die lange jas uit en stond hij daar in z'n onderbroek. Wat gooit die gek mijn kant op om daarna mee te vechten? Een Lopunny." groot eng konijn. Pluizig en vrolijk had hij daar gestaan. En hij er achter met dat vieze strakke onderbroekje. "Was echt zo'n strakke onderbroek he. Zo'n vieze. Toen die Lopunny uitgeschakeld was wou ik wegwezen daar, maar wat doet die gek? Hij trok die onderbroek ook nog uit. Het mentale beeld wil ik nog steeds van mijn netvlies af krijgen. Wil ook niet weten wat die Pokemon doormaakt bij die viezerik." merkte hij met walging op. Wat een gore vent was dat, hij hoopte dat hij hem nooit meer tegen hoefde te komen.

Altijd even meelevend, ja vast. Alaric wist dat ze het goed bedoelde en kon er ook wel om lachen. Hij had ook niet echt een heel zwaar leven, maar hij deed graag alsof. De Cutiefly was wel heel schattig toen Lucie hem aaide. Maar goed, het was storytime. En terwijl ze liepen legde hij zijn hele ziel en zaligheid op tafel over die ene vervloekte avond in een donker steegje in Jubilife.

Eindstand, dit kon alleen hem overkomen. "Daar begint het wel op te lijken ja." mompelde hij pissig. Lucie veegde de tranen uit haar ogen weg. "Ik ben blij dat mijn zeer ernstige traumatische ervaring jou nog een goeie lachbui weet te brengen." het sarcasme droop van de woorden af. Het enorme huis van Amelie doemde op in de verte en hij volgde Lucie naar binnen toe. "Dus jij woont nu bij Am in?" besloot hij toen te vragen terwijl hij met haar mee liep naar de keuken om de boodschappentassen weg te kunnen zetten.

Toen Lucie zijn kant op keek kwam er een hele nieuwe lachstuip. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, het was ook wel een bijzonder verhaal. Ze liet nog wel klinken hoe zielig ze hem vond en dat hij er wel weer bovenop zou komen. "Ik hoop het, deze traumatische levenservaring is op mijn netvlies gebrand." merkte hij op, maar het sarcasme droop er van af. Het viel ook eigenlijk allemaal wel heel erg mee. Alleen in dat moment was het ontzettend... raar geweest.

Lucie vertelde toen dat ze eigenlijk in had moeten trekken bij haar ouders, maar dat Amélie andere plannen gehad had. "Classic Am," merkte hij op. Als ze eenmaal een plan had dan zou het gebeuren ook. Lucie zette haar tas ook op het aanrecht neer. "Maar hey, liever hier zitten dan in een of andere verrotte hotelkamer." er stond een grijns op zijn gezicht. Hij had niet heel veel te klagen over de plek waar hij verbleef, het was alleen niet zo luxe als het huis van Am. Maar dat was ook wel heel erg lastig. Zoals verwacht in het huis van Amélie, werden ze begroet door een horde aan Pokemon. Gelukkig niet de Mismagius die hij de vorige keer had mogen ontmoeten toen hij aangebeld had. Alaric draaide zich om en zakte door zijn knieën om de Pokemon die er waren te aaien. "Kan ik je nog helpen met de taart maken of loop ik dan alleen maar in de weg?" vroeg hij toen aan Lucie, nu ze toch op dezelfde ooghoogte zaten. Zijn hand ging over de rug van de zwarte Vulpix heen. Zo'n eentje had hij nog nooit gezien. Zijn eigen Aron dribbelde vrolijk rond de Pokemon, die leek blij te zijn dat er meer waren waar hij mee kon spelen. "Titan vermaakt zich wel hier," de jonge Aron was nog speels en zijn andere Pokemon waren niet zo heel gek op gekke spelletjes doen. Maar Alaric vermoedde dat de Aron hier zijn ei wel kwijt zou kunnen met alle Pokemon van Amélie.