Tales of

Sinnoh

City trips waren leuk op vrije dagen maar ze moest eerlijk zeggen dat ze geen idee had waar ze nu weer was beland. Ja, het was een grot. Dat kon enorm gevaarlijk zijn maar de fakkels aan de muren gaven een duidelijk pad aan. Zo lang ze dat bleef volgen zou het vast wel goed komen. Verdwalen kon wel maar de uitgang vinden zou ook wel te doen zijn. Bovendien leek Blueberry zelfverzekerd dat hij de weg wist. De shiny Oshawott liep trots voor zijn trainster en haar andere pokémon uit. Snowberry bleef liever zo dicht mogelijk bij Angie. Het was duidelijk dat zij geen grote fan was van het rondlopen in een grot. Angie kon het haar pokémon ook niet kwalijk nemen, zelf was ze ook niet helemaal op gemak. Maar goed, Blueberry ging er graag heen dus ze had niet veel keuze buiten hem volgen. Hij had ook vakantie verdient na al zijn harde werk.

Ogen in het donker. Hah. Helemaal niet creepy ofzo. Blueberry leek er wel nieuwsgierig naar te zijn maar elke keer dat hij er vrolijk op af liep, verplaatste de ogen zich verder van hem vandaan. Snowberry daarentegen stond helemaal te shaken. Dit was duidelijk niet iets voor haar. Met een klein fluitje riep ze dat de Oshawott terug moest komen. Waarna ze door haar knieën ging om de Eevee zachtjes over haar witte vacht te aaien. Nu ze met z'n drieën zo dicht bij elkaar waren, kalmeerde Snowberry een beetje. Ze had het idee dat de spanning in de grot daardoor af nam. "Okay Blueberry, je mag ze rustig gaan zeggen dat alles veilig is en ze tevoorschijn kunnen komen", zei Angie op fluistertoon tegen haar Oshawott. De blauwe pokémon waggelde vrolijk richting de ogen en begon er tegen te praten. Nu hopen dat ze wat minder schuw waren. En hopelijk ook iets minder eng.

De ogen verdwenen, verschenen en verdwenen weer. Het bijna kinderlijke, lachende, geluid, hielp er niet veel bij. Het was net zo'n horror film waarbij een of andere geest straks haar hoofd er af zou hakken. Maar het leven was geen horror film. Angie haalde diep adem voor ze in haar tas begon te graven. Ze moest hier toch ergens iets hebben? Uiteindelijk wist ze een blik tevoorschijn te halen. Na even wringen met het deksel, wist ze het open te krijgen. Pokémon snoep. Ze gaf aan zowel Blueberry als Snowberry een van de snoepjes. Vervolgens rolde ze een tweetal snoepjes dieper de grot in, in de richting van de ogen in de schaduw. Misschien zouden ze die wel op eten en daarvoor dichterbij komen. Het leek haar in ieder geval verstandig om zelf niet zomaar de schaduwen in te lopen. En om nou zo'n lamp van de muur te plukken leek haar nou ook niet helemaal legaal.

Het leek er op dat haar snoepjes theorie correct was. Er was alleen één probleem. Ze bleef nog steeds niet meer zien dan een paar ogen. Daar had ze natuurlijk niets aan. Het begon er immers op te lijken dat dit zowat een of ander spook was dat uit niet veel meer dan ogen bestond. Lichtelijk hopeloos keek ze Blueberry aan terwijl ze snowberry nog een aai over haar kop gaf. Er zat nog maar één ding op. "Zou je alsjeblieft tevoorschijn willen komen?" vroeg ze aan het paar ogen. Misschien zou direct zijn wel helpen bij deze pokémon. Want het leek er niet op dat ze het voor elkaar ging krijgen om de pokémon uit de schaduwen te lokken. Blueberry maakte een aanmoedigend geluidje richting de pokémon en zelfs Snowberry gaf door wat te spinnen aan dat alles veilig was. Als het niet genoeg zou zijn waren er niet veel opties meer over om te proberen.

Vanuit het niets verscheen er iets voor haar. De pokémon was geruisloos geteleporteerd en zweefde nu voor haar. Het was een Abra. Wel grappig maar niet bepaald iets wat ze in haar cafe kon gebruiken. Daar was hij niet schattig of knap genoeg voor helaas. Ze overhandigde de grinnikende Abra nog een snoepje voor ze Blueberry wenkte mee te komen. Snowberry moest niets van de pokémon hebben en volgde haar toch wel, zo dicht op de hiel als mogelijk zelfs. Het was niet altijd handig maar ze kon begrijpen dat de albino Eeevee het een beetje eng vond in de grot. Ze was nog niet super oud dus had nog niet zo veel levenservaring. Waarschijnlijk was het de eerste keer dat ze in zo'n donkere ruimte was. Maar ach. Voorlopig liep ze door om te zien wat ze tegen zou komen.

Nog altijd leek Blueberry er geen problemen mee te hebben om de leiding te nemen door de vrij donkere grot. Snowberry daarentegen had besloten dat het vele malen beter wat om in de armen van haar trainer te liggen. Ze kon het de pokémon niet kwalijk nemen. Het was niet haar keuze geweest om de grot in te gaan maar die van haar trainer. Voor ze het wist had ze in plaats van twee pokémon, drie pokémon. Een roze blob was aan haar hoofd vast geplakt en maakte gestreste geluidjes. Met een frons wist ze de Munna van haar hoofd te trekken nadat Snowberry naar de grond was gevlucht. De Munna spartelde wanhopig in haar armen. Blueberry begon er tegen te praten en voor ze wist wat er gebeurde, volgde ze de Munna door de grot. Dit was zeker geen goed idee en Snowberry liet dat duidelijk merken. Maar het leek er op dat Blueberry de wilde pokémon graag wilde helpen. En ja. Dan valt er weinig anders te doen.

Met Snowberry in haar armen volgde ze Blueberry en de Munna die verder de grot in gingen. Het was best een eindje lopen voor ze aankwamen bij de bestemming van de pokémon. Enkele Elgyem stonden om een Munsharna. Ah. Waarschijnlijk was het familie van de Munna en wilde ze de andere pokémon helpen maar kon de pokémon niet alleen wegjagen. Blueberry kwam recht in actie en zwaaide boos met zijn schelp naar de kleine groep pokémon. Na een kleine aanmoediging voegde Snowberry en wisten de drie pokémon samen de Elgyem's weg te jagen. Het leek er op dat de pokémon geen zin hadden in een gevecht. Gelukkig. Want winnen zou haar kant het waarschijnlijk niet. Zodra de Munna zich tegen de Munsharna had genesteld kwamen haar pokémon weer haar kant op. Het was tijd om deze grot weer te verlaten. Dan kreeg Snowberry eindelijk wat rust.