Tales of

Sinnoh

De politie had hem willen spreken over heel het incident in de supermarkt in Jubilife city. Er was weinig extra dat hij ze nog kon geven, gezien alles duidelijk zichtbaar was op het filmpje dat over het internet circuleerde. Enkel het begin stond er niet op, maar daarvoor waren er de bewakingscamera’s. Ze hadden hem nog enkele vragen gesteld maar uiteindelijk besloot Casimir om geen klacht in te dienen, hij wist hoe lang zo’n rechtszaken konden duren, zelfs al was het bewijs er. Voorlopig zou een contactverbod het doen.

Heel de ondervraging had enorm veel uit hem gehaald en eenmaal hij weer buiten was, was hij mentaal op. Als Casimir zou gaan liggen, zou niet meer wakker te worden voor de rest van de dag. Het klonk als muziek in de oren.

Op zijn gemak liep Casimir rustig weer richting de studio van Alain. Nog een dag of twee en dan was hij bijna zeker dat het zou lukken om weer naar zijn eigen thuis te keren, iets waar hij naar uit keek. Ondanks de enorme gastvrijheid, was het toch een goed vooruitzicht.

Een plots geluid uit de struiken naast hem deed Casimir stil staan voor een moment. Een diepe frons vond zijn weg naar zijn voorhoofd toen hij wat op de grond zag liggen, iets dat erg hard leek op het ei van die gast die hij enige tijd geleden gezien had. Twijfelend kwam hij dichterbij en ging hij voorzichtig door zijn knieën om het op te rapen. Zoals gedacht was het inderdaad een ei en aan het plotse gehis was iets niet blij dat hij het vast had. Casimir zetten wat passen naar achter, maar bij iedere pas die hij verzetten, zetten de pokémon een stap vooruit. Hij had het rare zwarte ding (salandit) nog nooit gezien, maar vriendelijk zag het er niet uit. Enige wat hij kon doen was verder naar achter stappen, want met het ei in zijn hand en de andere nog steeds nutteloos, kon hij niet eens zijn vulpix erbij nemen. “Ksst, ga weg,” probeerde hij maar het zorgde enkel voor luid gehis.

Dit was een serieus probleem...

note -