Tales of

Sinnoh

Nu dat ze haar keuze had gemaakt om researcher te worden, had ze wat papierwerk in moeten vullen om binnenkort in te leveren bij één van de Pokémon Center’s in Sinnoh zodat ze een stage kon gaan doen. Dat vond ze interessant, want ze hield ervan om Pokémon te helpen en voor ze te zorgen. Het leek haar in elk geval al rustgevender dan zo’n trainergevecht en een glimlach gleed om haar lippen bij het idee dat ze een paar uurtjes mocht helpen achter de schermen van het Pokémon Center. Dat leek haar echt heel leuk en ook leerzaam. Ze moest nog aan Aydin vertellen dat ze de switch had gemaakt van researcher naar trainer, maar ze dacht wel dat hij haar daar wel in zou supporteren. Ze had sowieso bij hun eerste ontmoeting laten merken dat ze het niet echt zeker wist of ze wel een trainer wilde zijn en daar had hij toen ook niet raar over gedaan. Denken aan de jongen liet haar wangen een klein beetje rood worden door wat er was gebeurd in die villa. Niet alleen hadden ze bij elkaar geslapen, maar ze was ook nog tegen hem aan in slaap gevallen én ze waren samen door het bed gezakt. Hoewel ze daar nu wel om kon lachen, deed het haar nog steeds blozen en probeerde ze er eigenlijk niet te veel bij stil te staan. Ze zag dat Shadow, haar Gengar, een geniepig gezicht naar haar trok, alsof hij exact wist waar ze aan dacht en ze wierp hem een verwijtende blik toe met haar blauwe ogen. Op dat moment trok een beweging vanuit haar ooghoek haar aandacht en haar gezicht klaarde op toen ze de coördinator herkende met wie ze nog naar zijn Traited Growlithe had staan zoeken. ”Tyson!” bracht ze opgewekt uit en ze kwam overeind van het bankje waar ze op zat, haar jurk afkloppend en met een glimlach naar hem toe lopend. Wat een toeval, zeg!

Aurora grinnikte lichtjes toen Tyson haar in eerste instantie niet had herkend, maar het luchtte haar ook wel een beetje op dat hij dat wel deed zodra ze hem aansprak. Dat liet haar toch iets minder voor paal staan als zij de enige bleek te zijn met een goed geheugen. Op het vlak van mensen herkennen, was ze immers best goed, al zei ze het zelf. ”Nee, inderdaad,” zei ze. ”Je moest vast erg veel vooruitgang hebben gemaakt met het coördinator-zijn sinds de laatste keer dat we elkaar zagen.” Ze kon in elk geval al zien dat hij niet stil had gezeten: er waren twee nieuwe Pokémon bij hem die ze niet eerder bij hem had gezien. Ook zij had vooruitgang gemaakt en één van die vooruitgangen dook met een grote grijns achter de twee Ghost types op. Zijn lichaam was vrijwel transparant en enkel twee rode gloeiende ogen keken naar de ruggen van de Pokémon voor hem voordat hij een onheilspellend geluid liet ontsnappen. ”Shadow, laat dat,” zei Aurora met een zucht en ze zette haar handen op haar heupen terwijl ze hem met een berispende blik aankeek. Hij leerde het dan ook nooit. Ze besloot om even te wachten of Tyson uit zou breiden over de dingen die hij had meegemaakt voordat ze hem zou laten weten dat ze recent geleden van license was veranderd. En dan maar hopen dat hij het niet raar zou vinden of ermee zou lachen, al dacht ze niet dat hij dat zou doen als ze hem een beetje kon inschatten van de vorige keer dat ze elkaar gezien hadden. Zo was hij niet.