Tales of

Sinnoh

De datum kwam steeds dichterbij. Ze had samen met Amélie afgesproken dat ze binnenkort de gym zou doen en ze had daarom ook een datum geprikt. Een stok achter de deur om ervoor te zorgen dat ze daadwerkelijk ook ging. Maar ze was er niet gerust op. Ze hield niet van Pokémon gevechten tegen andere mensen. Een Pokémon in het wild ging meestal niet te ver, een Pokémon die opgezweept was door een trainer ging nog wel eens tot het gaatje. Daarom dat ze het belangrijk vond om zo goed mogelijk getrained te hebben.

”Electro Ball!” zei ze tegen Ruddles, welke vervolgens zijn handjes bij elkaar bracht. Ze had een blikje op een omgevallen boom naast het pad gezet. De Raichu had moeite gehad met de precisie van zijn Electro Ball terwijl de Discharge eigenlijk altijd wel goed ging. Misschien omdat het een meer geconcentreerde aanval was? De Raichu schoot inderdaad wederom naast het blikje, maar wel dichterbij dan voorheen. Knetterend verdween de bol elektriciteit in de struiken. Lucie stapte naar haar Pokémon, deze een hand op het hoofd leggen. ”Gaat steeds beter,” sprak ze liefkozend, waarna ze hem onder zijn kin kriebelde. Desondanks gierden de zenuwen wel door haar buik heen. Arceus above.

Zo stond ze met haar hand op het hoofd van Ruddles, zo werd ze bijna gelanceerd. Ze had niet snel genoeg gereageerd op de voetstappen die ze gehoord had. Een plotselinge, forse klap in haar zei ontnam haar de adem terwijl ze wankelde en op haar knieën viel. ”Oof!” bracht ze uit, waarna ze vrij snel weer overeind probeerde te krabbelen, defensief. Verschillende scenario’s raasden door haar hoofd heen. Was dit een aanval? Die stropers van voorheen? Maar toen zag ze de jongen met een konijn… En een hele boze Corviknight. ”Ruddles-” begon ze al meteen.

De wereld tolde nog kort nadat ze op de grond geworpen was door de impact. Lucie wilde haar hand tegen haar voorhoofd zetten en kort met haar hoofd schudden om weer even wat helderder te worden, maar het mocht niet baten. Ze werd al snel bij haar pols gegrepen en half overeind getrokken. "Ho! Wacht!" bracht ze uit. In combinatie met het wilde geflapper van de vleugels van de Corviknight.

Een panisch gestotter kwam uit de jongen en Lucie beet kort op haar lip. Haar eerste instinct was ook rennen, heel hard rennen. Wegwezen bij dit grote monster. Maar Lucie wilde niet nogmaals rennen. Ze was altijd aan het rennen. En misschien was het ook wel dat de jongen zo in paniek was dat ze zichzelf zo ijzig rustig voelde. Ze had hier verdorie een elektrische muis. Daar ging dit gevogelte niets aan veranderen. Ze trok haar pols los en wendde zich tot de woedende Corviknight. "Ruddles! Discharge!" De chocoladekleurige Raichu trok zijn pootjes in en vonkte op, waarna grote stralen elektriciteit in de richting van de Corviknight gingen.