Tales of

Sinnoh

Stil had hij in de wachtkamer moeten wachten, langer dan dat hij anders had moeten doen. Zijn gedachten vlogen alle kanten op. Maar hij wist een iets zeker, hij was woest. Zijn handen beefden nog na van de ervaring. Bloed was op zijn vingers te vinden. het was zijn eigen, dus veel problemen kon men er niet van maken. Zijn nagels krasten bevend langs de wonden die gemaakt waren van de vele keren dat hij tegen de lift had zitten slaan. Hij was zo enorm... Boos. Hij stond op springen, zijn hoofd raasde. Hij wilde hier niet zitten, in een zaaltje waar enkel het geroezemoes van stemmen hetgeen was dat hij kon waarnemen. Hij zat voorover geleund op de stoel, zijn tenen niet eens de grond rakende was zorgde ervoor dat hij nog meer pissed off werd. Ugh. Alles, maar dan ook alles, de kleinste dingen die hem normaal niks deden, waren een groot probleem nu. Niet dat hij er een drama van maakte, hij mocht immers niet. Zijn woeste blik ging even van de grond naar zijn handen, die hevig aan het beven waren. Hij had geluk dat de wachtkamer buiten een man zo goed als leeg was. Kort keek hij even naar de kerel, die snel zijn ogen afwende. Myr snoof even, boos. Waarom? Was er iets verkeerd met hem?

Gelukkig moest hij niet langer daar in de wachtzaal zitten, want een vrouw kwam hem halen. Hij had haar bijna een klap verkocht toen ze maar tegen hem bleef praten, maar de Meowstic hield hem tegen. Hij snoof, wierp het wezen een boze blik en had het ook een stamp willen verkopen. Maar hij mocht van geluk spreken dat ze er was. Ze hield hem in bedwang, zorgde ervoor dat hij de consultatie bij de specialist doormaakte. Veel ging er niet in en Myr verliet het ziekenhuis al snel. De dokter had zijn woede opgemerkt, zijn dossier doorgenomen en de diagnose gezien. De man had het een en ander gezegd en een nieuwe afspraak was ingepland voor de week erop. Hij snapte niet goed waarom hij terug moest gaan. Dit was voor zijn stem terug te brengen, maar zelf als dat gebeurde kon hij nog steeds niet praten. Dan waren de geluiden wel terug, maar wat dan? Zijn praten was een mix van neurologische en fysieke issue waar ze hem al meerdere keren voor open hadden gelegd. Niks had geholpen tot nu toe. Niks had hem nog maar in de juiste kant geduwd. Met elke nieuwe dag had hij meer toegegeven dat hij stom was, de woorden van de andere kinderen waren waarheid. En tot op deze dag zaten ze nog steeds in zijn hoofd.

Hij was gaan lopen, had mensen aan de kant geduwd als ze tegen hem aanliepen. HIj was standvast over waar hij heen ging. Als iemand hem een boze blik wierp, waren zijn ogen genoeg om ze af te schrikken. Hij zag rood, hij wilde iets kapot maken. Hij wilde hem kapot maken. Maar iets in hem dwong hem ertoe om het nog even vast te houden. Af en toe gaf hij een schop aan iets dat op de grond lag, was het een steen of een stuk karton... Of misschien wel eens een caterpie, hij zag het niet. Hij was in blinde woede.

Tot hij er eindelijk was. Hij opende zijn mond, waar enkel het gepiep van zijn ademhaling uitkwam terwijl hij op de boom begon te kloppen. Hier midden in het bos, tegen valavond aan, was er niemand. Hij bleef dan ook doorslaan, zijn handen al helemaal kapot van tegen de metalen lift te slaan. Op een normale dag, waar hij logisch had kunnen nadenken, had hij zichzelf gestopt. maar nu was hij zijn handen kapot aan het slaan. De pijn voelde hij niet, de splinters en bloed die aan zijn handen hingen gingen aan hem voorbij. Met elke nieuwe slag een nieuwe piepende ademteug. HIj bleef doorgaan, zwaar hijgend. De wereld viel helemaal uit voor hem. Het enigste dat hij kon doen was focussen op het object voor hem, al zijn woede, al zijn frustraties, ze moesten eruit. Het zou niet werken, dat had het bewezen de vorige keer, maar wat kon hij er anders aan doen? Zijn lichaam schakelde over waarbij hij tegen de boomstam begon te stampen. Zijn gezicht stond razend terwijl hij steeds terug haalde en weer een stomp verkocht. Als hij geluid had kunnen maken had hij zitten schreeuwen, had hij het hele bos bij elkaar geropen. Maar er kwam geen geluid uit en of dat iets goeds was... nee. Soms had je die waarschuwing nodig. Verbale communicatie, geluiden, ze waren belangrijker dan men zou denken. Het gaf waarschuwing, het gaf context. Maar dat had hij niet, het maakte hem een gevaarlijk iemand in dit moment.

Maar gelukkig voor hem was de zon al achter de horizon verdwenen terwijl hij verder raasde tegen de boom. Alsof alles opgelost zou worden als de boom naar de zak was. Maar niks was minder waar. Hij was zijn handen volledig kapot aan het maken. Zo ver gepushed in zijn eigen woede dat hij de pijn van zijn handen niet eens opmerkte. Zijn handen voelden warm aan van de vloeistof die erop lag. Maar dat hield hem niet tegen. Elke slag bracht meer mee, elke klap werd opgevolgd met nog een. Er kwam geen einde aan. Er kwam hier nooit een einde aan. Zijn hoofd raasde door, het enigste waar hij echt een focus op kon leggen was de boom. Voor nu een object die vrij weinig kon maken van zijn woede, die geen klacht kon indienen tegen zijn gedrag. Hij reageerde het af op iets waar men zich toch niks van aantrok. Wie gaf erom als een boom even in elkaar werd geslaan? Niemand, dus hij deed niks verkeerd.

Plots viel er iets, nee, veel dingen op zijn hoofd. Gejaagd en compleet van de kaart begon hij meteen te klauwen naar hetgeen dat op hem viel, waardoor hij zijn balans verloor. De Pokémon op zijn hoofd werden van hem gewerkt, een heleboel Seedot. Hij klemde zijn kiezen op elkaar terwijl hij boos de Pokémon weg begon te schoppen. Hij kwam beverig op zijn benen en bleef de Pokémon weg stompen, soms doorstampende. Hij was niet ok, hij was niet in orde. En dit was niet de manier waarop hij moest reageren. Het had zwart op wit gestaan, steeds opnieuw, en de diagnose was finaal. Maar hij zou het nog ontkennen, dit was normaal. Dit was gewoon frustratie die eruit moest. Als het eruit moest op iets- Iets.... Zijn bewegingen vertraagden wat, waarna hij langzaam, hijgend tot stilstand kwam. Wat was hij aan het doen?
Vluchtig schoten zijn ogen naar de Seedot die hij aan het stampen was, tranen opwellende in zijn ogen. Oh... Oh nee. Hij zakte dan ook door zijn benen en probeerde hopeloos ze te helpen. Ze waren gewond door zijn aggresiviteit, maar leefden nog, en wilden helemaal niks weten van hem. De blik in hun ogen waren angstig toen hij nog maar een vinger uitstak. Het liet hem verstijven.... Waarom... Deed hij dit? Bevend trok hij zijn schouders terwijl hij even zijn handen op zijn knieën plaatste. Dit was... Dit had niet... HIj beet even op zijn onderlip, kneep zijn ogen toe. Zijn hele lijf bevende.

Een geluid liet opkijken en even keek hij geschrokken op. Een Nuzleaf schoot uit het donker en leverde een klap tegen zijn hoofd, waardoor hij even omviel en naar achter kroop. Shit. Snel krabbelde de man op zijn voeten, waarna hij zich omdraaide. De grass type leek echter vrij pissed off en ging de achtervolging in. Het sprintte hem voorbij en gebruikte zijn bladeren om scherpe wonden aan te brengen op zijn scheenbeen. HIj klemde even zijn tanden op elkaar, een pijnlijk gezicht trekkende terwijl hij even struikelde. Gehaast dwong hij zichzelf weer overeind, waarna hij weer begon te lopen. Zijn handen bloedende, zijn benen bloedende. Hij moest hier weg zien te komen. Geen idee waar naartoe, maar hij moest gewoon. Weg. Weg. gewoon weg. Hoe sneller hoe beter.
De man struikelde nogmaals en knarste even pijnlijk met zijn tanden Agh. Hij greep even naar zijn knie, die gschaafd was. Agh... Hij knipperde enkele keren vluchtig, waarna hij even de vuiligheid eruit wreef. Beverig duwde hij zichzelf weer op de benen terwijl hij even achterom keek. Was de Pokémon hem nog aan het volgen?