Tales of

Sinnoh

“En nu voorzichtig doen,” sprak hij de Buneary voorzichtig toe, nadat deze haar verband los had getrokken tijdens het spelen met de Petilil. Hij sloeg zijn armen even over elkaar en keek de kleine Pokémon hoofdschuddend aan. Ze was duidelijk gehecht aan Zinnia, wat niet echt een verrassing was. De Petilil was enorm zachtaardig en sociaal, waar de zwarte Cacnea juist afstandelijk en koud was. Verbazingwekkend genoeg was hij toch heel voorzichtig met zowel Zinnia als Lara.

De twee kleine Pokémon maakten hun weg het veld weer op en gingen daar door met spelen, terwijl de Cacnea zijn armen over elkaar sloeg en met donkere ogen naar het tweetal keek. Alain knielde naast de Pokémon neer en aaide deze tevreden over zijn kop. “Je hoeft ze niet de hele tijd te beschermen, er is niets—”

Te vroeg gesproken.

Er kwam iemand voorbij lopen en schijnbaar, na alles wat er was gebeurd, besloot de Cacnea dat dat al een te grote dreiging was. Hij sprong in het pad van de vreemde en hield zijn handen dreigend naar voren, boos ‘pratend’ alsof de ander zou begrijpen dat hij dreigde dat ze niet dichterbij de Petilil en Buneary mochten komen.

“Eh? Ah! Sorry— Ik— Oh Arceus. Reed! Het spijt me hij is— Eh— Overprotective,” stamelde Alain terwijl hij op de Cacnea af stapte en deze streng aankeek. De Cacnea verlaagde zijn armen weer, maar bleef pislink kijken. Wat een Seedot.

Agressief. Alain fronste even bij het woord. Hij slikte en wierp een onzekere blik op de Cacnea, welke geschrokken omhoog keek en zijn hoofd schudde. Alain haalde even diep adem en wreef zijn hand onzeker langs de achterkant van zijn nek. Was hij een slechte trainer? Moest hij de Cacnea beter onder controle krijgen? Dat was wat hij wilde… Maar hoe?

Ah. Zij had ook een… probleem. Alain knipperde verbaasd naar de Riolu. “Reed, kom op! Je had geen reden om zo te doen,” sprak hij de Cacnea toe, welke ontevreden naar de grond keek, maar uiteindelijk iets wat waarschijnlijk een half-assed excuus was mompelde naar de Riolu. “Sorry! Eh— Mijn andere twee zijn al eens aangevallen en—” Ik ook. “Hij denkt dat hij dat tegen moet houden.”

Ondertussen keek de Buneary met vol enthousiasme naar de soortgenoot en begon deze op en neer te springen, tot deze haar hechtingen herinnerde en tot stilstand kwam. Er werd enthousiast geroepen en met armpjes gezwaaid, terwijl de Petilil wat voorzichtiger, maar wel vriendelijk was.

De andere Pokémon kwam uit de Shelter. Ah. Alain had daar nog nooit gekeken. Om eerlijk te zijn was zijn team al veel verder uitgebreid dan hij had gehoopt, waardoor niet alle Pokémon de aandacht kregen die ze verdienden. Hierdoor vroeg Alain zich wel eens af of hij misschien met een andere oplossing moest komen, vooral voor de Ponyta, maar voor nu… “Reed was een cadeau van mijn ouders en is al sinds dag één…” Zo, ja. Alain wreef weer even langs de achterkant van zijn nek. “Het was erger dan nu.” Dus er was vooruitgang? Dat was iets.

“Hey! Rustig aan, kleine,” mompelde Alain, waarna hij op zijn te enthousiaste Buneary af stapte. “Je zit vol hechtingen, als je zo blijft springen zitten we weer in het Pokémon Center.” De Buneary kwam abrupt tot stilstand en de Petilil nam de tijd om nieuwsgierig iets dichterbij de andere Buneary te komen, terwijl Alain zijn armen over elkaar sloeg. “Je zou toch denken dat ze er zelf aan denkt om voorzichtiger te doen,” zuchtte hij. Maar, nee. Dat scheen niet in Lara’s hoofd voor te komen.

Alain keek verbaasd naar de Buneary toen er gevraagd werd hoe ze daaraan kwam. “Ah! Ehm… Toen ik haar vond was ze aangevallen door een Corviknight,” legde hij uit. Het was nou niet echt een eerlijk gevecht geweest, tussen zo’n jonge Buneary en een volledig geëvolueerde Corviknight. “Ze lag er al even en… de wonden waren vrij diep,” legde hij uit. Alain haalde even een zucht en borstelde zijn vingers door zijn grijze haren.

“Zij en de Petilil zijn allebei niet… mijn Pokémon. Ik heb ze beide gewond en ziek gevonden en verzorg ze tot ze de keuze kunnen maken,” merkte hij op. Hij had het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om de twee te forceren hem te joinen, zelfs al kreeg hij het idee dat er weinig twijfel was. De Buneary hing nog net niet de hele dag aan hem en ook de Petilil was erg aanhankelijk.

“Ik denk… Ah… Als ik naar het Pokémon Shelter zou gaan zou ik alles willen adopteren…”

En waarschijnlijk zat hij dan met allemaal Pokémon zo moeilijk als de Cacnea kon zijn.