Tales of

Sinnoh

Wat een gewone dag had moeten zijn was uitgelopen in een ruzie met een kind. Zij vond het leuk om Morrígan bij de oren te grijpen. Wel meteen was de Espurr gaan huilen en was Myr ertussen gestapt en had hij het kind van zijn Pokémon geduwd. Dit zorgde ervoor dat het kind op zijn beurt ging janken en zijn ouders erbij kwamen. De blonde kerel had een poging gedaan de situatie uit te leggen. Maar hij leek het getroffen te hebben met de lokale Karen die er opstand dat haar Hunter niks verkeerd deed en een engeltje was. Myr rolde enkel met zijn ogen en besloot om het wezentje vast te nemen en gewoon weg te gaan van deze plaats. Daar had hij geen zin in. Hoe dan ook begon de dame meteen te krijsen dat hij hun had aangevallen en kort keek hij naar haar. Wat nou?! Ze bracht meteen de video op en Myr liet zijn schouders zakken en plaatste even een hand tegen zijn hoofd aan. Wat een pain was dit. De vrouw bleef aan een zin door ratelen over dat hij een serieuze straf zou krijgen voor wat hij had gedaan. Hij knikte enkel afwezig, opkijkende naar haar en zijn ogen sluitende. Juist ja, inderdaad. Whatever you say Karen. De attitude die hij nu ophield, echter, was ook niet goed en wel meteen kwamen de dreigementen terug. De ranger opende zijn ogen wat en staarde op naar de vrouw met het veel te korte kapsel en lelijk gekleurd haar. Wat nou? Wat moest hij doen? Het kind een zoen geven? Mijn Arceus... Nee. Geen haar op zijn hoofd die daaraan wilde denken.

Na een goede 20 minuten was die vrouw dus nog steeds bezig. En dus had Myr zich omgedraaid en het op een lopen gezet. De vrouw, die luid gillend ook de achtervolging wilde inzetten, leek niet veel van het fysieke te hebben. Het duurde niet lang voordat ze buiten adem aan het gaan was en op de grond lag. Myrddin keek nog even om en versnelde zijn pas. Geen zin hebbende om uit te leggen aan de politie waarom hij een kind aan de kanten duwde die zijn Espurr aan het pesten was. Rotjong dat het was. Rotvrouw dat het was. Hopelijk kreeg ze een boete van de politie als ze hun belde. Verdiende ze wel. Zacht hijgend kwam hij tot stilstand in een steegje, waar Morri even opkeek naar de man. Ze kantelde haar kopje wat en duwde vervolgens liefkozend haar lichaam tegen hem aan. Hij glimlachte zachtjes en aaide haar wat. Hij zou het voor elke Pokémon gedaan hebben. Was niet eerlijk gewoon. Hij vond dat die beesten niks verkeerd deden, dus waarom zo pesten? Hij sloot even zijn ogen, maar merkte al snel op dat de vorm in zijn armen veranderde, groter werd. Verdwaasd keek hij op, waarbij hij nog het einde van de evolutie kon waarnemen. NIet langer had hij een kleine roze Espurr, maar een goud-witte Meowstic. De shiny kat maakte even blije geluiden en sloeg vervolgens blij haar armen om de nek van haar trainer. Myr glimlachte zachtjes en trok het beestje in een stevigere knuffel. Pokémon waren toch beter dan mensen.

- Open