Tales of

Sinnoh

Elec liep naast hem. Aan zijn schouder zat de shiny Metapod geklemd. Mace keek even met een glimlach opzij naar zijn Electivire en Bella. Hij was toch maar een rijk mens. Met zijn dochters en zijn pokémon. Het was zo droevig dat zijn vrouw dit allemaal niet meer mee kon maken. Al vroeg hij zich af of hij dan deze reis wel was gaan maken, als zij er nog was geweest. Misschien wel, maar vast op een andere manier. Dan had hij andere prioriteiten gehad. Hij miste haar, elke dag weer. Even was het verdriet in zijn ogen te zien. Elec legde zijn hand op zijn schouder. Een waterig glimlachje vormde zich om zijn lippen. “Ik ben oké Elec.” Hij had zijn eerste onderzoek afgerond en was nu bezig met zijn tweede. Daarvoor was hij afgereisd naar de rand van de bergen van route 221. Om te zien of een Lycanroc zich wilde laten zien.

Even stopte Mace. Het was te stil hier. Normaal gesproken waren er wel andere pokémon te horen. Alleen dit keer niet. Hij keek onderzoekend om zich heen, maar hij zag zo snel niks vreemds. Hij merkte het ook aan Bella en Elec. Bella plakte nog dichter tegen de Electivire aan. Elec spande zijn schouders. De grote pokémon ging iets wat beschermend voor hem staan. “We lopen voorzichtig verder. Blijf bij me hè Elec?” Dat was eigen een nutteloze opmerking. Hij wist dat zijn Electivire nu echt niet te ver weg zou gaan. Die wilde hem en de Metapod beschermen. Zo zat hij nou eenmaal in elkaar en dat sierde de pokémon enorm. Daarom was hij ook zo gek op zijn grote gele vriend.

Bella maakte een ongemakkelijk geluidje toen de geur hun bedwelmde. Hij kon haar reactie wel begrijpen, want het stonk echt heel erg. Oef. Elec wapperde met zijn arm voor zijn gezicht. Hij keek even naar zijn pokémon en daarna naar de struiken waar de geur vandaan kwam. Een paar ogen keken hem aan. Hij hield zijn arm voor Elec om hem te laten stoppen. Zijn Electivire botste er tegen aan, waardoor hij bijna voorover met zijn neus in de struiken viel. Elec greep hem nog net op tijd bij zijn schouder en trok hem weer overeind. Hij klopte zijn pokémon even dankbaar op zijn rug. Zakte op zijn knie en tuurde de struiken in. “Hallo daar?” Sprak hij rustig, vriendelijk. Terwijl hij probeerde de geur te negeren, maar dat was eigenlijk onmogelijk.

Oei, die pokémon vond zijn aanwezigheid niet zo fijn. Er zat een Stunky. Hij had liever niet dat er nog meer stank hun kant op gestuurd werd. Dus gebaarde hij Elec een stap achteruit te doen. “Sorry, we zullen snel weer gaan.” Sprak hij vriendelijk tegen de Stunky. Hij legde zijn hand even tegen de arm van zijn Electivire en leidde hem weer bij de pokémon vandaan. Elec leek het helemaal niet erg te vinden om weg geleid te worden bij de stank. Bella ook niet trouwens. De shiny Metapod leek opgelucht uit haar ogen te kijken. Nu hopen dat ze de Stunky niet te boos hadden gemaakt.

Hij hoorde de Stunky achter hem aankomen. Aaiii… Even keek hij achterom. Ja, die was wel boos. Bella was nog steeds te angstig om moves te doen. Dus hij moest Elec inzetten. Hij wilde de Stunky alleen niet bezeren. “Swift in de lucht en dan Thunder Punch Elec.” De Electivire stopte met rennen. Deed Swift en sloeg er toen een goede Thunder Punch tegen aan. Waardoor de sterren elektrisch geladen werden. Deze dwarrelden achter hun op het pad en hielden hopelijk de Stunky tegen. Vervolgens rende Elec met grote passen achter Mace aan, waardoor hij hem ook zo weer ingehaald had. Hij was nu eenmaal een flinke pokémon.

Hij remde af toen er ineens een enorme pokémon in het pad stond. De Numel stond ook echt wel enorm in het pad. Gelukkig zat de Stunky niet meer achter hun aan, want hij wist dat die een hele vieze geur konden uitscheiden. Wat nog dagen in je kleding kon blijven zitten. Niet dat een Numel veel beter was. Als die heel kwaad waren konden ze ook enorm gevaarlijk zijn. Deze leek alleen niet kwaad en keek hun wat droogjes aan. Even keek hij wat hulpeloos opzij naar Elec. Die keek op zijn beurt hem weer aan. Hij haalde even zijn schouders op. Ja, geen idee. Omdraaien dan toch maar?

Het nadeel was. Dat de Stunky er ook nog steeds was. Even stond hij in tweestrijd. Kijkend van de Stunky naar de Numel. Top, gesandwiched. Hij keek naar Elec, die wees naar de Numel. Ja, misschien moesten ze maar gewoon proberen of ze er langs mochten. Hij glimlachte vriendelijk naar de Numel en deed een stap die kant op. “Zouden we er misschien langs mogen?” Vroeg hij voorzichtig aan de pokémon. Hij wilde de Numel niet boos maken, maar het feit dat hij droogjes keek en niet vijandig liet hem toch de pokémon benaderen. Elec bleef beschermend naast hem lopen, de Numel strak aankijkend.

Ergens vertrouwde hij het toch niet helemaal. Maar goed wat moest hij? Achter hen stond een Stunky te blazen. Veel keuze had hij niet. “We lopen nu langs je heen oké?” Vervolgde hij. Hij bleef het maar benoemen in de hoop dat de Numel het goed zou vinden. Dat ze niet alsnog een verrassing te wachten stond. Elec duwde zichzelf tussen Mace en de Numel in toen Mace probeerde om langs de pokémon te stappen. Zijn Electivire vertrouwde het duidelijk ook niet.

Auw! Hij schopte ineens hard ergens met zijn teen tegen aan. Zo hard, dat hij zijn grote teen flink voelde gonzen. Heel soepel weer Mace. Elec keek hem bezorgd aan, maar hij stak zijn hand op. Dat het oké was. Hij redde zich. Hij verbeet de pijn en hurkte bij het voorwerp neer. Het leek op zo’n doosje als hij ook voor Elec had gebruikt, maar deze was rood. Het leek hem dus een Magmarizer. Gosh dat hij dat hier zomaar tegen kwam en dat op zijn oude dag. Dat vond hij leuk. Je wist nooit of het nog van pas zou komen. Dus pakte hij het op. “Laten we dit meenemen. Wie weet kunnen we het nog een keer gebruiken voor een vriendje van jullie.” Glimlachte hij naar Elec en Bella. Hij haalde zijn rugzak van zijn rug en stopte de Magmarizer erin.