Tales of

Sinnoh

Met haar armen over elkaar gestoken, stond Cerys tegen een lantaarnpaal geleund. Haar dienst was maar kort en ook nog eens in de avond wat betekende dat ze lekker hier een paar uur mocht staan en niets hoefde te doen. Zo had ze het immers graag. Toch was het te merken dat het de grote stad was. Het was iets rumoeriger en levendiger dan een doordeweekse avond in Solaceon Town bijvoorbeeld. Het herinnerde haar een beetje aan Lumiose City in Kalos, haar thuisregio. Oh, wat miste ze het daar zo. De boetieks, de haarsalons, nagelstudio's .. Haar vrienden. Daar had ze er nog maar bar weinig van gemaakt sinds ze naar Sinnoh was verhuisd. Cerys keek op toen een groepje mannen luidruchtig begin te worden aan de overkant van de straat. Nocturne, die tegen haar been aan zat, spitste zijn oren. Ze oogde hen wantrouwig maar zo te merken waren ze gewoon dronken, niet gevaarlijk en wendde ze haar blik weer af. Het laatste wat ze wilde was per ongeluk hun blik vangen en ze naar haar toe lokken. Voor de zekerheid verliet Cerys haar uitkijkpunt en begon ze het plein over te lopen. Muziek klonk op uit een pianobar verderop en een stellig geroezemoes steeg op vanuit de vele terrasjes die bescheiden gevuld waren met klanten. Boven dit alles kwam een boze schreeuw uit die meteen haar aandacht trok. Ze zag een gedaante met een capuchon op haastig langs de terrassen hollen en een steegje in schieten. Een dikke man met een walrussnor zette de achtervolging nog in maar was veel te langzaam en stopte hijgend op de hoek van de straat. Cerys bleef stokstijf staan. Niet haar probleem. Niet haar probleem. Ze was hier gewoon om de rust te bewaren, niet haar pro- Het viel haar op dat sommigen omstanders haar kant op keken en duidelijk haar uniform hadden opgemerkt. Een enkeling begon haar ook te roepen. De bareigenaar keerde zich om en kwam op haar afgestormd. Cerys kreeg een kop als een biet en vervloekte elke Arceus die er maar bestaan kon. “Hey, juffie, jij bent Crescent Moon?” Hij bekeek haar ongegeneerd grondig alsof hij zijn ogen niet geloofde, waardoor Cerys een nog rodere kleur kreeg. “Dat ben ik zeker!” riep ze uit, een tikkeltje beledigd. Ze mocht dan wel haar haar prachtig in model hebben zitten, haar nagels perfect gelakt maar haar uniform loog er niet om! “Zou jij dat snotjoch kunnen terughalen? Hij heeft niet betaald en het was een grote rekening.” Legde hij uit, zelf ook rood aangelopen al kwam dat door zijn woede. Cerys knikte afgemeten. “Maar natuurlijk, daar ben ik voor.” Antwoordde ze hooghartig alsof ze hem uitdaagde iets anders te suggereren. “Nou, laat maar zien dan. Ga die smeerlap maar halen, of wil je liever de rest van de avond hier blijven staan en er mooi uitzien?” Die sneer vond Cerys een steek onder de gordel. Ze stampte boos met haar voet op de grond, rechtte haar rug en keek hem een paar tellen woedend aan- al moest ze haar hoofd een beetje naar achter werpen om hem te kunnen aankijken. Zonder nog een woord te zeggen, stormde ze weg met Nocturne op haar hielen.

Eenmaal in het steegje bleef ze even staan. Het leidde naar de achterstraten van Jubilife, een plek waar Cerys eigenlijk níet in durfde. Normaal zou ze nu een paar uur ergens anders gaan patrouilleren, lang genoeg wegblijven zodat het café dicht ging en de barman naar huis vertrok. Ze moest toegeven dat haar trots toch wel gekrenkt was dus nu zou ze haar absolute angst moeten overwinnen en die smerige dief in de kraag vatten. Al .. had ze geen flauw benul waar ze moest gaan zoeken. Haar ogen gleden af naar Nocturne. “Kun jij een verse geur oppikken?” Vroeg ze aan haar Eevee. Die deed een paar pasjes vooruit en begon rond te snuffelen. De grond was nat van de eerder gevallen regen. Licht reflecteerde in de plassen. Na een minuutje had Nocturne een geur en trippelde hij behoedzaam naar het eind van het steegje. Cerys volgde hem gedwee en probeerde er niet te veel bij stil te staan wat voor ongure figuren in dit soort achterbuurten rondliepen. Nocturne hield zijn neusje dicht bij de grond en koos vervolgens de straat links die achter de terrassen zou doorlopen. Hij versnelde zijn pas, draafde door slecht verlichte steegjes en bleef af en toe staan als hij de geur dreigde kwijt te raken. Er liepen vast overdag een flink aantal mensen en pokémon doorheen.. Ze hoopte maar dat Nocturne de juiste persoon zou opsporen. Bij een doodlopende straat bleef Nocturne staan, snoof hij aan de lucht en begon iet wat vluchtig aan verschillende plekken aan de grond te ruiken. Cerys kreunde. “O nee, je bent het kwijt! Mooi is dat!” Een doodlopend steegje. Nou, nu kon ze het wel vergeten. Ze zou ze zich toch maar weer aan haar oorspronkelijke plan moeten houden. Nocturne liep naar de hoge, stenen muur, snuffelde behoedzaam en ging er toen tegenaan staan. Hij rook nogmaals, keek achterom en slaakte een duidelijke ‘Vee!’. Cerys naderde hem en keek wat aarzelend omhoog. “Hij is híer overheen gegaan?” Nocturne maakte een bevestigend geluidje. Jemig, het muurtje was best hoog .. Ze liet Nocturne terugkeren in zijn pokebal en stopte die weer aan haar riem. Ze wreef in haar handen, verzocht diezelfde goden die ze eerder nog vervloekt had om haar nagels te sparen, en sprong. Haar vingertoppen schampte langs de bovenrand maar ze kreeg geen grip. Ze sprong nogmaals, iets krachtiger ditmaal en wist haar vingers voor een seconden om de rand te krommen voordat ze grip verloor en achteruit viel. Puffend keek ze naar de nagel van haar middelvinger waar nu een hoekje vanaf was gechipt. “Nee!” Riep ze uit en ze gaf de muur een kwade schop maar dat resulteerde alleen maar in meer ellende. Nu deed haar teen ook nog eens zeer. Haastig keek ze het steegje rond of ze iets kon vinden om als opstapje te gebruiken. Tussen de natgeregende kartonnen dozen met oude kranten, vuilcontainers en vuilniszakken, spotte ze een ijzeren vuilnisbak. De lucht die eraf kwam was ver-schrik-ke-lijk. Ze wilde het ding niet eens aanraken maar- de woorden van die vervloekte barman bleven maar door haar hoofd spoken. En ook nog wat anders. “-Ga die smeerlap maar halen, of wil je liever de rest van de avond hier blijven staan en er mooi uitzien?” Zei de stem van de barman. “Je kunt het Cerys, ik geloof helemaal in je!” Nu was het de stem van haar vader toen ze hem vertelde waarom ze naar Sinnoh wilde gaan. Hij kende haar beter dan wie dan ook en toch had hij geloofd in haar. En nu was hij er niet meer. Ze wilde niet .. nee, ze kon hem niet teleurstellen en haar laatste herinnering aan hem zo schenden. Cerys kromde haar vingers om de vuilnisbak, trok hem dichter tegen haar uniform aan en begon hem naar het muurtje te slepen, kokhalzend en wel. Tenslotte klom ze op de deksel, wankelend en sprong. Met een luid gekletter viel de vuilnisbak om, zijn stinkende inhoud overal over de grond geslingerd. Cerys haar vingers waren stevig om de rand geklemd en met enige inspanning slaagde ze erin om zich omhoog te trekken en haar been over de rand te gooien. Ze liet zichzelf aan de andere kant op de grond vallen en bekeek haar omgeving.

Ze stond in een kleine tuin aan alle kanten omringd door hoge gebouwen. Een bescheiden paviljoentje stond naast een appelboom en daaronder stond de jongen. Hij hield een telefoon tegen zijn oor gedrukt maar was waarschijnlijk opgeschrokken door het lawaai van de vallende prullenbak want hij keek haar met grote ogen aan. “Wat mot jij nou?” Hij had haar uniform herkent want zijn hand ging meteen naar zijn borstzak. Cerys smeet Nocturne zijn pokebal praktisch naar zijn hoofd in de haast om hem tevoorschijn te halen, maar hij stond te ver weg en ketste daarom af tegen de paal van het paviljoen. De jongen kromp ineen van schrik voordat hij zijn eigen pokebal tevoorschijn haalde. Nocturne verscheen als eerste tussen hen in en daarna de Persian van de jongen. O nee.. die zag er sterk uit.. Nocturne keek met grote angstogen op naar de grommende pokémon. “Luister, als je gewoon teruggaat en betaald dan beloof ik dat ik de politie er niet bij haal.” Een dikke vette leugen. Als ze de autoriteiten niet inlichten van dit voorval zou dat in haar dossier komen. Het was standaardprotocol. De jongen overweeg dit even terwijl hij uit de schaduw van het paviljoen stapte. Hij was érg jong, zag ze, jonger dan zij met grote ronde ogen en een bos krullend gitzwart haar. Het noemen van de politie leek hem angst aan te jagen. “Ik ga daar echt niet terug hoor. Je zult me moeten bevechten!” Dreigde hij met trillende stem. Cerys raakte in paniek en haalde haar Dratini en Shaymind tevoorschijn. Pleb wilde ze niet laten vechten, daar was hij te kostbaar voor en Odile zou nog liever in brand gestoken worden dan ook maar één poot uit te steken. Maar dat wist de jongen niet. Alles wat hij wist was dat hij hopeloos in de minderheid was. “We hoeven dit niet moeilijker te maken dan het al is.” Cerys was zó ontzettend opgelucht dat haar stem zo vast klonk dat ze wel kon huilen. Als die Persian ook maar één move maakte- dan was het voorbij. Haar ogen schoten waakzaam van de pokémon naar de jongen. “Kom op .. je ouders zullen zich vast zorgen maken waar je uithang trop dit uur.” Probeerde ze voorzichtig. “Mijn ouders zijn dood!” Gilde de jongen woedend. De Persian grauwde hoog bij het horen van benardheid in de toon van de jongen. Cerys hief haar handen gauw op en floot haar pokémon terug. Eerst maar wat afstand nemen. “Oké, sorry.. ik wilde je niet kwetsen.” Voegde ze er haastig aan toe. Ze had haar moeder één keer echt aan het werk gezien. Ze had geen dienst gehad maar toch was ze mentaal altijd aan het werk. Het was een warme zomerdag geweest, zij en de hele familie waren uitgegaan in het hartje van Lumiose. Plots had er veel tumult geklonken. Een man met een mes had een aantal collega’s staan bedreigen. En wie was haar moeder om níet meteen te assisteren. De man was verward geweest, boos en vooral bang. Hij zat aan de grond, had geen rode cent meer en dat kwam er nu uit. Haar moeder had hem weten om te praten waardoor niemand gewond was geraakt. Cerys keek de jongen voorzichtig aan. Deze jongen had geen mes. Ze kende zijn situatie niet maar het leed om beide ouders te verliezen, dát kende ze maar al te goed. “Ik ben mijn ouders ook verloren. Mijn vader best recent.” Begon ze zacht en er lichtte enige herkenning op in de ogen van de jongen. Ze had geen idee of dit de jongen juist bozer zou maken of niet maar het viel te proberen. Ze wilde niet dat hij zou wegrennen maar al zeker niet dat hij zijn Persian op haar zou afsturen. “Het is een wrede pijn die nooit echt helemaal weggaat, ook al is het al een paar maanden geleden sinds het gebeurt is. Zouden jouw ouders willen dat je s’ avonds op straat liep en mensen zo ging beroven?” De jongen wendde zijn blik af. “Je kent mijn ouders niet.” Snauwde hij maar hij klonk niet heel zeker van zichzelf. “Bovendien, het was maar dertig euro die vent moet niet zeiken.” Cerys kruiste haar armen over elkaar. “Wellicht, maar het is niet juist. En als het “maar” dertig euro is dan kon je dat toch best wel even betalen, ja toch?” De jongen maakte een schamper geluid en draaide zijn rug naar haar toe. “‘K heb ‘t geld niet..” Klonk er gedempt. “Dat geeft niet!” Zei Cerys haastig, blij dat ze een soort van positieve insteek kon geven. “Het enige wat je hoeft te doen is verantwoordelijkheid nemen, excuses aan te bieden en ik vertel het niet aan de politie.” Of de barman aangifte wilde doen was een tweede maar dat zei Cerys maar niet. “Je moet een weekje afwassen, het is even Cloyster maar dan heb je wel je schuld vereffend. Een schoon geweten.” De jongen verroerde zich niet. Cerys wierp een blik op Nocturne, Pleb en Odile. De drie pokémon staarde naar de Persian, die nog zacht gromde maar af en toe achterom keek naar zijn trainer. “Kom op .. Ze- .. het is het juiste om te doen. Dat weet je best.” Spoorde ze hem zachtjes aan. Na een lange stilte keerde de jongen zich langzaam om. Zijn schouders waren tot zijn oren opgetrokken en hij keek haar niet aan. “Oké. Ik doe het,” Bromde hij met op elkaar geklemde kaken. “Beloof je dat je het écht niet aan de politie verteld? Of mijn peetvader?” Riep hij plots uit. Cerys knikte. Zijn peetvader .. die zou zich vast afvragen waarom zijn petekind elke dag na school pas laat thuis kwam maar dat was zijn probleem. “Ik beloof het.” Beaamde ze. De jongen liet een lange zucht ontsnappen. “Het is goed, Darcy.” Mompelde hij tegen de Persian. De Persian stopte met grommen en keek even om naar zijn trainer voordat hij naar de jongen toeliep en hem kopjes begon te geven tegen zijn benen. De jongen krabde Persian afwezig achter zijn oren. Cerys voelde een enorme last van haar schouders vallen en liet zelf ook een zucht ontsnappen waarvan ze niet had doorgehad dat ze die had ingehouden. “Kom, dan gaan we.” Zei ze tegen de jongen. Ze liet Pleb en Odile terugkeren en wenkte Nocturne haar te volgen naar buiten. Het zou een moeilijk gesprek worden met de barman maar daar mocht ze gelukkig nog even over nadenken. In de tussentijd zou ze maar eens moeten zorgen dat de jongen zich niet alsnog bedenken zou ..

Tijdens hun wandeling was Cerys erachter gekomen dat de jongen Gregory Tuscan heette. Hij woonde met zijn peetvader een paar blokken verderop op het laantje achter het pokécenter. Cerys had haar hand al op de deurknop toen de jongen plotseling een zacht rukje aan haar mouw gaf. Ze keek om naar hem met een frons. Had hij zich bedacht? Aarzelend keek de jongen haar aan. Het duurde een paar tellen voordat hij zijn vraag kon formuleren “Kun jij het uitleggen?” Misschien was de barman iets genadiger als zij het voortouw zou nemen. Maar- dat voelde wel als een hele grote verantwoordelijkheid. Als ze het zou verpesten voor hem dan zou dit alles voor niets zijn geweest. Nocturne scheen haar onzekerheid te voelen want hij wreef plots een beetje onbeholpen met zijn wang langs haar broek. Ze keek even naar beneden naar hem voordat ze uiteindelijk antwoord gaf. “Goed dan.” Zei ze met een hoofdknik en ze duwde de deur open. Ze ging opzij zodat de jongen langs haar heen naar binnen kon stappen en sloot ook pas de deur toen hij veilig binnen stond. De barman met de walrussnor keek op toen ze binnenkwamen en Cerys zag in zijn ogen de triomf oplichten toen hij zijn doelwit in het vizier kreeg. De barman banjerde van achter de bar vandaan en stapte op hen af. De jongen trok een beetje wit weg maar Cerys moest het hem nageven, hij bleef staan. “Zo dan, kijk eens aan wie we daar hebben.” Begon hij met een duistere ondertoon die Cerys niet beviel. “Ik had niet gedacht dat je het in je had om hem terug te brengen. Schijn bedriegt dus maar.” O, wat zou ze hem graag die walrussnor afrukken en steken waar de zon niet- “Hij is vrijwillig terug gekomen, laten we dat voorop stellen.” Zei Cerys. Het liefste had ze nu gezegd: “- en hij heeft wat te zeggen!” maar de jongen wierp haar een benauwde blik toe en ze wist dat ze helemaal op zichzelf aangewezen was. Hoe zou moeder dit doen? Denk na. Denk na .. “Ik heb een hartig woordje met hem gesproken en hij heeft erg veel spijt van wat hij gedaan heeft.” Cerys probeerde zelf ook zelfverzekerd over te komen. Ze wierp de jongen een scherpe blik en hij had in ieder geval het fatsoen om inderdaad beschaamd te kijken. “Spijt koop ik geen brood van, meisie. ” Rommelde de barman met wild wapperende snor. “Waar ‘s me poen?” Ah, daar was het probleempje. Als het écht niet anders kon dan zou Cerys het maar zelf moeten betalen maar dat wilde ze alleen als laatste redmiddel bewaren. “Dat heeft hij niet. Anders had hij dit helemaal niet hoeven doen.” De jongen wierp haar een kwade blik maar zei niets. De man deed zijn mond open om te protesteren maar Cerys was hem voor. “Hij wil zijn schuld afbetalen. Een weekje afwassen lijkt me ruim voldoende om de schulden te vereffenen. Dan leert hij meteen dat elke actie een consequentie heeft en ik kan u verzekeren dat hij dit soort rotzooi nooit meer zal doen.” De man leek niet helemaal overtuigd maar zijn blik was ook niet meer zo woest als voorheen. “En dat gaat u mij garanderen? Gaat u hem vanaf nu altijd in de gaten houden zodat hij niet weer iemand beroofd?” Schamperde hij. Cerys voelde haar lippen zich samentrekken. Het kostte haar moeite om niet haar gebruikelijke tactiek toe te passen en de man de huid vol te gaan schelden. Hij had haar voor het blok gezet. Ze wist wel een manier om te zorgen dat hij inderdaad stopte met dit soort praktijken. Haar beloft ebreken en zjn peetvader inlichten. ”Nee. Dat zal niet nodig zijn. Daar heeft hij ouders voor.” Dat zijn ouders overleden waren zei ze er maar niet bij. Het hoofd van de jongen schoot van verbazing omhoog maar omdat hij schuin naast de barman stond en hij naar Cerys was gedraaid, merkte de barman dat niet op. Er lichtte enige goedkeuring in zijn ogen. “Nou, met spijt koop je niets maar ik zou het toch wel uit zijn eigen mond willen horen.” Natuurlijk. Cerys onderdrukte een rol met haar ogen en keek de jongen daarna streng aan. Die trok zijn gezicht weer in de plooi toen de barman zich naar hem toe wendde. “Het spijt me heel erg wat ik heb gedaan meneer..” Mompelde hij met zijn ogen naar de grond gericht. Hij friemelde wat nerveuze met zijn handen. “Ik zal alles doen wat u zegt.” De barman lachte bulderend. “Van die woorden zul je nog spijt van krijgen. Nou, hop, donder op naar de keuken je begint vandaag.” Zei hij terwijl hij de jongen wegwuifde. Toen hij eenmaal uit gehoorsafstand was zei hij: “Nou, kom maar op. De gegevens van zijn ouders.” Cerys vertelde de naam van de jongen, dat hij bij zijn peetvader woonde en wat zijn adres was. Ze hoopte dat dit voldoende zou zijn. Cerys was blij dat ze het gezicht van de jongen niet hoefde te zien als hij erachter kwam dat ze had gelogen. En het gekste was nog wel dat Cerys zich helemaal niet fijn voelde daarbij.