Tales of

Sinnoh

Er zou een hele horde Alolan Vulpix gezien zijn in de buurt van Mt. Coronet. En dat wou Alaric wel is gaan bekijken. Hij had pas gelezen over de alolan form van Vulpix door de Ninetails die de volgende gymleader had die hij wou bevechten. Het leek Alaric absoluut een Pokemon die hij aan zijn team toe wou voegen om af en toe mee te wisselen als hij tegen bepaalde gymleaders moest vechten. Hij had voor de verandering zijn Aron losgelaten. De pokemon van staal leek niet zoveel te geven om de kou die aan de voet van de berg hing en liep vrolijk achter hem aan. Alaric wou zijn Aron iets meer trainen om er zo voor te zorgen dat hij binnenkort ook kon evolueren. "Titan, ga je mee? Volgens mij moesten we hier omhoog gaan." er liep een pad omhoog tegen de berg op, daar zou je uitkomen bij een soort uitkijkpunt. Misschien dat ze onderweg langs het pad een Vulpix konden spotten. Er werd gezegd dat hun geëvolueerde vorm er voor zorgde dat verdwaalde reizigers van de berg af begeleid werden. Maar Alaric wist niet zeker of dat maar fabeltjes waren. Tijd om het uit te vinden.

Alaric liep samen met zijn Aron over het pad dat aangewezen was. Ze waren al een tijdje aan het lopen, maar het was muisstil. Alaric stopte kort om te luisteren maar het enige wat hij hoorde waren zijn eigen voetstappen en die van Aron. Hij dook iets dieper in zijn jas en dacht na. Wat kon hij doen? Alaric haalde zijn rugzak van zijn rug en ging door zijn knieën om er door heen te kunnen zoeken. Hij was opzoek naar een zakje met voer dat hij ergens in de hoek van zijn tas had zitten. Toen hij het eenmaal te pakken had stond er in elk geval een iemand tegen hem aangeplakt. Titan had het eten geroken en stond nu naast hem te schooien. Hij gaf de Aron een handje brokjes uit zijn hand. "Maar de rest is voor de Vulpix, goed? Dan krijg je straks meer." legde hij de ijzeren sloopkogel uit. Nu nog een plekje vinden om het neer te leggen. Iets verder omhoog op de berg, daar zou het ook kouder zijn en had hij meer kans om iets tegen te komen. Dus liep hij nog wat verder met Titan, zakje in zijn hand. Toen besloot hij de struiken in te lopen en wat voer er tussen te leggen. Alaric stapte aan de kant en bekeek zijn kunstwerk. Een prachtig hoopje Pokemon voer. Hij stapte weer terug en wenkte Titan mee. "Kom, we gaan iets verder op uit de wind zitten." ze moesten hier wel op af komen. Dit was een van de lekkerste merken Pokemon voer die hij had kunnen vinden in de winkel. En zijn huidige team was er wild van, dus waarom Vulpixes niet?

Alaric kek met grote ogen toen hij zag dat er een Vulpix uit de struikjes stapte. Titan maakte een vrolijk geluidje bij het zien van de andere Pokemon. De Vulpix leek ook enthousiast te zijn om hun te zien, want die kwam kwispelend op hem af. Titan stapte naar voren om kennis te maken maar al snel werd duidelijk waar de wilde Pokemon interesse in had. Zijn ogen zaten vast geplakt op het zakje in zijn hand. Daar bleef het alleen niet bij, want al snel schoot de kleine vos naar voren en zonk zijn tandjes in zakje. Voordat Alaric opnieuw grip er op kon krijgen om het zakje bij zich te houden was het al gestolen. De Vulpix rende met een rotvaart weg van hem, helemaal tevreden met zijn buit. Alaric wou er nog achteraan, maar het beestje was veel te snel. Shit.

Hij moest de Vulpix van net laten schieten en leven met het feit dat hij na dit avontuur in een streep door kon naar de winkel voor een nieuwe zak voer. "We gaan wel verder Titan, ik denk niet dat we deze Vulpix nog terug zien." Titan maakte een geluid wat Alaric alleen maar weg kon schrijven als teleurstelling en samen gingen ze verder. Ineens schoot hem een plan te binnen. Als hij nou heel stil in de struiken ging liggen, zoals die fotografen en documentaire makers deden altijd. Die kregen altijd Pokemon voor hun lens, waarom zou hij dan niet iets kunnen vinden. De jongen nestelde zich op de koude grond tussen een aantal struikjes en ging liggen wachten. "Heel stil zijn Titan." mompelde hij zachtjes tegen de Aron die net tegen wat takken streek. Zijn Aron ging naast zijn trainer liggen, geen idee wat hij aan het doen was, maar hij vond het spelletje leuk.

[We skippen de frikandelbroodjes dief]

Het bleef stil. De wind trok op en hij voelde de kou van de grond steeds meer in zijn kleren trekken. Lagen die fotografen en documakers ook altijd zo lang op de grond? Alaric betwijfelde het. Hij liet zijn blik rond gaan en spotte een hol bij een boom. Zou dat een Vulpix hol zijn? Hij kroop iets dichterbij. Ja! De zak voer van eerder lag iets naast de boom, leeg gegeten. Zijn blik ging naar het hol. Zou hij Titan sturen? Nee.. dat kon hij niet maken. De Pokemon was veel te jong en daarbij, het gat leek groot genoeg om zelf in te gaan kijken. Alaric kroop naar de ingang van het hol en pakte zijn Holo Caster om de zaklamp functie te gebruiken. Hij scheen in het hol en drukte zijn hoofd iets naar binnen. Hallo vosjes, please show yourself.

[hoofd = inserted in gat]

Alaric kon niet goed zien wat er precies gaan was in het hol. Hij hoorde ook niks. Totdat er ineens een ademhaling klonk vlak bij hem. Oh shit. Alaric wou zijn hoofd terug trekken uit het gat, maar dat ging niet voordat hij ineens een koude ijsvlaag in zijn gezicht geblazen kreeg door een Vulpix. Hij kneep zijn ogen dicht en kroop naar achter van het hol weg terwijl hij met een arm over zijn hoofd veegde. Hij was gelukkig iets verder weg geweest toen de Vulpix zijn aanval deed, maar zijn gezicht brandde wel door de kou. Titan kwam naast hem kijken wat zijn trainer aan het doen was, maar die was ineens op high alert toen de Vulpix boos uit het hol kwam. Alaric stak zijn hand uit naar het beestje, maar daar werd in gebeten. "Shit, auw." en toen nam de Vulpix de benen, compleet een andere kant op. Alaric krabbelde overeind om te kijken waar hij heen was gegaan, maar door de hoeveelheid struikjes kon het beest overal zitten. Weer een kwijt geraakt.. shit. "Kom Titan, we gaan door voordat er een Ninetails opgehaald wordt." dat zou helemaal een foute boel zijn.

Hij was weer terug naar het pad gegaan. Hij had iets verderop nog een open plekje gezien, hoger op de berg. Daar ging hij het een laatste keer proberen en anders zou hij naar huis gaan weer. Alaric settelde zich bij de open plek in de struikjes en pakte zijn Holo Caster uit zijn zak. Hij zocht een filmpje op van Alolan Vulpix geluiden. Hopelijk kwam er hier nog eentje op af die hem de kans gaf om het beestje te vangen.

Het was veel kouder hier boven op de berg, hij voelde de wind duwen aan zijn lichaam. Misschien had hij toch een dikkere jas aan moeten doen. Of Ash uit zijn bal moeten halen voor een beetje warmte. Maar de Charizard zou zoveel herrie maken, het zou alle Pokemon in de wijde omgeving wakker maken en wegjagen. Dus hier zat hij dan, met zijn Aron te staren naar het niets in de hoop dat een Vulpix de geluiden van zijn soortgenoten herkende en op hem af zou komen.

Het filmpje speelde af en er gebeurde weinig tot niks. Hier en daar een geluid achter hem. Maar dat was van een opvliegende Pokémon. Het filmpje vond een weg naar zijn einde en het was weer stil. Alaric keek nog steeds voor uit, geconcentreerd op het geluid. Titan keek zijn trainer vreemd aan en maakte een geluidje om zijn aandacht te trekken. Maar Alaric legde zijn vinger tegen zijn lippen en keek de Pokemon even aan. Hij had iets gehoord. In de verte. Een geluid dat vreemd veel leek op gesnurk. Nu hoorde zijn Pokemon het ook. Maar in plaats van stil te blijven zitten, ging de Aron er op af. Nee shit. Alaric ging zachtjes achter het beest aan. Wat als ze ineens een slapende Ursaring of iets wakker maakte? Titan bleef voor een bosje staan, het gesnurk was alleen maar harder geworden. Zijn Pokemon had de oorsprong van het geluid duidelijk gevonden. Alaric knielde bij het bosje neer en drukte voorzichtig de takken opzij om te kijken. Wat was dat?

Wat hij toen onder ogen kreeg deed in een klap woede in de jongen opborrelen. Lopunnies. En niet eentje, nee een heel groep. Ze timmerde een Vulpix in elkaar. Het beestje schreeuwde en piepte het uit van de pijn. Alaric bedacht zich geen moment en uit zijn achterzak haalde hij een Pokeball. "Hey! Durven jullie wel?" riep hij kwaad naar de konijnen toe. Als dit het werk was van die vieze gozer, dan... bah. Titan stapte naar voren, klaar voor een gevecht. Uit zijn achterzak haalde hij de Pokeballs van Smoke en Salem. De Vaporeon en Charmeleon werden losgelaten en hij zou ze meteen opdracht geven. Als die konijnen vals speelde, dan kon hij het nog valser. "Titan, Iron Head." de kleine Aron beukte een van de konijnen hard tegen zijn been aan. "Salem, raak die ander met Muddy Water. Pas op voor de Vulpix." Ook Salem deed netjes wat haar opgedragen werd en voerde de aanval zonder te twijfelen uit. Dan nu nog Smoke. De Charmeleon was er helemaal klaar voor en rende op de overgebleven tegenstander af. "Die overgebleven is pak jij met Slash." de klauwen van de Charmeleon schoten naar voren en krast over de Lopunny heen. De konijnen waren duidelijk niet blij met de tegenaanval. Twee van de drie konijnen kwamen terug voor een Headbutt. Vooral die van Titan leek erg fanatiek toen hij de eerste kopstoot uitgedeelt had. Smoke kreeg ook een volle kopstoot. Salem werd geraakt met een Double Kick. Hij moest die beesten weg jagen hier. "Titan, neem afstand. Salem, drijf ze bij elkaar met een paar korte Water Guns. Laat ze niet ontsnappen! Smoke, jij pakt de Vulpix weg." Titan rende met zijn korte beentjes zo snel mogelijk uit de buurt van het gevecht. Salem dreef onder tussen de Lopunnies in een groepje zodat Smoke de Vulpix kon oppakken. Die leek duidelijk niet gecharmeerd van de reddingsactie, maar het was waar hij nu mee moest dealen. "Zet maar hier bij mij." Smoke zette de Vulpix neer bij zijn voeten en ging terug het gevecht in. "Nu moeten jullie samenwerken. Smoke, jij doet Flamethrower. Salem, aan het einde van die Flamethrower doe jij je Water Pulse aanval. Titan, Take Down aan het eind." Zijn Pokemon leken eerst niet goed te begrijpen wat hij precies wou simuleren, maar dat werd al snel duidelijk toen ze deden wat hun trainer vroeg. Smoke haar gloeiend hete vlammen maakte hun weg naar voren, toen daar gecombineerd het water van Salem tegenaan kwam hoopte Alaric iets te re-creëren wat op Scald leek. Wie de moves niet had, moest ze maar zelf fabriceren. "Smoke, stop. Salem, laat Titan er door." Er hing nog een wolk hete stoom, maar Alaric verwachtte niet dat zijn Aron daar last van zou hebben. De kleine Aron was helemaal klaar voor zijn genade slag. De konijnen wisten niet wat ze te wachten stonden. Met een noodgang knalde de konijnen aan. Gaven ze het op? Ja. Verslagen dropen de beesten af. Alaric lachte. Laat het een waarschuwing zijn voor alle andere Lopunny's in de buurt.

Toen richtte hij zich op de Vulpix die naast hem neer gezet was. Hij keek het beestje aan. Hij had in zijn tas nog een Luxury Ball zitten, maar twijfelde of de Vulpix zin had om met hem mee te gaan na deze ervaring. Hij zou de keuze aan het beestje over laten. Hij ging door zijn knieën bij de Vulpix zitten en zocht uit zijn tas de Pokeball. Die hield hij hem voor en keek even kort naar het beestje. "Wil je met mij mee? Of blijf je liever hier?" vroeg hij toen aan de Vulpix.

Alaric keek even naar het beestje wat getraumatiseerd bij zijn benen zat. Toen pakte hij hem voorzichtig op en hield hem tegen zich aan. In zijn hand had hij de Luxury Ball nog geklemd zitten. Hij wou eerst het beestje gerust stellen voordat hij hem in een Pokeball zou proberen te stoppen. "Je bent oke, ze gaan je niks meer doen." zei hij zachtjes. Hij liet zijn hand voorzichtig door de vacht van de Vulpix gaan. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Titan heel blij op hem afgestormd kwam. Trots op hun overwinning. Alaric moest een beetje lachen. "Ja Titan, je hebt-" goed je best gedaan. Maar die woorden verloor hij toen hij de Pokemon wit zag gloeien. De kleine Aron veranderde langzaam van vorm totdat hij groter en breder was. Een Lairon. Toen hij klaar was met zijn evolutie stompte hij verder door naar hem toe, zijn passen nu nog logger en harder dan hij hiervoor deed. Alaric liet zijn hand op de Pokemon zijn hoofd rusten toen hij dichtbij was. "Heel goed." zijn hand gleed kort over de stalen platen van de Pokemon, hij betwijfelde of die er wel wat van voelde. Maar het ging om het idee. Alaric keek weer naar de Vulpix die hij nu in zijn armen genomen had. Toen besloot hij de Pokeball tegen het beestje aan te drukken. Als hij echt mee wou, dan zou hij in de Luxury Ball blijven zitten.