Tales of

Sinnoh

Een knagende honger verplaatste zich in zijn maag terwijl Evan gespannen naar het kraampje keek dat uitgestalde snacks had liggen. Een van die snacks was een pizza baguette waar hij verlekkerd naar aan het kijken was. Nog maar net uit de oven, klaar om meegenomen te worden. Hij had Virta expres teruggekeerd in haar bal omdat ze het volgende wat hij zou gaan doen niet goed zou keuren en hij had waarschijnlijk niet in haar ogen aan zou durven kijken als ze hem zag stelen. De waarheid was dat hij gisteren al zijn geld op had gemaakt aan pokévoer voor haar en hoewel hij voor Virta nog genoeg in zijn rugzak had zitten, was er voor hem bijna niks overgebleven. Ook dat was hij zogenaamd vergeten mee te delen aan de Squirtle, bang zijnde dat ze zich dan schuldig zou gaan voelen. Zijn vlamrode ogen schoten weer terug naar het kraampje en zijn pupillen werden groot toen hij zag dat er een onbewaakt moment was. De eigenaar stond met zijn rug naar de snacks toegekeerd en buiten een meisje in een rolstoel, die niet zijn kant op leek te kijken, was er niemand. Dit was zijn kans! Evan snelde naar voren, reikte met zijn hand in de open overkapping naar de pizza baguette en greep het beet. De eigenaar begon zich weer om te draaien en Evan had geen andere keus dan zich naar beneden te laten zakken, de pizza baguette nog altijd in zijn handen en zijn blik naar voren gericht. Het meisje in de rolstoel had zich inmiddels naar hem gedraaid en Evan legde zijn vinger bijna wanhopig tegen zijn lippen aan. De enige hier dat hem kon verlinken was het meisje omdat de man hem natuurlijk niet kon zien en als de politie erbij werd gehaald, had Evan echt een probleem. Zijn blik kreeg zowel iets wanhopigs als iets uitdagends terwijl hij afwachtte wat het meisje ging doen.

Evan zag dat het meisje duidelijk in een dubio was. Daar moest hij gebruik van maken. Als de verkoper haar in het oog zou krijgen, dan zou hij gaan vragen of hij haar met iets kon helpen en dan was zijn kans om te ontsnappen al helemaal verkeken. Daar had hij geen zin in. Maar het leek erop dat hij al te laat was. De verkoper achter het kraampje vroeg al aan het meisje of ze soms iets wilde bestellen en Evan drukte nerveus zijn rug dicht tegen de voorkant van het kraampje aan terwijl hij zijn blik traag naar boven liet glijden. De man hing over de balie heen, maar de ruimte tussen de balie en de voorkant van het kraampje was te groot voor de man om te overbruggen. Tenzij hij zich echt over de balie heen boog om naar beneden te kijken, kon hij Evan eigenlijk niet zien zitten. De blik van het meisje was nog steeds op hem gericht en Evan maakte nerveus een handgebaar naar haar. Kon ze iets meer subtiel zijn? Op deze manier verraadde ze hem alsnog, al was het dan misschien niet intentioneel. Arceus, had hij maar genoeg geld. Dan had hij niet in deze situatie gezeten. Dan zou hij Virta nog recht in haar ogen aan kunnen kijken.