Tales of

Sinnoh

Hij had enkele dagen geleden het gevraagd en nu, nu was hij zo nerveus ervoor. De ander zou het niet inzien, niet beseffen, maar hier zat hij weer. Met het idee om iets te gaan eten en dan te gaan drinken. Maar Myr verplichtte zichzelf om deze avond niet te drinken. Hij wilde niet dat het weer eindigde zoals het deed. Het bracht hem... Nare gedachten die hij liever niet vrijgaf aan de ander, aan niemand. En toch, voelde het leuk als hij weg was met de ander en het voelde. Waarom? HIj beet even op zijn onderlip. Hij had een reservatie gemaakt bij een restaurant die er hem wel goed uitzag. Natuurlijk keek hij niet naar de prijzen. Ondanks dat Myr wilde werken voor zijn geld, kreeg hij nog steeds al zijn geld van mamalief. Dankzij de erfenis van haar ouders en daar bovenop haar succesvolle carrière was Myrddin opgegroeid als een verwend nest. Altijd het beste van het beste gehad, maar daar was ook besef toe. Hij bracht het niet op dat hij het wel redelijk ruim had. Droeg liever kleding dat los en gemakkelijk zat dan de peperdure pakken die hij had. Maar vandaag leek hem wel een dag om eens iets moois aan te doen in de plaats van zijn oversized hoodie of zijn sportkledij. Zijn oog was inmiddels ook gevallen op een villa die te koop stond in Pastoria City, niet ver van het meer. Hij had er even over nagedacht, aangezien hij het hotelleven wel een beetje zta begon te worden. Hij zou hier nog even vastzitten in de regio tot hij alles had gedaan dat hij moest doen in verband met zijn straf... Dan kon hij het beter maar gemakkelijk voor zichzelf maken.

Hij had een vrij normaal iets aangedaan, maar als men naar het prijskaartje zou kijken zou het heel anders zijn. Voornamelijk in het zwart gedaann had hij besloten zijn haar gewoon zoals normaal te doen. Vrij los, maar wel goed opgestoken en wat ingevlochten zodat het niet alle kanten stond. Hij bekeek zichzelf even in de vervang spiegel die deze morgen was opgehangen en zuchtte even. Hij plaatste zijn handen langs de wasbak en staarde kort naar het water die hij erin had laten lopen. Was dit... Teveel? Hij wist het niet zo goed. Hij wilde gewoon een leuke avond, niks meer. Maar hij wilde de ander ook niet het verkeerde idee geven. Zijn ogen gingen even naar Morrígan, die even glimlachend naar hem knikte, een bemoedigende stem in zijn achterhoofd. Hij glimlachte zachtjes, knielde bij de Meowstic neer en aaide haar even. Goed dan, dan zou het zo gaan.

Het restaurant 'Le Vaisseau Solaire' bleek iets vanuit Kalos te zijn en best gekend in SInnoh. Hijzelf, een Hoenn ventje, kende er best veel van dankzij zijn moeder. Hij ging wel vaker mee naar veel te dure dinners met klanten van zijn moeder. Hij moest niet veel doen, gewoon glimlachen en knikken. Het eten in dit soort restaurants was wel niet voor iedereen weg gelegd, dus nerveus was hij zeker. Hij stond dan ook kalm buiten te wachten op Rick. Zoals afgesproken, bij het restaurant. Hij wist niet goed of dit teveel was. Het was zeker teveel. Hij deed teveel. Hij zou... Hij friemelde nerveus wat met zijn handschoenen en vroeg zich in stilte af of het niet te laat was nog naar huis te gaan. Zijn ogen schoten dan ook even snel naar de shiny die naast hem stond, elegant en kalm. Een heel scherp contrast met haar mute trainer, die eruit zag alsof hij elk moment kon sterven van de stress.

- Myr sterft in dit pakje

Hij keek even op toen hij iemand in de verte zag. Ah, een lange dude met- Wacht es even. Hij schoot wel meteen rood aan en draaide meteen zijn hoofd wat weg. Ah, ah... Haha. Dit was een mistake. Hij trok even wat aan zijn kraag waarna hij kort zijn ogen op Morrígan legde, die glimlachend opkeek naar haar trainer. Ze zag er zo elegant en kalm uit, iets dat hij zeker niet was. Hij wist niet goed wat hij moest doen, moest zeggen in deze situatie. Hij was een enorme idioot. En hij had niemand om hulp aan te vragen, laat staan de ballen om er iets over te zeggen. Hij haalde diep adem, streek even een hand langs zijn haren en herstelde zijn houding wat. Diep in en uit halen, dan kwam het goed. De gele kat keek even op naar Rick toen hij dichterbij kwam en maakte kalme geluidjes, waarna ze haar kop wat neeg ter begroeting. Hijzelf stak even zijn hand op, een kleine glimlach op zijn lippen houden in het proces.

Hij zag er echt heel goed in het pak, hoe simpel het ook was. Hij bekeek de ander dan ook even van top tot teen en glimlachte wat breder. Was het een gok geweest van de ander dat het iets fancy zou zijn of had hij effectief research gedaan? Hij liet zijn hand zakken toen de ander sprak en pakte zijn holo caster erbij. Kalm begon hij te typen op het ding waarna hij het ophield naar hem. Het leek hem niet handig om voor de avond een boek mee t nemen. Nam teveel plaats in en daarbij zou hij waarschijnlijk het ding kwijtspelen. Dan speelde hij toch liever de holo caster kwijt dan zijn boekje. Een apparaat kon hij altijd vervangen, wat er op de bladzijden van zijn boek stonden niet. 'Goed, met jou? Je ziet er goed uit' Hij draaide het kalm naar de ander zodat hij het kon lezen en liet zijn ogen even naar de ingang van het restaurant gaan. Was hij nerveus? Enorm, want eerlijk, hij had nog nooit iets echt op zichzelf alleen gedaan. Als in, hij was degene die het organiseerde. En dat maakte hem enorm nerveus. Vooral het feit dat men hem waarschijnlijk weer eens zou aanzien als een kind... Nee, hij haatte dat. Was hij dan stiekem ook schoenen met platforms aan het dragen? Misschien. Hielp het veel? Nee, dat zeker niet. Zijn ogen gingen terug naar Rick en hij glimlachte kalm, maar vanbinnen was ie aan het sterven van de stress. Dit was echt niet ok, hij was niet ok. Waarom voelde hij zich zo?

Myr wist dat hij ook op de Meowstic naast zich kon rekenen mocht hij iets van communicatie overkrijgen. Maar dat leek hem nogal vreemd om meteen aan te brengen... Misschien, later? Hij liet zijn ogen even op de Pokémon vallen, die sinds haar evolutie heel wat meer controle had over haar manier van communiceren. Ze gebruikte telepathie om met hem te praten en wist dit over te brengen naar zijn Pokémon. Hij was er zeker van dat hij het misschien ook kon gebruiken om met mensen te communiceren. Als dat echt het geval was zou dat meteen een hele nieuwe wereld voor hem openen. Maar hij wilde niet te hard van stapel lopen. Verwachtingen konden immers zo gebroken worden en hij wilde niet dat alles weer in duigen zou vallen. Rick gaf hem een compliment terug en Myr knikte even dankbaar naar hem, een kleine glimlach spreidde over zijn lippen. HIj was toch wel blij op de woorden van de ander, hoe dom ze ook waren. Hij sprak verder en Myrddin knikte nogmaals, waarna hij even rustig begon te typen. 'Nog steeds doof, maar nu is er een oplossing voor' hij toonde het even glimlachend aan de ander. Het zou misschien later op de avond nog eens ter sprake komen, maar voor nu was dat voldoende dat hij er over vuilmaakte. De gele Pokémon richtte haar oogjes even op en keek even om naar de deur van het restaurant. Ja, tijd om naar binnen te gaan.

Myr keek even op toen de ander sprak en hij knikte rustig waarna hij naar de deur wandelde en deze opende. Kalm liet hij eerste zijn Meowstic binnen, waarna hij wachtte tot Rick bij hem voegde om naar binnen te gaan. Kalm liet hij zijn blik even vallen op de vrouw die hun benaderde, vragende naar een naam. Myr pakte zijn holo caster bij de hand, scrollde even naar de mail en opende deze, waarna hij het aan haar toonde. Ze glimlachte even rustig en begeleidde hen verder de ruimte in. Myr kneep zuchtte even, dit was wel ergens ongemakkelijk maar goed. Het was zijn idee geweest. Geen idee waar hij had gezeten met zijn dikke kop of waar hij het moed vandaan had gehaald... maar goed... Het zou wel goed komen.. Ja, moest wel. Een tafeltje werd hun aangewezen en de blonde kerel glimlachte kalm naar haar met een knikje en nam rustig plaats. Morrígan, die nog nooit op een plek als deze was gekomen, ging rustig wat gaan zitten naast de stoel van haar trainer. Af en toe wierp ze een blik op hem om zeker te zijn dat hij in orde was. Hij voelde zich enorm gestressed, maar dat hield hij allemaal tot zich. Het zou wel loslopen vanavond, daar was hij zeker van.

De ander ging ook zitten en de opmerking die hij maakte zorgde ervoor dat Myr in een halve breakdown ging. Was het zo erg? Had hij beter voor iets anders gekozen? Wel meteen kwam er een klein nerveus glimlachje op zijn lippen. Niemand vond het leuk als men met geld ging gooien, ging paraderen alsof ze alles ownden. Maar dat... Deed hij toch niet? Dan waarom, voelde hij zich enorm schuldig na die opmerking van de ander? Hij slikte en probeerde zichzelf te herstellen. Het was altijd al zo geweest voor hem, dus zo vreemd was het niet. Daarbij, vond hij het gewoon raar om over te praten. Het was gewoon altijd daar geweest, geld... En dat was hoe het verhaaltje eindigde. Hij besloot dan ook daarbij te laten, geen opmerking makende. Misschien dat dat gevoelig kon liggen bij de ander en dat wilde hij helemaal niet. Daarbij, het geld van zijn familie was iets heel anders dan zijn eigen geld. Hij had zelf niet veel, maar kreeg alles de schoot in geworpen. En dat haatte hij enorm. Hij wilde zelf iets opbouwen, zelf geld maken. Helaas, zou dat er nooit echt voor hem inzitten. Oh well.

De vraag van de ander liet hem opkijken en kort keek hij even naar de gele poes, die kalm overeind kwam. Myr haalde zijn holo caster weer uit en typte rustig wat in. 'Ok, hold on, niet verschieten' stond erop waarna hij even kalm zijn hand liet zakken en naar de Meowstic keek. De gele katachtige keek even blij van Myr naar Rick en terug, voordat het, zonder Myrs echte weten een telepathische message naar Rick toeschoot. 'Myrddin vind je leuker met je haar los.'
Natuurlijk wist hij er helemaal niks van. Ging compleet over zijn hoofd heen, want hij hoorde het niet. Hij wist ook niet of de Pokémon het echt aan het doen was, hoopte ertoe. In ieder geval wist hij dat Morrígan hem niet in het zak zou zetten... Toch? Hij bleef dan ook zacht glimlachend naar hem kijken terwijl de kelner langskwam met de wijnkaart en de menukaart. Ah tja, wat kon het ergste zijn dat er kon gebeuren?

De woorden van Rick zorgde ervoor dat hij zich nog meer schuldig ging voelen. Het was écht een slecht idee geweest. Hij zou er een mentale notitie van maken, maar in realiteit twijfelde hij enorm of er wel nog een derde keer zou komen. Het zou maar afwachten zijn hoe deze avond afliep. Als hij weer huilend in de goot eindigde leek het hem beter om misschien... De knoop door te hakken en de ander te ghosten. Het zou een zware beslissing zijn, maar met het voorval van Alain was hij enorm op zijn hoede met andere mensen. Hij wilde enorm graag wel close zijn met de ander, daar niet van, maar hij had nachten zitten huilen om het verlies van één vriend. Beter dat hij zo'n voorval voorkwam voordat het nog erger werd. Het kwam zwaar op hem aan, het besef, maar dat zou hij niet laten blijken. Hij wist ook niet wat de ander van hem dacht. In zijn gedachten was er een rooskleurige tint, maar daarachter was een fragiel beeld die geen vertrouwen meer had. Nog een verkeerde stap en hij zou dichtslaan. Zijn ervaring met mensen was alles behalve goed momenteel. Zou het ooit hetzelfde zijn? Nee. Het was altijd een beetje kapot geweest, maar nu was het compleet naar de kloten. Hij wist dat het deels zijn eigen schuld was, dat besef had hij. En hij besefte gewoon dat hij geen sociaal iemand was. Hij wilde geen mensen meer om zich heen, maakte hij zichzelf wijs. Maar toch wilde hij niet eenzaam zijn. Wat een zwaar dilemma.

De schok in de ogen van Rick zorgde ervoor dat Myr uit zijn gedachten werd getrokken. Zijn gezicht was terug naar zijn gewoonlijke neutrale plooi gevallen terwijl hij toekeek hoe de ander koortsachtig aan het zoeken was. Vast van waar de stem kwam. Myr zuchtte even en leunde op een hand terwijl hij het menu open sloeg. Hij ging de opties langs en sloeg even verder om te kijken of ze iets hadden voor Pokémon. Tactisch ontweek hij de drank en wijnkaart. Hij wist niet goed wat hij ermee aanmoest. Angst om weer een uitloop te krijgen als vorige keer. De stem van de ander liet hem echter opkijken. Hij kon het niet laten even zacht te glimlachen naar hem. Een raar ding? Hij trok even een wenkbrauw op en liet zijn blik naar zijn holo caster gaan. Kalm begon hij erin te tikken, niet echt oplettende op wat de ander aan het doen was. 'Hoe bedoel je?' Toen hij dan ook terug opkeek, het apparaatje klaar houdende om het aan de ander te presenteren, verstijfde hij even. Zijn wangen werden meteen een tint roder. Even zat ie daar, te staren naar de ander met een knalrood gezicht, voordat ie een hand voor zijn gezicht sloeg en schuin wegkeek. Jezus. Wat had die poes tegen hem gezegd? Zijn helderblauwe ogen schoten even naar de Meowstic, die hem met geniepige oogjes aan bleef kijken. De man keek smekend terug naar haar. Nee alsjeblieft jezus, niet deze gedachten. Maar de shiny poes had andere plannen en draaide haar blik naar Rick. 'Wil je nog iets leuks weten?' beamde het wezen straight into Ricks hoofd. Myr had het wel door, maar wist helemaal niet wat er werd gezegd. Straks gaf zijn Pokémon al zijn gay thoughts vrij aan de ander. Nee, alsjeblieft.

Hopeloos was dit. Hij kon gewoon niet eens zijn gedachten meer voor zichzelf houden of wat? Kon hij dan ook nergens een break krijgen. HIj haalde diep adem, voelde zijn keel in protest gaan en kneep zijn ogen toe. De man vertelde hem dan ook wat hij had verdacht en kort plaatste Myrddin beide handen in zijn gezicht terwijl hij op zijn armen leunde. Een schaamte die over hem heen kwam. Dit was awful, dit wilde hij niet. Hij probeerde kalm te blijven, maar zijn inner voice screamde. Dit was awful, dit was pain. Gepest worden door je eigen Pokémon en -iemand die je op z'n minst als een vriend zag. Nee, dit was niet hoe hij zijn avond had gezien. Zijn ogen gingen dan ook terug open en hij focustte zich op de menukaart, zijn gezicht steeds roder wordende door het besef dat er meer geheimen zo recht in het hoofd van Rick konden gebeamed worden. Dit was niet fijn. Misschien dat ie toch beter de kat terug liet keren. De avond werd echt alleen slechter met de minuut. Hij wilde nu al naar huis en hij was hier pas wat... Tien minuten?

Rick liet klaar en duidelijk weten dat ie met de poes ging praten en Myr keek even op om de ander aan te kijken. Met wat zat ie aan tafel? Een kind? Waar had ie zichzelf in gewerkt. Hij schaamde zich dood, niet alleen over wat er zou gebeuren maar ook gewoon... Dit alles. In het midden van een restaurant. Please. Maar goed. Hij had het eerder aangegeven en hij kon hem niet blamen. Dit was nu eenmaal waarvoor hij zich had opgegeven. DIt was nu eenmaal waarmee hij moest dealen. Zijn mood zakte dan ook wat weg terwijl hij zijn blik liet afdwalen naar het raam en naar buiten staarde. Dit was. Hm...
De poes, die het bericht van de ander had gehoord, keek even naar haar trainer en toen terug naar de langere man. Ze maalde even, overwoog dingen en maakte toen een snel besluit. De huidige gedachten van Myr waren veel te saai om te delen met hem. Nee, daar moest meer pit in. Ze had haar trainer zien huilen, zovaak en zoveel. Ze wilde dat hij wel nu meteen even geluk kreeg. Wist zij veel dat dit niet de manier was. 'Hij is enorm blij dat je mee bent gekomen. Hij vind je enorm leuk.' Beamde het beest dan ook regelrecht in het hoofd van de ander. Myr had zijn blik echter volledig afgewend van de ander en zijn Pokémon, starende naar buiten. Hij wilde hier nu alweer weg. Dit was een slecht idee geweest van de start. 'Myrddin denkt de laatste tijd vooral aan jou en Alain' vervolgde het beest gewoon doodleuk. ALsof het de normaalste zaak was om dat even open en bloot te geven.

Afgelopen tijd was niet bepaald gemakkelijk geweest voor hem, dus hij had er ergens wel naaruit gekeken. Maar nu werd alles weer eens verpest. Hij begon zich af te vragen of het universum gewoon haatte of dit een of andere karma was die hij in driedubbele dosis terug aan het krijgen was. Hij wist niet wat hij meer wilde, een poging om dit verder te zetten of juist om op te staan en weg te gaan. In een moment als deze waren zijn hoofd en hart het niet eens met elkaar, een zwaar contrast. Ze wilden precies het tegenovergestelde van elkaar. Wat moeilijk weer. Rick begon weer te praten en Myr kneep even zijn ogen toe, zijn gezicht nog steeds wat naar het raam gericht. Hmpf. Hij knikte dan ook rustig op de eerste woorden die ander uitsprak. Was niks mis mee dat hij blij was dat de ander er was, toch? Ja, ja... Maar de volgende woorden zorgden ervoor dat hij wel meteen zijn ogen opende, een verbaasde expressie op zijn gezicht terwijl hij rood aansloeg.

Myrddin sloeg meteen een hand voor zijn mond en haalde diep adem. Het was waar dat hij enorm graag bij de ander was en op sommige momenten bijna alleen aan hem kon denken.... Maar was dat echt... Leuk vinden? Hij wist het niet of dat het juiste was om het te benoemen. Hij... Dacht niet dat het ooit meer zou worden dan gewoon iets, dus waarom zichzelf voor de gek houden? HIj was altijd al iemand geweest die niet veel van zijn eigen gedachten liet blijken aan de mensen rondom hem, al zeker niet zijn gevoelens. Hij slikte even ongemakkelijk en keek de ander aan, zijn andere hand balde zich wat tot een vuist terwijl hij de arm dichter naar zich toe bracht. Hm... Rick begon weer te spreken en kort keek de blonde man op naar hem. Of ze altijd de waarheid sprak? Hij moest daar even over denken...

Langzaam bracht hij zijn hand van zijn mond en twijfelachtig knikte hij even naar hem, de rode kleur al wat wegtrekkende van zijn gezicht. Hij pakte de holo caster er rustig bij en begon te typen, waarna hij het naar de ander draaide. 'Ik denk van wel, maar ik weet niet goed of ze alles begrijpt zoals wij het begrijpen.' Ze was daarbij ook nog steeds een wezen met een eigen gedachtegang. De gele poes hield haar focus op de man en kreeg een geniepige blik in de ogen. Snel keek ze even naar Myr, voordat ze haar ogen weer legde op de metgezel van haar trainer. Het bleef stil van de poes haar kant, maar het was duidelijk dat ze iets van plan was.