Tales of

Sinnoh

Haar vingers trilden in haar handschoen, maar niet van de kou. In de schaduw van Mt. Coronet had ze niet al te lang geleden een verschrikkelijke ervaring gehad, vol met bloed en een woedende Ursaring. Het kind war ze daar was tegengekomen had ze nooit meer gezien noch gevonden, ze kon alleen maar de assumptie maken dat het oké was.

Maar de dagen werden kouder en Lucie kon het toch niet helemaal loslaten. Samen met het feit dat hier stropers actief waren, was ze weer teruggetrokken naar het gebied. Misschien, heel misschien zou ze toch nog sporen kunnen vinden naar haar eigen Pokémon. Amélie zou waarschijnlijk fronsen van dit idee, vandaar ook dat ze het niet genoemd had.

De koude wind liet haar rillen en ze haalde een keer diep adem, waarna ze haar Amaura en Froslass uit de Pokéballs haalde. De Amaura strekte haar nek tevreden en maakte een gapend geluid. De Pokémon deed het juist super goed in het koude weer. Idem haar Froslass, wie zichzelf zoals altijd wat afstandelijker hield, maar dat was oké, Lucie was dat van haar gewend. Ze groette de Pokémon liefkozend, waarna ze weer verder haar pad vervolgde, op zoek naar herkenningspunten van de vorige keer.  

Haar adem kwam in kleine wolkjes haar mond uit terwijl ze om zich heen keek. Haar ogen scanden de grond, ieder takje van de dennen om haar heen. Was er nog iets wat ze specifiek herkende? Het leek alsof ze op een andere plek terecht was gekomen. Een zwakke zucht ontglipte haar, waarna ze haar blauwe lokken uit haar gezicht duwde. Wat nu? Een grimas stond op haar gezicht terwijl ze nog wat verder liep, tegen alle hoop in nog zoekend naar een ander herkenningspunt.

Maar in plaats daarvan zag ze roze een stuk verderop, gevolgd door bruine haren. Een vleug van herkenning ging door Lucie heen. Oh. Was dat? Wat een toeval. En net zoals de vorige keer, bleef Lucie vertwijfeld staan voor enkele hartslagen. Dit keer was ze op zoek naar mogelijk een gevaarlijke Ursaring. Wilde ze daar dit meisje bij betrekken? Maar voordat ze een keuze kon maken keek het meisje zelf om en de brede lach duidde al snel dat de herkenning wederzijds was. Een zwakke glimlach kwam ook op Lucie’s lippen. ”Hey Virginia, hier zijn toch geen Ponyta’s?” vroeg Lucie haar.
 

Een Pokéball werd geopend en een prachtige, gracieuze zwarte Rapidash verscheen ter tonele. De Pokémon zag er regal uit met een prachtige, zwart fluwelen vacht en vlammende manen. Lucie was er even stil van, haar ogen groot. Arceus, ze had echt een prachtige... en sterke Pokémon gevangen. Zou hij luisteren? Hij zag er wel heel sterk uit voor een beginnerslicentie.. Rapidash evolueerden toch ergens in Level 30? 40? Lucie besloot hier niet te lang over na te denken. "Wat een absolute, prachtige Pokémon," merkte ze op met een glimlach, "Gefeliciteerd." Ze was slechts een klein beetje jaloers.

Maar daarna kwam al snel de waterval van woorden. Oh Arceus. "uhm.. Ja, ik ben hier om te kijken naar een plotselinge Swarm van Alolan Vulpixes, en Snow en Ava hier houden heel erg van sneeuw en kou," vertelde Lucie met een zachte glimlach waarna ze eventjes gebaarde naar haar Froslass en Amaura. Het lag een beetje gevoelig. Het zien van Alolan Vulpixes maakte haar nog steeds heel blij, maar deed haar alsnog snijdend zeer. Maar ze wilde graag weten wat een grote hoeveelheid Vulpixes hier deed, dus hier was ze. "Als je het gezellig vindt, mag je wel mee?"
 

Lucie trok het hengsel van haar rugzak over haar schouder heen terwijl ze zich voorbereidde om weer te gaan lopen. Wat een klein wonder dat ze de hele tijd hetzelfde meisje trof. Wat was de kans dat ze haar hier weer tegen kwam? Maar in ieder geval was ze geen onprettig gezelschap, voor nu. Op het gegeven moment zou het gebabbel haar wellicht wat vervelend worden.

Eigenlijk stond Lucie klaar om te gaan lopen, haar hand al op Snow's nek gelegd om deze een beetje voort te duwen. Maar al vrij snel viel haar een glimmend potje op in de handen van het meisje. "Oh joh, dat hoe-" begon Lucie al snel, maar het potje werd al open op de grond gezet. De Lure deed zijn werk vrijwel meteen. Ook Lucie merkte hoe Ava wat heen en weer begon te bewegen, zichzelf inhoudend om niet naar het potje te gaan. Maar het enige wat verscheen was een doodnormale Alolan Vulpix. Ondanks dat Lucie niet van plan was een normale Alolan Vulpix te houden, het voelde teveel als het vervangen van Leda, stokte haar adem toch in haar keel. "Hey kleintje,' groette ze de Pokémon, waarna ze zich naar voren boog en een snoepje aanbood aan de Vulpix. De Pokémon snuffelde eerst wat voorzichtig aan haar hand, Lucie bleef geduldig op haar hurken zitten. Maar vervolgens pakte het vosje het snoepje aan, waarna hij weer heel hard wegsprintte de bosjes in, Lucie wat stilletjes achterlatend. Ze nam even één, twee seconde om zichzelf te herpakken voordat ze lachte. "Nou, ondankbare klant dit," humde ze.

[Skip]
 

De brunette die met haar meeliep leek teleurgesteld dat er geen speciale Vulpix aankwam. Daarentegen was Lucie al te bewogen dat ze überhaupt een Alolan Vulpix weer gezien had. Het bracht zoveel herinneringen omhoog. Ze schudde haar hoofd zachtjes terwijl ze het wollige staartje zag verdwijnen. Misschien dat ze er sowieso eentje zou vangen. Trait of geen trait. Met een zachte glimlach liep ze dan ook door, laarzen krakend in de sneeuw.

De zachte gloed van de manen van de Rapidash lieten haar weer even omkijken. Misschien dat ze Valerie kon vragen of ze er een keertje mee kon breeden, maar nee, dat voelde wel een beetje erg brutaal. Nog steeds vroeg ze zich af hoe het meisje met zo'n Pokémon aan de gang kon, zo'n hoog level. Misschien had degene die hem gevangen had het wel opgedragen. Een nieuwe Vulpix verscheen, maar leek heel erg bang voor de Rapidash. De rugharen stonden wat overeind en de wolkachtige staarten waren dik. "Oh liefie, rustig maar," probeerde Lu de Vulpix de sussen, waarna ze deze een zachte nudge de struiken in gaf. Aan het geritsel wat ze hoorde, hoorde ze de Vulpix wegrennen. "Ze vinden je Rapidash duidelijk ook erg knap," lachte Lucie naar Valerie, al was ze ergens bang dat ze nog wel eens in de problemen kon komen met het vangen van een Pokémon als de Rapidash ze bleef afschrikken. "Misschien moeten we van het pad af zoeken," opperde ze vervolgens, waarna ze door de struiken begon te waden.

[Skipperdeskip]
 

Met krakende sneeuw onder haar voeten liep Lucie verder. Eventjes wierp ze een zijwaartse blik op de extraverte brunette die met haar meeliep, kleding zwierend in de wind. Eigenlijk was dit de eerste keer dat Lucie haar tegen was gekomen dat het meisje zo langdurig stil was. Maar hier, terwijl ze het rotsachtige paadje opliepen, kon ze de vogeltjes horen fluiten en Pokemon horen ritselen in de bosjes. Het was eigenlijk vrij vredig in het gebied.

Net toen Lucie zelf besloot om een gesprek te starten met de brunette omdat de stilte haar te lang duurde, klonk er een brul vanuit de struiken dichtbij. Een siddering trok over Snowstorm's rug en de Pokemon vloog meteen terug naar de Pokeball, verdwijnend in een rood licht. Terwijl Lucie zich naar Snowstorm wendde, besloot Avalanche ook terug de Pokeball in te verdwijnen. In plaats daarvan verschenen Seiche en haar zwarte Buneary uit de Pokeball. De Buneary leek behoorlijk verward en ook Seiche zoemde, verontwaardigd glitterend, terwijl ze plaatsnam op Lucie's hoofd tegen de kou. Maar Lucie keek verbijsterd naar de Empoleon die was verschenen. "Huh? Is die van jou?" bracht ze uit, de bron van de Roar voor nu vergeten. Of de Vulpix er nou vandoor ging wist ze niet, dat kon, maar voor nu was haar aandacht gericht op de grote, volledig geëvolueerde Pinguïn voor haar.
 

Zo snel als dat de Empoleon verscheen, verdween hij ook weer in de Pokéball. Lucie keek wat verbijsterd naar de Rapidash die weer verschenen was. Zijn vlammende manen nu haast vertrouwd. Maar een nerveuze uitleg rolde ondertussen over de lippen van Valerie, wie lachte over dat ze de Pokémon gekregen had en dat het een grappig verhaal was. Een licht, onbehaaglijk gevoel bekroop Lucie, wie besloot dat er toch ergens, ergens iets niet klopte aan dit verhaaltje wat het meisje tegenover haar aan het spinnen was. Snel deze tocht afronden en daarna weer ervandoor gaan wellicht.

”Ah.. dan gefeliciteerd met de Empoleon,” merkte het meisje op, waarna ze Seiche en Buneary zelf ook weer liet terugkeren. In plaats daarvan kwam Ava weer tevoorschijn. De Froslass zwiepte wat met haar armen en trok haar strik weer iets recht, waarna ze zich weer tot Lucie wendde. Lucie, ondertussen, zag vanuit haar ooghoek iets wits verdwijnen. Het blauwharige meisje draaide zich om en besloot dat een Alolan Vulpix een wat leuker doel was om haar aandacht op te werpen. ”Moment hoor,” merkte Lucie op, waarna ze weer door de struiken begon te waden, totdat ze een klein holletje zag in de grond. Voorzichtig ging Lucie op haar knieën om te kijken, besluitende dat dit de laatste Vulpix was voordat ze aftaaide. Het was wel weer welletjes met Valerie.

 

De grond was ijskoud en de kilte kroop door haar broek langs haar knieën omhoog. Je zou zeggen dat je als je je hoofd in een donker gat stak, dat je een beetje aan het opletten was. Niets was echter minder waar. Terwijl ze in het gat tuurde, bleef ze met haar gedachten hangen bij Valerie en hoe er iets.. bijzonder was aan de situatie. Waarom liet ze de Empoleon zo snel weer verdwijnen? Something didn't add up.

Maar had ze maar haar gedachten erbij gehouden. Een Freeze Dry kwam plotseling naar boven en waar ze haar hoofd nog terug trok, werd ze wel geschampt. Met een korte schreeuw en een interne scheldwoorden monoloog begon ze aan haar brandende gezicht te wrijven. Arceus verdomme. Terwijl ze op haar achterste viel, drukte ze haar handen tegen haar gezicht aan om te herstellen. Ze hoorde de Vulpix wegschieten naast haar en liet hem gaan. Never mind.

[Allemaal skip]