Tales of

Sinnoh

Zodra het glas voor haar weg werd gezet tilde ze het aan haar lippen en liet ze het in een keer haar keel in glijden. Met een plof zette ze het glas weer terug op de bar. Ze was behoorlijk pissig. Verdrietig. Wanhopig. Ze wilde huilen. Schreeuwen. Slapen. Het erge aan dit alles? Ze had het idee dat ze het aan zichzelf te danken had. Een deel van de reden dan. De ruzie tussen Myrddin en Alain had ze onmogelijk kunnen voorkomen. Hoe ze er mee om moest gaan was dan weer een ander probleem. De andere reden was precies de reden waarom ze hier was. Een date. Hij was echter nooit komen opdagen. Ze was er netjes een kwartier van te voren geweest. Had gewacht en nog meer gewacht. Twee uur na de afspraak tijd werd ze geblocked door de man en was het zeker. Ze had een drankje genomen maar al snel was een, twee geworden. Twee werd drie en zo voort. Nu was ze al lang de tel kwijt. Maar het was duidelijk dat het niet voor de barman gold.

Enkele momenten later stond ze buiten, alleen in de kou. Het geld wat ze had om naar huis te gaan was op gegaan aan de alcohol. Ze kon nergens heen. Haar nuchtere zelf zou haar verachtte voor haar volgende actie. Maar dit was het enige plan wat haar nuchtere zelf kon bedenken. Een diepe zucht rolde over haar lippen voor ze op de eerste beste persoon die langs kwam af stapte. Zonder aanleiding gooide ze haar armen om het persoon heen. "Help me?" vroeg ze beteuterd. Met een rode flos van de alcohol over haar wangen.

Ze was zo ver heen dat de piep die uit de man kwam, niet eens zo opviel voor haar. Nog dat hij achterover boog om verder bij haar weg te kunnen komen. “Ange?” Huh? Verward keek ze richting het hoofd van de ander. Hey! Deze herkende ze. Een brede lach verscheen op haar gezicht terwijl ze zich nog steviger tegen de man aan probeerde te knuffelen. Een pruillipje verscheen zodra Alain haar op armlengte hield door haar schouder vast te pakken. “Is alles in orde?” Ze liet haar hoofd wat scheef vallen, net een verwarde hond. “Wat doe je hier?” vroeg hij haar vervolgens. Maar dat wilde ze helemaal niet zeggen. Lichtelijk gefrustreerd wurmde ze zich uit zijn grip om hem vervolgens weer in een stevige knuffel vast te pakken. Ze probeerde met een zo'n groot mogelijk oppervlak tegen hem aan te leunen voor de warmte. Met haar voorhoofd leunde ze tegen zijn schouder. "Hmm", humde ze enkel, net een chagrijnig kind.

Ze kreeg haar zin en wist Alain opnieuw in een soort knuffel te trekken. Ha! Het klopte tegen haar schouder was goed in haar ogen. Ze kreeg aandacht. Goed. “Dat is geen antwoord, Ange. Heb je een kamer in de buurt?” Huh? Verwarring tekende haar gezicht voor ze haar hoofd schudde met een zucht. Ze had niet verwacht hier zo lang te blijven. En haar dronken zelf was ook niet echt instaat om fatsoenlijk een kamer voor zichzelf te regelen. “Wat doe je in Jubilife?” En daar kwamen de herinneringen weer boven drijven. Heck. "Hij heeft me gewoon laten zitten Al. Ik ben zo... zo boos!" zei ze terwijl ze met een vuis -niet al te hard- op Alain's borstkas sloeg. Hij had haar zomaar laten zitten en daar was ze behoorlijk pissig over geweest. Het resultaat daarvan? Dat was wel duidelijk.