Tales of

Sinnoh

Voor de een of andere reden had de lui in Crescent moon gedacht dat het een goed idee was om hem een rank naar boven te laten gaan. Gewoon een bank vooruit en kus van de juf, wild dit, maar hij snapte er helemaal niks meer van. Hij had dingen gedaan die helemaal niet mochten en toch... Zijn ogen had donker gestaan toen hij de app binnen kreeg met de vraag of hij nu wel tijd had om iets te doen. Hij had nee willen sturen, maar aan de andere kant... Er was maar een iemand die hij momenteel wilde zien en hij waagde het niet hem te appen na de laatste twee keer dat ze elkaar hadden gezien. Zeker niet na die avond. Na zijn uitbarsting, na Rani. Hij klemde zijn kaken op elkaar en stuurde een ok terug. Niet veel later kreeg hij dan ook een appje terug van de organisatie met de info en locatie. Sunnyshore... Dat was noge en eindje wandelen. Hij opende de map en trok even bleek weg. Nee, dat kon ie niet halen in een dag wandelen. Hij zou een taxi moeten nemen of iets anders. Hij zou dat nooit meer halen. Zijn ogen gingen rustig van het ding af, waarna hij overeind kwam en zuchtend zichzelf klaarmaakte. Het was tijd om weer met mensen te gaan dealen. Had hij helemaal geen zin in. Konden ze hem geen quest geven die meer fysiek gericht was? Waar hij kon vechten met iemand? Waar hij zijn Pokémon kon gebruiken? Schijnbaar niet.

Met een zucht kwam hij uit de taxi, de man werd veel teveel betaald en bedankte de jongeman twijfelachtig. Die kerel had zijn mond niet kunnen houden dat hij het filmpje had gezien en Myr... had oordoppen in gedaan en naar muziek geluisterd. Hij had willen snauwen naar de kerel om zijn bek te houden, maar dat zat er helaas niet in voor hem. Hij trok de oordoppen uit en stak ze weg, waarna hij even zijn holo caster erbij nam en kort weer begon te scrollen door de quest. Hij zuchtte even, ging even naar de chat van Rick... Twijfelde of hij iets ging sturen, maar deed toen de chat weg en stak de holo caster weg. Hij was echt bang om nog met de ander te spreken, ookal wilde hij heel graag tijd met hem spenderen. Misschien was het gewoon ook beter zo. Zijn ogen dwaalden af naar het strand, waarbij hij langzaam in beweging kwam. Op zijn schouder was de Archen te vinden en naast hem liep Morrígan kalm aan de voet. De kleine Espurr was kalm en na het inval met Vulpix had hij nog wel geprobeerd, maar het ging nog moeilijk om met haar te communiceren. Ze begreep hem wel, maar soms maar half. Hij liet zijn blik even langs de zee gaan waarna hij al snel een groepje jongeren zag. Beetje vreemde plek om rond te hangen in de herfst, maar goed. Hij haalde zijn boekje dan ook boven en versnelde zijn pas richting de groep.

Toen hij wat dichter was, kwam Morri meteen naar voren en stak ze blij haar pootjes op naar de bende. Ze leken gewoon wat tijd te spenderen met elkaar en Myr stak even een hand op, een waterige glimlach op zijn lippen. Ze leken hem dan ook al snel op te merken en begroette hem, vragende of hij iets nodig had. Hij knikte dan ook rustig naar de bende en begon te pennen in zijn boekje. Na enkele tellen was hij klaar en kon hij het aan de groep presenteren. 'Hallo, ik maak deel uit van Crescent Moon. Er is een oude man vermist, hij is hier het laatst gezien, hebben jullie iets gezien?' Rustig keek hij even op naar de mensen, die het boek even bekeken en toen naar hem keken, alsof hij een of andere gek was om het zo te gaan doen. Ze waren met meerdere... Dus hoe meer mensen hij kon vragen... Hoe meer kans dat er een iemand iets had gezien, toch? Hij kon er maar op hopen, want op zo'n koude dag als vandaag waren er niet enorm veel mensen op het strand. Daarbij had hij ook een bloedhekel aan zand. Echt wie had ooit gedacht dat dit een goed idee was, jakkes.

Het leek erop dat iemand de oude man had gezien... Vijf uur geleden. De kliffen. Ah... Fijn. Straks was die kerel dood en dan moest hij de politie bellen en dachten ze vast dat hij iets had gedaan. Straks ging ie echt de bak in en dat terwijl hij zich zo braaf had gedragen de afgelopen dagen. Zou echt enorm Cloyster zijn. Als die man echt dood was en hij werd ervan verdacht moord te hebben gepleegd dan ging ie mama bellen hoor. Want dat niet eerlijk. Even wat advocaten fixen die het allemaal beter konden maken. Hij boog zich wat en maakte een dankjewel gebaar met zijn handen, waarna hij nogmaals knikte en vervolgens even naar Morrígan keek. De dove Espurr leek meteen te snappen dat haar baasje klaar was met research en dat ze weg gingen. De kliffen was het? Even zien of hij een weg daar naartoe kon vinden. Met zware passen ging hij verder over het strand. Man, wat haatte hij het strand. AL dat zand enzo. Nee, gaf hem maar het bos, dit was niks voor hem.

Eindelijk terug op de dijk, keek hij even op, beseffende dat hij de weg naar de kliffen eigenlijk helemaal niet wist. Hij liet zijn ogen dan ook meteen afdwalen op een dame die kalm haar Snubbull aan het wandelen was. Het leek erop dat ze niet druk in de weer was, dus de ranger stapte op haar af. Hij had al enorm veel energie in het glimlachen gestoken daarnet, dat zijn gezicht gewoon op neutraal stond. Hij zag er niet al te vriendelijk en happy uit, maar eng zou ie vast niet zijn. Hij was een schop groot. Wat ging ie doen? Je wurgen? hah... Haaa... Nee. De vrouw, echter, leek dit wel te denken want het moment dat hij naar haar toe stapte, merkte ze hem op en zette ze even een paar passen naar achteren. Myr rolde met zijn ogen, hield halt en pakte zijn boekje erbij. De vrouw, daarintegen, liet deze opportuniteit niet liggen en draaide zich razendsnel om zich uit de voeten te maken. Myr, die even snel opkeek van zijn schrijven, zag de vrouw nog net om de hoek verdwijnen. Well... Dat was vriendelijk. Zijn ogen bleven nog even hangen op de plek waar hij de persoon voor het laatst zag, voordat hij een boos gezicht trok. Dat was- Nou ja zeg, belachelijk gewoon! Hij vervloekte zichzelf even, wilde vloekwoorden uitbrengen en dus gebaarde hij dan ook sl-t naar de laatste plek waar ze was verdwenen. Stom wicht wilde niet eens een minuutje wachten. Wat een stom... Ugh.

Hij had het voorval nog een keer, waarschijnlijk omdat hij er zo boos uitzag. Zijn volledige mood was dus naar de haaien. Hij was echt pissed off, maar dwong zichzelf om kalm te blijven. Als hij eenmaal alleen was kon hij vast wel tegen een steen slaan of iets in die aard. Hoe slim dat zou zijn, was een ander verhaal, maar slaan was hoe hij omging met dit soort emoties. Hoe dan ook was een man zo vriendelijk geweest hem de weg te wijzen. Hij had even geknikt naar de kerel en was vertrokken. De kliffen waren een beetje verderaf van de rest van de stad en kort tuurde hij wat over de rand van de weg, de diepte in. Hm... Hij versnelde zijn pas en al snel maakte de moderne wegen plaats voor wat oudere paden. UIteindelijk zouden ze vast leiden naar bos of meer strand, maar voor nu leken deze wegels nog wel dagelijks bewandeld te worden... Hoe dan ook was het akelig stil hier, leken er niet echt veel mensen te zijn. Was het de locatie, de tijd of hem? Hij wist het niet zo goed. Zijn ogen schoten echter meteen ongemakkelijk naar de Espurr en wel meteen pakte hij het wezentje van de grond en duwde hij het tegen zich aan... Die ging ie niet riskeren. Zijn ogen gingen dan ook even naar het beestje, die hem even vragend aankeek. Kon ze vragen aan Aisling of ze even rond kon kijken? Er was enkel even gestaar, voordat de shiny begon te glimlachen en blij haar handjes opstak en keek naar de Archen. De fossiel Pokémon keek even verrast op, keek rond en vernauwde haar ogen. Het duurde echter nog even voordat het wezen in beweging kwam. Ze schoot op en begon meteen rond te kijken. Hier tussen de kliffen leek ze helemaal thuis te zijn. Ze kon hoog springen en gebruikte haar vleugels om wat te zweven. Echt vliegen zat er jammer genoeg niet in. Maar goed, de Pokémon kon wel een beter zich krijgen over de kliffen dan hij en Morri. Misschien vond ze wel iets dat aan hem was ontgaan.

Zijn blik bleef even hangen op de vuurtoren verderop. Nadat Aisling terug kwam en zich terug op zijn schouder nestelde, schudde ze haar kop. Niks, zo bleek, en dus moesten ze verder zoeken. De man beet even op zijn onderlip, ging zijn opties af, maar besloot dat dit de enige uitweg was. HIj zou moeten kijken daar, want waar zou hij anders heen gegaan zijn? Het kon uiteraard zijn dat hij al veel verder weg was gelopen. Als dat het geval was zou hij erop moeten hopen dat iemand iets had gezien. Hij kon altijd zien of Morrígan iets kon overbrengen naar een wilde Pokémon. Maar ergens wilde hij niet de jonge Espurr forceren. Het jonge wezen was zijn baby en dus wilde hij haar niet dwingen dingen te doen die haar lastig konden liggen. Hij haalde dan ook diep adem en maakte een besluit. De vuurtoren it was.

Hij vertraagde zijn pas wat toen hij dichter naar de toren ging, zijn grip op de psychic type in zijn arm werd wat steviger terwijl hij het gebouw even op en af keek. Hm... Zag er onbewoond uit... Dus zou vast niet erg zijn als hij even binnen ging kijken. Heel stil wandelde hij dan ook dichter naar de plek toe, zijn blik ging rustig naar de deur die de ingang van de vuurtoren voorstelde. Nou... De kleine Espurr in zijn armen kantelde meteen haar kopje, een beetje op haar hoede over wat er hier zo was. Myr slikte even, de pijn in zijn keel al beter maar nog steeds voelde hij het goed aan. HIj schudde zijn hoofd wat en haalde een hand op. Met een kalme beweging opende hij de deur even tot een kiertje, toen wat meer en toen volledig open. Twijfelachtig bleef hij even staan terwijl hij de deur wat meer open deed door zijn voet er wat tegen te duwen. Hij was eigenlijk nog nooit in een vuurtoren geweest en werd er een beetje ongemakkelijk van. Het eerste dat hem opviel toen licht binnenviel en zijn ogen zich konden aanpassen aan het licht was de trap, die vast helemaal naar boven cirkelde. De man volgde de treden even met zijn blik, maar waagde nog niet binnen te stappen. Hij pakte zijn holo caster erbij, opende de app en begon te typen. Hij keerde de volume op van zijn apparaatje en hield het op. 'Hallo. is daar iemand?' Klonk er van de text-to-speech mevrouw. Hij liet zijn ogen even weer rond gaan in de ruimte. Waarom werd hij hier zo damn ongemakkelijk van?

Myrddin keek op toen er geluid was van boven. Zijn helderblauwe ogen gingen even de trap af, waarna hij terug naar beneden keek en langzaam naar de kat in zijn handen. Hij slikte, haalde diep adem en sloot zijn ogen. Ok dan Myr. Niet de pussy uithangen. Wat was het ergste dat er kon gebeuren? Hij had Raeghann, de sterkste van zijn team, zo bij de hand. Zij kon enkele moves die korte metten kon maken van grootse uitdagingen. Twijfelachtig nam hij dan ook de ball van de traited Pokémon erbij. Hij liet haar eruit en klikte de ball terug netjes aan zijn riem. De grass Pokémon keek blij op en zwaaide even naar haar trainer. Myr knikte even naar haar en wandelde naar voren om haar een aai over haar fluff te geven. Tevreden sloot ze haar ogen, waarna ze meteen rond begon te kijken. De ranger knikte een keer en wees toen naar boven. De paarse Pokémon volgde rustig met haar ogen de plek waar hij naar wees. Ze maakte een 'o' van haar mond en legde vervolgens haar oogjes terug op haar trainer, blije geluidjes van haar afkomende. Myr glimlachte zachtjes en wandelde verder de toren binnen, waarna hij rustig de deur achter zich sloot, hopende dat hij deze nog zou open krijgen als hij terug naar buiten moest gaan. Als dat niet lukte... Hij zou wel een oplossing vinden.

De Whimsicott begon blij naar boven te zweven, af en toe landende op de trappen. Myr begon kalm ook de trappen op te gaan. In zijn ene arm de kleine Espurr, de andere zijn holo caster met een commando ingetikt voor Rae. Mocht er iets zijn, kon zij meteen ingrijpen. Hij slikte even, liet zijn ogen even naar de grond gaan en terug naar de weg voor zich. Het zou wel erg toevallig zijn dat de man hier was. En voor hoe lang zou dat dan al zijn? Vijf uur? Wat zou er in hem omgegaan zijn om hier naar binnen te komen? Weet je, hij wilde het eigenlijk niet weten. Als hij die opa kon vinden en zijn quest kon afronden was dat voldoende voor hem. Aisling richtte haar kop op toen ze bijna de trap volledig waren opgelopen. De kleine man vertraagde zijn pas wat en behoedzaam nam hij dan ook de laatste treden naar boven. Hij zei het niet vaak, deed zich voor alsof hij van niks bang was, maar in realiteit was ie een pussy. En vertrouwde hij het niet als hij niet wist wat hij moest verwachten, zoals nu.

Bij het horen en zien van de Pokémon, zette hij snel een paar passen de trap weer af. Hij hoorde nog hoe eleketriciteit te horen was. Wel meteen draaide hij zijn lichaam en holde de kleine man de trap af, af en toe een tredende missende in zijn veel te snelle actie. Gelukkig kon hij snel genoeg nog leuning van de trap grijpen, dus veel schade of pijn deed het niet. Hij slikte even moeizaam toen hij eindelijk beneden was en opende zijn mond wat. Hij hijgde, rende naar voren en holde de deur uit van de vuurtoren. Hij had helemaal geen zin om een Amparos aan te gaan. Gelukkig was Rae ook slim genoeg om na een blij geluid, meteen achter haar trainer aan te gaan. Ze kwam dan ook al snel mee de toren uit. Zijn handen beefden nog wat na en even zuchtte hij zachtjes. De holo caster in zijn hand deed hij wel meteen weg. Een Hurricane in een vuurtoren as overkill anyway, right? HIj kantelde zijn hoofd dan ook wat en pakte de shiny Espurr wat beter was. Hij draaide zich een kwartslag en sloot de deur van de toren weer achter zich. Zijn blik gleed even heen en weer, waarna hij zuchtte. Dit ging niet werken, of wel?

Kort maalde de man, waarna hij even keek naar de Archen en Whimsicott. Misschien. Rustig tikte hij wat in, waarna het afspeelde. 'Rae, kan jij hier blijven en zoeken naar een oude man? Als je wat vind ga je richting daar. Jij ook Aisling. En blijf samen.' Klonk er van de holo caster. De vogel en dhet pluisje keken elkaar aan, de ene wat norser dan de ander. Maar de twee zouden elkaar nodig hebben. De kip vloog op en begon weer rond te zoeken langs de kliffen terwijl de grass Pokémon hoogte maakte en vanuit de lucht neerkeek op alles. Myrddin zuchtte even en begon te wandelen. Misschien dat hij maar beter even vlug aan iemand in de buurt kon vragen of die iets had gezien?

Niet ver van de kliffen, waar de stad terug leek te beginnen, was er een dame aan het vegen voor haar deur. De man hield meteen halt en stak een hand op, waarna hij zijn boekje erbij nam. Hij plaatste Morri neer, draaide naar de pagina in zijn boek en begon wat bij te pennen, waarna hij het omdraaide naar de vrouw. 'Hallo, ik maak deel uit van Crescent Moon. Er is een oude man vermist, hij is hier het laatst gezien het laatste gezien op het strand, maar iemand gaf aan dat hij deze kant is opgekomen, hebben jullie heeft u iets gezien?' Hij keek rustig op naar de ander, hopende dat er meer info te verkrijgen was. Zo niet van haar, dan was het hopen dat de Pokémon die nog bezig waren in de kliffen, zijn kippie en katoenbal, wel succes hadden met iets.

De vrouw leek blij en opgetogen te zijn toen ze de info gaf. God... HIj knikte even rustig en bedankte haar met een gebaar en knikje, waarna hij eerst even omkeek. Snelle passen vooruit, waarna hij al snel weer bij de kliffen was. Zijn blik ging even rond en voor hij het wist landde de Archen op zijn schouder en kraaide ze even. Myr schudde even zijn hoofd en kroelde haar. Morrígan knipperde even verward en rustig zakte Myr door zijn benen om haar in de armen te nemen. De markt was een eindje terug wandelen in de stad. En het zou daar ook drukker zijn. Hij zou Aisling uit de ball laten voor een extra paar ogen en Morri deed niks verkeerd, dus die bleef veilig in zijn armen. Raeghann though... Die kastaar moest terug in de ball, daar zou ze geen keuze toe hebben. Zijn ogen scanden het gebied, waarna hij al snel haar paarse kleur tegen de rotsen zag afslaan. Zonder echt op te merken wat ze deed, gebruikte hij zijn ene arm om haar ball te nemen en haar terug te laten keren. Zonder verder nog aandacht te hebben op de kliffen draaide hij zich weg van de locatie en ging hij meer richting de stad toe.

Zoals hij verwachtte was de markt bruisend van het leven en de kleine man liet zuchtend zijn schouders zakken terwijl hij moeizaam de mensen ontweek. Hij vond dit een vreselijk iets. Hij haatte drukke plaatsen zoals deze. HIj liet dan ook een luide zucht horen en scande het volk dat voorbij liep. Hij moest opkijken en velen zagen hem niet echt, waardoor hij moeizaam door de drukte moest werken. Nee, hij zou hier nooit iemand in vinden. Hij moest hoger gaan zodat hij op z'n minst iets kon zien van zijn omgeving. Snel zette hij wat passen zijwaarts en toen draaide hij zijn lijf waarna hij zijn pas versnelde en al snel door de menigte door was gekomen en weer wat ademruimte had. SNel haalde hij even diep adem, waarna hij zijn ogen sloot en even zijn hoofd schudde. Jezus, wat een gedoe weer. Dat opa hier maar beter was of hij zou echt- Ja. Opa was dan helaas dood. In ieder geval had hij geen zo'n grote zin om shit van de origanisatie te horen, dus pushte hij zichzelf om verder te werken en keek hij dus rond. Waar o waar zou hij op kunnen klimmen om iets meer te zien van de menigte? Zijn blik viel al snel op een huis die netjes aan de zijkant, in het midden van de markt was. Oh ja. Goede. Geel dak en rode voordeur. Lelijke combinatie als je het hem vroeg.

Hij had zich naar de voorgevel van het huis gewerkt en keek even op toen hij een duwtje kreeg. Hij wilde even boos grommend iets roepen naar de man, maar toen hij zijn mond opende kwam er niks. Hij snoof even boos en schudde zijn hoofd. Fantastisch. Nee, dit was great. Hij kneep zijn ogen toe, haalde diep adem en ging door zijn benen. Voorzichtig zette hij de shiny Espurr neer, aaide haar even, waarna hij haar ball boven haalde en haar liet terugkeren. Hij klikte de ball terug aan zijn riem. Hij keek even kort naar de Archen die op zijn schouder zat. Het beest kraaide en schoot op waarna het even begon te klauteren aan de voorgeval en al snel hoogte won om op een vlakker stuk van het dak te gaan chillen. Myrddin keek het beest even na, waarna hij de mouwen van zijn jas oprolde. HIj zette wat passen naar achter, spande zijn spieren aan en zette aan. Een kort sprintje waarna hij opsprong en nog wat passen tegen de gevel zette. HIj klemde zijn vingers om een ijzeren bar die uit het huis stak en trok zich snel op. Hij trok een moeilijk en geconcentreerd gezicht terwijl hij zijn voet rustig naar boven bracht zodat hij verder kon klimmen. Hij was blij dat hij erg gespierd had, maar veel ervaring met dit soort dingen had hij niet. In ieder geval was ruwe kracht geen probleem voor hem. Hij bracht zichzelf langzaam wat meer overeind en zette zich af, waarna hij een vensterbank van een bovenste verdieping nam. KOrt trok hij een paniekerig gezicht toen hij zijn ene handpalm voelde wegglijden. Hij hernam zich echter snel en duwde zich al snel op, waarna hij weer zijn voeten naar boven bracht en zich kalm overeind duwde. Hij slikte moeizaam en sloeg zijn handen op om met een klein sprongetje zo het wat vlakker gedeelte van het dak vasthad. HIj wurmde wat meer naar voren en duwde zich moeizaam op het dak, waarna hij zich een beetje draaide zodat hij kon zitten. De fossiel Pokémon kraaide tevreden toen haar trainer naast haar was en keek op, waarna ze even verder het dak op klom. Myrddin kwam langzaam overeind en zocht steun bij het dak, waarna hij even met fijn gekneepte oogjes rondkeek. Waar ben je opa.

Niks. Noppes. De kleine blonde man bleef de omgeving scannen met zijn helderblauw ogen, maar er kwam niks op, er verscheen niks. Er waren oude mannen die voorbij liepen, maar niks van de opa die hij moest vinden. Hij knarste zijn tanden op elkaar en liet zijn ogen even naar zijn Archen gaan, die braaf bleef zitten waar ze zat. Zo hoog op leek ze vrij kalm te zijn. Wederom keek hij op, klaar om verder te speuren naar opa, tot hij opeens iets tegen zijn hoofd kreeg. Geschrokken keek hij even rond, waarna hij geschreeuw hoorde. Een dametje stond voor haar voordeur en was aan het gillen naar hem om van het dak te gaan. Myrddin's kaken werden meteen een tintje roder bij het zien van de vrouw die de hele markt bij elkaar aan het gillen was omdat er, volgens haar, een kind en zijn mislukte Chatot op haar dak zat. Een tweede schoen werd naar hem toe geslingerd en Myr dook even weg, waarbij hij de rand van het huis vastnam. Hij slikte, keek even om naar de twee schoenen die nu bij hem op het dak lagen. Hij stak een hand naar de dame op als teken dat ze kalm moest zijn, maar wederom begon ze te gillen dat dit kind onmiddelijk van haar dak moest. Hij hapte even naar adem en kneep zijn ogen geïrriteerd toe. Zijn andere hand ging naar de schoenen, waarna hij ze van het dak dropte. Aisling had een beetje amusant toegekekn, tot hij in beweging kwam. Rustig draaide hij zich om waarna hij weer rustig naar beneden begon te klimmen van het huis af. Hij kreeg nog wat vloekwoorden af en probeerde ze te negeren. Hij had zijn concentratie nu immers nodig om van het dak te komen.

Het duurde even, maar al snel stond hij terug op zijn voeten aan de basis van het huis. De fossiel Pokémon kwam al snel ook naar beneden en sprong meteen op zijn schouder om liefkozend haar kopje tegen zijn kaak aan te drukken. Hij glimlachte teder en aaide haar even. Het was toen hij echter een plotse klap tegen zijn kaak kreeg, dat hij bijna balans verloor. De dame, die een veel te kort opgeknipt kapsel had en ogen die konden doden, had hem gewoon een klap verkocht. Zeggende dat ze Crescent Moon en de politie zou bellen. Zeggende dat hij op haar eigendom was en ze hem van alles zou maken. Myrddin legde even een hand op zijn gloeiende kaak en keek haar verward aan. Wat? De Archen op zijn schouder was echter wat minder lief en richtte zichzelf grommend op, haar tanden ontblotende. Wel meteen begon het wijs te krijsen en viel ze naar de grond, waarna ze begon te schreeuwen dat ze aangevallen was door de vogel van het kind. De blonde man knipperde even vluchtig, verward en keek snel rond. Een paar mensen waren haar al aan het negeren, maar er was een handvol die hem vragend aankeek. De ranger slikte, rolde even zuchtend met zijn ogen en zette een paar snelle passen naar achter. Hij keek nog even naar de vrouw op de grond, die leek te sudderen van de pijn die ze niet had, en draaide zich om waarna hij weer eens begon te lopen. Weg van hier, weg van die gekke vrouw.

Al snel kwam hij tot een tragere pas eenmaal hij haar gekrijs niet meer kon horen. Hij hield zijn tred echter wel snel genoeg, want hoe verder hij van de markt en die gekke vrouw was, des te beter. Hij schudde zuchtend zijn hoofd en pakte zijn holo caster erbij, waarna hij vluchtig door social media begon te scrollen. Alsof opa daar te vinden was. Maar helaas, hij was ook niet daar te vinden. Hij klemde zijn tanden op elkaar en deed het apparaat terug weg, waarna hij even maalde. Hij zou misschien even langsgaan bij het huis van de oude man. Misschien was hij toch al terug thuis of misschien wisten zijn kleinkinderen en verdere familie waar hij kon zijn. Hij had eerlijk gezegd nog maar weinig hoop waar hij kon zijn, want al zijn sporen waren gewoon dood gelopen. Hij legde even een hand in zijn nek en streek erover, een zware zucht va zijn lippen komende. Ah... Wat een ongelofelijk pain was dit. Wederom nam hij de holo caster, waarna hij even terug ging naar de app met alle informatie over de quest die hij had gekregen. Ah, daar was opa's adres. Hij tikte het aan, opende zijn maps en keek even naar waar hij moest. Een goede 15 minuten wandelen, gelukkig niet al te ver.

Al snel was hij bij het huis aangekomen, waarna hij rechstreeks naar de deur ging en aanbelde. Hij nam ondertussen zijn boekje erbij en begon al neer te pennen wat hij wilde zeggen; 'Hallo, ik ben van crescent moon en heb de opdracht gekregen opa te vinden. Zouden er plekken zijn waar hij graag en/of vaak is?' Hij wist verder niet goed wat hij kon vragen. In ieder geval was het gewoon even polsen wat de familie ervan vond. Aisling sprong even van zijn schouder af en ging nieuwsgierig wat naar de deur, alsof ze echt naar binnen wilde in dit huis. Fronsend zette Myr een voet naar voren en duwde haar wat weg van de deur. Nee, niet in vreemden hun huis gaan.

De eerste die het aanhoorde was Aisling, want die begon te kraaien en hopte naar de struik. Myr keek echter glimlachend op naar de vrouw die deur opendeed. Hoe dan ook, voor hij zijn boekje naar haar kon omdraaien, keek ze even schuin naar de struik. Myr volgde haar blik en schoot rood aan toen hij zag dat opa gewoon aan het pitten was in de struik. Vluchtig keek hij even van de oude man naar de vrouw en terug. Maar ze leek blij te zijn en al snel kreeg hij iets in zijn handen gedrukt. Verbaasd keek hij even naar de steen in zijn handen naar de vrouw en terug. Wattes? Uh. Ok. Hij knikte enkele keren en zette een paar passen naar achter zodat de vrouw naar de opa kon. Aisling dook meteen weg voor de voeten van de dame en ging naar haar trainer toe, om kraaiend op zijn rug te klauteren en aan zijn schouder te gaan hangen. Myr keek nog evn naar het tafereel, voordat hij zijn boekje dichtklapte en in zijn achterzak stak. Hij zette nog wat passen terug, nam zijn holo caster en begon iets in te tikken waarna hij het verzond naar de organisatie. Een teken dat alles vlotjes (?) was verlopen. Nou ja, hij had zeker een hele weg afgelegd en wat kilometers gewandeld. Het was iets. Hij was buiten gekomen in elk geval. Aisling nestelde zich beter in zijn nek en nadat hij zuchtend klaar was met Crescent Moon in te lichten, keek hij even naar zijn andere hand. Een Ice Stone...? Wat moest hij daarmee doen? Hij haalde even diep adem, zuchtte nogmaals en opende zijn schoudertas, waar hij kalm het ding in stopte. Hij had honger, tijd voor iets van chinees te gaan halen ofzo.