Tales of

Sinnoh

Het was een bijzondere stage geweest bij professor Cypress toen Am erbij gekomen was. De arme man leek wel een inzinking te krijgen toen haar vriendin daar met een net wat te kort rokje aan tafel zat en een beetje begon te etteren. Lucie was niets anders gewend van Am daarentegen. Het paarsharige meisje vond het altijd wel grappig om mensen op scherp te zetten.

Er had echter een vreemde spanning in de lucht gehangen. Lucie had echter haar vinger er niet helemaal achter kunnen krijgen. Misschien dat professor Cypress wel de één of andere oude fling was waar spijt achter zat, wist zij veel. Ze had dus besloten er niet teveel over na te denken en de stage gewoon af te ronden. Blijkbaar was de professor alsnog tevreden over haar werk, want een paar weken later had ze bericht gehad of ze een pakket af wilde leveren bij professor Willow.

Nou, eigenlijk liever niet, maar Lucie hoopte dat door het te doen het weer makkelijker zou krijgen later in haar opleiding. Af en toe moest je een beetje meegeven zodat iemand anders ook weer je zin gaf. Met een enigszins zwaar pakket in haar handen en met Seiche op haar schouder, duwde ze dan ook de deur open. "Professor Willow?" noemde ze, in de chaos in eerste instantie niet eens ziende dat Kylian er zat door de letterlijke chaos. En daarna zag ze hem ook nog niet want Professor Willow zat nog net niet op haar nek om Seiche te bestuderen. Als zij ooit zo zou worden rond traits dan zou ze echt zichzelf verdrinken. De Cutiefly werd meegepakt en meegenomen dieper het lab in, waar Lucie wat beduusd bleef staan met haar pakketje.

Uhm.

Nog voordat ze de professor achterna had gekund, wie met Seiche in haar handen achterin de chaos verdwenen was, klonk er een luide knal. Lu bevroor spontaan op haar plek en draaide zich om naar het geluid. Eerst spotte ze de Spinda met hangoren, die zielig in een hoekje van de ruimte lag. Pas daarna zag ze de gloed van een evoluerende Pokémon. Een.. kristallen Metang. Ze had slechts één kristallen versie van deze Pokémon lijn gezien.

Terwijl ze zich omdraaide klonk zijn stem al. Prinses. Een licht geïrriteerde trek verscheen rond Lucie's mond terwijl ze haar blauwe ogen richtte op de jongen die op hen afgelopen kwam. Zoals altijd kwam er alweer een etterende opmerking achteraan, of ze hem zo gemist had. Waar een lichte blos van verontwaardiging naar haar wangen kroop, wist ze het meeste zowaar te onderdrukken. Het scheelde dat prinses al niet meer dit onder een hair trigger had staan. "Mocht je willen," reageerde ze dan ook op hem. Bij Am had ze er misschien nog wel een sarcastische opmerking tegenaan gegooid, maar Lucie herkende ook wanneer ze een strijd niet kon winnen. Hij zou altijd er een nog sarcastischer opmerking tegenaan kunnen gooien en haar het onderspit doen laten delven.

Professor Willow was ondertussen weer teruggekeerd, gelukkig, wat Lucie de kans gaf om de zware doos die ze vast had te heffen. "Professor Cypress sends his regards," merkte ze wat droogjes op. "Hij had blijkbaar niet de tijd om dit zelf te brengen."

natuurlijk kwam de drama en het verdriet nu haar kant op. Ze had niets anders verwacht van de roodharige hoedjesman tegenover haar. Met een zucht begon hij over zijn arme, tere hart wat nu gebroken was. Ze wist dat hij het niet meende, maar daardoor kon ze er ook wel weer iets om lachen. Ze klopte hem kort op zijn schouder en sloeg daarna haar armen over elkaar. "Het is dat ik al weet dat je een hart hebt," zei ze tegen hem, waarna ze hem een glimlach liet zien. De intentie was duidelijk. Dank je voor hiervoor.

Vervolgens werd de zware doos uit haar handen gelift met relatief weinig moeite. Lucie knipperde wat verbaasd terwijl ze langs haar stramme armen wreef en de professor nakeek. Seiche kwam weer terug gevlogen en nestelde zich in de blauwe haren van Lucie, een beetje geïrriteerd mopperend door... nou ja letterlijk alles wat er net gebeurd was. "Nou je had professor Cypress moeten zien toen ik er stage liep," merkte Lucie op, haar wenkbrauwen wat geheven terwijl ze de professor nakeek. "Vraag me toch af wat er in die doos zat." Maar die vraag was al snel genoeg vergeten toen er een bekend silhouette in haar ooghoek zweefde. Met een brede lach keek Lucie om naar de Dreepy die verschenen was, meteen haar armen er iets voor spreidend. Ze was immers Indi gewend die altijd rond Am en haar hing, voordat ze verbaasd met haar ogen knipperde. "Paars?" vroeg ze, omkijkend naar Kylian, waarna ze de Dreepy geïnteresseerd bekeek. Seiche zoemde van haar hoofd af en draaide al glitterend een rondje rond de Dreepy, deze uitnodigend voor een race.

De opmerking over Cypress had de roodharige zijn aandacht getrokken. Lucie, daarentegen, beet kort iets op haar lip, terwijl ze haar hand over haar achterhoofd liet gaan, een blauwe lok haar vervolgens over haar schouder duwend. Ze rolde het uiteinde van haar lange haar rond haar vinger heen terwijl ze begon te spreken. "Oh.. Ja, nee, ik ging er op stage en Amélie was daar ook, en ik weet niet wat die twee voor een historie hebben, maar hij scheet zeven kleuren," verzuchtte ze, "Verbaast me dat ik de stage gehaald heb." Die arme man leek elk moment flauw te kunnen vallen. "Geen idee wat de historie is, waarschijnlijk een scharrel, Am kennende." Am leek af en toe de tranen van der ex'en te nuttigen als ontbijt.

De Dreepy vloog een paar rondjes rond haar en Lucie draaide wat mee met de Pokémon, breed glimlachend. Ze vond Dreepy's leuk. Ze zou Am een keer moeten vertellen dat ze een... wacht. "Mag ik een foto van Spy maken?" besloot ze te vragen, waarna het haar opviel dat deze met Anna aan het ruzieën was om een plek op de hoed. "Echt, die hoed ligt aan de wortel van al je problemen," merkte ze droogjes op, waarna ze met haar hoofd schudde.

De Dreepy was niet alleen paars, maar ook shiny. Lucie bekeek de Dreepy nog een keer goed en keek vervolgens weer naar Kylian. "Ik heb een keer hierover gelezen, maar hoe kun je zien dat deze shiny is dan?" Ze had wel eens eerder gelezen over een Shiny Traited Pokémon, een Growlithe met vlekken die duidelijk shiny kleuren had. Maar.. Deze Dreepy was paars. Dat kon toch net zo goed een andere trait hebben?

Blijkbaar was haar uitleg over Amélie voldoende, aangezien Kylian er niet verder over doorvroeg. Ze glimlachte wat verontschuldigend. Zijzelf was al ontzettend aan Amélie en haar gedrag gewend, maar Kylian had er duidelijk wat meer moeite mee. Ze voelde zich toch enigszins verplicht om haar vriendin "Ze is een schat hoor," merkte ze op, "Ze heeft me zelfs een Pokémon gegeven zodat ik.." Ze liep eventjes vast, "Zodat ik een licentie kon halen," besloot ze. Die Pokémon was ze kwijt. Ze beet eventjes op de binnenkant van haar wang en besloot zich weer op de Dreepy te focussen.

Ze hief haar Holocaster en klikte een foto af van de veels te blije Dreepy. Met een glimlach stuurde ze deze naar de grootste Dreepy fan die ze maar kende. Hoe kon het ook anders. Die zou wel uit haar dak gaan om een paarse Shiny Dreepy. Ondertussen kon ze het niet laten om alsnog een jab naar de hoed te maken. "Let's agree to disagree," merkte ze op. Het was fijn om tenminste iets te hebben om hem een beetje mee te prikken. Voor hem was dat prinses, voor haar was het de hoed. Het was de balans van het leven.

Ze zond de foto weg en keek vervolgens naar de blauwe details die de Dreepy had. Ze stapte eventjes om de Dreepy heen en kon zich maar wat goed herinneren van Indi dat deze inderdaad een andere kleur waren. "Wat interessant," humde ze, "Je zou zeggen dat deze kleur wel beter camoufleert in het duister. Als het erfelijk is, zouden er dan uiteindelijk alleen maar paarse Dreepies overblijven over een paar generaties?" Vooral Sinnoh leek een broedplaats te zijn van dit soort mutaties immers. Ondertussen viste ze een pasje uit haar portemonnee, grijnzend naar Kylian. "Breeding License al gehaald dan?"

Nogmaals keek Lucie geïnteresseerd naar de Dreepy van Kylian, totdat haar Holocaster al snel begon te zoemen. Ze lachte zachtjes en schudde haar hoofd terwijl haar blik langs de eerste golf van berichtjes ging. ”Iemand is jaloers,” zei ze met een glimlach. Het zou haar niet verbazen als Kylian binnenkort een aanbod kreeg van veel geld, maar dat zou hem waarschijnlijk weinig doen, als ze hem een beetje goed ingeschat had. Ze dacht nog even na over na voor ze antwoordde. ”Geen idee, maar waarom zouden er nu allemaal paarse Dreepies ontstaan? Niet omdat ze zich niet voortplanten en vroeg sterven,” humde ze.

Ze stopte haar Breeder License weer in haar portemonnee en zette een paar stappen in Kylian’s richting toen deze naar zijn tas liep, zelf overlopend van de nieuwsgierigheid. ”Ik moet binnenkort stage lopen bij een breeder voor de Researcher opleiding, anders zin om mee te gaan?” merkte ze ondertussen op. Ze waren toch een eind gekomen. Eerst had ze gehaat om een stage met hem te lopen, maar tegenwoordig legde ze toch wel een zeker vertrouwen bij deze roodharige jongen. Ze zwaaide nog een keertje naar de Dreepy tot ze stil kwam te staan op een paar stappen afstand kwam van Kylian. Haar ogen sperden zich wat open toen deze een fosiel uit zijn tas haalde. ”Wow, hoe kom je aan een fossiel dan?” vroeg ze, haar ogen twinkelend van plezier. Het zou verschrikkelijk interessant zijn.

Pretlichtjes twinkelden in haar ogen terwijl Kylian noemde dat hij Willow alleen kwijt was. ”Ik weet misschien wel een manier,” merkte ze op, waarna ze nog twee Pokéballs opende. Ruddles en een gitzwarte Buneary verschenen. Bijna direct begon je gerommel achterin het lab te horen. Zou het genoeg zijn om de professor te doen verschijnen?

Lucie wierp nog één blik op haar Holocaster en zuchtte erg diep. Een dubbeldate met de Dreepy en Kyle. Am, rot op. Ze beet eventjes op de binnenkant van haar wang voor dat ze besloot dat het waarschijnlijk om de Dreepy ging. Am was immers altijd heel erg vasthoudend als het om Dreepies ging. Ze sloeg haar Holocaster dicht en stopte deze weer in haar zak, waarna Kylian haar volledige aandacht weer had. "Ah, een concurrent," humde ze op zijn woorden, al zat er geen daadwerkelijke competitie achter. Wellicht konden ze wel samenwerken in de toekomst.

Lu knikte bij zijn opmerking en pakte het kaartje wat ze van de Breeder had gekregen uit haar zak. Het was een beetje verfrommeld, maar de datum en tijd waren nog wel zichtbaar. "Hier, ik heb de afspraak al in mijn Holocaster staan. Hoop dat je niet bang bent voor insecten." Want daar had deze breeder er schijnbaar genoeg van. Zijzelf was er niet helemaal.. comfortable mee, maar gelukkig wel goed genoeg dat ze er niet verschrikkelijk veel last van had. Vervolgens begon ze te lachen om de volgende opmerking van Kylian. "Ann heeft wel haar connecties," merkte ze op. Fossielen waren zo zeldzaam. "Kan ze misschien nog wat Pokémon voor mij regelen? Ik heb nog wel wat op mijn verlanglijstje staan," merkte ze plagerig op. Een volgend projectje om te breeden in ieder geval. "Wanneer ben je jarig dan?" besloot ze vervolgens te vragen, een mental note makend dat zijn verjaardag eraan kwam.

Ruddles zwaaide enthousiast naar de Dedenne en naar Kylian zelf. Vervolgens daalde hij wat en zweefde een rondje rond Anna. Uiteindelijk besloot hij haar op te tillen en mee te nemen in zijn vlucht. "Voorzichtig met haar he," lachte Lucie, waarna ze bijna omver geduwd werd door professor Willow. Lucie wankelde en greep een boekenkast beet om zichzelf weer te balanceren, intern de professor toch lichtelijk verwensend. De Professor had ondertussen haar Buneary opgetild en was deze aan alle kanten aan het bekijken. Ze trok zelfs een plukje haren uit om het pigment te bepalen. Pas toen ze dat gedaan had, had ze weer oog voor Kylian, hem een beetje verstoord en verstrooid aankijkend wat deze stagiair nou weer van haar moest. Ze was toch druk druk druk bezig!

Hij ging zich focussen op draken, noemde de jongen. Lucie klakte eventjes kort met haar tong voordat ze grinnikte. "Past niet echt bij je lengte, grote draken," merkte ze op, `bij hem uit de buurt blijvend voor het geval hij wel boos zou worden. Haar volgende woorden waren meer gemeend, oprecht geïnteresseerd. "Maar ik ben benieuwd wat voor traits je allemaal op draken kan krijgen. Je wil dus met je Dreepy gaan fokken?"

De jongen zette daadwerkelijk de afspraak in zijn Holocaster, dus ze kon er waarschijnlijk vanuit gaan dat hij zou verschijnen. Ondanks zijn geklaag over insect Pokémon. Ze trok haar wenkbrauwen iets naar hem op. "Focus op draken, maar bang voor insecten?" vroeg ze hem met een lach. Ze had er zelf ook weinig mee, maar echt bang was ze er niet voor. Wat haar betrof had je meer te vrezen van de mens dan van een Pokémon. Behalve.. dan misschien Ursarings. Die stonden wat lager op de ladder van vertrouwen momenteel.

Ze boog zich naar voren en raapte wat boeken op, deze weer op de plank zettend. Hoe Professor Willow kon leven in deze chaos was Lucie een raadsel. Wat een verschrikkelijke bende. Wat haar betrof was een opgeruimde werkplek een opgeruimd hoofd. Tegelijkertijd, als ze Professor Willow een beetje hoorde rommelen, kon ze zich niet voorstellen dat de vrouw een opgeruimd hoofd had op welk punt van haar leven dan ook. Dat ze een professor was geworden was haar een raadsel. Maar tegelijkertijd, er zal wel de één of andere crazy genius vibe aan de gang zijn daar. "Je mag je gelukkig prijzen met zulke vrienden," humde Lucie. Ann had ze al ontmoet natuurlijk en het leek erop alsof ze door het vuur ging voor Kylian.

Het gesprek werd redelijk afgekapt toen professor Willow ten tonele verscheen, de Pokémon half mishandelde en als Usain Bolt ervandoor ging met het fossiel in haar hebberige handen. Lucie keek haar even stomverbaasd na, waarna ze met Kylian meeliep. "Pas maar op, straks wordt die Tyrunt net zoals zij," humde ze terwijl ze met hem meeliep, "doet ze er iets speciaals mee terwijl ze hem tot leven wekt." Dat zou toch wat zijn. Maar al snel keek ze vol interesse naar wat er gebeurde bij de machine, hoe deze de lichten deed knipperen als een mislukte Frankenstein, hoe een vreemd soort mist eruit wegvloeide toen de deurtjes weer open gingen. Hoe een dino met hele grote kaken verscheen. Een paar gegevens in haar hoofd klikten zachtjes aan op hun plek. Dit was een Tyrunt, de natuurlijke vijand van haar Amaura. Ze had over ze gelezen. Haar blik ging zijwaarts naar Kylian, hem in stilte de kans gevend om zijn nieuwe Pokémon uitgebreid te begroeten.

Dan stopte hij hem terug, als hij net zoals professor Willow zou zijn. Lucie trok haar wenkbrauw iets op naar de jongen, maar leunde vervolgens haar kin op haar handpalm, vol afwachting kijkend naar wat er uit de machine zou verschijnen. Zou het soortgelijk zijn aan haar Amaura? Zou haar Amaura überhaupt op deze manier uit de machine gekomen zijn?

Met wijde stappen kwam een monster met gigantische kaken uit de machine gestapt. Eventjes leek het rustig te blijven. Een voorbeldige Pokémon. Vol interesse keek Lucie toe naar hoe het wezen in het rond leek te kijken. Een wonder der wetenschap, hoe het nu weer rondstapte. "Gefeliciteer-" begon Lucie.

En toen brak het dinosaurus pandemonium los.

De Tyrunt gebruikte die stevige beentjes om naar de Metang te rennen en deze bij de arm te pakken, om vervolgens een klap te krijgen waar Badr Hari jaloers op zou zijn. Lucie knipperde verbaasd met haar ogen en sloeg haar hand iets voor haar mond. "Nou.. Hij is niet.. zoals Willow.. denk ik." Die arme Metang. Hij zat al onder de barsten. Het was geen beestje met mazzel.