Tales of

Sinnoh

Fall seven times, stand up eight.

Zijn donkerblonde haar bewoog zachtjes op de wind die langs de toren heen ging, terwijl zijn bruine ogen gericht waren op de ingang. Onbewust aaide hij met zijn hand over 't hoofd van de pokémon die hij in zijn armen had. Hij had niet eens door dat zijn hand trilde, totdat de Azurill haar staart over zijn hand heen legde om 't te stoppen. "Oh, sorry Lily," zei hij zachtjes, met een kleine glimlach op zijn gezicht. Zijn hart klopte in zijn keel, een combinatie van angst, lichte paniek en onrust. Waarom had hij dit als eerste bestemming gekozen, hij was niet eens een groot fan van ghost-type pokémon. Nou ja, er waren er een paar die hij leuk vond, maar dat betekende niet dat hij graag rond ze hing. Vince haalde diep adem en gaf Lily een laatste aai over haar hoofdje heen. "Kom, we gaan." Zei hij, hopend dat zijn stem vast bleef en de Azurill niet door had hoe ontzettend bang hij was om dit te doen. Daarna liep hij met stevige passen de toren in.

Fall seven times, stand up eight.

Zijn passen waren met veel meer vertrouwen dan dat hij in zichzelf voelde. En dat voelde Lily momenteel ook. De Azurill maakte een geïrriteerd geluidje en hij kreeg een mep tegen zijn arm aan. "Oh, sorry Lil. Kneep ik je fijn?" verontschuldigde Vince zich aan zijn pokémon en hij gaf haar een aai over d'r hoofd heen. De Azurill bromde iets geïrriteerd, maar liet het al snel gaan, waarna ze zich weer in zijn armen nestelde en om zich heen keek.
De jongeman stopte toen er iemand op hem af kwam gerend en maakte zich klaar voor een pokémon. Pas toen hoorde hij het gehuil en niet veel later kwam het huilende meisje in zijn gezichtsveld. Hij ging op zijn hurken zitten, stilletjes hopend dat hij haar niet hoefde te troosten, maar hij wilde zich ook niet als een Seedot voor doen die om niemand anders gaf. En daarnaast was hij Lily gewend en die huilde ook om alles. Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar in plaats daarna duwde ze de Common Lure in zijn handen en rende er van door. Vince keek eventjes naar het item in zijn handen en bedacht zich dat hij dit niet aan kon nemen. Het was niet van hem immers, hij zou zich er niet lekker bij voelen. Dus zetten hij het zo neer dat als ze terug kwam, ze het makkelijk kon vinden. Waarna hij Lily weer oppakte en verder de toren in liep.

Fall seven times, stand up eight.

"Iep!" Smack. Een volgende klap van de staart van Azurill in zijn gezicht toen hij schrok van de volgende pokémon die op hem af kwam dwalen. Lily was er niet zo blij om de hele tijd fijn geknepen te worden door haar trainer, die eigenlijk nog meer een mietje was dan dat ze verwacht had. Ze keek kwaad naar haar trainer, voordat ze zich weer in zijn armen nestelde en haar staart on the ready hielt voor als het nog een keer zou gebeuren. Vince glimlachte om 't goed te maken en aaide d'r over haar hoofdje heen, voordat  hij verder liep. Vanuit zijn ooghoek zag hij iets bewegen en hij hielt zichzelf in om de pokémon in zijn armen niet weer te vermorzelen. Hij bleef stilstaan en keek naar het theekopje dat naar boven zweefde. Dat was een Sinistea, toch? Hij pakte zijn pokédex erbij en scande de pokémon eventjes. Ja, hij had het goed gehad. Ok, die zou het goed kunnen doen in zijn team, maar hij wist niet of het nut had om 'm te bevechten. Lily leek vandaag geen zin te hebben om een gevecht te houden en hij was sowieso al niet zo'n vechtend type. Dus misschien moest hij dit anders aanpakken. Vince zetten de Azurill op de grond en rommelde eventjes in zijn tas. Al snel had hij een paar pokémon snoepjes gevonden en legde deze op een paar meter afstand van hem neer. Eens zien hoe de pokémon daarop zou reageren. De Sinistea leek wat slaperig, maar zweefde uiteindelijk toch richting 't snoepje om deze op te pakken en het verdween in de vloeistof. Vince vroeg zich af wat de vloeistof was, of nee eigenlijk, hij wist dat de vloeistof de pokémon was, maar toch. Hij zou de pokémon graag nog wat beter willen bestuderen. Rustig maakte hij een spoor aan snoepjes richting de plek waar hij Lily had neergezet en ging daar zitten. Zou de pokémon dichterbij durven te komen?

Fall seven times, stand up eight.

Het zag er naar uit dat de snoepjes in de smaak vielen en de Sinistea volgde het spoor totdat de pokémon bijna voor zijn neus zweefde, om vervolgens recht zijn tas in te duiken. "Hi!" Riep Vince opeens, voordat Lily in de lach schoot en om rolde. De jongeman grinnikte en haalde het theekopje er weer uit. "Dat is niet de bedoeling," zei hij, al was het niet op een strenge toon. Hij zetten de pokémon op de grond, voor zover dat ging met een zwevende pokémon en rommelde eventjes in zijn tas. Hij haalde het zakje met snoepjes eruit en legde er een op zijn hand. "Het ziet er naar uit dat je de snoepjes lekker vind," zei hij op een rustige toon. "Als je 't leuk zou vinden, zou je je ook bij ons team kunnen voegen. Dan krijg je nog meer snoepjes en mag je spelen met Lily daar," vervolgde hij, knikkend naar de Azurill die inmiddels weer uitgelachen was en op haar staart was gaan zitten. Hij vroeg zich af of deze vredelevende manier van overhalen zou werken. Maar hij had ergens ook geen zin om de pokémon te gaan bevechten. Dus bleef Vince zitten en gaf de Sinistea de tijd die 'ie nodig had om een beslissing te maken. Het was inmiddels nogal een voorstel dat hij had gedaan.

Fall seven times, stand up eight.

Vince glimlachte breed toen hij merkte dat de Sinistea rustig bij zijn tas ging zitten. Eventjes was hij bang geweest dat het niet goed ging komen, omdat de pokémon beledigd eruit zag toen hij 't uit zijn tas haalde. Als goedmakertje gaf hij de pokémon nog een snoepje, voordat hij weer overeind kwam en Lily van de grond af haalde. "Vind je 't goed als Sinistea met ons meereist, Lil?" vroeg hij aan de Azurill, die eventjes nieuwsgierig naar het theekopje keek dat voor haar zweefde. Ze stak haar staart uit naar de pokémon, waar de Sinistea op landen, waarna Lily haar staart angstig weg trok. "Geen zorgen, 't zal je geen pijn doen. Ik ga 't laten zien wat voor een goed team wij zijn en dan zal 't zich zeker bij ons team willen voegen." Zei Vince met een glimlach op zijn gezicht. De Azurill keek nog een beetje ongemakkelijk naar de Sinistea, die nu boven de schouder van Vince zweefde. "Kom op, dan gaan we terug naar huis. Genoeg avontuur voor vandaag." Vince sloeg zijn tas om zijn schouder, voordat hij nog even over zijn schouder de tower in keek en daarna weg liep. De Sinistea keek eventjes naar de plek waar 'ie vandaan kwam, voordat 'ie achter Vince aan zweefde en lande op zijn schouder. Dat was de beste plek voor nu.