Tales of

Sinnoh

Het. Was. Koud. Ze wilde haast zeggen dat ze spijt had van haar keuze om hier een te komen. Niet voor niets zat ze helemaal ingepakt in dikke kleding en had ze zelfs Ares en Oxylus warme kleding aan gedaan. Het was hun maat niet maar goed, het werkte voor nu. De Dragon Ground en de Bug type waren geen fan van de kou. Ceto en Porseidon daarentegen? Die konden hun geluk niet op tijdens het spelen in het ijskoude water van het meer. Ceto had een dikke vetlaag en Porseidon woonde op een ijsschots voor hij met haar een kwam. Dat terwijl je juist zou zeggen dat Water types last zouden hebben van de kou. Een huivering trok over haar rug. Ze probeerde haar handen tegen elkaar te wrijven in de hoop dat er frictie zou ontstaan tussen haar handen en de handschoenen. Een beetje hielp het maar misschien moest ze maar eens wat actiever gaan zoeken. Er zouden veel Snorunt in de buurt moeten zijn vanwege de swarm. De vraag was alleen waar ze precies waren.

Een huivering trok over haar rug. Ze wilde tot een balletje in elkaar kruipen. Haar hoofd was al naar beneden gericht. Daardoor vielen haar echter voetstapjes in de sneeuw op. Dit waren andere dan die van haar pokémon af kwamen. Vast de Snorunt waar ze naar opzoek was. De pasjes gingen twee kanten op. Van het water weg en naar het water toe. Aangezien Ceto en Porseidon nog steeds in het water waren, besloot ze die kant op te lopen. Een koude Ares en Oxylus achter haar aan. "Ceto heb je al iets gezien hier of was je te druk aan het spelen?" vroeg ze aan haar pokémon. Het was duidelijk te zien aan de 'onschuldige' blik van de Wailmer dat het spelen geweest was. Typisch. Ares en Oxylus leken tot dus ver nog niet veel op het spoor te zijn. Porseidon was in ieder geval al niet zo'n grote fan van pokémon zoeken, maar dat zou vast nog wel komen.

De voetstappen vervolgde hun weg over een paar ijsschotsen die los in het water dreven. Als ze goed keek leek het er op dat ze aan de overkant weer verder zouden gaan. "Ceto, ik wil een lift!" riep ze. Binnen de kortste keren kwam de Wailmer met haar kop boven het water uit. Er naast kwam het kleine kopje van Porseidon ook boven. Eerst zette ze Ares en Oxylus op de pokémon voor ze vervolgens ook op de rug van de Wailmer klom. Enkele minuten later stonden ze aan de overkant. Gezien dit water zo ijs koud was, moesten ze erg voorzichtig zijn om er voor te zorgen dat niemand er in viel. Dat zou pas echt een probleem zijn. Dus was Ceto erg rustig naar de overkant gezwommen. Nu ze aan de overkant stond met haar pokémon, speurde haar ogen de grond af opzoek naar de voetstappen. Waar gingen ze heen?

K O U D. Dit was echt niet grappig meer. Als het aan haar lag had ze nu een fire type die haar warm kon houden. Helaas zat ze vast aan twee water types die maar al te veel plezier hadden in het ijskoude water. Ceto en Porseidon vonden het helemaal niet koud hier. Ares en Oxylus daarentegen waren er helemaal klaar mee net zoals zijzelf. Zodra ze zag waar het spoor heen liep, maakte ze flinke stappen om zo snel mogelijk bij de boom te komen. Misschien kon ze daar een beetje uit de wind staan? Dan zou het misschien net iets minder koud zijn. Hopelijk. Wolkjes waterdamp verlieten haar mond bij elke ademhaling. Ze kon haar handen over haar armen wrijven zo veel ze wilden maar had niet het idee dat het ook maar een beetje hielp. Wat naar allemaal. Gelukkig was ze bijna bij de boom en zou ze daar een beetje kunnen vluchten van de kou.

Hah wat een grap. Het werd alleen nog maar kouder. Hoezo onzin. Al snel werd het duidelijk dat de kou kwam van een Froslass die Icy WInd uitvoerde richting hun. Ares vuurde een Dragon Breath terug om de aanval te stoppen. Oxylus begon boos te schreeuwen en al snel volgde Ceto en Porseidon. "Genoeg!" riep ze. De vijf pokémon keken haar stuk voor stuk met grote ogen aan. Elin draaide zich naar haar eigen pokémon, met name naar Ares. "Vuur met vuur bestrijden werkt niet. Zeg sorry -jullie allemaal- en dat we hier in vrede komen. We willen alleen een Snorunt om bij ons te wonen, mits de pokémon zelf ook wil." Met duidelijke tegenzin mompelde haar vier pokémon een verontschuldiging tegen de Froslass. Vervolgens begon Ares wat te vertellen tegen de Froslass. De schuwe houding van de pokémon nam al snel een heel stuk af. Het was duidelijk dat ze nog niet op haar gemak was, maar het was wel al een heel stuk beter dan voorheen.

Elin's ogen werden groot bij het horen van kleine piepjes. Babies!! Snel ritselde ze in haar tas. Ze moest er ergens nog een beetje van hebben. Waar was het? Niet in dit vak. Misschien in deze? Bingo. Elin hield het blikje voor de pokémon en opende deze voorzichtig. Een zoet aroma kwam van de inhoud. Het was baby voer voor jonge pokémon. Ze leerde vrij snel om pokébrok te eten maar voor de tijd daarvoor moesten ze even van dit spul hebben. Met open handen hield ze het voor de Froslass. De pokémon pakte het aan en nam voorzichtig en nog altijd wat twijfelachtig een hapje. De pokémon leek het wel lekker te vonden en verdween weer achter de boom. Kort schoten haar ogen naar Ceto en Porseidon in het water, vervolgens naar Ares en Oxylus naast haar en uiteindelijk terug richting de boomstam. Zou de Froslass nog terugkomen of was ze hier nu achtergelaten?

Stilte. Gevolgd door luid gehuil van een baby pokémon. Voorzichtig besloot Elin dichterbij te stappen en te kijken wat er achter de boom gebeurde. De Froslass zweefde rond bij één enkele Snorunt baby. De baby blijft maar huilen en de andere twee babies zitten ongemakkelijk tegen elkaar aan geknuffeld. Een lichte frons verscheen op haar gezicht. Het was duidelijk dat de moeder niet wist wat ze aan moest met deze ene baby. Elin gaf een licht kuchje om de aandacht van de pokémon te trekken, voor ze een stap dichterbij zette. Met haar ogen gericht op de Froslass om haar reactie te kunnen pijlen. Ze wilde de baby oppakken, maar dan moest de moeder dat wel goed vinden. De Froslass leek zo wanhopig te zijn dat ze het toestond. Zodra ze de pokémon in haar armen had, begon ze zacht te neuriën terwijl ze de pokémon wiegde. Langzaam maar zeker leek de Snorunt een beetje te kalmeren. "Zal ik voor haar zorgen? Dan heb jij alle tijd om voor je andere twee babies te zorgen", zei ze met een knikje richting de twee Snorunt die tegen elkaar aan op de grond zaten.

Natuurlijk was de humeurige baby niet meteen op zijn gemak in haar armen. Er werd eerst nog een Powder Snow in haar gezicht geblazen. Ja. Bedankt. Heel prettig zo. Elin tufte wat water uit, wat eerst sneeuw was geweest dat in haar mond was beland. Alsof ze het nog niet koud genoeg had. De Froslass leek haar wel dankbaar te zijn en richtte zich op haar andere twee babies. Even keek Elin naar de Snorunt in haar armen die ondertussen wat gekalmeerd leek te zijn. Als ze de pokémon mee wilde nemen zou het makkelijker zijn om haar in een pokéball te stoppen. "Veel succes met de rest van je babies", wenste ze de Froslass toe terwijl ze met de Snorunt weg begon te lopen. De hele pokéball situatie zou misschien wat stressend voor haar kunnen zijn. Zodra ze wat verder weg waren haalde Elin een pokéball tevoorschijn en drukte deze zachtjes tegen de kop van de inmiddels slapende Snorunt. Hopelijk zou ze gewoon in een keer blijven zitten.