Tales of

Sinnoh

De berichten die hij van Vic had ontvangen waren doodeng. Like, dat was nog een understatement. Meneer deed o zo cool over de holo caster, alsof hij echt wel niet bang was, maar oh jee, zijn hartje. Hij wist dat ze hem fysiek weinig kon aandoen, maar daar maakte hij zich geen zorgen over. Met bevende handen had hij dan ook op haar berichten geantwoord, kordaat en kort en heel erg correct. Hij was bang als hij haar een vraag zou sturen dat ze hem iets aan zou doen. Na zijn locatie gestuurd te hebben, legde hij het apparaatje neer en krulde hij zich om om een van de kussen die op het veel te grote tweepersoonsbed lagen. Zijn hotelkamer was een bende, hij was vandaag nog niet naar buiten geweest, had er geen zin in. De enige reden waarom hij de gordijnen open had gedaan was voor Rae, die had geklaagd om iets van zonlicht te krijgen. Myr liet zijn Pokémon gewoon uit de ball in de kamer. Immers waren ze geen monsters, maar een voor een knuffelberen. Naast hem op bed zat Morrígan dan ook te slapen. Blathnaid was zich aan het amuseren op een tablet die hij aan haar had gegeven. Ze was filmpjes aant kijken ofzo, geen idee, hij had al tijdje niet meer gekeken. Aisling lag ook naast hem op het andere kussen wat te dutten. Rae zat rustig wat te werken aan iets in de hoek van de kamer. Myr wist helemaal niet wat, had de energie niet om te kijken.

Wah! Het harde geklop op zijn deur zorgde ervoor dat hij wel meteen rechtop zat. Aisling kraaide ook meteen alert, toch iets dat geluid maakte. Zijn ogen gingen meteen geschrokken naar de deur, zijn adem gehaast. Zijn naam die werd geschreeuwd maakte hem licht in het hoofd. Ze is hier. Morrigan keek even verward op en richtte slaperig haar oogjes op hem. Haar gewoonlijke blije blik was anders dan normaal alsof ze wist wat er aan de hand was. Op dat moment snapte hij niet goed waarom, want zijn gedachten hingen alle kanten uit. De Archen sprong meteen boos krijsend van het bed, waardoor Rae ook even opkeek. Blathnaid was bijna gaan huilen, maar nadat Myr haar had opgevist stopte dat al snel. Goed zo. Hij wiegde zijn kind wat in eenn poging het rustig te krijgen terwijl hij snel naar de deur van zijn hotelkamer loopte. De vrouw aan de andere kant was duidelijk razend en zijn handen beefden, maar hij zou het nooit toegeven. Hij haalde diep adem en voelde zijn keel knellen van de lelijke wonde die er was, de zwelling, de verkleuring. HIj legde even een hand op zijn mond, sloot zijn ogen en wachtte een paar tellen, voordat ie heel langzaam zijn vingers op de deurklink legde. Hij drukte de Togedemaru met de andere hand dichter tegen hem aan terwijl de deur maar voor een kiertje open ging en hij wat tuurde, doodsbang voor de ander. Help

Ondanks alles was Myrddin best een onderdanig iemand. Hij was niet iemand om op te spreken en zijn gelijk door te pushen. Het maakte hem nijdig, maar veel maakte hij er niet tegen. Hij werd gewoon o zo boos van spottend gedrag, pestgedrag, neerkijkend gedrag, vals gedrag. Dus veel maakte hij hier niet tegen. Haar blik brandde op hem en zijn ogen schoten meteen naar beneden toen de ander hem probeerde aan te kijken. Zijn lippen perse zich steviger op elkaar terwijl hij ongemakkelijk wat met zijn voeten schuifelde. Hij wilde alleen zijn, want dit was vele malen erger dan zich miserabel voelen op zijn eentje. De ogen bleven op hem gericht en na enkele tellen kwam hij langzaam in beweging. Hij opende de deur voor haar en liet zijn ogen even door de kamer gaan. Normaal was hij een erg net iemand, maar de laatste dagen had hij echt niet de moeite genomen om op te ruimen. Kledingstukken, zakken, boksmateriaal lagen her en der verspreid door de kamer. Ook had hij nog niet de kapotte spiegel in de badkamer gemeld. Oops... Ja. Shit, daar kon Vic dus echt niet binnen gaan, hij wist niet goed wat ze ervan zou zeggen. Hij had de scherven uiteraard wel al opgeruimd maar er waren nog een paar scherven die nog een beetje de vorm bleven behouden aan de muur. Hij vroeg zich af of hij niet gewoon alles beter weg deed, maar hij wist het eigenlijk niet.

Daar bleef hij staan aan de deur, met zijn oversized hoodie en trainingsbroek, alsof hij klaar was om naar de gym te gaan. Maar hij zou de komende weken niet mogen gaan. Hij zag er zo enorm tegenop. Hij wist gewoon niet wat hij aanmoest met zijn leven nu. Hij wilde ook helemaal niet gaan werken. Geld had hij toch niet nodig. Hij slikte, durfde de klink van zijn deur niet los te laten. HIj was bang dat zijn handen te hard zouden beven als hij geen houvast had. De Whimsicott keek meteen enthousiast op toen een nieuw figuur verscheen en kwam blij aangezweven terwijl ze blije geluidjes maakte, duidelijk blij een nieuw gezicht te zien. Aisling vernauwde haar ogen en na enkele tellen liep de prehistorische kip de kamer door om op de schouder van haar trainer te springen. Myr wist niet of het iets temaken had met territorium of dominantie, of misschien zelf beschermen. Wat het ook was, het bracht hem iets meer zelfvertrouwen. Hij drukte Blathnaid wat dichter tegen zich aan en liet zijn ogen naar het bed gaan, waar de dove Espurr met grote oogjes opstaarde naar de vreemde vrouw. Oh dear, straks begon ze ook te huilen.

Dit was verschrikkelijk. Hij voelde zich zo, zo zwak in haar nabijheid. HIj wilde echt weg van hier. Hij wilde zichzelf sterker kunnen opstellen maar dat kon niet. HIj wist niet zo goed wat hij van haar kon verwachten in deze toestand. Het onvoorspelbare maakte hem enorm bang en ongemakkelijk. Daarom bleef hij ook staan waar ie stond. Even overwoog hij het gewoon op een lopen te zetten. Weglopen van je problemen was immers ook altijd een optie. Maar helaas, dat zou het allemaal alleen erger maken. Dit was niet ok. Hij slikte even moeilijk. Als hij zelf had kunnen praten was ie muisstil geweest. Hij kon niet echt bedenken wat je kon zeggen in een situatie als deze? Niks, gewoon, onderdanig zijn en de storm zijn ding laten doen.

Ze stapte binnen en wees Raeghann af, die meteen een sip gezicht trok en toen ietwat boos terug naar haar hoekje ding en verder ging met haar ding te doen. Myrddin zijn ogen gingen even naar haar schoenen en hij volgde hoe ze binnen kwam, maar waagde niet op te kijken naar haar hoofd, te bang om haar blik te zien. Hij had hetzelfde gedaan bij Angie, had haar niet durven aankijken. HIj wist niet goed wat hij zou doen als hij dat wel deed. Hij deed gewoon wat van hem werd gevraagd, misschien dat het dan wel goed zou eindigen. Ze gaf hem dan ook een opdracht. Een tweetal seconden gingen voorbij, waarbij zijn mond even vervormde in een bittere expressie. Maar hij luisterde en deed de deur rustig toe. Hij stond er even rustig stil en liet zijn vrije hand nu weer om Blathnaid gaan zodat zijn beide handen op z'n minst iets hadden om te doen.

Hij moest gaan zitten. Zijn ogen schoten even de kamer rond, tactisch Victoria mijdende, waarna hij besloot dat het bed misschien de beste optie was voor nu. Hij wandelde dan ook naar het ding toe en voor hij ging zitten, haalde hij even een hand op om de Espurr te aaien. Vervolgens plaatste hij Blath neer op het dekbed. Wel meteen keek de traited muis even bang naar de vrouw, waarna ze de tablet van eerder nam en wegkroop onder het deken. Aisling en Morrígan waren de enige die bij hem bleven voor nu. De kleine man klemde zijn kaken op elkaar en haalde diep adem, waardoor zijn adem even piepte. HIj ging zitten, keek niet op. Zijn hand bleef rusten op de shiny, dove Pokémon. Het aaien van een Pokémon hielp toch om kalm te blijven? Hij wast nie zeker, maar hoopte er op z'n minst op.

Wat had hij verwacht? Dit? Iets anders? Iets meer? Iets... Hij wist het niet zo goed, maar dit was alles behalve wat hij wilde. De woorden die uit haar mond kwamen waren hard en hij wilde ze ontkennen, zeggen dat het allemaal niet zo was. Het was allemaal een misverstand in hun ogen, maar had hij daar nog de energie voor om dat op te brengen? Hij trok zijn schouders op terwijl zijn ogen strak op de grond bleven. Wat hem bezielde? Waar hij het lef vandaan had gehaald? Hij wist het eigenlijk niet meer zo goed. Het was allemaal zo snel gegaan en hij had nooit de effort genomen om het tegen te werken. De emoties te hevig om er iets van verzet tegen te brengen. Hij had er zoveel dagen aan vast gehouden en het was als een bom neer gekomen toen hij de ander zag in die winkel. De wereld rondom hem maakte op dat moment helemaal niet meer uit. Het enigste wat hij wilde op dat moment was... Wat was het ook alweer? Hij slikte ongemakkelijk bij het besef dat er buiten pure woede geen echte rede was geweest om de ander was aangevallen, een realisatie die hij nu maar maakte. Misschien had hij toch wel een probleem. Misschien was dit toch uit de hand aan het lopen...? Was het echt hem? Nee, kon toch niet alleen aan hem liggen, er moest een ander iets zijn, dat kon niet anders. De woorden van Victoria bleven echter maar komen en veel bedenktijd had hij niet, want ze sprak over dingen die hem nog nooit te binnen waren geschoten. Of hij zich er goed bij voelde? Voor even, misschien, maar dat was snel verdwenen. HIj had het nooit voor kracht gedaan maar voor respect... En had ie dat respect nu? Hij legde even zijn handen over elkaar en duwde ze dichter tegen zich aan, realisatie. Nee, die had hij niet. Dan wat was hij wel verkregen? Of was hij enkel dingen kwijt gespeeld in deze actie? HIj kneep zijn ogen wat dicht, nee, daar wilde hij niet aan denken, hij wilde helemaal nergens meer aan denken.

Maar dat was onmogelijk met haar in de kamer. Hij had elke dag geprobeerd om het te vergeten, allemaal aan de kanten te schuiven alsof het niet belangrijk was. In realiteit was het het enigste dat door zijn hoofd ging. Hij kon niet stoppen met de denken aan wat hij had gedaan en de gevolgen ervan. Er was een reden waarom hij zijn kamer amper verliet. Hij wist dat iedereen het wist, het had gezien. Maar hij weigerde om er ook maar een seconde van te bekijken. Hij had tactisch alles in verband met het gevecht vermeden. Zo had hij ook niet met deze vrienden willen praten. In een andere situatie, waar Vic misschien anders naar hem had geappt had hij haar waarschijnlijk op read gelaten. Maar nee, de manier waarop ze naar hem gestuurd was demanding geweest en hij had angst gehad voor wat ze gedaan zou hebben als hij niet had gereageerd. Dus had hij maar geluisterd en braafjes gedaan wat er van hem werd gevraagd. Maar nu kwamen er teveel vragen en sommige gingen niet helemaal binnen bij hem. Hij kon enkel hopen dat ze dat allemaal niet binnen kwamen, want hij haatte confrontaties, hij haatte dit. Het was toen ze begon over Alain dat hij zijn kin tegen zijn borstkas drukte. Hij voelde zich helemaal niet goed worden. Alsof alles even te zwaar werd. Hij opende zijn ogen wat, maar waagde het niet op te kijken. Hij wilde wegzakken in het bed en verdwijnen, zichzelf nog kleiner maken dan dat hij al was. Zijn wangen werden warmer, maar niet omdat hij bloosde, het was een realisatie die bij hem binnenkwam. Het raakte hem, maakte hem misselijk en bezonk, het lag zwaarder dan ervoor. Wacht- Wie was Cas? U... Uhm... Wie de Muk was Cas? Hij was even van zijn stuk gebracht en voelde niks anders dan pure paniek. Wie. Wie was dat???

Maar Victoria gaf hem geen ademruimte, geen pauze, want ze ging door. Hoenn, filmpje, aggresie. Zijn verleden, de fouten die hij toen had gemaakt. Hij had er nooit van geleerd, vond dat hij gelijk had toen, nu ook ergens. Maar er was nooit iemand geweest die het zo op een lijntje voor hem had gezegd. Hij weigerde vaak te geloven dat hij ongelijk had, wilde zijn gedachten niet veranderen. Te koppig, te bang dat hij zwak zou worden als hij dat wel deed. Hoevaak was het vroeger wel niet gebeurd? En hoevaak zou dat nog gebeuren? Wie kon hem beloven dat het nu anders zou zijn? Niemand, want hij had verpest. Maar was dat niet bewijs dat hij niet kon en mocht veranderen nu? Was dat niet bewijs dat hij- Oh ja de telefoon. Hij knipperde enkele keren en haalde zijn schouders zwakjes op. Het was niet dat dat de enigste reden was geweest. Er waren zoveel meer redenen en ze waren niet allemaal de schuld van die ene persoon geweest, hetw as een samenloop geweest van alles. En hij was het slachtoffer ervan geweest. Of was hij dat wel echt geweest...? Hij wist het allemaal niet meer zo goed, zijn gedachten voelden fragiel aan. Zonder echt veel besef was hij beginnen beven, meer dan hiervoor.

Er viel een stilte waar enkel een zucht te horen was en even kneep Myr zijn ogen toe. Een vreemde smaak kwam hem weer binnen in de mond, gevolgd door een vreemd gevoel die hij de laatste dagen wel vaker had gevoeld. HIj voelde zich zo zwak en hij haatte het. Hij wilde hier niet zijn, hij wilde weg van hier, van haar. Hij wilde die deur open doen en gewoon rennen. En misschien had hij dat gedaan als ze niet in de weg had gestaan. Ze moest langs haar heen mocht hij weg willen. Hij zat in de val en kon geen kant op. Zijn adem stokte dan ook, versnelde zich en sloeg over. Het gepiep van zijn keel werd hoorbaar terwijl hij rustig probeerde te blijven. Het deed immers wel pijn om dit te doen, niet alleen fysiek. Hij wilde niet dat hij- Nee… Dat mocht niet van zichzelf. Dat mocht echt niet, het mocht niet.

Maar rust was er niet, niet voor hem. Ze ging verder. De stilte werd doorbroken door een zin die hem meer angst aanbracht dan eender welke andere zin. Waarom moest ze het zo zeggen? Ze praatte verder, maar hij wist niet goed of hij het allemaal nog goed hoorde. Zijn hoofd kolkte met de gedachte die los waren gemaakt door de eerdere woorden. Het besef dat hij het echt verpest had. Het maakte hem eigenlijk heel weinig uit of hij zijn job verloor, wat de mensen op het internet van hem dachten en of hij in de toekomst nog een kans zou kunnen maken op een job. Nee, het enigste waar zijn gedachten echt op hamerde was Alain. Hij had niet meer gedacht aan hoe het was gegaan, wat hij had gedaan, maar nu. Nu dacht hij terug aan hoe hij naar hem had gekeken wat hij had gedaan naar hem.
Waar… Was hij mee bezig? Een vreemd piepend geluid kwam van hem af, wat een snik had moeten zijn maar er gewoon niet uitkwam. Hij schrok van zichzelf van het gevoel dat hem overspoelde. Tranen welden op in zijn helderblauwe ogen en hij duwde even zijn ene hand in zijn gezicht in een hopeloze poging ze tegen te houden. Een tweede hand kwam erbij. Hij wilde niet dat ze hem zo zag. Hij huilde niet bij anderen. Hij wilde niet huilen, hij mocht niet huilen. Als hij dat deed- Als hij… Zijn handen beefden, zijn schouders ook, er kwamen meer tranen. Waarom stopte het niet?

De woorden die ze uitsprak registreerden zich maar half, maar elke nieuwe zin kwam zwaarder en zwaarder aan. Het was heviger dan degene ervoor en hij liet zijn schouders zakken. Hij wilde verdwijnen. Hij wilde hier niet zijn. Met elke seconde die voorbij tikte voelde hij hoe zijn lichaam meer brak. Hij huilde niet zo veel, liet niet blijken hoe emotioneel hij normaal was. Dingen raakten hem sneller en de enigste manier die hij altijd al gehad was vechten, aggresie. HIj vond dat huilen niet kon, niet voor hem. Hij had er geen recht toe. Hij had er nu geen recht op, vroeger ook niet, nooit niet. Daarbij… Daarbij… Wie zou hem zeggen dat het ok was deze emoties te voelen? Dit te uiten? Dit te laten zien? Dit was niet ok, maar wat was er wel nog ok? Wat kon er wel nog door de beugel? Ze bleef doorgaan, vragen en woorden, zinnen met conclussies en waarheden. Ze had gelijk en wie was hij om er een tegenwoord in te brengen.

En toen was ze uitgepraat, of het leek toch wel zo. En hij zat daar maar, verloren, kapot. Hij schaamde zich dood, niet alleen voor wat hij had gedaan, maar ook voor hoe hij erbij zat. Dit was belachelijk. Hoe durfde hij zelf. Zijn mond ging open, hij wilde haar natuurlijk zeggen, dingen met haar delen, maar hij stopte al snel en legde een van zijn handen strak op zijn mond. De ander ging van zijn gezicht af en kort staarde hij ernaar. Zijn handen waren nat, doordrenkt door tranen die hij zo lang had ingehouden. Hij beefde, kon geen stabiliteit meer vinden. Wat had hij gedaan? Dit was niet meer goed te maken. Hij zou niet weten hoe, hij zou niet weten waar te beginnen. Hij had het allemaal weer verpest. Dit was waarom hij geen vrienden had, waarom hij er amper maakte en waarom hij er straks ook geen meer zou hebben. Hij voelde zich zo eenzaam, zo alleen. Zag Vic hem wel nog als een vriend na dit alles? En wat van Angie? Hij had gedacht van niet in zijn doemgedachten en had het proberen af te sluiten, maar het was pijnlijker om de realiteit onder ogen te komen. Hij wist niet hoe hij hier mee kon omgaan.

Hij bleef nog even stil, het geluid van zijn piepende adem was het enigste dat echt van hem afkwam terwijl hij bevend bleef zitten. Tranen bleven uit zijn ogen komen en hij probeerde hopeloos steeds ze weg te halen met de mouw van zijn trui. Het stopte maar niet. Waarom kon hij niet stoppen met huilen? Hij werd er zo gefrustreerd over, maar in de plaats van boos te worden werd het enkel zwaarder voor hem. Hij wilde iets zeggen tegen haar, maar zijn zich was wazig van de tranen. Hij wilde zeggen dat het hem speet, maar was zij wel degene die die woorden wilde horen? Was dat niet het verkeerde? Hij legde zijn ene arm langs zich heen in een poging zichzelf bijeen te houden, maar niks was minder waar. Hij was compleet aan het instorten en wist niet wat hij met zichzelf aanmoest.

Zijn hele leven was altijd anders geweest dan dat van de mensen om hen heen. Altijd al een uitzondering geweest, altijd al de rare geweest. Geen stem, daar kon je heel wat mee doen. KInderen hadden er hun plezier mee, volwassenen hun gevoel van macht. En wat van zijn lengte? Waar hij zovaak mentaal over gekleineerd werd. Alsof hij zelf niet door had dat hij klein was. HIj was degene die elke dag wakker werd in dit lichaam. Elke domme fout aan hem, alles, was niet zijn fout geweest. Had hij er ooit iets aan kunnen doen? En wie had hem ooit beschermd tegen alle woorden die op hem af waren gekomen? Al die spottende blikken? Niemand, buiten zichzelf. Dit was waarom hij niet op zijn Pokémon terugviel voor hulp. DIt was waarom hij alles alleen wilde doen, met zijn eigen handen. Bang dat hij als zwak werd bestemeld, dat iets in het proces dat buiten zijn controle was ergens heen ging die hem niet goed zou doen. Maar zijn handen waren vuisten geworden en zijn taal was geweld. Wie niet wilde luisteren, moest voelen. Een zin waar hij zich gelovig aan vasthield. Hij probeerde zo hard zijn best te doen elke dag begrip op te brengen en zich vast te houden aan het feit dat niet iedereen erop uit was hem kapot te maken. Maar na alles, na zelf de woorden van Alain... Het was zijn eigen fout geweest, maar... Maar.... Op het einde van de rit was hij er ook kapot van. Dus ergens moest hij dit wel aanvaarden, de gedachte in zijn hoofd hebben gehad dat dit beter was. Dan waarom... Waarom huilde hij hier dan zo voor?

De tranen bleven komen, met de seconde sneller en sneller. Zijn kleding werd er nat van, zijn gezicht werd er nat van. Zijn schouders beefden onder de emoties en de poging van zijn lijf om te snikken. Maar snikken kon hij niet, er konden geen geluiden meer uit zijn kapotte keel komen. Nooit meer zou hijd aar een kans toe hebben, althans niet van hoe het er nu uitzag. Alles waar hij al die jaren voor had gewerkt, al sinds hij een kind was... Waarom... Waarvoor? Hij duwde de arm dichter tegen zich aan en bracht even een hand naar zijn keel. Hij duwde ertegen en voelde de helse pijn die door hem heen pulseerde. Hij hapte wel meteen naar adem en bracht de hand weg. Zo snel was het gegaan die ene dag en in die tijd was er zoveel schade toegebracht. Misschien niet lichamelijk, maar mentaal. Dit was zo zwaar voor hem. Hij gaf niet op, niet snel. HIj was een doorzetter, altijd al geweest. Maar kon je nog doorzetten als er geen weg verder was? Wat als je tegen een muur opliep? Nee, dit was geen muur meer, hij zat gevangen. Dit was zijn lot, dit was hoe hij verder moest met zijn leven. Beseffende dat al die jaren voor niks waren geweest. Zou hij dan nooit- Nee, dat was nu toch helemaal vervallen voor hem. Hij had het verpest het moment dat hij zijn vuist tegen zijn kaak had geplaatst. Hij wilde zichzelf wel slaan. Hoe durfde hij zelf Alain pijn te doen. Hij wist niet goed wat hij moest doen, maar wat er nu gebeurde... De schuld die op hem inkwam. HIj verdiende dit niet. Hij verdiende het om alleen gelaten te worden en de ergste behandeling te krijgen die er was. En dan nog... Waarom... Waarom. Hij had wel gezien dat zelf hij hem een bericht had gestuurd. HIj zou niks hebben gezegd, maar nee, hij was beter en had zo'n groot hart. Een duidelijk verschil tussen hun twee. Hij had nooit dat bericht bekeken, maar hij kon zich wel inbeelden wat erin stond en de gedachte alleen al, brak hem nog meer.

Door de wazige blik keek hij even wat hoger op toen ze sprak. Hij waagde het nog steeds niet haar aan te kijken. Hij was zo bang, zo verdrietig, zo... All over the place. Normaal was hij of heel rustig of gewoon boos. Er was niks anders dat je aan hem zag. Althans, van een buitenstaander. Bij mensen die hij graag had, en dat waren er echt heel weinig, kon hij glimlachen. HIj wist nog hoe blij hij was om Alain voor het eerst int echt te ontmoeten. De domme opmerking die hem zo van zijn stuk had gebracht. HIj beefde en klemde zijn kiezen op elkaar. Allemaal verleden tijd. En het was allemaal zijn eigen schuld geweest. HIj had nooit naar Sinnoh mogen komen, dat was fout nummer 1 geweest. Maar ergens, diep in zijn hart, wist hij hoe miserabel hij ook in Hoenn was. Er was nergens een plaats voor hem waar hij zich goed voelde, waar hij zich gelukkig voelde. Waar hij echt thuis kon zijn. Nergens leek goed te gaan, alles wat hij aanraakte maakte hij kapot. Alsof hij vervloekt was om dit soort dingen steeds opnieuw mee te maken, gedoemd om deze dans steeds opnieuw te dansen.

Hij slikte pijnlijk en richtte zijn ogen wat op naar de ander, voor het eerst haar kort aankijkende. Zijn ogen spraken boekdelen, zijn gezicht compleet vertrokken in puur verdriet en pijn. Hij was niet ok. En alles was niet ok. Hij wist niet meer wat hij kon doen, was hopeloos over zijn toekomst, en dat kon je duidelijk van hem aflezen. Ze hield een doosje zakdoeken naar hem uit. De man liet zijn ogen afzakken naar het ding en tilde een hand op waarna hij stil snikkend met een bevend gebaar het ding aannam. Hij klemde zijn vingers er rond heen en nam het aan waarna hij het eerst even bij hem op de schoot trok. Morrigan, die er al die tijd naast had gezeten, keek even op naar haar trainer en maakte een bezorgd geluidje. Haar ogen gingen even naar de dame, voordat ze voorzichtig wat op de schoot van haar trainer kroop om hem een eerste tissue aan te geven. Myrddin nam het aan en legde zijn vrije hand op het bol van de kat. Hij probeerde te glimlachen naar haar, maar zelf dat lukte niet meer. HIj aaide haar dan ook en probeerde haar van zijn schoot wat af te duwen. Myr was geen knuffel iemand. En op momenten als deze had hij ruimte nodig. Dat gold jammer genoeg ook voor zijn Pokémon.

De woorden die Vic tegen hem hadden gesproken gingen in zwaar contrast met hoe hij tegenover zijn emoties stond, maar net zoals de rest van haar verhaal had ze... Gelijk. En hij knikte dan ook zachtjes naar haar toen ze die twee zinnen had uitgesproken. HIj probeerde de tranen weg te werken met de zakdoek die zijn shiny kat had aangegeven, maar die was al snel helemaal nat. Hij had een tweede nodig. Zijn bevende hand ging dan ook erheen en hij nam een nieuwe en duwde deze ook tegen zijn gezicht aan. Maar hoeveel hij er ook nam en hoeveel hij er ook tegen zijn gezicht drukte, het stopte maar niet met komen. Hij haalde diep adem, hield dit even vast en liet het toen los. Een helse pijn door zijn keel heen sturende. Hij kneep zijn ogen toe en liet het dan ook toe. Dikke tranen welden weer op en de acties die hij net had gedaan werden compleet nutteloos; hij bleef doorjanken. En nog niet zo'n beetje ook. Misschien was het een goed ding dat hij buiten het piepende geluid van zijn adem niks meer van geluid kon maken. Op momenten als deze was het misschien een voordeel.

Een vraag volgde, alsof ze zijn gedachten kon lezen. Hetgeen dat hij tegen haar wilde zeggen, al die tijd. En wat hij niet kon zeggen tegen haar. Hij begon dan ook hevig te knikken naar haar. ja, ja, hij had zoveel spijt. Hij opende zijn ogen wat en keek op naar haar terwijl hij nogmaals knikte, en nog een keer en nog een keer. HIj bleef doorknikken, traag maar duidelijk. HIj beet even op zijn onderlip en kneep zijn ogen terug dicht terwijl hij even een raar piepend geluid van afkwam. Snikkende geluiden kwamen immers niet uit hem, dit was het enigste dat hij nog kon doen. Hij bleef knikken terwijl hij even zijn armen langs zijn lichaam bracht. Alsof hij zichzelf in een knuffel nam in een poging zichzelf gerust te stellen. Maar Myrddin was slimmer dan dat. HIj wist dat gerust stellen nutteloos was. Er was niks ok en niks zou nog ok zijn. Hij was niet dom, wilde er geen doekjes om winden. DIt was zijn fout en dit was de realiteit waar hij in moest leven. Hij voelde zich spoorloos, hulpeloos. Wist niet meer wat te doen. En dus gingen zijn ogen weer op en keek hij naar Vic. Een blik die schreeuwde om hulp. Hij had het nodig, hij besefte het, maar hij wist helemaal niet waar te starten.