Tales of

Sinnoh

Haar grootste vraag over deze situatie was hoe die kinderen ooit op de boot waren gekomen. De vrouw die de kaartjes controleerde leek haar een behoorlijk streng type. En het leek haar ook niet echt makkelijk om stiekem aan boort te klimmen. Ze haalde een hand door haar haren terwijl ze het eiland benaderde. Haar geluk was dat ze er al eerder was geweest voor werk en dus wel een vaag idee had van hoe de wegen liepen.

Zodra ze op het vaste land stond, haalde ze haar Luxio uit zijn pokéball. Uit haar tas haalde ze een ziplock zakje met daarin kleding die de geur van de kinderen bevatte. Ze liet haar pokémon er aan snuffelen. Zoro snuffelde vervolgens aan de grond, lucht en de rest van de omgeving. Echter kwam hij uiteindelijk kopschuddend terug. Het was te lang geleden om hun geur hier op te pakken. Dan maar aan wat mensen vragen. Met een zucht liep ze af op de eerste beste persoon die ze tegen kwam. "Goedemiddag, heeft u toevallig deze kinderen gezien?" vroeg ze terwijl ze met haar ene hand een foto van de kinderen ophield en met haar andere hand op haar Crescent Moon badge tikte. Ze wilde niet hebben dat mensen haar aanzagen voor een of andere creap dus maakte ze het graag duidelijk dat ze aan het werk was. Ook gaf het meer belang aangezien het logischer werd dat deze kinderen dus kwijt waren.

De man schudde zijn hoofd. Jammer maar ook wel begrijpelijk. Niet iedereen herinnerde zich dingen waar ze niet echt op hoefde te letten. Haar geluk was dat een andere stem achter haar klonk. "S-Sorry... Bent u op zoek naar de twee kinderen? Volgens mij zag ik ze de grot in rennen..." Jett draaide zich om en zag een oud vrouwtje achter haar staan. Snel liet ze de foto zien om te bevestigen. "Zag u deze twee kinderen?" vroeg ze om het te bevestigen. Zodra de vrouw een knikje gaf, bedankte ze de twee mensen en maakte ze recht cours richting de grot. Het maakte het zeker niet makkelijker of veiliger. Maar ja, waarom zouden ze haar in geschakeld hebben als het geen probleem zou worden. Kinderen die weg liepen van huis waren immers vaak lastig. Helemaal degene die zo ver kwamen als dit duo.

Eenmaal in de grot haalde ze nogmaals het zakje met de geur tevoorschijn om Zoro er aan te laten ruiken. De Luxio snuffelde aan de grond en begon een stukje te lopen, om vervolgens weer om te draaien. Hij liep weer een andere kant op. En draaide weer om. Zo herhaalde het zich enkele keren voor hij uiteindelijk met zijn kop schudde. Er waren te veel sporen in dit deel van de grot om die van de kinderen te kunnen volgen. Een zucht rolde over haar lippen terwijl ze om zich heen keek. De grond was enorm hard in dit deel van de grot dus voetstappen zoeken was ook niet echt een oplossing. Gelukkig vielen haar ogen al snel op iemand in een lab jas. Het leek er op dat hij monsters van verschillende delen van de grot aan het nemen was. Perfect. Dat soort mensen merkte het bijna altijd wel als iemand verstorend luid was. Zoals kinderen. "Excuseert u mij. Weet u misschien welke kant deze twee kinderen op zijn gegaan?" vroeg ze aan de oude man terwijl ze de foto liet zien. Hopelijk had hij zich geërgerd aan de kinderen en wist hij welke kant ze op waren. Als ze eenmaal dieper in de grot kwamen, zou Zoro waarschijnlijk wel een geurspoor moeten kunnen vinden.

Damn. De man vertelde in de afgelopen drie uur geen kinderen te zien te hebben. Gezien de vertrektijden van de pond was het onmogelijk dat ze eerder de grot in waren gegaan. Een zucht rolde over haar lippen. Of deze man had ze niet gezien, of die vrouw had iets verkeerds gezien. Of haar incorrecte informatie opgegeven. Ze hoopte in ieder geval niet dat het het laatste was. Dat zou nog voor een heel ander probleem zorgen. Voor nu kon ze maar één oplossing bedenken op dit dilemma.

Jett haalde een pokéball tevoorschijn en liet een van haar Toxel tevoorschijn komen. Ze hurkte voor Zoro en Zeik neer, voor ze haar uitleg begon. "Ik wil dat jullie samen de grot in gaan. Zoro zoek naar het geurspoor van de kinderen. Zeik, laat zelf een geurspoor achter. Als jullie ze niet kunnen vinden moet jij", zei ze voor ze naar Zoro wees "het geurspoor van Zeik terug volgen naar buiten." Ze wilde natuurlijk niet dat haar pokémon zouden verdwalen in de grot en misschien nooit meer naar buiten zouden komen. Dan had ze een nog veel groter probleem. Veel groter voor haarzelf in ieder geval. "Als jullie ze vinden wil ik dat Zeik bij ze blijft en Zoro mij komt halen." De Luxio leek geen fan te zijn van het deel van het plan waarin hij het geurspoor van Zeik moest volgen. De Toxel rook immers niet heel lekker voor hem. Een belofte voor voldoende knuffels en lekkers als ze hun taak voltooide, was genoeg om hem te overtuigen.

Enkele momenten later stond ze zelf weer buiten de grot. Ze keek opnieuw over de mensen die zich in het kleine stukje dorp tussen de grot en het water bevonden. Ze hield haar ogen open om te zien of ze de oudere vrouw van eerder nog ergens kon vinden. Die zou ze namelijk moeten aanspreken als ze haar kon lokaliseren. Voor nu stapte ze op meer mensen af in de hoop dat iemand de twee kinderen had gezien. Hoe meer mensen ze aansprak, hoe meer ze merkte dat maar weinig mensen iets nuttigs te zeggen hadden. Ze probeerde het van zich af te schudden voor ze de volgende aansprak. "Goedemorgen, heeft u toevallig deze tweeling gezien?"

Ze kon niet veel anders dan aan persoon na persoon vragen. Het begon ondertussen behoorlijk hopeloos te worden. Eigenlijk was het zo gek nog niet. Wie onthield nou wat ze allemaal wel en niet hadden gezien die dag. Uiteindelijk wist ze toch iemand te vinden die de tweeling had gezien. "De tweeling? Ja, die werden door hun vader meegenomen! Ze leken overstuur... Zullen wel iets gedaan hebben wat niet mocht." De vrouw wees in de richting van het dorpje, dus niet in de buurt van de grot. "Kent u de vader?" besloot ze te vragen. Zodra de vrouw antwoordde dat ze de man helemaal niet kende begon ze het toch wat te knijpen. Wat nou als het de vader helemaal niet was? "Hoe weet u dan dat het de vader van de tweeling was?" besloot ze te vragen. De vrouw vertelde haar dat ze dat niet zeker wist maar het er wel op leek. Ze had het dus opgemaakt uit de manier waarop de man de kinderen meenam. Hopelijk was dit niet een geval van kidnappen.

Tegen de tijd dat ze het huis had weten te vinden, waren Zoro en Zeik ook weer terug gekomen uit de grot. Ze liet Zeik terug gaan in zijn pokéball maar hield Zoro nog even bij zich terwijl ze bij het huis aanbelde. Een paar seconde nadat de deurbel over ging, verscheen er een man in de deuropening. Ze moest toegeven dat hij wel op de tweeling leek. Maar zo veel mensen leken op elkaar terwijl ze geen familie waren. Toch besloot ze dat het waarschijnlijk niet verstandig zou zijn om hem er zo recht op aan te spreken. "Goedemiddag, ik hoorde dat u de vader van deze twee kinderen bent," zei ze terwijl ze de foto van de tweeling tevoorschijn haalde en met een vinger op haar Crescent Moon badge tikte "hun moeder heeft ze als vermist opgegeven." Aandachtig bekeek ze de reactie van de man. Daaruit hoopte ze voor een groot deel te kunnen opmaken of dit echt een kidnapper was of gewoon de vader van de kinderen. Op het moment dat het, het tweede was. Dan zou ze die informatie door moeten geven aan de vrouw en zou het echtpaar het verder zelf uit moeten zoeken. Als dit een kidnapper was daarentegen... dan had ze nog wel een groter probleem aan haar laars. Een probleem waar ze eigenlijk de politie voor zou moeten inschakelen aangezien het niet haar werkveld was.

De reactie van de man was alles behalve rustig te noemen. Zijn ogen spraken boekdelen als je het haar vroeg. Hij probeerde te verklaren dat het helemaal niet het geval was. Er zou zogenaamd geen moeder zijn. Dat was al een gekke opmerking. Hij leek niet te spreken over een overleden vrouw maar iemand die helemaal niet zou bestaan. Mensen hadden toch wel echt moeders. Het feit dat hij haar probeerde te overtuigen dat niemand naar de kinderen opzoek was maakte de situatie enkel vreemder. Het geklop op de ramen boven haar was toch wel de druppel die de emmer over liet lopen. Er was hier iets aan de hand, dat mocht duidelijk zijn. Een diepe zucht rolde over haar lippen voor ze de man strak aan keek. Hij probeerde nog snel de deur dicht te trekken en te zeggen dat ze weg moest gaan. Echter had ze op tijd haar voet tussen de deur gepositioneerd. Niet bepaald prettig, iemand die een deur tegen je voet sloeg. Maar goed, zo hield ze de deur wel open. De man probeerde nog even te trekken en haar voet door de deur weg te duwen. Zonder succes. Zoro merkte de agressie op en begon laag te grommen naar de man en met een voorpoot de deur open te wrikken. "Meneer, ik ben hier namens Crescent Moon. Aangezien één van beide volwassenen lijkt te liegen over de situatie met de kinderen is het onze taak om hun mee te nemen naar het politie bureau. Daar zal worden uitgezocht wie de rechtmatige verzorger van de kinderen is. Ik zou u willen vragen om hier aan mee te werken", zei ze met een geforceerde glimlach op haar gezicht. Ze moest namelijk wel vriendelijk en beleefd blijven zo lang er nog twijfel was. Het gedrag van de man vertelde haar echter wel dat er duidelijk iets niet klopte. Maar dat betekende niet dat ze daar al iets aan kon doen. Na een luide schreeuw 'nooit!' wist de man de deur dicht te trekken. Okay dan. Ander plan.

Jett pakte haar holocaster er bij en nam contact op met de base die ging over dit gebied. Vanuit daar zou gebeld worden met de politie. Het duurde even. In die tijd zorgde ze er voor dat ze volledig zicht had op het huis, op een manier dat de man niet zomaar zou kunnen vertrekken met de kinderen. Enkele keren zag ze hem verschijnen met een boze blik achter een van de ramen. Het gebonk op de ramen boven was gestopt kort nadat de man weer naar binnen was gegaan. Het was al met al een verdachte boel. Na enkele minuten wachten pingde haar holocaster met een nieuw bericht. Haar ogen scande snel over het bericht op haar scherm en opende het bijbehorende document. Mooi. "We gaan naar binnen, Zoro." Met een flinke dosis Bite aan de scharnieren en een tackle tegen de deur zelf, wist de Luxio deze te openen. Voorzichtig stapte ze naar binnen, de man kon immers gewapend zijn. Zoro snuffelde langs de vloer en gaf aan dat de man en de kinderen zich boven bevonden. Waarschijnlijk hadden ze het breken van de deur gehoord. "Ik heb een huiszoekingsbevel en de opdracht om de kinderen in preventieve hechtenis te nemen vanuit de politie. Verweer je niet!", riep Jett vanuit volle borst naar boven. Er kwam geen reactie. Natuurlijk niet. Hier was iets geks aan de hand en de man had al eerder laten merken dat hij er geen zin in had om netjes mee te werken. Dat betekende dat ze hier de harde hand moest toepassen. En daar was Zoro perfect voor als je het haar vroeg. De Luxio had er geen problemen mee om te functioneren als een politiehond. Hij liep niet voor niets voor haar de trap op, een laag gebrom rommelend in zijn keel. Zijn ogen schoten alle kanten op terwijl hij bekeek of de kust veilig was. Zelf volgde ze kort achter hem.

Voorzichtig liep ze langs de verschillende deuren en plaatste ze haar oor er tegen. Op het moment dat ze er een tegen kwam waar geluid achter te vinden was, zette ze een stap achteruit. Even gaf ze Zoro een strakke blik ten teken van dat hij zich klaar moest maken. De Luxio gaf braaf een knikje. Met een flinke trap, schopte ze een deur open. Zoro stormde voor haar naar binnen en besprong recht de man om deze naar de grond te sleuren. Er leek verder niemand in de kamer te zijn. Damn. "Hou hem daar", droeg ze Zoro op. Zelf opende ze één voor één de andere deuren van de bovenverdieping. Niets. Niets. En nog eens niets. Er waren nog twee opties. De zolder van het huis en de deur in de ruimte waar de man zich bevond. Hij zou de kinderen waarschijnlijk niet zomaar laten meenemen. Ze schatte de kans dan ook groter dat hij in de zelfde ruimte was als de kinderen. Jett liep terug naar de kamer waar Zoro nog steeds de man onder controle hield. Voorzichtig opende ze de kast, misschien wel wat nerveus over wat ze er binnen zou vinden. Ze zette enkele stappen naar binnen en trof daar de tweeling aan. Ze zaten stilletjes in een hoekje, helemaal tegen elkaar aan gedrukt. Het was niet helemaal duidelijk of ze nou bang waren door de inval op het huis of door de man. Met een diepe zucht hurkte ze voor de twee kinderen. "Het is goed. Wees niet bang, ik doe jullie geen kwaad." Het wantrouwen op het gezicht van de kinderen was duidelijk te zien. Ze kon ook niet veel anders verwachten. Wat er dan ook gebeurd was, het moest traumatisch zijn geweest voor de tweeling. "Zouden jullie met mij mee willen komen naar het politiebureau? De agenten daar gaan uitzoeken hoe het allemaal zit. Jullie hoeven aan mij niet te vertellen wat er gebeurd is, als je het maar aan hun vertelt. Dan brengen ze jullie naar huis of een andere plek waar jullie veilig zijn." Echt veel helpen deed het niet. Ze bleven wantrouwend naar haar kijken. Ze moest een andere manier bedenken om hun vertrouwen te winnen.

Jett besloot een pokéball tevoorschijn te halen. Al snel verscheen Zola naast haar. Een nieuwsgierige blik ging de ruimte rond, langs Zoro en de man, langs de kinderen en uiteindelijk naar haar trainer. "Zola wil jij laten zien dat er niets aan de hand is?" vroeg ze aan de Jolteon. De pokémon gaf een knikje en ging vervolgens op haar buik liggen. Voorzichtig kroop ze richting de twee kinderen om deze zachtjes spinnend een kopje te geven. Al snel begon het meisje haar te aaien en niet veel later volgde de jongen. Jett pakte opnieuw haar holocaster er bij. Het zou niet lang meer duren voor de politie zou arriveren om de kinderen mee te nemen, de man te verhoren en haar te verlossen van haar taken. De rest van dit probleem was immers haar werk helemaal niet. Dat kon ze beter aan de professionals overlaten. Waarschijnlijk was het wel zo makkelijk dat ze de politie zou opvangen en inlichten over de precieze situatie nadat ze het huis binnen was gegaan. "Zola, zorg dat de kinderen hier blijven." De Jolteon gaf een braaf knikje voor ze door ging met spinnen door het geaai van de tweeling. Dit vond ze zo te zien wel een leuk baantje. Ze liep de kast uit om Zoro een knikje te geven. De Luxio hield de man nog steeds stevig tegen de grond gedrukt. Die zou zomaar niet ontsnappen. Vervolgens liep ze de trap uit en de voordeur -die geen deur meer had maar nu gewoon een leeg kozijn was- uit. Enkele mensen hadden zich in de buurt verzameld. Natuurlijk. Er waren altijd ramptoeristen. "De politie is onderweg. Gaat u alstublieft door met uw dag!" riep ze naar de groep mensen. Enkelen liepen door maar zoals gewoonlijk bleef een deel staan. Een zucht verliet haar mond. Gelukkig hoorde ze de sirene van de politieauto's al in de verte. Het zou niet lang meer duren voor ze dit allemaal kon afronden.