Tales of

Sinnoh

De tranen waren maar blijven komen en hij wist echt niet wat hij kon doen om te stoppen. Hij was zo enorm verdrietig, hij wist gewoon niet waar dit vandaan kwam. Het was alsof iemand een vergrootglas had geplakt op zijn gevoelens en het open en bloot had gelegd. HIj voelde zich zo zwak en wilde dat de rest van de wereld gewoon verdween. Maar hij wilde ook niet alleen zijn. HIj wilde echt niet alleen zijn. Snikkend had hij toegekeken hoe zijn berichten niet naar Alain waren verstuurd, zijn ogen gingen nog even over het berichtje die hij van hem had gekregen. Het laatste berichtje die hij ooit van hem zou krijgen. Hij klemde zijn tanden op elkaar en ging even terug naar de ander chat waar hij Rani aan het appen was. Hopeloos, alleen... Hij was eenzaam. HIj had iemand nodig. Zelf als het iemand was die hem aan het uitlachen was. HIj wilde gewoon, dat iemand gewoon... Er was. HIj was negatieve aandacht gewoon, dat was hoe de meerderheid van de mensen naar hem keken. Hij moest zelf geen liefdevolle aanraking te hebben, geen knuffel. Gewoon iemand die naast hem zou zitten. Al was het iemand die hem uitlachtte voor het feit dat hij zo klein was of iemand die hem vertelde hoe waardeloos hij wel niet was. Iets was beter niks. Hij wilde gewoon dat hij iets anders voelde dan dit gevoel van hopeloosheid, dit gevoel van wanhoop. Haat, woede, pijn, angst. Iets. Zolang het maar zijn gedachten van Alain kon halen en de hele situatie waar hij nu in zat. Zolang hij maar even iets anders kon voelen dan... Dit.

Zijn ogen gingen even op de lucht toen een eerste regendruppel zijn weg naar beneden vond. Ah... Ging het nog eens regenen ook. Fijn. Nog meer waterdruppels kwamen al snel uit de lucht. Het vulde de lucht met een dikke zwaarte die het hem ongemakkelijk maakte. Het was zo koud, hij wou eigenlijk iets warmer aan hebben. Hij kwam overeind en hield zijn hand op om zijn hoofd wat te bedekken, zijn andere hand met de holo caster bleef hij star vasthouden, rond zijn buik slaande. Hij was bang dat als hij zichzelf niet vasthield, hij omver zou kegelen. Hij was al niet zo stabiel op zijn voeten, wilde eigenlijk naar zijn bed toe... Maar hij was niet zeker of zijn gedachten hem zouden toestaan om echt te slapen. Misschien dat hij beter naar zijn hotelkamer ging. Misschien dat hij toch beter Rani even appte om te zeggen dat het een misverstand was. Hij kwam overeind en bracht zijn bevende hand in beweging. Zijn zicht nog steeds warig door de drank en tranen, die al die tijd niet waren gestopt. Hij was echt niet ok. Voelde zich niet ok. En hij wist niet wat hij ging doen als dit zou aanslepen. Een gevoel van hopeloosheid die hem zo zwaar lag dat het echt pijn begon te doen. Hij wist niet of het ooit nog weg zou gaan, alsof het altijd een deel van hem zou uitmaken.

Hij ijsbeerde even in de regen, zijn haren en kleding langzaam natter wordende in de storm die langzaam op gang aan het komen was. Hij beet even op zijn onderlip terwijl hij zijn scherm probeerde te unlocken. Zijn vrije hand streek even naar zijn gezicht. De regen vermengde zich met zijn tranen en hij was niet helemaal zeker of hij echt nog heel hard aan het huilen was. Het enigste waarvan hij nog zeker was, was dat het koud was. Maar alleen... Alleen was hij niet meer, want voor een fractie van een seconde liep iemand tegen hem aan. Met een knal kwam hij op de grond terrecht, zijn holo caster schoof meteen uit zijn hand en belandde twee meters van hem af. Kreunend duwde hij zichzelf wat overeind, maar de bende vrouwen die hem omver hadden gelopen hadden geen oog voor hem. Ze waren haastig door de regen aan het rennen en het enigste dat Myr nog zag was hoe een van hun hakken zich in het scherm van zijn holo caster plantte en-

Hij haalde diep adem en voelde een nieuwe vlaag van verdriet over hem heen trekken. Zijn handen beefden en langzaam legde hij zijn hoofd terug neer op de kaseien van de straat terwijl hij zijn handen rustig over zijn hoofd legde. Hij klemde zijn tanden strak op elkaar terwijl hij harder begon te huilen. Als hij had kunnen snikken, geluid kunnen maken, was er iets geweest. Maar in de stilte van de nacht was enkel het getik van de regen hoorbaar. Hij wilde niet meer rechtstaan. Als het aan hem lag, bleef hij hier liggen. Was er nog een punt in overeind komen? Zijn lijf beefde. Op het einde van de rit was het toch allemaal zijn schuld. Er was niks dat hij kon doen. Helemaal... Niks.

Waarom hij ervoor had gekozen om iemand zoals Rani te appen en niet iemand anders was vrij simpel. Wie zou hij appen buiten hem? Hij kon een hele reeks mensen opnoemen maar vertrouwde het niet, of was het toch iets anders? Angie, Victoria, zij hadden andere problemen om mee te dealen. Daarbij gunde hij het dat zij vrienden bleven met Al. De gedachte om hun compleet uit zijn leven te duwen was al langer in zijn gedachten aan het rondgaan. Dan moesten ze geen keuze maken, hij maakte de keuze voor hen. Maar hij had de kracht niet, de woorden niet, om het hun te vertellen. Dus zou hij gewoon stil zijn tot het uiteindelijk zou verwateren. Dat was hoe het beste leek voor hem. En mensen zoals Kass? Waar hij zich al van dag 1 goed bij voelde? Nee, dat kon hij haar niet aandoen. En Rey? Nee, zij had haar eigen problemen waar ze mee zat. Hij zou er voor haar moeten zijn, niet omgekeerd. Rick had al duidelijk gemaakt hoe het bij hem zat... En Lucia was niet het type persoon die over dit soort dingen zou kunnen meepraten, laat staan zou instaan om iets voor hem te betekenen. Hij stond er alleen voor. Iedereen kende hem, maar wie kende hem écht. Niemand. NIemand. Buiten misschien één iemand. En die stond nu bij hem.

Hij richtte zijn hoofd wat op en liet zijn ogen even rusten op de schoenen van de ander, waarna zijn blik zich oprichtte naar het gezicht van de man. Hij had al een peuk opgestoken. De kleine man voelde zich meteen stukken beter dat iemand was gekomen. ALs hij in elkaar werd geslaan door de ander zou hij zelf gelukkig zijn. Hij liet een schamper lachje zien toen de ander sprak. Hij haalde diep adem en vond de energie terug om zichzelf wat meer recht te duwen. Zijn handen waren geschaafd van de val, maar veel pijn had hij er niet van. Hij slikte en kwam wankel overeind. Zijn helderblauwe ogen bekeken de ander even waarna zijn kleine glimlach groter werd. Zijn lichaam kwam in beweging en hij stak even zijn handen op waarna hij het gebaar maakte voor sorry. Zijn hand bleef nog even rusten op zijn borstkas, waarna hij na enkele tellen het gebaar weer uitvoerde en even zijn ogen liet afdwalen. Vervolgens liet hij zijn handen wat zakken en knikte hij even naar de ander, waarna hij opkeek naar de hemel, die helemaal dik zat door de wolken. Het leek steeds harder te gaan regenen... Dat was niet fijn... HIj kneep zijn ogen tot spleetjes en haalde even diep adem. Wat een heerlijke avond was het toch.

Hij liet zijn ogen terug op de ander vallen en zette een paar passen naar voren. Zijn handen schoten meteen naar de vrije hand van de ander. HIj wilde hem meedoen naar ergens. Het was belangrijk. Dus probeerde hij gewoon eerst zijn arm of hand vast te grijpen. Whatever hij eerst kon vastnemen. Het was iets dat hij moest doen voor de ander. HEt was immers iets dat hij al langer wilde doen. Het was iets wat hij waarschijnlijk nooit zou doen in zijn nuchtere toestand. Zijn kleine lijfje begon echter wel te beven, hij begon echt moe te worden. Hij was zo moe... Vermoeid gewoon. En koud. De regen hielp ook voor geen meter. Maar goed, wie gaf er ook om gezondheid?