Tales of

Sinnoh

Lege grijze ogen stonden gericht op de vrolijke gele Vulpix. Het beestje was aan het spelen met de vele bladeren die van de bomen waren gevallen. Sinds een kleine week was ze meer open gebloeid en deed ze zaken waar ze zelf zin in had. Casimir had het gevoel dat ze minder goed luisterde en hem met momenten volledig negeerde. Het was allemaal sinds hij hier was en iemand haar steeds uit haar bal liet. Hij had geprobeerd om er een gesprek over te hebben met Alain, maar het was hopeloos.

Gekleed in een zwarte jogging, zwart t-shirt en een dikke winterjas die hij gestolen had van Alain zat hij buiten op een bankje. Slechts één arm stak in een mouw en de rest van de jas hing over zijn schouder. De koude temperaturen zorgde ervoor dat het voelde alsof zijn vingers er ieder moment af zouden vriezen, maar hij had geen zin om weer naar binnen te gaan. Hij had het nodig om even naar buiten te gaan en een frisse neus te halen. Het liefst was hij alleen gegaan, maar Vulpix was hem gevolgd en door het gebrek aan een pokébal (die hij kwijt was) kon hij haar niet laten terugkeren.

Voor een moment sloot hij zijn ogen en liet zijn hoofd wat naar voor hangen. De holocaster die hij in zijn handen had drukt hij uit. Hij was geen social media persoon, maar toch had het verdomde filmpje hem weten te bereiken. Zelfs al wist hij dat het een slecht idee was, om de zoveel tijd keek hij ernaar. Sinds het incident sliep hij slecht, wat een slechte combinatie was met het feit dat hij zich algemeen slecht voelde. Zijn gezicht had nog altijd alle kleuren van de regenboog, al was de zwelling aan het afnemen. Toch zag hij er even slecht uit als dat hij zich voelde.  

note -