Tales of

Sinnoh

Na het nieuws te hebben ontvangen was hij alles behalve goed gezind geweest. Hij had Rick kunnen bellen, of misschien Vic of Angie. Maar nee, hij had besloten dat hij er alleen mee wilde omgaan. Het was nieuws die hem geen vreugde bracht, maar welk nieuws deed dat wel de laatste tijd? HIj had de ball van Morrígan genomen en was vertrokken, de rest van zijn ballen liet hij achter in het hotel. Hoe slim dat was, wist hij niet. Hij wilde gewoon dat hij een iets had die hij bij zich kon nemen als hij echt moest huilen. Hij wilde gewoon even alleen zijn, dat maakte hij zichzelf wijs, maar niks was minder waar. En dat was ook de echte reden dat hij de shiny Meowstic had meegenomen. Ookal zat ze in haar ball, ze kon haar er altijd uitlaten. HIj kon een conversatie met haar houden zonder dat hij moest schrijven, zonder dat hij iets extra moest doen. En dat betekende meer voor hem nu dan wat dan ook. Het feit dat er iemand was die hem gewoon begreep. MAar of dat ook echt zo was, kon altijd in twijfel getrokken worden. Ze was immers nog steeds een Pokémon. En die waren onvoorspelbaar, konden doen wat ze wilden. Op het einde van de rit waren ze anders dan mensen. En misschien had hij juist nood aan dat menselijk contact. Niet dat hij er veel van wist, hij wist immers maar vrij weinig.

Hij ging een bar binnen en ging aan een tafeltje zitten. Hij keek even op, maar richtte zijn blik al snel op het raam en keek naar buiten. Hij bestelde een drankje, wat in zwaar contrast ging met wat hij zichzelf had beloofd. Geen drank meer. Maar wie hield hij voor de gek? Hij had zich veel beter gevoeld toen hij wat binnen had gehad. Het zou hem goed doen, dat maakte hij zichzelf wijs. Hij had zelf niet heel van kennis van drank en had gewoon gevraagd voor iets dat goed smaakte. Het was niet dat hij nauw keek op hoeveel het kostte, geld tekort had hij zeker niet. Hij had gewoon geen ervaring in het drinken, maar wilde het wel doen. Hij had uiteraard wel de drankjes onthouden die Rick hem had getoond en kende er nog wel wat van zijn tijd als kelner, maar veel snapte hij er niet van. Hij liet zijn blik dan ook al snel vallen op de roze drink die voor hem werd gezet. Goed dan. Hij moest helemaal niet weten wat er nog in zijn lichaam ging.

Het duurde niet lang voordat hij na een tijdje het wel begon te voelen. Maar zo alleen had hij er weinig aan en ondanks dat hij zich wat beter voelde, kon hij ook voelen hoe licht hij op zijn emoties was. Hij slikte even en liet zijn ogen vallen op het glas. De hoeveelste was dit? Hm... maakte het ook iets uit? Hij knipperde enkele keren en pakte zijn holo caster erbij. Misschien dat hij Rick even appte om te zien of hij wilde afspreken. Hij had goed gezelschap nodig op dit moment, anders zou hij echt beginnen janken. Toen hij opmerkte dat zijn holo caster zo goed als leeg was, legde hij even zijn hoofd op de tafel neer en kneep hij zijn ogen toe. Nee he, wat jammer dit weer. Hij draaide zijn hoofd wat en staarde naar buiten. Dat was terug naar zijn hotel gaan en vanaf daar even zien of ie Rick kon bereiken. In ieder geval stond zijn besluit vast. Hij kwam dan ook overeind en stak het apparaat weg. Hij had gelukkig al betaald en had een goede fooi achtergelaten. Iets dat hij gewoonlijk niet deed, maar het leek erop dat de drank zijn uitgaven ook wat losser maakte. Het kon hem even allemaal niet zoveel schelen.

Opweg naar de deur merkte hij niet meteen op dat er een redelijk iemand binnen kwam met twee maten. Het was duidelijk dat de man al wat ophad. Toen Myr, die niet helemaal meer daar was met z'n hoofd, tegen hem aanliep en even wiebelde op zijn voeten, schoot zijn blik naar de kerel. Ook hij keek neer op de kleine man. Myr knipperde enkele keren, herkende de man niet meteen in zijn huidige toestand wel. De ander, herkende hem echter wel. Er verscheen een schuine grijns op de lippen van de kerel die vele malen groter en breder was dan hem. Toen hij dan ook zag hoe de ander meteen uithaalde naar hem, zette hij snel een onstabiele pas naar achter om die haal te ontwijken. Hij fronste wat, voelde zijn hele lijf wiebelen. En toen kwam het besef binnen. Ah... Was dit niet de man die hij in der tijd nog in elkaar had geslaan met Alain erbij? De gedachte alleen al aan de ander zorgde ervoor dat hij even wat tranen voelde steken in zijn ogen. Zijn lijf beefde wat terwijl hij snel wat passen naar achter zette, steun zoekende tegen een tafel. Hij... kon de ander wel weer neer krijgen zeker? De gedachte was van korte duur, want de drank bracht onzekerheid en zijn hersencel bracht de realisatie dat hij niet mocht vechten. Hij kon niks maken tegenover deze vent, al zeker niet tussen al deze mensen. Het enigste dat hij kon doen was hopen dat iemand ingreep, de ander niet verder ging of... als hij het op lopen zette. Hij wist maar een iets zeker; dat hij in zijn huidige staat zeker niet kon lopen. Dat zou niet goed aflopen.

Myrdinns ogen schoten even rond terwijl hij langzaam steeds meer naar achter liep, maar de boze man tegenover hem naderde sneller. Hij slikte, richtte zijn ogen even op de vent en keek toen weer rond. De man haalde uit en Myr dook weg, maar verloor hierdoor zijn evenwicht en kwam met een klap op de grond. De kleine man keek even op naar de grote man en slikte, tranen welde op in zijn ogen terwijl hij nog hopeloos wat naar achter probeerde te kruipen. Zonder iets te zeggen stampte de kerel zijn voet op zijn been en wel meteen voelde Myr een pijnlijke scheut erdoor trekken. Hij greep even naar de ander zijn voet, maar nog voor hij iets kon doen leunde de man door met zijn volledige gewicht. De blonde man voelde de pijn door zijn lichaam gaan en dikke tranen welde in hem terwijl hij zijn hele lijf begon te beven. Hij sperde zijn mond open, maar er kwam geen geluid. Enkel het piepende geluid van zijn ademhaling was te horen. Maar onder het gelach van de dronken man was er niet veel van op te merken. De ranger keek op, hopeloos zoekende naar iets of iemand.

Myrdinn werd niet goed van het gevoel. Het deed zoveel pijn. De man tilde nogmaals zijn voet op en stampte nogmaals op dezelfde plek, wat ervoor zorgde dat Myr sneller adem ging halen. Hij tilde zijn vrije been wat op en probeerde de voet van zich af te stampen. Maar zijn acties waren zwak en maakten niks tegen iemand die met gemak dubbel zoveel als hem woog. Hij staarde even op naar de man en slikte, de wereld draaide rond hem en hij wist niet goed of het door de drank of pijn kwam. Hij stampte nogmaals tegen het been van de ander aan, maar dat zorgde ervoor dat de man enkel meer en meer gewicht op het been zette. Zijn ademhaling versnelde terwijl de pijn toenam en hij echt gewoon misselijk was. Zijn lichaam beefde terwijl hij weer zijn mond open sperde in een poging te schreeuwen, maar er kwam niks. Elke ademteug deed steeds meer pijn, maar veel inzicht had hij er niet op. De pijn in zijn been overmeesterde alles. Hij schudde zijn hoofd wat, wilde de ander nogmaals stampen in een poging iets te doen, maar een reactie kwam er niet meer.

Het begaf en dat voelde hij duidelijk. Ook de dronken man op hem leek het te merken en begon breder te grijnzen bij het besef. Hoe dan ook was zijn triomf van korte duur. Myr's ademhaling was snel terwijl hij zijn ogen wat toekneep. Hij probeerde kalm te blijven, maar zijn oren suisden en zijn lijf beefde. Hij was alles behalve kalm. De pijn was hevig, zijn hoofd was tegen de grond aangedrukt, proberende om zijn ademhaling onder controle te krijgen. In en uit ademen. Hij moest blijven ademen. In en uit. Hij opende zijn mond wat, alsof hij wilde vragen om hulp of schreeuwen van de pijn, maar wederom kwam er niks. Hij probeerde zich te bewegen, maar de hevige pijn die hierdoor door zijn been trok zorgde ervoor dat zijn kleine lichaam gewoon beefde. Hij kneep dan ook zijn ogen toe en focuste zich op zijn ademhaling. Er was niks. Het was gewoon een blauwe plek. Er was niks. Er was helemaal niks. Hij moest gewoon kalm worden en dan kon hij straks naar het hotel. Dan zou hij gewoon in zijn kamer zijn, zou het allemaal niet veel meer uitmaken. Hij moest gewoon terug op zijn voeten gaan staan.

Een stem zorgde ervoor dat hij zijn ogen opende. Maar of dat de juiste keuze was, was een ander. HIj knipperde even, waarna meer tranen opwelden in zijn ogen. Zijn gezicht vertrok in pure verwarring terwijl hij de ander zag. Hij beefde, brak, volledig bij het aanzicht van degene die bij hem zat nu. De ademhaling, die wat kalmer was geworden, versnelde zich. De laatste woorden die hij van hem had gehoord kon hij zich nog zo goed herinneren. Hij wilde hier weg, wilde rennen. HIj wilde hier niet zijn. NIet op zijn zwakste moment, niet met hem erbij. Maar zijn lichaam was in pijn en zijn bewegingen waren loom en beverig. Hij was duidelijk niet ok. Fragiel als hij was, mentaal en fysiek, kon hij zichzelf niet bij elkaar houden. Dit was niet hoe het zichzelf had voorgehouden. Hij wilde de ander niet zien, dat maakte hij zichzelf steeds opnieuw wijs. Dan... Waarom had de wereld besloten om dit te doen? Wat voor ziek iets was dit?

Zijn ogen gingen de andere kant op terwijl hij zichzelf probeerde te bewegen. Zijn ene been deed het prima, maar wanneer hij de andere probeerde te- Hij versteende, beefde hevig en klemde zijn kiezen op elkaar. Zijn ademhaling versnelde zich nog wat. Hij moest zien wat er met zijn been was, waarom hij zijn voet niet kon bewegen. Hij wist zelf niet of de pijn van zijn voet of been kwam. Hij kon het niet pinpointen. Het was te hevig. Maar koppig als hij was, bewoog hij zijn dijbeen toch in een poging zichzelf wat meer overeind te krijgen. De pijn pulseerde door hem heen en zorgde ervoor dat hij verstijfde. Hij werd er misselijk van en dat in combinatie met de drank dat hij al ophad, het ging niet goedkomen. Zijn ogen gingen even heen en weer, tot hij plots zag dat Alain zijn hand uitstak. De man knipperde enkele keren, waarna meer tranen eruit kwamen. Het vertroebelde zijn zicht. de woorden van de ander kwamen niet helemaal binnen. Als hij echt nuchter was geweest zou hij nooit de arm van de ander aannemen. Maar nu, nu was hij hopeloos. HIj wilde de ander gewoon bij zich trekken en hopen dat alles van de afgelopen tijd gewoon een slechte droom was geweest. Hij tilde dan ook zijn armen op en legde beide langs de arm van de ander. Hij trok eraan, kwam zo wat meer overeind, maar echt gebruiken om rechtop te komen deed hij niet. Hij neeg zijn hoofd gewoon en probeerde Al juist dichter naar hem te trekken. Maar hij was zwak, zijn handen beefden en veel macht had hij momenteel niet. Hij opende zijn mond, probeerde dingen te zeggen, maar er kwam niks uit. En toch bleef hij doorgaan. Hij was een mess. NIet alleen omdat de ander er was, maar ook omdat hij in zoveel pijn was.
Een iets was zeker, die arm ging hij niet snel meer lossen. Hij was bang dat de ander anders weer zou verdwijnen uit zijn leven. Niet nog eens. Blijf, alsjeblieft.

Hij opende zijn mond wat en het leek alsof hij van alles aan het zeggen was, maar zelf voor de klap zou er niks zinnigs uit gekomen zijn. Gewoon, iets van geluid zou hem blij maken nu. Maar er kwam niks en niks zou er nog volgen ook, zo bleek. HIj kneep zijn ogen even toe en leunde wat naar voren. Zijn handen stevig geklemd rond de arm van de ander. Zijn hele lijf beefde. Dit was zo, zo pijnlijk. Hij wilde niet bij de ander zijn, maar als hij weg zou gaan... Hij wilde niet dat hij weg ging. Wat wilde hij nou? Hij wist het niet meer goed. Hij wilde gewoon nie... Nee... Hij... Hij... Zijn ogen gingen open en hij richtte ze wat op. Zijn zicht was wazig door de tranen die erin stonden. DIt was niet wat hij wilde. Hij voelde zich zo enorm zwak in de nabijheid van iemand waarvan hij die zwakte niet wilde zien. Zijn gedachten kolkten, maar zijn blik smeekte. Hij wilde niet dat hij weg ging. Hij wilde dat de ander bij hem bleef, ookal waren zijn gedachten er echt nog niet over uit wat hij echt wilde. Zijn handen, waarvan hij dacht dat ze strak rond de arm van de ander waren, beefden, het teken dat zijn grip alles behalve stevig was. Hij opende zijn mond weer wat, wilde sorry zeggen, maar er kwam niks. Hij hapte naar adem en schudde zijn hoofd. Wat kon hij doen? Waarom...?

Alain vroeg iets aan hem. Of hij hem kon optillen? Hij knipperde een beetje, zijn schouders schokten wat. Waren dat de woorden die hij aan hem gaf zodat hij hem losliet? Zodat hij weg kon lopen. Wel meteen versnelde zijn ademhaling en leunde hij wat meer naar voren. Hij legde zijn hoofd op de arm van de ander terwijl hij door bleef huilen, zijn handen nog steeds zwakjs rond de arm van de witharige kerel. Hij viel helemaal uit elkaar. De drank maakte iets los in hem, maar nu waren zijn reacties niet meer aangestuurd daardoor. Hij was echt in pijn en hij kon het niet meer inhouden. Hij haalde diep adem, zijn bevende lijf bewoog hij dichter naar de ander toe, alsof dat hem zou helpen. Als dit anders was geweest, was hij zo weg gegaan. Maar zelf dat kon hij niet doen. Zijn been deed zoveel pijn dat hij niet zeker was of die er wel nog aanhangde.

Zo bleef hij dan ook even zitten, angst dat de ander hem zou verlaten als hij iets losliet. Maar na een minuut of twee tilde hij dan toch eindelijk zijn hoofd weer op. Zijn helderblauwe ogen gingen even langs de arm van de ander, waarna hij opkeek. De woorden van de ander gingen nog steeds door zijn hoofd waardoor hij even zijn handen herpakte aan de arm, angst dat hij echt weg ging. Hij keek de ander even aan, wende zijn blik weer af en knikte langzaam. Maar een nieuwe golf tranen kwam op. Er was niet veel dat hij kon doen, buiten janken en hopen dat de ander niet weg ging. Hij was zo... Zielig. En hij haatte elke seconde ervan.

De zwakte die hij voelde, niet alleen lichamelijk maar ook mentaal bracht hem geen goede gevoel. Hoe zou hij hier straks mee omgaan? Morgen? Volgende week? Het zou niet goed vallen, dat was zeker. Niks viel goed bij hem als het ook maar iets van emoties erbij nam. Hij was iemand die nooit had geleerd hoe hij iets moest verwerken, dus werd het gewoon allemaal omgezet in pure woede. Als het niet voor de drank was geweest had hij zich gegarandeerd rechtop proberen te krijgen, Alain weg geduwd en was hij op eigen houtje weg gegaan. Kapotte been of niet, hij zou doorzetten. Als hij immers toegaf- Kijk dan wat er gebeurd. Hij had zichzelf niet in de hand, beloofde zichzelf met elke nieuwe minuut dat hij nu zou stoppen met huilen en dat hij weer zijn muren ging ophalen. Maar het kwam niet. Het deed teveel pijn om iets te doen.

Hij bewoog zijn bovenbeen wat en voelde zich meteen misselijk worden bij de nieuwe golf van pijn. Hij was iemand die niet zo heel goed tegen klappen kon, een fragiel lijf had hij dan ook zeker. Waarom hij dan ook in hemelsnaam ooit gekozen had voor gevechtssporten was zelf voor hem een raadsel op dagen zoals deze. Was het om sterker te zijn? Om zichzelf te beschermen? Als hij er zo bij dacht had het hem niks meer dan problemen gebracht. Opluchting, ja, maar voor hoe lang? Het had hem geleerd dat klappen de enige manier van emoties uiten was. Hij keek even op toen de ander sprak.? Instemmende geluiden, gevolgd door woorden. Hij keek de ander even aan, zijn onderlip trillende bij het besef dat hij de ander echt moes loslaten. Zijn blik dwaalde dan ook af naar zijn handen. Voor even verstevigde hij zijn grip, maar loste hij deze al snel. Zijn armen bleven hangen in de lucht, voordat hij langzaam zijn handen naar zijn benen bracht. ZIjn ogen gingen dan ook al snel van zijn bovenbeen, naar zijn onderbeen. HIj voelde zich niet goed worden toen hij zag in welke hoek zijn voet lag. Even draaide zijn wereld, wetende dat het er erger uit zou zijn als hij de broekspijp omhoog zou brengen. Zijn ademhaling versnelde wel meteen, terwijl hij even zijn armen om zich heen legde en zijn blik naar zijn armen liet gaan. Hij beefde hevig, angstig. Hij zou weglopen en hij zou hier achterblijven... Maar eerlijk, had hij dat niet verdiend?

Myrddin wilde zo graag verdwijnen van hier. Hij wilde niet tussen de mensen zijn. Waarom had hij ook gedacht dat alleen iets gaan drinken een top plan was? Nog even en hij waagde het helemaal niet meer om er nog alleen op pad te gaan. Hij maakte een mentale notitie dat hij beter Aisling altijd op zijn schouder had. De Archen had genoeg aggresie om hem veilig te houden van mensen zoals de man, mensen zoals... Hij slikte, zijn maag draaide zich even. De pijn, drank en emotionele impact van de situatie maakte hem zo duizelig. Hij wilde gewoon naar bed, slapen. Dit was zo enorm kut. Hij vond het niet eerlijk, maar dan opnieuw... Hij slikte even en die beweging alleen zorgde ervoor dat hij zich nog zieker voelde worden. STraks moest hij echt overgeven. Die gedachte al liet zijn hoofd kolken en hij kon het niet laten even te denken aan wat Rick tegen hem had gezegd. Ah... Wat zou hij zeggen als hij hierachter kwam? Niet veel waarschijnlijk. Dit was zijn probleem, niet de zijne. De gedachte aan de ander bracht hem even afleiding, lang genoeg om de misselijkheid even te vergeten.

Een aanraking zorgde ervoor dat hij verstijfde. Angstig keek hij even rond, compleet verward. Hij had niet verwacht dat de ander zijn woorden zou opvolgen en had dus iets van aggresie verwacht van de man die hem had aangevallen. De hele ruimte was niks meer dan een blur voor zijn ogen. Gejaagde ademhaling en ogen dik van het huilen keek hij rond, tot hij zag dat het Alain was. Hij bleef de ander even aankijken, meer in pure shock dan iets anders. Hij snapte niet waarom hij niet weg was gegaan. Het registreerde niet in zijn hoofd. Het was alsof dit niet kon, dit niet mocht. Het was verkeerd. Zijn hele lichaam schreeuwde om rechtop te staan, er vandoor te gaan. Maar bij de minste beweging van zijn been trok de pijn hem weer tot een meer gedrongen mentaliteit. Hij moest hier blijven zitten. Maar dat wilde hij niet. Het was niet dat hij bang was van de ander, helemaal niet, en hij had blij moeten zijn dat hij niet weg was gegaan, en toch kwam dat geluk niet. Want wat was er om blij over te zijn? Helemaal niks. ZIjn blik bleef dan ook op de ander liggen. Hij wist niet zeker of de hand op zijn rug wel van de ander kwam of het iets anders was. Het registreerde allemaal niet zo goed in zijn hoofd en het maakte hem banger dan dat hij al was. Zijn lijf beefde dan ook even, rillingen die aanhielden minder hevig dan eerst. Hij wilde niet dat iemand hem nog aanraakte. Hij wist niet goed wat hij zou doen als als... als...

Geluiden kwamen niet binnen, de plotse beweging en verplaatsing van zijn been zorgde ervoor dat hij versteende, de rillingen van zijn lijf het enigste dat nog aangaf dat hij niet even was weg gevallen van de misselijkheid en pijn. Hij hapte naar adem, maar dat ging moeilijk door de zwelling die er nog zat. Inmiddels was de blauwe kleur weg gezakt, maar elke dag voelde hij nog de gevolgen van de klap die hij hem had bezorgd. Het gepiep van zijn adem een pijnlijke herinnering aan iets dat zo snel van hem was afgenomen zonder er ooit iets tegen gedaan te kunnen hebben. Hij had geprobeerd zijn wraak te nemen, maar na alles was hij niet meer zeker of het wel echt wraak was geweest. In het verwilderd moment, waarbij hij in zijn eigen wereldje was, vervaagde de herinnering van het gevecht volledig. Wat er was gebeurd, hoe het was gebeurd, wat hij had gedaan. Het werd een grote blur in zijn hersenen. Het was al moeilijk om het op te halen, maar nu, nu kon hij er al helemaal niet meer aan uit. Zijn handen, die op zijn eigen armen lagen, waren onbewust gaan beven, zijn nagels zakten weg terwijl hij zichzelf kneep. Alsof het zou helpen tegen de pijn die hij voelde. Hij had in de lift met die ene gozer ook geprobeerd iets te doen zich kalm te houden, maar veel had het niet gedaan. Nu ook niet.

Hij voelde zich slechter met de secondes die voorbij tikten en knipperde even. Het was alsof iets in hem het had opgegeven om hem nog verder te laten gaan. Zijn hoofd tolde, elke beweging die de ander maakte zorgde ervoor dat hij een nieuwe golf van pijn over hem mee kreeg. Wat hij had gezien van zijn voet en been was alles behalve goed. Maar in zijn hoofd maakte hij zichzelf wijs dat hij zo op zijn benen kon staan. Hij had gewoon even wat water nodig, een glaasje, en dan kon hij weer verder gaan met zijn avond. Hij besefte niet hoe bleek hij wel niet zag, hoe zwak zijn lijf wel niet was. Pijn was iets dat hij vaak had gehad en normaal zou hij zich sterk houden en rationeel denken, maar hij had wat op en hij was zo emotioneel als wat. Toen hij dan ook plots neer werd gelegd, zette hij bijna meteen zijn handen langs zich in een poging zichzelf meer overeind te drukken. Zijn been werd echter ergens op gezet. Zijn gezicht vertrok van de pijn terwijl zijn bevende handen even de stof onder zich vastgrepen. Zijn mond opende zich wat in een poging te schreeuwen, maar er kwam niks. Gejaagde adem hand in hand met gepiep was het enigste dat hij nog kon. Zijn blauwe ogen, troebel van de tranen, schoten naar de persoon. HIj keek de ander aan, voordat hij even zijn ogen sloot, een poging makende zichzelf tot een kalmere ademhaling te dwingen.

Woorden, mensen die praatte, geluiden. Het registreerde allemaal eventjes niet terwijl hij langzaam zijn ogen opende. HIj bewoog zijn goede been even langzaam en plooide deze. Hij haalde even diep adem, de knellende pijn uitstralende van zijn nek naar zijn borstkas. Hij probeerde erop te focussen zodat hij even niet aan de pijn in zijn been moest denken. Hij volgde helemaal niet het advies van Alain op toen hij zichzelf met heel wat pijn wat meer overeind drukte en zo zijn kapotte been van de verhoging trok. Het vertwiste ledemaat kwam zacht neer op de bank en hij klapte zowat meteen weer in elkaar. Agh. Zijn vingers grepen naar de stof onder hem terwijl hij zich langzaam meer en meer rechtop probeerde te laten zitten. Alles draaide, hij wist niet goed wat hij aan het doen was, maar in zijn hoofd wilde hij maar eens iets doen, naar zijn hotel gaan. Zijn ogen opende zich wat en even staarde hij naar het letsel, die nog verborgen bleef door de broek. Zijn ademhaling versnelde zich weer wat en snel legde hij een hand op zijn mond, bang dat hij echt over z'n nek ging. Hij draaide zijn hoofd weg en staarde naar de grond, zijn andere hand gebruikende om steun te vinden terwijl hij zo bleef zitten. Als hij die arm niet had gehad lag hij zo weer neer. Zijn fragiele lichaam zou het zou begeven. En dan te bedenken dat hij zich altijd zo stoer gedroeg. Hij had de kracht om iemands arm te breken, maar als het er echt op aankwam was hij niks meer dan een schop groot. Een klap en hij ging neer, was altijd al zo geweest.

Hij probeerde zich op iets op de grond te focussen toen hij iets hoorde. Hij knipperde verward en keek op. De hand die op zijn mond had gelegen ging langzaam ervan af. Hij staarde even naar de holo caster die werd uitgehouden naar hem en toen terug naar Alain. Hij knipperde verward en schudde enkel zijn hoofd, waarbij hij zijn hand weer naast hem op de bank zette. Hij schudde zijn hoofd meer. Niemand. Nee, hij wilde niemand. Als iemand hem zo zag... Hij wist niet... Het mocht niet.. Het was fout. Een nieuwe golf van zekerheid zorgde ervoor dat hij zijn bovenbeen dwong om het kapotte been te bewegen. Het been kwam met een klap van de bank af en hij sudderde van de pijn. Zijn ademhaling stokte bij de snelle ademhaling die hij aanhield. De hele wereld draaide aan een stuk door terwijl een nieuwe vlaag misselijkheid over hem heen kwam. HIj knipperde lichtjes in een poging de nieuwe tranen uit zijn ogen te krijgen, het werkte niet. Zijn ogen gingen naar het been dat daar maar ging en slikte even. HIj kneep zijn ogen toe en trok het goede been ook van de bank. Hij zat rechtop. Hij zat rechtop. NU moest hij alleen. Wel meteen, zonder er echt goed bij te denken leunde hij wat naar voren, duidelijk aanstalten makende om recht te staan. Hij ging wat de lucht in, maar klapte meteen in elkaar en viel naar voren.
Was het slim? Nee. Maar hij zat in de val. Hij wilde hier weg, hij wilde naar huis.

Hij viel niet op de grond, hij werd opgevangen. Zijn gezicht volledig weg getrokken van kleur wist hij niet meer goed wat er wel en niet gebeurde. Hij werd terug op de bank geduwd, de ruige handeling registreerde niet meteen. Hij liet zich gewoon wat hangen. De pijn leek in een blur samen te lopen. Snel opende hij zijn ogen even, gingen ze terug toe... En weer open. Huh? Verward keek hij op naar de persoon die zijn hand tegen hem aandrukte waardoor hij meer tegen de sofa werd gepushed. Hij bekeek de ander zijn gezicht even, scande het, zoekende naar iets. Wat precies? HIj wist het niet. Zijn blik bleef even haken in de zijne voordat hij zijn ogen weer moest sluiten. Hij wilde gewoon naar huis. Was dat teveel gevraagd? Mocht dat zelf niet meer? Moest hij dit echt meemaken? Was dit de straf die hij verdiende? Loom knipperend keek hij weer op, de tweekleurige ogen van de ander kwamen eindelijk binnen als de ogen van zijn vriend... Nee, dat mocht hij niet meer denken over Alain. Alain wilde niks met hem temaken hebben. Dan waarom... Laat hem gewoon. Hij tilde beverig zijn hand op, zijn kiezen op elkaar geklemd. Wat op iets boos had moeten lijken was een zielig iets; wit weg getrokken en zwaar huilend was er niks van zijn poging waar te nemen. Hij legde zijn hand op de arm van de ander die tegen hem aandrukte. Het gaf hem een benauwd gevoel, zijn keel gaf hem al genoeg problemen. Hij probeerde het van zich af te duwen, maar zijn bevende hand deed niks. Hij was zwak, hij kon niks maken.

Zijn ogen waren naar zijn hand gegaan, die hopeloos om de ander zijn arm waren geklemd in een poging hem van zich af te krijgen. Er gebeurde niet veel, alsof al zijn spieren in protest gingen op dit moment. Maar hij was gewoon zwak. Hij kon helemaal niks maken. Zwak. Het woord brande in zijn hoofd terwijl hij het nogmaals herhaalde. Zwak. En daar werd natuurlijk misbruik van gemaakt. Altijd was het zo geweest, altijd zou het zo blijven. Niks meer dan een joch, dat was hij. Hij kon mannen in elkaar rammen met vuile technieken, maar in realiteit, wat maakte dat uit? Hij klemde zijn kiezen nogmaals op elkaar en plaatste zijn andere hand rond de arm van de ander en probeerde hem nogmaals van zich af te duwen. Zijn armen beefden. Hij kon hier helemaal geen kracht achter zetten, niet in zijn huidige staat. Het besef sijpelde loom bij hem binnen, eentje die ervoor zorgde dat zijn armen gingen hangen, zijn handeling afnemende terwijl hij zijn handen liet zakken. Verslagen. Hij had opgegeven.

Alain sprak. Zijn woorden klonken alles behalve aangenaam aan in de oren. Hij keek even op naar de ander. Kruipen... Dat klonk wel fijn nu. Hij slikte dan ook even, een beverige expressie dat moest lijken om een glimlach. Maar het zag er enkel zielig en sad uit, zijn mondhoeken beefden, begaven. Hij wilde niet glimlachen, dan waarom kwam het zijn hoofd binnen? Hij haalde diep adem en liet de lach van zijn lippen druipen, luisterende naar wat de ander zei. Hier blijven... Auto. HIj schudde zijn hoofd zachtjes en toen heviger. De pijnlijke herinneringen van het ziekenhuis in combinatie met wat er enkele dagen eerder was gebeurd. HIj wilde niet terug. Hij wilde echt niet terug. Straks was zijn been ook zo goed als kapot, kon hij nooit meer lopen. Hij wilde het niet horen. Hij liep het liever compleet kapot dan dat hij geconfronteerd werd. Zijn borstkas rees gejaagd terwijl hij zacht huilend zijn hoofd weer schudde. Nee, nee... Nee nee... Nee. Alsjeblieft nee. Hij zou wel zijn kansen nemen met kruipen. Als hij verging op de straten in de tussentijd leek dat meer als een win dan iets anders.

Hij bewoog zijn been wat en kromp meteen in elkaar bij de pijn die door zijn lijf ging. Hij opende zijn mond wat en stak zijn hand op. Snel gebaarde hij naar de ander. Zijn handelingen beverig en loom. 'Ik wil naar huis' Gebaarde hij gewoon naar de ander. Het was al niet helemaal goed gedaan doordat hij drank ophad, maar hij dacht niet helder meer door de pijn. Het enigste dat hij wilde was weg gaan van hier. Weg van dat ziekenhuis. Weg van hem. Hij wilde hem niet meer zien. HIj schudde nogmaals zijn hoofd en kneep zijn ogen toe terwijl hij zijn beverige handen liet zakken. Nee, nee. Alsjeblieft.

Eindelijk kwam de hand van hem af en wel meteen duwde hij zichzelf wat beter rechtop met zijn handen. Gejaagde ademhaling terwijl hij even zijn ogen liet zakken naar zijn bovenbenen. Hij werd echt niet goed. Hij probeerde zijn ademhaling te vertragen, diep in en uit ademen, maar zijn adem beefde, net als de rest van zijn lijf. Hij wist echt niet goed wat hij moest doen, wat hij kon doen. HIj wilde niet bij Alain zijn, maar toch wilde hij bij Alain zijn. Zijn gedachten in zwaar conflict met elkaar hielpen niet. Het was echt niet normaal hoe hij zich voelde, hoe zwak, hoe kapot. Hij vervloekte dat hij naar buiten was gegaan vandaag. Hij had binnen moeten blijven, veilig in zijn hotel. Veilig voor de mensen die hem lichamelijk en mentaal steeds weer kapot maakten. Hij zoog even wat lucht naar binnen en draaide zijn hoofd wat weg van de ander. Hij wilde niet meer zien wat de ander zou doen of dergelijke. Hij wilde gewoon alleen zijn.

Toen de ander ook sprak en vroeg of hij iemand kon bellen, maalde hij even. HAd hij iemand? Nee, hij had helemaal niemand. Natuurlijk waren er genoeg mensen die hem tegemoet zouden willen komen, maar in zijn doemgedachten was er niemand. Hij wilde ook niemand ten laste zijn, wilde niet dat iemand wist dat hij zo zwak was. Het besef dat zijn been misschien langer kapot zou zijn en men daar iets van zouden kunnen zien, bracht hem meer angst dan hij wilde toegeven. Zou hij langer pijn hebben? langer niet kunnen wandelen? Zijn adem werd weer gejaagder terwijl hij weer zijn hoofd begon te schudden, zijn blik star gericht op de vloer. Zijn focus ging even van de vloer naar de Pokémon. Hij slikte even en wendde zijn blik af. Hij dacht even aan Vic... Angie... maar wilde zeker niet dat zij gebeld zouden worden. Hij wilde hun niet zien, wilde niet dat ze hem nogmaals zo zwak zouden zien. Wat zouden ze zeggen? Zouden ze hem weer een preek geven? Vast wel. Nee... Nee... Hij wilde niet dat zij er iets van wisten. En wat van Rick? Nee, hij had zelf genoeg problemen, wilde niet gestoord worden met zijn problemen. Verder vertrouwde hij de rest van zijn vrienden niet om hem zo te zien. Vrienden die hij met elke dag steeds minder vertrouwde. Het waren mensen geworden die hij onbewust steeds meer begon te wantrouwen. Er was niemand, maar dan ook niemand die hij kon vertrouwen. En wat van Alain? Iemand die hij niet mocht aanzien als een vriend. Nee. Hij had liever dat hij gewoon hem achterliet, dan zocht hij het zelf wel uit. Want met elke seconde dat voorbij ging, haatte hij zichzelf steeds meer.

Hij schudde zijn hoofd wat meer en bracht zijn goede been wat naar boven, waarna hij deze zwakjes tegen de bank zette. Hij duwde zichzelf met een moeilijk gezicht wat meer rechtop, een actie die opgevolgd werd door zware ademhaling. Hij liet zijn ogen even naar de ander gaan, zijn zicht nog steeds troebel van de tranen. Hij tilde een hand op, wees naar hem en schudde vervolgens zijn hoofd. Hij wilde ook niet dat hij mee ging naar het ziekenhuis. Die gedachte was vast wederzijds, dus maakte hij dat maar klaar en duidelijk aan de ander. Zijn hele wereld draaide nog steeds en wel meteen zette hij zijn handen terug naast zich zodat hij niet om zou vallen. Hij drukte zijn kin tegen zijn borstkas aan en leunde wat meer naar voren, zijn been terug van de bank glijdende. Als hij geen drank op had gehad had hij vast nogmaals geprobeerd om weg te gaan. Misschien met meer aggresie en passie dan nu. Nu was hij niks meer dan een kind dat er maar zat te huilen van de pijn, emotioneel en fysiek.

Als hij wat meer bij zinnen was geweest had hij misschien zijn hand uitgehouden naar de Buneary. Myr was erg gesteld op Pokémon en ondanks dat hij niet wilde toegeven zou hij zo een Pokémon boven een persoon nemen als gezelschap. Hij voelde zich veel veiliger bij een Pokémon dan bij mensen de laatste tijd. Altijd al had bij die beesten geleefd, ze waren er meer voor hem geweest dan zijn moeder. En ondanks dat hij zielsveel van zijn familie hield, had hij altijd meer van de Pokémon gehad dan de mensen. Het was allemaal niet zo goed gegaan voor hem in het verleden, maar wie maakte het ook uit? Zijn ogen bleven dan ook even op de Buneary, die hem erg veel aan Blathnaid deed denken. Ze hadden een gelijke kleur. Als hij wat helderer was en niet in zo'n emotionele toestand zou hij de vraag gesteld hebben, misschien dat het konijn en zijn gehaktbal dezelfde trait hadden. Maar op een moment zoals deze was dat niet hetgeen dat in hem opkwam en waarschijnlijk zou hij er ook nooit bij stilstaan. Want in welke situatie zou hij daaraan denken als er belangrijker dingen in de omgeving waren? Zijn gedachten maalden over dingen, over de pijn, het feit dat de ander bij hem was. Hij vocht met wat hij wilde en wat hij geloofde wat moest. Het was iets waar hij zich niet op wilde focussen, maar wat kon hij anders doen?

De ander sprak twee namen en wel meteen schudde hij zijn hoofd. Hij wist niet wat hij zou doen als de ander toch een van twee meiden zou opbellen of informeren, maar in ieder geval zou hij er niet blij mee zijn. Niet nu en ook niet nuchter. Hij was iemand die altijd meer op zichzelf was dan anders, wilde dat ook alleen maar zijn als hij zich zo zwak voelde zoals nu. Als er iemand was die hij misschien vrijwillig wilde zien op die momenten, kon hij maar aan twee mensen denken. En hij wist dat een het waarschijnlijk niet zou appreciëren, de ander had hij graag in zijn omgeving, maar hij kende haar niet genoeg om dit soort dingen aan haar te laten weten. Misschien, als het echt niet anders kon, dat hij haar een foto zou sturen. Voor de lol of de grap. Dan zag hij wel hoe het verder zou lopen. In ieder geval, de persoon die hij het liefste wilde contacteren, zou hij niet aanspreken. Dit was niet zijn probleem, wilde het ook niet de zijne maken. Wat hij had gezien die nacht had ervoor gezorgd dat hij de ander liever niet stoorde. Niet voor domme kleinigheden zoals dit. Daarbij, had hij de ander al genoeg verstoord met al z'n issues. Hij wilde niet dat de ander op hem zou neerkijken of dacht dat hij zwak was.

Toen hij wat hoorde, beweging zag in zijn ooghoek en Alain zag verplaatsen naar iets, leunde hij wat naar voren. Hij tilde zijn arm op en streek deze even langs zijn ogen om de tranen weg te halen. Hij slikte beverig, zijn hele lijf nog duidelijk in pijn, maar de tranen begonnen te minderen. Hij zag er vast uit als een mess, voelde zich ook als een. Hij slikte even, een ongemakkelijk gevoel aan hem gevende. De helderblauwe ogen van de man gingen even omhoog, waarna hij opnieuw naar de Buneary keek. Hij hield zijn blik gefixeerd op haar. Hij wilde zijn hand uitsteken om te zien of hij haar misschien kon aaien. Hij leunde dan ook nog een beetje naar voren, de kracht meteen overzetten op de kapotte been. Hij verstarde en verzette zijn gewicht meteen terug naar achter, waarbij hij direct steun nodig had van zijn beide armen om niet om te kegelen in zijn zittende houding. Hij haalde even diep adem, in en uit, voordat hij zijn ogen toekneep. Nee, hij bleef maar beter gewoon even zo zitten. Hij was aan het bekomen. Hij was kalmer aan het worden.

Hij voelde zichzelf bijna wegzakken, de kracht in zijn armen leek weg te vallen. Wel meteen probeerde hij zijn goede been weer op te tillen om zichzelf wat meer stabiliteit te geven door deze op de bank te drukken. Hij trok even een moeilijk gezicht. Zijn huid was inmiddels bleker geworden, de misselijkheid was afgenomen maar de pijn leek toe te nemen. Zolang hij de rare draai niet zag aan zijn voet, zou hij ok zijn. Het moment dat hij zag hoe het stond wist hij dat hij echt niet ok zou zijn. Misschien was het dan ook een goed idee geweest dat niemand de broekspijp omhoog had gedaan. Hij kon enkel hopen dat hij gewoon een verstuikte enkel had of iets in die aard. Het was het enigste dat hij kon doen om te voorkomen dat hij nog slechter werd. Hij legde dan ook even een beverige hand langs zijn mond, zijn ademhaling was inmiddels trager maar nog steeds niet optimaal. Af en toe stokte het dan ook even, hij was duidelijk nog steeds in pijn. Toen Alain echter begon te praten, keek hij op. Auto dragen... Ziekenhuis... Rolstoel. HIj schudde zwakjes zijn hoofd, het was duidelijk dat hij echt geen energie meer had. Hij was niet ok, de hele wereld draaide nog steeds. Het besef dat hij weer naar het ziekenhuis moest bracht hem angst. Hij haalde dan ook even beverig adem en bewoog zijn kapotte been. Hij klemde pijnlijk zijn kiezen op elkaar en trok moeizaam de vertwiste onderbeen bij hem op de bank. De tranen sprongen hem meteen weer in de ogen, adem weer gejaagd. Maar hij draaide zich weg van de ander, had hem liefst de rug toegekeerd, maar dat ging helaas niet. Hij zat er in een erg pijnlijke houding, eentje die niet gezond was. Hij wiebelde dan ook in zijn houding, zijn ogen voelden vreemd aan, zwarte plekken dansende in zijn beeld. Hij kon echt elk moment wegdraaien.

Myrddin was niet zichzelf op dit moment. Hij liet zijn emoties niet vaak blijken buiten pure woede. Maar onder invloed van drank liep alles los bij hem. Hij had ook gemerkt dat hij zich bij bepaalde mensen wel wat durfde los te laten. Victoria was een van die mensen. Maar dat was omdat ze zowat alles over hem wist en ondanks alles er nog steeds voor hem was. Zij was degene die zijn zwakke en lelijke kant aanzag en besloot om het erbij te nemen. Hij zou het niet kunnen doen, hij zou iemand zoals hemzelf niet in zijn leven willen. Dus veel verwachtingen had hij niet van de mensen rondom hem. Nee, dat was eigenlijk fout gezegd. Hij deed alsof hij er geen verwachtingen had, maar die waren er wel. Want ondanks alles was hij nog steeds iemand die gewoon vrienden wilde, die sociaal wilde zijn. Maar ergens gunde hij het zichzelf niet. Was dat de echte reden waarom hij niemand toeliet dichter te komen? Was dat waarom hij nu echt weigerde om iemand te bellen. Om hem te bellen. Hun avond was zo verwarend geweest dat Myr niet wist wat hij kon doen, wat hij moest doen. Een stem in zijn hoofd drong hem aan gewoon niks te doen, het te laten verwateren. Dat dat beter was voor hun beide, maar zijn gevoelens dachten er anders over. Hij wilde zich gewoon veilig voelen.

Zijn ogen schoten meteen op toen hij beweging opmerkte. De ander sprak en kwam dichter, ging door zijn knieën en legde zijn tweekleurige ogen op hem. Hij liet zijn blik even van de ander zijn gezicht naar diens handen heen en toen vluchtig naar zijn eigen handen. HIj schudde zijn hoofd snel, maar duidelijk zwak. Nee. Hij wilde geen hulp van hem. Was dat niet duidelijk? Waren er geen andere manieren om dit op te lossen? Kon hij echt niet gewoon op zichzelf weg gaan. HIj bewoog zijn gebroken been en kneep zijn ogen meteen pijnlijk toe. Hij greep met bevende handen zijn bovenbeen vast en trok het meer naar zijn borstkas toe zodat hij zijn onderbeen wat beter kon leggen. Zijn ademhaling stokte wat toen de pijn weer in golven kwam. Zijn vingers gleden over de bovenbeen naar zijn knie. Zijn ogen gleden naar zijn handen, waarna hij keek naar het onderbeen. Met een bevende hand begon hij aan de broekspijp te trekken in een poging te zien hoe het eruit zag. Hij probeerde, maar hij moest er zoveel moeite voor opbrengen. Uiteindelijk had hij de broekpijp met een pijnlijk gezicht naar boven gedaan. Het leek erop dat het dik zat, duidelijk verdraaid. En hij bloedde wat, niet eens zo heel veel dacht hij, maar met zijn wazige blik kon hij het niet zo goed observeren. Hij opende zijn mond wat in een poging iets uit te brengen, maar dat kwam niet. Hij kneep gewoon bevend zijn ogen toe en haalde even diep adem. daar kon hij wel op wandelen, toch? Ja. Het was gewoon een blauwe plek. Het was gewoon... Het was gewoon...

Even leek het alsof hij echt niet goed werd, alsof hij weg zou vallen. HIj knipperde dan ook verdwaasd en legde zijn hoofd even schuin neer. Hij moest gewoon even rusten, dan kon hij zo naar huis. Dan kon hij weg van de ander.