Tales of

Sinnoh

"Door lopen," snauwde ze bijna naar de pokémon die voor haar uit rende. Zelf was ze op een joggend tempo door de bergen aan het rennen, terwijl de zwarte rat voor haar uit hufte. Ze zou de pokémon niet dood werken, zo gemeen was ze nou ook weer niet. Maar misschien als ze het goed genoeg zou trainen, zou het niet evolueren in een rat met overgewicht, die eruit zag alsof die niets anders deed dan zichzelf vol vreten. Waarom, waarom moest ze nou ook gewoon een alolan variant van Rattata krijgen. De gewone was goed genoeg geweest, daar had ze mee kunnen werken, maar dit ding was gewoon ugh. Vi schudde haar hoofd en rende verder. Ze had gehoord dat een zogenaamde swarm in dit gebied zat en hoopte dat ze iets fatsoenlijks eruit kon krijgen, iets beters dan de pokémon die ze nu had tenminste. Dan paste het misschien iets minder goed bij haar karakter, het was beter dan dit. Vi stopte en floot de Rattata terug, die met een hangende staart en snorharen terug kwam lopen. De pokémon zakte door zijn pootjes heen en haalde diep adem. Oh, misschien had ze hem iets te ver gepushed, oops.

Violet stopte, toen ze bij een steile rotswand terecht kwam. Ze zou kunnen kijken of ze er op kon gaan klimmen. Immers zou dat een goede training zijn voor d'r. Ze beet eventjes op d'r wang, voordat ze een pokéball pakte en de zwarte rat terug liet keren. Het was voor hem en voor haar, veiliger als die eventjes gewoon in z'n pokéball bleef zitten. Ze sprong eventjes van d'r ene op d'r andere voet, terwijl ze zichzelf goed warm probeerde te krijgen, voordat ze haar vinger toppen in de rotswand. Dit zou nog een hele opgave kunnen gaan worden, maar als haar ogen d'r niet bedrogen hadden, dan stond daar bovenaan iets wat ze heel graag zou willen hebben. Ze was opzoek gegaan naar een Alolan Vulpix, een sneeuwwitte variant van de normaliter fire type pokémon, maar diegene die ze trots bovenaan de wand had zien staan, die was meer crèmekleurig. Het was misschien geen pokémon die paste bij haar uiterlijk, of bij haar karakter, maar wel een pokémon die ze met alle liefde wilde toevoegen aan haar team. Daarvoor zou ze pijn gaan leiden, daarvoor zou ze haar eigen leven op het spel zetten. Want dat had ze nog nooit eerder gedaan ofzo. Vi had aardig wat training gehad toen ze in het geval zat, dus het naar boven klimmen zou misschien niet zo'n heel groot probleem worden. Tenzij ze uit zou glijden, d'r nek zou breken en moest hopen dat iemand haar zou vinden. Maar dat was een probleem voor dan wel. Ze zetten haar voet tegen de rotswand aan en begon met klimmen. Het zou koud gaan worden, lastig gaan worden en pijn gaan doen. Maar ze moest en zou naar die Vulpix toe komen.

Oh, oh. Het zag er niet naar uit dat ook maar één van die Vulpixen haar in de buurt van de crème kleurige prinses liet komen. De Icywind die over haar handen gleed, zorgde voor een doordringende en scherpe pijn, waardoor Violet bijna los moest gaan laten. Ze beet op d'r lip en dacht bloed te proeven terwijl haar handen voelde alsof ze vastvroren aan de rand. Hoe graag haar brein ook wilde dat ze los liet, ze moest doorzetten. De pijn schreeuwde in haar handen, terwijl haar vingers gevoelloos begonnen te raken en de punten van haar roze haar bevroren. Toch zetten ze door en zetten haar hand hoger. Snel trok ze zichzelf omhoog en keek de Vulpix aan met een blik die duidelijk zei "zo snel kom je niet van me af". Het was niet eens dat ze intimiderend over wilde komen, maar ze wilde die prinses hebben, dus ze zou ervoor zorgen dat de andere Vulpixen zouden zien dat ze het waard was. Dat ze door alles heen zou gaan om die pokémon te pakken te krijgen. Dus ze klom verder omhoog, nog steeds vechtend tegen de Icy Wind aanval die over haar heen gleed en d'r bijna tot het uiterste dwong. Eens zien of ze op deze manier in ieder geval de rand zou kunnen halen. Precies op dat moment verloor ze grip met haar rechterhand en voelde hoe ze zeker een goede twee meter terug omlaag zakte. Haar handen bloede, maar ze voelde er niets van nu ze volledig gevoelloos waren door de Icy Wind. Was deze pokémon het waard om haar handen te verliezen? Ja, want alles was beter dan d'r zwarte rat. Ze gromde tegen zichzelf, voordat ze terug omhoog begon te klimmen. Langzamer, doordachter. Ze moest dit slim aanpakken. Dit moest haar lukken.

Oh, arrogantie. Wat heerlijk, Violet grijnsde naar de Vulpix, voordat ze de tweede aanval over zich heen voelde komen. Arceus, wat deed dit pijn. Misschien moest ze toch een andere manier zien te vinden om dit te gaan doen. Maar aan de andere kant zag het er niet naar uit dat er een andere weg was. Ze had dus de keuze om door te zetten en een vinger te verliezen, of opgeven en hopen dat ze snel genoeg iets anders kon vinden en alsnog deze Vulpix kon vinden. Ze ging er vanuit dat dat een zeer kleine kans was, dus misschien was het toch beter om gewoon door te zetten. Violet beet op d'r lip en ze proefde nog wat bloed, maar voelde het verder niet, immers was bijna haar hele lichaam gevoelloos door de vele icy winds die ze over haar heen had gekregen. Een huivering gleed over haar rug heen en ze bewoog naar rechts toe, waar ze een kleine inham had gevonden. Misschien kon ze daar eventjes rusten. Ze wist er net in te kunnen kruipen, het was smal en moeizaam, maar het lukte een beetje. Eventjes kon ze haar handen rust geven, terwijl ze haar evenwicht probeerde te houden op het smalle stukje waar ze op stond. Violet blies op d'r handen, maar het deed niet veel goed. Ze stak ze onder haar oksels en voelde iets van warmte doordringen. Na een paar tellen, had ze genoeg gevoel in d'r vingers weer te kunnen bewegen. Bovenaan zag ze nog steeds de groep Vulpixen staan, met de prinses die haar arrogant aankeek. Het was gewoon een uitdaging om verder te klimmen. Dus zetten ze haar handen weer tegen de rotswand aan en begon verder naar boven te klimmen. Het zou niet lang meer moeten duren. Een meter of drie te gaan?

De Icy Wind bleef uit en Violet keek verbaast naar boven toe. Oké, dit was al een hele verbetering. Hadden ze het opgegeven, waren ze er vandoor gegaan? Nee toch, het moest iets anders zijn. Stug klom ze door naar boven toe en toen haar vingertoppen de rand hadden bereikt, trok ze zichzelf naar boven toe. Ze was in ieder geval hier, nu was. Oh, dat dus. Een hele barrage aan Vulpix stond voor een spleet in de muur, waar zich de princes had verscholen. Hoe moest ze hier nou in hemelsnaam doorheen komen. Ze had gewoon een Alolan Vulpix willen vangen, dat was alles. Waarom moest dit nou zo'n hustle worden.Ze zuchtte en kraakte haar nek. Het zag er naar uit dat ze zich al vechtend hier door heen moesten gaan slaan. Violet haalde een pokéball van haar riem af. "Nooit gedacht dat ik je hiervoor nog nodig zou hebben," mompelde ze, terwijl ze de Alolan Rattata eruit liet. De zwarte rat keek om zich en huiverde van de kou, terwijl hij op vier pootjes ging staan en keek naar de Vulpixen die er stonden. "Goed dan. Ik daag de princes uit tot een één op één gevecht," sprak ze tegen de pokémon. Alsof de Vulpixen haar zouden verstaan, maar het was een poging waard. Ze wees naar de crème kleurige Vulpix die zich verstopt had. Kom dan, neem de uitdaging aan.

Violet trok een wenkbrauw op toen daadwerkelijk de Vulpixen uit elkaar gingen en de princes naar voren kwam stappen. Oh, dus ze durfde wel. Een glimlach gleed over haar lippen heen, dit zou leuk kunnen worden. Het grootste probleem was dat ze moest gaan vechten met dit ... ding. De Rattata was op zijn achterpootjes gaan staan en keek de Vulpix nu met een vreemde blik aan, alsof hij niet zeker wist wat er ging gebeuren.
Hij had het echter al snel genoeg door, toen de Vulpix begon met een Ice Shard aanval. Een blok ijs werd tegen de Rattata aangegooid, waardoor deze achterover viel en zich snel weer omdraaide, om kwaad te piepen naar de Vulpix. Violet zuchtte zachtjes en schudde beschaamd haar hoofd. Waarom, waarom was dit haar pokémon. Maar ze moest er maar het beste van maken. "Tackle," zei ze daarom en de zwarte rat dook tegen de Vulpix aan, deze schoof achteruit en een van de andere Vulpixen zetten een stap naar voren toe, klaar om de princes te gaan redden. Deze blafte een keer naar hem, om aan te geven zich er niet mee te bemoeien. Daarna ging de crème kleurige pokémon weer klaar staan voor het gevecht en blies een Powder Snow aanval naar de zwarte rat toe. "Spring weg en gebruikt Bite," zei Violet snel. De zwarte rat probeerde te springen, maar de ondergrond was te glad, hij ging gestrekt op zijn buikje, waardoor hij wonder boven wonder alsof de aanval wist te ontwijken en gleed naar de Vulpix toe, die een ferme beet in een van diens staarten kreeg. De Vulpix slaakte een kreet en bewoog haar achterste heen en weer om de zwarte rat van zich af te krijgen. Vi kon het niet laten om zachtjes te lachen bij het zicht ervan. Maar de Vulpix liet niet met zich sollen en een Disabled aanval werd uitgevoerd. Oh, dat was sad, nu kon ze een sterke aanval niet meer uitvoeren. Wat betekende dat ze nu serieus moesten gaan vechten. "Focus Energy," zei ze op een rustige toon. De zwarte rat ging op zijn vier pootjes staan en concentreerde zich. Nu hij meer gefocust was, zouden zijn aanvallen sterker worden. De Vulpix liet niet over zich heen lopen en stuurde nog een Powder Snow aanval in de richting van de Rattata. Deze zetten zijn nageltjes in de grond en boog zich diep tegen de grond aan om niet weg geblazen te worden. "Gebruik Quick Attack," zei Violet daarna. De zwarte rat zetten zich af tegen de grond en schoot op de hoge snelheid op de Vulpix af. Deze stapte opzij, maar de zwarte rat wist zich te verplaatsen en raakte de crèmekleurige vos alsnog. Deze rolde over de grond heen, maar wist zichzelf overeind te krijgen, waarna een nieuwe Ice Shard aanval in de richting van de Rattata gestuurd werd. "Tackle." De rat schoot langs de Ice Shard aanval heen, waarbij het blok ijs stuk viel op de grond en door gleed. Violet stapte opzij en zag hoe 't stuk ijs naar beneden donderde. De Rattata dook op de Vulpix af en bleef op haar zitten. Een gloed gleed over de zwarte rat heen en Vi twijfelde eventjes voordat ze een nieuw commando gaf. "Bite?" Het klonk twijfelachtig, aangezien ze niet wist of Disable nog in effect was. Zo te zien niet, aangezien de Rattata zijn tanden diep in de nek van de Vulpix zetten. Deze slaakte een kreet en begon woest heen en weer te bewegen. Ze gebruikte een nieuwe Powder Snow aanval achteruit, zodat de Rattata geraakt zou worden. "Nog een Bite," zei Violet daarna en de zwarte rat beet zich nog een keer vast, ditmaal in een van de staarten nadat de Powder Snow hem naar achter had geslagen. Nog een kreet, voordat ze op de grond bleef liggen en de zwarte rat los liet. Violet greep een pokéball van de grond en gooide deze in de richting van de Princes.

De Pokéball wiebelde heen en weer en eventjes leek het alsof de hele wereld z'n adem in hielt. Alles stond stil, terwijl het geluidje haar oren vulde en met een 'pling' de pokéball stil bleef liggen. "Yes!" zei Violet met een grijns, maar deze verdween net zo snel toen ze zag dat de groep Vulpixen er niet zo blij mee was dat zij de princes had weggekaapt. "Damn," volgde ze er snel en ze griste de pokéball van de Vulpix van de grond, liet de zwarte rat terugkeren in zijn pokéball en rende naar de rand. "Oh ja, natuurlijk. Probleem," zuchtte Violet zachtjes, terwijl ze naar beneden keek. Achter zich hapte en blafte de Vulpixen, klaar om haar aan te vallen zo te zien. Snel liet Violet zichzelf zakken en begon aan de klim naar beneden toe. Een warm gevoel had haar lichaam gevuld en met de rush van adrenaline, leek de weg omlaag een stuk minder erg dan de weg naar boven toe. "Je was deze klim tenminste waard, Cupcake," mompelde Violet terwijl ze over haar schouder naar beneden keek. Als ze nu zou worden aanvallen door het collectief van Vulpixen, zou ze daadwerkelijk naar haar dood vallen. So here was hoping, dat dat niet zou gebeuren.