Tales of

Sinnoh

Hij was oké. Ze geloofde er niks van. Vita scrollde nog een keer omhoog, klikte op het filmpje en speelde het af. Haar gezicht vetrok wanneer Al zijn hand op Myr’s arm rustte, want ze wist wat ging volgen. Een eenzijdig gevecht ontstond tussen de twee, Myr probeerde Al met alle macht van hem weg te houden, terwijl hij stevig vasthield aan de arm van de arme wenkbrouwloze kerel. Het gegil galmde door haar kamer heen, snel zette ze haar telefoon zachter. Tranen welden voor een tweede keer op in haar ooghoeken, want dit was erg. Dit was heel erg. Dit verklaarde waarom Myr niet meer in de groepschat zat, waarom hij plots zo was stil gevallen. Maar.. waarom? Waarom deed hij dit? Wat was zijn reden? En was het enkel bij de arm gebleven.. of.. ze klikte het filmpje weg en ging terug naar de chat. Hij was alweer thuis, Cas.. oh. De telefoon plofte met een klap terug op de tafel.

***

Haar keuken had zich vervormd tot een grote chaos, alsof een wervelwind door de ruimte was getrokken en al haar kasten had opengehaald, alle apparatuur van hun plek had getrokken en de hele koelkast had leeggeroofd. Een zak bloem lag versperd over de grond, een waar de grijsharige vrouw zorgvuldig overheen stapte - ze maakte geen enkele aanstalten om deze op te ruimen, want dat was een probleem voor een andere keer. Een timer ging af aan de andere kant van de kamer. Ah! Ze sprong weer over de zak heen om deze uit te zetten de taart uit de oven te halen, wanneer nog een timer afging - weer aan de andere kant van de keuken. Wat een puinhoop.

***

De uren waren als een blur voorbij gevlogen. Voordat ze het wist zette de taxi haar af voor het appartementencomplex van Al. Ze sloeg een tas om haar arm, waarna ze langzaam en voorzichtig de drie dozen uit de auto haalde. Met haar kin opgeheven om nog boven de dozen uit te kijken, wenkte ze de chauffeur naar haar toe. ”Kun je me die aangeven?” Vroeg ze toen hij het geld van haar aannam. Ze strekte haar vingers om het bosje bloemen nog aan te nemen. Ha! Wie had dat gedacht, ze hoefde maar één keer te lopen om alles naar boven te krijgen! ”Bedankt!” Riep ze de chauffeur nog na.

Voor zijn deur staakte ze, een warmrode blos rond haar wangen en compleet buiten adem. Arceusverdomme. De volgende keer toch de lift nemen. Nu moest ze alleen nog even- oh. Ze probeerde een van haar handen vrij te maken om te kloppen, maar het wilde niet lukken. ”Muk,” mompelde ze onder haar adem door, waarna ze besloot dat haar voeten goed genoeg waren om aan te kloppen. Bang, bang, bang! Nu maar hopen dat ze thuis waren, en ze honger hadden.

Ze hoorde een stoel schuiven aan de andere kant van de deur, maar een antwoord leek uit te blijven. De vrouw snoof een diepe teug adem door haar neus en bewoog haar evenwicht van de ene voet naar de andere. Kom op, Al. Ze stond hier met twintig kilo aan eten in haar handen en het werd zwaarder met de seconde - oké dat was misschien wel overdreven. Stiekem stond ze gewoon te popelen om hem blij te maken met haar verassing. Hij zou vast genieten van die taart, want hij was echt g o r ge o u s. Instagram worthy, al was ze in al haar haast helemaal vergeten een foto te maken. Misschien voor een volgende keer.

Een twinkeling verscheen in haar ogen toen ze geluid achter de deur hoorde. Daar was hij dan! Oké, oké, ze moest zich voorbereiden op wat ze ging zien. Het ging er niet mooi uitzien, en ze moest er niet van schrikken, want dan ging hij zich er nog voor schamen en - oh. Dat was Al niet. Met grote ogen en open mond staarde ze de man verbijsterd aan, een verbaasd geluidje rolde ongecontroleerd over haar lippen. Wat zag hij er uit! Arceus! Myr!

Een seconde later sloot ze haar mond, schraapte ze haar keel in een poging haar schrik te verbergen. Een brede grijns verscheen al gauw rond haar lippen, haar lach vulde de hal bij zijn opmerking. ”He verdorie.” Bracht ze lachend uit. ”Nee, nee, ik ben hier voor Al! Dit is voor jullie!” Vervolgde ze enthousiast. Ja, dit was zelfs voor de wenkbrauwloze man, al was het feit dat hij geen wenkbrauwen had op het moment niet zijn duidelijkste feature. ”Is hij binnen? Jij bent Cas, toch? Aangenaa-” Ze wilde hem een hand geven, maar aan het gevaarlijke gewiebel van de drie dozen en de bloemen die bijna naar de grond gingen, leek dat geen goed idee. ”Kan je even-?” Ze wenkte met haar hoofd naar de zijkant. Ksst, ksst, schuiven, eten is hier.

Een verkoopster! Ha! Alsof ze haar taarten deur aan deur zou verkopen. Nee, haar taarten waren bakkerij-waardig. Beter, zelfs, als ze zo trots mocht zijn. Nieuwsgierig balanseerde ze haar evenwicht naar haar tenen, in een poging om verder te kamer in te kunnen kijken. Was Al daar? Waar was hij? Hij was wel behoorlijk sloom zo, zeg. Niet alsof ze hier met dertig kilo aan eten in haar armen stond!

Haar blik verschoot weer naar de man. ”Mooi!” Reageerde ze vrolijk toen hij besloot haar eindelijk binnen te laten. Haar arme armpjes konden dit gewicht niet langer volhouden, immers. Ze stapte met lichte pasjes langs hem door. ”Heb je al pijnstillers gehad vandaag? Ik kan geloven dat het heel veel pijn doet- sorry voor wat gebeurd is, trouwens.” Rattelde ze vrolijk door om de stilte te vullen, haar blik schoot direct door Al zijn studio heen. Dus dit was zijn nieuwe plek? Wat een vibe!

Ze zette de dozen op het aanrecht, en ook de zak eindigde met een plof op het aanrecht. Snel zocht ze voor een lege vaas in de ruimte, waarna ze naar de kraan stapte om deze met water te vullen en de bloemen erin te steken. Haar blik was echter over haar schouder gericht, waar Alain lag te pitten. Ah, zo te zien had hij zijn slaap hard nodig. ”Wat schattig..”  mompelde ze, bij het zien van al zijn pokémon. Hij lag er zo lekker bij, ze zou er bijna bij kruipen als ze niet hier was om even wat eten te droppen en dan - nee daar wilde ze nu niet over nadenken. Ze haalde diep adem, zette de vaas op het aanrecht, voordat ze zich omdraaide naar de donkerharige man. ”Oké, ik heb van alles voor jullie meegenomen.” Ze begon de drie dozen naast elkaar te zetten, en opende de twee brede, maar vrij lage, dozen. ”Ik heb twee pizza’s voor jullie gemaakt, ik wist niet wat je lekker vond dus ik hem er maar gewoon wat kaas en tomaatjes enzo op gedaan-” hij kon ze er altijd vanaf plukken. ”En dan nog taart!”

Als een wervelwind waaide ze door de keuken, direct de complete ruimte in beslag nemend met haar drie dozen, de zak, en natuurlijk de vaas met bloemen. Ze toonde de jongen die nog aan de deur stond de pizza’s. Het drong niet eens tot haar door dat hij nog maar drie woorden had gesproken, en wat ongemakkelijk schuifelde. Snel schoof ze opzij om ook de doos van de taart te openen, en haar trots van de avond te tonen. Een chocolade taart, geglazuurd met merengue. Over de bovenkant had ze nog voorzichtig donkere chocolade gegoten, en gepaard met de roze-blauwe toefjes erbovenop zag het er werkelijk waar sprankelend uit-

Vi?

”Al!” Ze draaide zich naar haar vriend om, een energieke twinkeling in haar ogen. ”Ja, en pizza!” Met die woorden begon ze haar hele riedeltje weer overnieuw, alsof ze net niet al de taart en de pizza’s aan Cas had laten zien. ”Ik heb twee pizza’s voor jullie, gewoon simpel met wat tomaatjes erop.” Beetje gezond bij het ongezonde, weetje wel. ”En deze taart, Al!” Ze wees naar de doos. ”Kom kijken, hij is prachtig!” Ze schoof de tas dichterbij en haalde daar twee doosjes aan pijnstillers paracetamols yo uit, voor het geval ze er niet genoeg hadden, twee bakken ijs - chocola en vanille - just in case ze dat nodig hadden voor hun keel. ”Waar is je vriezer?” Ze hadden in ieder geval genoeg voor de komende dag. Of dagen.

Ze had alles waar ze aan kon denken meegenomen. Pijnstillers, ijs, eten. Geen drank, uiteraard, want dat ging niet gepaard met de pijnstillers en de trauma die ze hadden overleefd - sorry Al, beter geen tequila voor jou vanavond, voordat we nog een rope-incident hebben. Haar aandacht schoot van het ene punt naar het andere, vrolijk uitleggend wat ze allemaal voor de twee jongens had gemaakt en meegenomen. Het was pas toen ze geschuifel achter haar hoorde, en een vermoeide goeiemorgen, dat ze zich omdraaide.

Oh.

Alsof het een instinct was, wikkelde ze haar armen om zijn middel en trok ze hem stevig dichterbij. Arceus. Wat was ze geschrokken van de berichtjes. Van Myr die de chat verliet, van Myr die haar negeerde, van het filmpje, en Alain’s uitleg. Haar arm liet voor een seconde los om de bak ijs in haar hand terug te zetten op het aanrecht, voordat haar volledige aandacht weer naar de knuffel ging, die iets te lang duurde. ”Ben je al een beetje bekomen van alles?” Mompelde ze in zijn trui. ”Also, check mijn taart.” Ze trok terug uit de knuffel, een brede grijns op haar gelaat. Ze wist hoeveel waarde hij hechtte aan mooie dingen, en die taart, well, die taart spande toch echt de kroon.