Tales of

Sinnoh

Als Misha de afgelopen uren in één woord moest moest beschrijven, kwam ‘desastreus’ wel het dichtste bij. Hier was hij geweest, midden in een deal, toen Crescent Moon het pand kwam binnenstappen. Onder luid kabaal trapte ze de deur in en toen Misha het geluid van blaffende Houndour had gehoord, wist hij dat de politie ook van de partij was. Misha had op de zolder gezeten, gehurkt onder de draagbalken terwijl hij zijn tas leeghaalde. De doffe dreun was goed in het pand te horen, want de muren waren erg dun en in niet al te beste staat. Luid vloekend had hij de ander uit de weg geduwd, zijn producten in zijn tas gesmeten, die van de grond gerukt en begon hij het zolderraampje open te wrikken. In zijn haast viel Scarlett haar pokebal uit zijn zak en verscheen de Treecko naast hem, gealarmeerd om zich heen kijkend wat haar trainer in zo’n staat had gebracht. Het zolderraampje was klein, zat op enkelhoogte en was erg nauw. Misha paste er nét doorheen maar dan was er natuurlijk het probleem dat hij op drie hoog zat en het flink pijn ging doen als hij neerkwam. Recht onder hem stond een open vuilcontainer die tot de nok toe gevuld was met vuilniszakken. Hij stak zijn hoofd naar buiten en kreunde. Allemachtig, wat een eind.. Achter hem klonken boze stemmen die bevelen schreeuwde, het gestommel van voetstappen, gegil, gevloek, het geblaf van honden. Misha gooide zijn tasje door het open raam en dook er achteraan. Hij landde pijnlijk op zijn rug op de vuilniszakken waardoor de lucht uit zijn longen werd geperst. Ook schoot er een pijnscheut door zijn linkerknie. Met tranende ogen dwong hij zijn spieren om te luisteren en kwam hij overeind. Boven hem keek Scarlett erg bezorgt naar beneden. “Kom nou! Dom beest!” Snauwde hij kwaad naar haar. Er klonk een doffe dreun en Scarlett keek achterom. Misha wilde het er niet op wagen. Hij klauterde vlug de container uit, sloeg zijn rugzak om en begon te rennen. Pokémon konden vervangen worden. Maar toen hij op de hoek van de straat was klonk er een knal, het geluid van brekend glas en draaide Misha zich om. Een vuurstraal vloog door het raam heen waar Misha zojuist doorheen was gegaan, gevolgd door nog een kreet, een hoog gepiep en Scarlett die even later naar buiten kwam zeilen. Ze had brandwonden op haar armen en benen en grimaste pijnlijk. Ze was niet recht naar beneden gesprongen, ze zou de container missen en lelijk neerkomen,besefte Misha. Maar voordat ze de grond raken kon begon ze te gloeien, een oogverblindend en helder licht die pijn deed aan zijn ogen.

Hij hoorde stemmen en besloot het er voor nu bij te laten. Misha begon te rennen en liet zijn al evoluerende Treecko achter in het steegje. Bij elke stap die hij zette, schoot er een gemene pijn door zijn linkerbeen recht naar zijn knie. Hij stopte niet met rennen tot hij minstens vier blokken verwijderd was van het kraakpand, zijn been in brand leek te staan en in zijn zij zulke erge steken schoten dat hij dacht dat hij doodging. Hij gleed langs de muur naar beneden en hield zijn handen om zijn knie gedrukt, dubbelgevouwen tot hij op zijn zij viel en zijn wang op de koude straat legde. Dat was kantje boord geweest.. Het was al enige tijd geleden sinds hij met de politie was geconfronteerd. Hij had deze levensstijl niet zo lang overleefd door gepakt te worden. Integendeel. Zijn holocaster piepte ergens vanuit zijn broekzak. Misha kreunde maar voelde weinig aandrang om ervoor op te staan. Terwijl hij daar lag, hoorde hij het vage geluid van platte voeten die zijn kant op kwamen. Hij opende zijn ogen en krabbelde halfslachtig overeind. Voor hem stond geen Treecko meer maar zijn geëvolueerde Grovyle. En het eerste wat ze deed, was haar vlijmscherpe blad over zijn wang halen.
  

Het stak en schrijnde. Misha klemde zijn hand tegen zijn wang en keek haar met vlammende ogen aan. Hij kon het haar niet kwalijk nemen- in feite was hij nogal verbaasd dat ze teruggekomen was. Hij slikte toen ze haar rug rechtte maar ze viel hem gelukkig niet nog een keer aan. Ergens zoemde zijn holocaster weer maar hij negeerde het. Ze keek hem hooghartig aan alsof ze hem woordeloos vroeg om een verklaring. Die had Misha niet. Zijn holocaster trilde nu niet alleen meer maar begon een schel deuntje uit te slaan. Jezus, wat nú weer? Hij pakte zijn rugzak en groef tussen alle zakjes coke door tot hij hem had gevonden. Toen hij het opschrift zag, verstarde hij. “O k-” hij vloekte luid en drukte het weg. Daarna opende hij zijn berichten en begon een haastig antwoord te typen.


Hij grimaste bij zo’n doorzichtige leugen en hoopte met ál zijn hart dat Rafael er niet te veel in zou lezen. Misha krabbelde overeind en begon naar de dichtstbijzijnde bushalte te hinken. Hij liet zijn Grovyle terugkeren in haar pokebal. Terwijl hij bij de bushalte stond, begonnen zijn gedachten de overhand te krijgen. Hij zag zo al twintig problemen. Ging hij wérkelijk met een rugzak vol cocaïne de dansvloer op? En dan nog zijn outfit .. Hij had toch al geen geld gehad voor een net pak maar dit- hij durfde niet eens naar zijn eigen reflectie in het glas van het bushokje te kijken. Hij droeg een verschoten, zwarte broek met gaten, gympen, een simpel zwart t-shirt met lange mouwen en een koffievlek op zijn buik en dan was er nog zijn haar. Misha knarste met zijn tanden. Vlug stuurde hij nog een berichtje.


Stuurde Misha terwijl hij naar de lege straat staarde.

Misha hoopte met al zijn hart dat zijn bus op een punt dicht bij het galabal zou stoppen. Lopen was het laatste wat hij wilde. Maar terwijl Misha zich zorgen begon te maken of zijn bus überhaupt wel zou komen, hoorde hij in de verte sirenes en scheen het hem toe dat hij eigenlijk best wilde lopen. Haastig begaf hij zich van de straat af en koos de steegjes en achterstraten. Door zijn pijnlijke knie duurde het tergend lang voordat hij op zijn bestemming zou komen, maar daar zat hij niet meer over in. Misha zou het Rafael niet kwalijk nemen als hij hem meteen voor een ander zou dumpen toen hij zijn eigen reflectie in een winkelraam zag. Hij kreeg nog een berichtje van Rafael zuchtte. Besloot wijselijk geen antwoord te geven. Hij zou maar even moeten wachten.

Uiteindelijk duurde het dertig minuten voordat Misha bij het gemaskerde bal arriveerde. Zijn knie leek wel in brand te staan, hij was bezweet en was vergeten dat hij een snijwond op zijn wang had die een tijdje had gebloed. Maar Misha zag hem staan daar en meteen voelde hij een vreselijke steek van schaamte. Rafael zag er perfect uit met zijn mooie pak en masker. En dan kwam hij .. Dit was zeker een van zijn laagste punten in zijn lange, treurige carrière van lage punten. “Hey, ik ben er. Heb gelopen.” Hijgde hij buiten adem, wat geen leugen was. Hij besloot om zo min mogelijk te liegen vanavond om enige continuïteit in zijn verhaal te houden. Hij loog immers nu zo veel dat hij moeite begon te krijgen de leugens nog uit elkaar te houden.

Misha wist niet wat hij had verwacht maar dit was het in ieder geval niet. Hij deinsde een beetje terug toen de hand naar hem toe kwam. Een reflex en eentje waar hij meteen spijt van had want de aanraking was zacht en teder. Misha voelde zich er vreemd opgelaten door. “Ik.. ben beroofd.” Kwam er moeizaam uit. Het scheen hem toe dat in zijn huidige situatie dat nog geloofwaardig moest overkomen ook. Hij slaakte een zucht en veegde met zijn mouw langs zijn gewonde wang. Wat een tafereel was dit maar hij was in ieder geval blij dat Rafael hem niet gepeerd was en hij gewoon netjes had gewacht. Als hij verstandig was geweest had hij Misha hier achtergelaten. Hij vond het tevens geen goed idee om Rafael te vertellen dat hij een paar gram coke in zijn tas had zitten. Hij leek het soort do-gooder die met die informatie direct naar de politie zou stappen.

Het ontging Misha niet dat de manier waarom Rafael naar hem keek toen hij die leugen zo gemakkelijk vertelde, de lange man oprecht geschrokken leek. Hoe vaak had hij wel niet gelogen tegen iedereen eigenlijk? Mensen van wie hij had gehouden. Mensen om wie hij niets gaf. Het was allemaal hetzelfde voor hem. Zijn eigen hachje redden. Meer niet. Voordat Misha protest kon geven, schepte Rafael hem zonder ook maar enige moeite op en begon te lopen. Automatisch gooide hij zijn armen voor houvast om Rafael’s nek maar hij kon niet voorkomen dat hij een kwalijk gesputter begon te slaken. “Hé- hela, hó! Wat moet dat?” Misha was zelf nou niet bepaald klein te noemen dus deze ervaring was ook geheel nieuw voor hem. Maar Rafael liep gewoon door met een vreemde vastberadenheid in zijn ogen die Misha totaal overrompelde. “K-kom op, gast. Het is maar een schrametje en me been is zo weer de oude.” Die leugen klonk al een stuk minder aannemelijk maar dat boeide niet. “De overvaller? Nee, het was heel donker en hij verraste me compleet.” Kwam er soepel uit met geoefend gemak. “Kom nou, ik kan echt wel lopen! Heus!” Protesteerde hij nogmaals met een rode blos op zijn wangen.

Misha liet zijn grijze ogen vlug om zich heen gaan. Afgezien van een paar mensen die hen nieuwsgierig na keken viel het nog wel mee. Hij knarste gefrustreerd met zijn tanden en keek weer omhoog naar Rafael, geïrriteerd dat die gast hem niet gewoon neerzette. “Ik kan echt zelf wel-” Misha werd afgekapt toen Rafael gewoon door hem heen praatte en een .. sussend geluidje maakte? De irritatie verdween als sneeuw voor de zon, als een ballon die leeg was gelopen. Verbluft deed hij zijn mond open en daarna weer dicht. Suste Rafael hem nou net? Hij werd vuurrood en staakte zijn pogingen om te zorgen dat de lange man hem zou neerzetten, want dat zou vast niet meer gebeuren. Wie weet bracht hij hem wel naar zijn huis. Dan kon hij een nachtje warm slapen, zijn koelkast leegeten en daarna weer terug de straat op. En daarbij .. een nachtje rustig aandoen terwijl de politie zijn spoor uiteindelijk verloor. Ja, dat klonk niet slecht. “W-waar breng je me heen?” Bracht hij stijfjes uit.

Misha gluurde omhoog en zag dat Raf een diepe frons van concentratie op zijn voorhoofd had maar bovenal ook heel verward keek. Misha slaakte een zucht en schudde zijn hoofd. Waar was hij in verzeild geraakt? Hij keek op naar de gevel van een bescheiden hotelletje die, in Misha’s huidige toestand, te duur voor hem zou zijn. Het soort hotels waar hij rondhing waren crackdens en motels langs de snelweg. Hij hield zijn blik strak op zijn schoot gericht toen Raf hem langs de receptie droeg. Tenslotte werd hij verlost toen Raf hem éindelijk neerzette. Hij kantelde en viel met een grimas tegen de muur aan zodat hij zijn gewonde been wat kon ontlasten. Oké, misschien viel het toch niet zo mee .. De lange man trok hem de lift in en hij wankelde wat onhandig achter hem aan. Hij verloor zijn evenwicht en viel tegen Raf aan maar op dit moment kon hem dat weinig schelen. Met een vermoeide zucht bleef hij daar staan om tenslotte omhoog te gluren naar de man. “Nu baal je vast enorm dat je dat mooie promfeestje moet missen door mij.” Verzuchtte hij terloops. Rafael zag er immers zo scherp uit in dat pak. Scherp genoeg om de romp van een imperium-klasse oorlogsschip te doorboren en duizenden te laten verdrinken op zee ... Er speelde een irritant deuntje in de lift die de stilte een beetje drukte. Dat was iets, dacht Misha.

Rafael twijfelde er geen moment aan om Misha eerlijk te beantwoorden. Hij kreeg medelijden met hem. Arme dwaas Dacht hij. Als hij eens wist wat hij meenam zijn hotelkamer in .. Maar hij hield zijn mond dicht. Zwijgend liet hij toe dat Rafael hem naar de deuren toe hielp en toen de deuren open zwaaide, hobbelde hij moeizaam naar binnen. Het rook er muf, een geur die niet erg ongewoon was in hotelkamers zoals deze. Het was boven alles klein maar het was een miljoen keer beter dan de krotten waar Misha tegenwoordig insliep. Hij leunde tegen de muur aan terwijl Raf de badkamer in verdween. Toen de lange man uit het zicht was, wankelde hij onmiddellijk naar het kleine raampje recht tegenover de deur en veegde hij de slappe gordijnen voorzichtig een paar centimeter opzij. De straat was nagenoeg leeg afgezien van een paar figuren die in donkere kleding waren gehuld. Misha leunde een stukje terug toen een politiewagen stapvoets door de straat reed. De bestuurder tuurde de steegjes in die hij passeerde en dacht er niet aan om omhoog te kijken naar de derde verdieping waar Misha in de schaduwen stond. Hij leunde achterover met een zucht en wist nog net het bed te halen. Eigenlijk had hij gemikt op de bank maar zijn spieren weigerden gewoon. Op zijn buik met zijn gewonde been naast het bed en zijn armen in een verloren wirwar, liet hij zijn wang op de harde dekens rusten en sloot hij zijn ogen. Hij trok zijn hoofd weer omhoog toen er een pijnlijke scheut door zijn wang schoot en hij zich herinnerde dat hij daar een diepe snee in had van Scarlett. Kreunend legde hij zich neer op zijn andere wang.